အင်း..အင်း ကျွန်တော်ကတော့ အလုပ်ဖြုတ်မခံရဘဲ ကျန်နေတဲ့ တစ်ယောက်ထဲသောသူပေါ့။ဟုတ်ကဲ့.. ကျွန်တော်ဝန်ခံပါတယ်ဗျာ။ကျွန်တော်လည်း နဲနဲပါးပါး မရိုးသားတာလေးတွေတော့ ရှိသပေါ့။တစ်ခါတလေ မစ္စစ် တေလာ အခန်းထဲမှာ ဒီအတိုင်းပစ်ထားတဲ့ အကြွေလေးဘာလေးတွေ ကို ကျွန်တော့်အိတ်ထဲကောက်ထည့် မိတာမျိုး။ဆွစ် ကလာတဲ့ ချောကလက်တောင့်လေးတစ်ခုတလေလောက် ရေခဲသေတ္တာထဲက ယူစားမိတာမျိုး။ ဒါပေမဲ့ လက်လွတ်စပါယ်ကြီးတော့ဘယ်လုပ်မလဲ..သေသေချာချာ စူးစမ်းပြီးမှ လုပ်တာပါ။ဘာလို့လဲ ဆိုတော့ ကာနယ်ကြီးက ဦးဖိုးသိကြီး မဟုတ်လားဗျ။အင်း..မပြောတတ်ဘူး..ကျွန်တော်လုပ်တာ သိချင်လည်း သိမပေါ့။ ဒါပေမဲ့ ဒါက သိပ်လွန်လွန်ကျွံကျွံကြီးမဟုတ်လို့ လွှတ်ပေးထားတာလည်း ဖြစ်မှာပါ။ပြီးတော့ သူတို့မိသားစုက လည်း ကျွန်တော့်ကိုယုံပါတယ်။အကြောင်းက ကျွန်တော့်မှာ ခရစ်ယာန်နာမည်ရှိတာရယ် အင်္ဂလိပ်စကားပြော တတ်တာရယ် ဖြစ်မယ်ထင်တယ်။ကျွန်တော်ဆို သူတို့မိသားစု အိပ်ခန်းတွေထဲကအစ ဝင်လို့ရတယ်။အေးဆေးပဲ။ တီဗွီ တွေဘာတွေလည်း ကျွန်တော်တစ်ယောက်ပဲကြည့်ရတယ်။ကျန်တဲ့ အစေခံတွေဆို မကြည့်ရဘူး။တစ်ခါတလေ ရွိုင်း နဲ ့အတူ […]

ကိုဖိုးသိ   “အမည်..ကျားမ.. အသက်..ကျေးဇူးပြု၍ အမိန့်ရှိပါ..”           သန်းခေါင်စာရင်း လာကောက်တာ ဖြစ်မှာ။ အဲဒီငတိက ကျွဲကော်ကိုင်း မျက်မှန်ထူထူကြီး တပ်လို့ ရှိုးတို့ရှန့်တန့် နဲ့ ဆင်ဝင်ရှေ့မှာ ရပ်ပြီးမေးနေတာဗျ။သယ်လာတဲ့ ဖိုင်တွေကလည်း တစ်ထပ်ကြီးနဲ့။လက်တစ်ဖက်က အငြိမ်မနေဘဲ ဆော့ပင်(soft pen) ကို လှည့်နေသေးတယ်။ ဒီလိုလည်းမေးလိုက်ရော ကျွန်တော်တို့ ကာနယ်ကြီး တေလာတစ်ယောက် မျက်နှာထားတစ်ချက် တင်းသွား သဗျ။အဲ..သူ ့အကြောင်းလေးတော့ နည်းနည်းပြောပြရဦးမှာပေါ့။သူ့တင် မဟုတ်ပါဘူး..သူ့ မိသားစု အကုန်လုံး အကြောင်းလည်း ပြောရဦးမှာ။ ကာနယ်ကြီးက နို့နှစ်ရောင် လီနင်စနဲ့ ချုပ်ထားတဲ့ ဝတ်စုံကို အဲဗားဝတ်တာ။နွေနွေ မိုးမိုး ဒါမျိုးပဲ။သူနဲ့တော့ လိုက်ပါတယ်။လူက ဒေါင်ခပ်ကောင်းကောင်းပဲ။ဘဲဥပုံ မျက်နှာမှာ နှုတ်ခမ်းမွှေးနက်နက်နဲ့။ နှုတ်ခမ်းပါးပါး ၊ပါးစုန့်တွေက ရဲရဲ။သဲညိုရောင် ဆံပင်တွေကို နောက်လှန်ပြီး […]

