ဘဝ၏ ပထမဆုံးဝါကျတစ်ကြောင်းကို ဝါကျဟု မသိမီကပင် ကျွန်တော်ဖတ်နှင့်ပြီးသား ဖြစ်နေလေသည်။ လူတို့သည် အလကားရနေလျှင် (သို့) ပေါများစွာရလျှင် သိပ်တန်ဖိုးမထားတတ်။ တိုတောင်းလှသော တန်ဖိုးယူနစ်များနှင့် တွက်ချက်ထားသော နေ့စွဲများအကြောင်းကို ထိုဉာဏ်တိမ်သော သူတို့နှင့် ဆက်လက်ဆွေးနွေးငြင်းခုန်ရန် ဆန္ဒမရှိတော့သောအခါ ကျွန်တော်သည် ကိုယ့်မွေးရပ်မြေ ရွှေပြည်ကြီးသို့ လှည့်ထွက်လာခဲ့ပါသည်။ ကျွန်တော်လမ်းလျှောက်ပါသည်။ ကျွန်တော်လမ်းလျှောက်လာပါသည်။ နောက်… ကျွန်တော် လမ်းဆက်လျှောက်လာပါသည်။ နောင်အချိန်ကာလရွေ့လျားလာသောအခါ ကျွန်တော့် ဆုံးဖြတ်ချက်တွေကို ကာလတရားကသာ အမှားအမှန်ဝင်ရိုးစွန်းကြား တစ်နေရာတွင် ရပ်တည်ပေးပါလိမ့်မည်။ ရှေ့ဆက်လျှောက်ရန် လမ်းတို့၌ ဘယ်သူဖြစ်ဖြစ် ဖိနပ်တော့ စီးသင့်ပါသည်။ လမ်းလျှောက်နေရာမှ ကျွန်တော်ရပ်လိုက်ပါသည်။ လမ်းလျှောက်ခြင်းဖြင့် လိုသည့်ပန်းတိုင် ရောက်ရန်မသေချာသောကြောင့် ဖြစ်ပါသည်။ ရပ်နေသည့် နေရာကလည်း ပန်းတိုင်မဟုတ်သည်ကတော့ သေချာပါသည်။ ဘဝတွင် ပန်းတိုင်ရှိသည်ဆိုသော အချက်ကို ကျွန်တော်သံသယဖြစ်ခဲ့သည်မှာ ကြာခဲ့လေပြီ။ […]

ကြယ်တွေက ဖွေးခနဲကြွေကြသွားသည်။ ကောင်းကင်က ခဲရောင်တောက်နေ၏။ ရုတ်တရက် မာနကြီးဟန် ပေါက်နေတဲ့ ညခင်းတစ်ခုဟာ ဆော်ဒါနံ့တွေ သင်းပျံ့လာတော့၏။ တော်ရိရောရိ ကိုယ်ဖော့တတ်ရုံလောက်ဖြင့် လူတွေကြားထဲ ရေကူးရတာ ပျင်းဖို့ကောင်းလှပါတယ်။ ကျွန်တော့်ဘဝတွင် ရည်ရွယ်ပြီး မလုပ်ဖြစ်ခဲ့သော ကိစ္စများ တော်တော်များနေပါသည်။ လူများစွာနှင့် လိုက်လျောညီထွေအောင် ပေါင်းသင်းတတ်ဖို့ဆိုတာ ပါရမီလိုအပ်ကြောင်း ကျွန်တော် သဘောပေါက်ခဲ့သည်မှာ ကြာခဲ့ပါပြီ။   ရွာထဲကို စတင်ဝင်လာခဲ့စဉ်တုန်းကလည်း ကျွန်တော်မှာ အများသူငါ ရွာသားတွေလို အွန်လိုင်းမိတ်ဆွေတွေလည်း မရှိ။ အဖွဲ့လည်းမရှိ။ ဝမ်းမန်း ကိုယ်ပိုင်ရှိုးပွဲတွေလို ကျင်းပပြီး ကိုယ်ပိုင်သံစဉ်တွေကို ဟစ်ဟော့ပ်လုပ်ဆိုမည် ဟဲမည်၊ ဆိုသော်လည်း ပံပိုးမည့် ပရိုဂျူဆာများလည်းမရှိ…။ မီးခိုးမှိုင်း ထုတ်ပေးမည့်သူ၊ စပေါ့လိုက် မီးထိုးပေးမည့့်သူ၊ ပန်းကုံး စွပ်ပေးမည့့်သူမရှိ၊ စင်မြင့့်အောက်ကနေ လက်ခုပ်တီး အားပေးမယ့့်သူလည်း မရှိ။ […]