အဲဒါနဲ့ ကျွန်တော်တို့ အောက်ဆုံးထပ်က ရေချိုးခန်းထဲပြေးကြတယ်။အဲဒီ အထပ်က အပြင်ကနေ ကြည့်ရင် မြေကြီးထဲဝင်နေတာလေ။ သံဇကာတပ်ထားတဲ့ လေဝင်ပေါက်က မြေပြင်နဲ့ တတန်းတည်းပေါ့။ အဲဒီလေဝင်ပေါက် သံဇကာကို ဖြုတ်ပြီး ကျွန်တော်တို့ ထွက်ပြေးဖို့ စဉ်းစားမိတယ်ဗျ။ရေစိမ့်နေတဲ့ ရေပိုက်ခေါင်းက ရေကျသံ တပေါက်ပေါက်နဲ့ မှန်မှန်လေးကြားနေရတယ်။ ပြတင်းက ဖြတ်ဝင်လာတဲ့ အလင်းဝါးဝါးအောက်မှာ ဆလင်း မျက်နှာကို ကျွန်တော်ကြည့်မိတော့ ကိုယ့်ကိုယ်ကို အားတင်းလိုက်ရတာပေါ့။ဟုတ်တယ်..သူ အရမ်း စိုးရိမ်နေတယ်။ ထိတ်လန့်နေတယ်။ကြောက်နေတယ်။သူတင်လားဆိုတော့ ..ဘယ်ဟုတ်မလဲဗျာ..ကျွန်တော်လည်း သူ့လိုပဲပေါ့။ သံဇကာကို ဝက်အူတွေနဲ့စုပ်ပြီး ကပ်ထားတာဗျ။ ကျွန်တော် ဓါးလေးတစ်ချောင်း ရှာပြီး ဆလင်းကိုပေးလိုက်တယ်။ သူ့ကို ကျွန်တော့် ပုခုံးပေါ်တက်ပြီး အဲဒီဝက်အူတွေကို ဖြုတ်ခိုင်းရတော့တာ။ “မြန်မြန် လုပ်ဟ” ကျွန်တော်လေသံတိုးတိုးနဲ့ အံကြိတ်ပြီး ပြောနေရတယ်။ အပေါ်မှာ မာမန်းရဲ့ ငနဲတွေ […]

ကျွန်တော်တို့ ဂီတသင်တန်းနောက်ဆုံးရက်မှာ ဆလင်းက ဆာဒက်စ်ရဲ ့ဘာဂျန် တေးတစ်ပုဒ်ကို ဌာန်ကရိုဏ်းကျကျ ပီပီပြင်ပြင် ဆိုနိုင်လို့ဂီတဆရာက အားရပါးရကို ချီးမွမ်းနေတော့တာ။ကျွန်တော်ကတော့ စိတ်ထဲမှာ လိပ်ခဲတည်းလည်း နဲ ့ ဘာကို မကျေလည်မှန်း မသိဘူးဗျ။မာမန်းရဲ ့ချာတိတ်တွေနဲ ့တွေ ့ပြီးနောက်ပိုင်းမှာတော့ ကျွန်တော့်ရင်ထဲမှာ စိုးရိမ်သောက တစ်ခုအမြစ်တွယ်ပြီး ကျန်ခဲ့တာပဲ။ ဒီလိုဗျာ..ကလေးဆိုတာဘုရားသခင်နဲ ့ပိုနီးတဲ့သူတွေ၊ နတ်ဘုရား ငယ်တွေကလည်း သူတို့သားသမီးတွေလို ချစ်ခင်စောင့်ရှောက်တယ်လို့ ကျွန်တော်တို့စိတ်ထဲမှာယုံကြည်ပေမဲ့ ကျွန်တော် တို့နဲ ့အင်တာဗျူးခဲ့တဲ့ မာမန်းရဲ ့ကောင်လေးတွေခမျာမှာတော့..ဘုရားသခင်ကပဲ မမြင်လေသလား ၊နတ်တွေကပဲ မချစ်လေသလား မသိပါဘူး..ဆိုးလိုက်တဲ့ ဘဝတွေဆိုတာ..။ ပန်နူးစ် အခန်းထဲဝင်လာပြီး ကျွန်တော်တို့ ဂီတဆရာနဲ ့စကားပြောကြတယ်။လေသံနှိမ့်ပြီး ခပ်တိုးတိုးပြော ကြတာ။နောက်တော့ ပန်နူးစ်ကသူ ့ပိုက်ဆံအိတ်ဖွင့်ပြီး ငွေတွေထုတ်ရေသဗျ။ပြီးတော့ ဂီတဆရာကို ပေးတယ်။ ဂီတဆရာကလည်း […]

နောက်တစ်ယောက်ကတော့ ပါကစ္စတန်က ပို့လိုက်တဲ့ကောင်လေး..။ဆီကန်ဒါ တဲ့။ စိတ်လှုပ်ရှားမှု နဲ့ စူးစမ်းလိုမှုတွေက ဟောခန်းကြီးထဲမှာ လှိုင်းထသွားတာ။ချာတိတ်အသစ် တစ်ယောက်ရောက်လို့တဲ့လေ။ မူစတာဖာခေါ်လာတာ..အဲဒီကောင်လေးကို။ကျွန်တော်တို့လည်း အဲဒီကောင်လေးကို ဝိုင်းကြည့်နေကြ တာပေါ့။မူစတာဖာ က စိတ်အလှုပ်ရှားဆုံး ဖြစ်မယ်။ “ဒီကောင်လေးကို ရှာကီးလ် ရာနာ ဆီကနေ ဒီနေ့မနက်ပဲ ကျွန်တော်တို့ရလာတာ” ပြောပြီး ကျေနပ်တဲ့ အမူအရာနဲ့ သူ့ပေါင်ကို လက်နဲ့ ဖြန်းခနဲ့ ပုတ်လိုက်သေးသဗျ။ သူပြောတဲ့ ရှာကီးလ် ရာနာ ဆိုတာ ကလေးတွေ လိုက်ဖမ်းပြီးသူတို့လို လူဆိုးတွေဆီ ရောင်းစားတဲ့ အဖွဲ့ဖြစ်မှာပဲ။ ကောင်လေးက ဆယ်နှစ် ဆယ့်နှစ်နှစ် ထက် ပိုကြီးမယ်မထင်ဘူး။ကျွန်တော်တို့လည်းသူ့ကို လှောင်အိမ်ထဲရောက်နေတဲ့ သတ္တဝါလေးလို ကိုင်တွယ်ကြည့်ကြတယ်။ဒါပေမဲ့ ကောင်လေးက တိရိစာ္ဆန်တစ်ကောင်နဲ့တော့ မတူဘူးဗျ။ တီဗွီမှာလာတဲ့ ဘရစ်တန်နေးယား ဘီစကစ်ကြော်ငြာထဲက ဂြိုဟ်သားလေးနဲ့ပဲ ပိုတူနေတာ။ခေါင်းက […]

အဲဒီကာလအတွင်းမှာ ဆလင်း နဲ ့ကျွန်တော် ဒီ မသန်မစွမ်း ကျောင်းက ချာတိတ်တစ်ချို့ နဲ့ မျက်မှန်းတန်းမိလာတယ်။ ဒီ ချာတိတ်တွေနဲ့ ကျွန်တော်တို့ ပေါင်းခွင့် ရောခွင့် မရအောင် မူစတာဖာတို့နှစ်ယောက်က ပါးပါးနပ်နပ်နဲ့ တားမြစ်ထားပေမဲ့ လစ်ရင်လစ်သလို ကျွန်တော်တို့လည်း အဲဒီကောင်လေးတွေကို မေးမြန်း စူးစမ်းကြတာပဲ။ဒီက ကောင်လေးတွေလည်း ကျွန်တော်တို့ ဒေလီ လူငယ်ဂေဟာက ကောင်လေးတွေရဲ့ ဘဝလိုပါပဲ။နောက်ခံ အကြောင်းတွေက အတူတူလိုပဲ။ ရက်စက်တဲ့ အမျိုးတွေကြောင့်၊ ရဲတွေကြောင့်..ဒါတွေပဲ။တစ်ခါတလေကျတော့လည်း ဒါတွေဟာ ဘယ်သူ့ကြောင့်ရယ်လို့ ပြောရတာ ပေါက်ပင်ဘာလို့ကိုင်းရတယ် ဆိုတာမျိုးလိုပဲ။သူတို့ အကြောင်း ပိုသိအောင် မေးမြန်းစူးစမ်းကြည့်ရင်း နောက်ဆုံးတော့ မာမန် ဆိုတဲ့လူကြီးဘာလဲ ဘယ်လဲ ဆိုတာ တဖြည်းဖြည်းရုပ်လုံးပေါ်တော့တာ။   ပထမဆုံး အသောက ဆိုတဲ့ လက်တွေကောက်ကွေးနေတဲ့ ဆယ်သုံးနှစ်သား […]

ညကျတော့ ကျွန်တော်တို့ ကျောင်းဆောင်ဘက်သွားပြီး ထမင်းစားရတယ်။ဟောခန်းကြီးကတော့ ကျွန်တော်တို့ အရင်နေခဲ့တဲ့ ဂေဟာကအတိုင်းပဲ။ကြမ်းပြင်ကို ပေါပေါပဲပဲ ဖယောင်းပုဆိုး ခင်းထားတယ်။ နောက် သစ်သားစားပွဲခုံရှည်ကြီးတွေရယ်။အကုန် အတူတူပဲ။အမလေး..ထမင်းချက်ဆိုရင် အရင်ဂေဟာက လူနဲ့ ပုံတူပွားထားသလားတောင်မှတ်ရတယ်။ကျွန်တော်နဲ ့ဆလင်းကို မူစတာဖာ နဲ့အတူတူ စားပွဲဝိုင်းလေး တစ်ခုမှ ထိုင်ခိုင်းတယ်။တခြား ချာတိတ်တွေကို မကျွေးခင် ကျွန်တော်တို့ကိုအရင်ကျွေးတယ်။ အစား အသောက်ကတော့ ပူပူစပ်စပ်နဲ့ အရသာ မဆိုးဘူးဗျ။ဒီအချက်ကတော့ အရင်ဂေဟာထက် သေချာပေါက် သာသွားတဲ့ အချက်ပဲ။ ဟော ကလေးတွေ တစ်ယောက်ပြီးတစ်ယောက်ဝင်လာပြီ။ သူတို့ကိုမြင်လိုက်တော့ ကျွန်တော်တို့ကြုံခဲ့ ရတဲ့ အဆိုဆုံးဆိုတဲ့ လောကဓံ တရားဆိုတာ သူတို့အဖြစ်နဲ့စာရင် ရယ်စရာများဖြစ်နေလောက်မလားဆိုတာ ချက်ချင်းပဲ ကျွန်တော်တွေးမိလိုက်တယ်။မြင်ရတာတွေက မသက်မသာတွေရယ်။တစ်ချို့ကောင်လေးတွေဆို မျက်စိမမြင်လို့ တုတ်ချောင်းလေးတွေနဲ့ တစမ်းဝါးဝါး သွားနေရတယ်။တစ်ချို့ကျပြန်တော့လည်း ခြေတွေ လက်တွေက ကို့ယို့ကားယားနဲ့ […]

ဒေလီကနေ မွမ်ဘိုင်းကို ရထားနဲ့ သွားတာတော့ ဘာမှ ထွေထွေထူးထူးမရှိပါဘူး။ကျွန်တော်တို့နှစ်ယောက် ရယ် ဟိုလူကြီး ဆတ်(သ်)ဂျီရဲ့လူနှစ်ယောက်ရယ်ပေါ့။ဒုတိယတန်း အိပ်စင်ပါတဲ့ တွဲနဲ့သွားတာ။ဆတ်(သ်)ဂျီ ကတော့ လေယာဉ်နဲ့ သွားနှင့်ပြီလို့ ပြောတာပဲ။သူ့လူနှစ်ယောက်.. မူစတာဖာနဲ့ ပန်နူးစ် တို့နှစ်ယောက်က ဒီတစ်ခါတော့ လုံချည်တွေဘာတွေဝတ်လို့ဗျ။နှစ်ယောက်လုံး ဘီဒီ ဆေးပေါ့လိပ်လေးတွေ ဖွာရင်ဖွာ၊မဖွာရင် တစ်ချိန်လုံးအိပ်နေကြတာပဲ။သူတို့က ဆတ်(သ်)ဂျီ အကြောင်း နည်းနည်းပါးပါးတော့ ပြောပြတယ်။ ဆတ်(သ်)ဂျီ ရဲ့ နာမည်အရင်းက ဘာဘူ ပီလိုင်း တဲ့ဗျ။ဒါပေမဲ့ လူတိုင်းကတော့ သူ့ကို မာမန် လို့ခေါ်သတဲ့။ အဲဒါ မလေးရလမ်း[1] ဘာသာနဲ့ဆို ဦးလေး လို့ အဓိပ္ပါယ်ရသတဲ့။အရင်ကတော့ ကီရာလာ ပြည်နယ် ကိုးလ်လမ်းကတဲ့။နောက်မှ မွမ်ဘိုင်းကို ပြောင်းလာပြီး အခြေချတာ။တော်တော်ကြာပြီဆိုတာပဲ။သူက အင်မတန် သဘောကောင်း ကြင်နာတတ်တဲ့သူ။ပြီးတော့ မသန်မစွမ်းကလေးတွေအတွက် ကိုယ်ပိုင်ကျောင်းတစ်ခုတောင် […]

ဒီလူကြီး ဘယ်သူဆိုတာကို နှစ်မျိုး နှစ်စားပြောနေကြတယ်။တစ်ချို့က အဲဒီလူကြီးက အရမ်းချမ်းသာတဲ့ စိန်ကုန်သည်ကြီးတဲ့။သူ့မှာ သားရင်း သမီးရင်း မရှိလို့ ဒီဂေဟာက ကလေးတွေ ကို မကြာခဏ လာခေါ်ပြီးမွေးစားတာတဲ့။မွေးစားခံရတဲ့ ကလေးတွေကို မွမ်ဘိုင်းမှာရှိတဲ့ သူ့ရဲ့ ထည်ဝါခမ်းနားလှတဲ့ အိမ်ကြီးကို ခေါ်သွားတာတဲ့ဗျ။တစ်ချို့ကလည်း သူက စိန်ကုန်သည်ကြီး မဟုတ်ဘူးတဲ့။မွမ်ဘိုင်းမှာ ကျောင်းတစ်ကျောင်းပိုင်တဲ့ သူဌေးကြီးတဲ့။သူခေါ်သွားတဲ့ ကလေးတွေကို သူ့ကျောင်းမှာ သေချာလေ့ကျင့် သင်ကြားပေးတာပါတဲ့ဗျ။ဘယ်လိုပဲဖြစ်ဖြစ် သေချာကတော့ ဆတ်(သ်)ဂျီ ကသာရွေးလို့ကတော့ ဘဝက အေးဆေးဖြစ်သွားပြီတဲ့ဗျ။ ဆလင်းကတော့ အဲဒီ ဆတ်(သ်)ဂျီ ဆိုတဲ့ လူကြီးက စိန်ကုန်သည် ဖြစ်ဖြစ် ကျောင်းပိုင်ရှင်ဖြစ်ဖြစ် စိတ်မဝင်စားဘူး။သူ အဓိက စိတ်ဝင်စားတဲ့ အကြောင်းက အဲဒီလူကြီးက မွမ်ဘိုင်းက ဆိုတာပဲ။မွမ်ဘိုင်း ဆိုတာသိတယ်မို့လား။အိန္ဒိယရဲ့ရုပ်ရှင် ထုတ်လုပ်ရေး ဗဟိုချက်မကြီး မဟုတ်လား။ ဘော […]

“ဘာ..ဘာဖြစ်လို့လဲဟင်.. အဘ” ဘိုးတော်ကြီးက မျက်နှာကိုရှုံ့ပြီး ခေါင်းခါလိုက်တယ်။ပြီးမှ- “ဦးခေါင်းလမ်းကြောင်းကတော့ အားကောင်းပါတယ်..သို့ပေမဲ့ နှလုံးလမ်းကြောင်းတော့ အားနည်းရှာတယ်..။ ပိုဆိုးတာက အသက်လမ်းကြောင်းက တိုတာပဲ..နတ္ခတ်တွေကလည်း မညီမညွတ် မမှန်မကန်ရှိပုံပဲ။ဂြိုဟ်ခုံတွေက လည်း အားနည်းပြီး အဆိုးဘက်ရောက်နေသကွဲ့။ကြာသပတေး ဂြိုဟ်ခုံကတော့ ကောင်းပါရဲ့ နို့ပေတဲ့လို့ ဒီမှာ စနေဂြိုဟ်ခုံရဲ့ ဆိုးကွက်တွေက စောစောက ကောင်းတာကို ချေဖျက်ပစ်တာပဲ။ကျွန်းတွေ..အဖျက်တွေကလည်း ပေါမှပေါပဲ..။ဒါပေသိ လူလေး ဘဝခရီး အတော်အတန် ချောမွေ့သွားအောင်အဘ ယတြာချေပေးလို့ တော့ ရပါတယ်.သို့သော်လည်း အကုန်အကျလေးကတော့ များပေမကွဲ့..” ကျွန်တော် တင်းနေပြီ။ ဒါပေသိတွေ ဒါပေမဲ့တွေနဲ့ ဘိုးတော်ကြီး ကျွန်တော့်ကို ဖိန့်နေတာ။ခုလည်း ယတြာ တဲ့။ “ဘယ်လောက်တုန်း အဘ” “ရူးပီး ၂၀ဝ လောက်ပါ လူလေးရဲ့..ဘာလို့ မင်း အဖေ သွားမပြောတာလဲကွဲ့..ဟို ဘတ်စ်ကားကြီးက […]

နောက်ပိုင်းကျတော့ ဆလင်းနဲ ့ကျွန်တော်က တကယ့်သူငယ်ချင်းကောင်းတွေ ဖြစ်သွားတာပဲ။ ရုပ်ရည်ကတော့ ထားပါတော့။တခြားဟာတွေသူနဲ့ကျွန်တော် တူတာတော်တော်များတော့ ရှိသဗျ။ ကျွန်တော်တို့ နှစ်ယောက်စလုံးက မိဘမဲ့တွေ။ဒီဂေဟာကနေ ကျွန်တော်တို့ကို ပြန်ခေါ်ထုတ်သွားမဲ့ သူ မျှော်လင့်စရာမရှိဘူး။နှစ်ယောက်စလုံး ဂေါ်လီရိုက်တာ နှစ်သက်ကြတယ်။ရုပ်ရှင်ကြည့်တာလည်း ဝါသနာပါကြတယ်။သီးသန့်ဆောင်ကနေ ဆင်းတော့ ကျွန်တော့်ရှိတဲ့ ဩဇာလေး(အဟဲ..ပြောရတာ တော့ရီစရာပဲ ဒီလိုစကားလုံးသုံးရတာ)နဲ့ ဆလင်းကို ကျွန်တော့်ဘေးမှာ နေရာချပေးအောင် လုပ် ရတာပေါ့။ တစ်ညတော့ ဂုတ်ပတားက ဆလင်းကို သူ့အခန်းလာခဲ့ဖို့ ခေါ်ခိုင်းလိုက်တယ်။တော်တော်တောင် ညဉ့်နက်နေပြီ။ ဒီ ဂုတ်ပတားဆိုတဲ့ ငနဲကြီးက မုဆိုးဖိုဗျ။ဒီဂေဟာဝင်းထဲမှာ တစ်ယောက်ထဲ သီးသန့် နေတာ။ဆလင်း နည်းနည်းတော့ ထိတ်လန့်နေတယ်။ “သူ ဘာလို့ ငါ့ ခေါ်တာလဲ မသိဘူးနော်..” “သိဘူးလေ..ငါတော့ သူ့အခန်းတစ်ခါမှ မရောက်ဖူးဘူးဟ..အေး ဒီနေ့တော့ သိအောင်လုပ်ရမပေါ့ကွာ..” ဆလင်းက […]

နောက်တော့ ကျွန်တော်လည်း ဂေဟာက ချာတိတ်တွေနဲ့ တော်တော်ကြီးရင်းနှီးလာတယ်။တချို့လည်း ကျွန်တော့်ထက်ငယ်တယ်။တော်တော်များကတော့ ကျွန်တော့်ထက်ကြီးကြတယ်။ မွန်နား၊ကာလူး၊ပယာရီ၊ ပါဝမ်း၊ဂျာရှင်၊အာဖန်။ သူတို့နဲ့ အပေါင်းအသင်းဖြစ်လာတယ်။ဖာသာတီမိုးသီ ဆီကနေ ဟောဒီဂေဟာ အပို့ခံ လိုက်ရတာ ကျွန်တော့်အဖို့တော့ နတ်ပြည်ကနေ ငရဲပြည် ပို့လိုက်သလိုပဲ။ဒါပေမဲ့ ဒီက ချာတိတ်တွေနဲ့ အပေါင်း အသင်းဖြစ်လာတော့မှ ဒီနေရာက သူတို့အတွက် နတ်ပြည်တမျှဖြစ်နေတာ သိလိုက်ရတာ။သူတို့က ဘီဟာတို့ ဒေလီတို့မှာ ရှိတဲ့ ဆင်းရဲသားရပ်ကွက်တွေကလာကြတာလေ။တစ်ချို့လည်း တိုင်းစွန်နယ်ဖျား၊ မြို့စွန်မြို့ဖျား က။တစ်ချို့ဆို ဟိုး..နီပေါဘက်ကတောင်ရောက်လာကြတာတဲ့။သူတို့တွေရဲ့ ဘဝဇာတ်လမ်း အဖုံဖုံကို နားထောင်ရတာလည်း အကောင်းရယ်လို့တောင် မပါဘူး။ဆေးသမား ဖအေ နဲ့ ကြေးစားမအေ က ပေါက်ဖွား လာတဲ့သူရှိတယ်။လောဘကြီးတဲ့ ဦးလေးတွေနဲ့ ညှဉ်းပန်းတတ်တဲ့ အဒေါ်တွေလက်ထဲမှာ အနှိပ်စက်ခံကြီးပြင်း လာသူတွေပါတယ်။မဝရေစာနဲ့ အလုပ်ကြမ်းအခိုင်းခံနေရသူတွေ၊အကြွေးမဆပ်နိုင်လို့ ကျွန်ခံနေရသူတွေ၊ မိသားစုတွင်းက မတော်မတရား […]

ဒုက္ခိတ နေစောင်းပြီ။ငှက်ကလေးတွေရဲ့ တေးဆိုသံလည်း တိတ်စပြုလာပြီ။လေထုက ပိုပြီး ညစ်ထေးလာသလိုပဲ။ ။ကောင်းကင်ကြီးလည်း ညိုရီလို့ မှောင်ရိပ်သန်းလာတယ်။အိမ်ကြီးရခိုင်ရယ် နေခြည်နွေးနွေး ထွေးထွေးလဲ့လဲ့နဲ့ ကြည်နူးစရာ ပန်းဥယျာဉ်ကြီးရယ် ရှိတဲ့ ပျော်မွေ့စရာ နေရာမျိုးကနေ ခုလို အိုမင်းဟောင်းနွမ်းပြီး အိပ်စင်လေးတွေပြည့် သိပ်နေတဲ့၊ကျွန်တော့်လို ကလေးတွေ ဘုစုခရုဒါဇင်ပေါင်းများစွာနဲ့ အုက်အုက်ကျက်ကျက် ရုတ်ရုတ်သဲသဲ ဆူဆူညံညံ ညစ်ညစ်ပတ်ပတ်…စတဲ့ စတဲ့ ဂုဏ်ကျေးဇူးအပေါင်းနဲ့ ပြည့်ဝတဲ့ ဟောဒီလိုနေရာမျိုးမယ် အမှိုက်ပုံမှာ လာပစ်သလို ခင်ဗျားကို အတင်းအကြပ်ထားပစ်ခဲ့မယ်ဆိုရင်..ခင်ဗျားကို ကျွန်တော် အကြံပြုချင်တာက မလိုမုန်းထားမှုတွေ အာဃာတအမြင်တွေနဲ့ အသားကျဖို့ ကျင့်ယူရလိမ့်မယ်။ဆည်းပူးရလိမ့်မယ်။ အသားဝါရောဂါက တော်တော်လေးဆိုးတဲ့ ရောဂါပါ။ဒါပေမဲ့ ဒီလိုနေရာမျိုးမှာ အသားဝါဖြစ်ရင် ကောင်းချက်လေး တစ်ခုတော့ရှိတယ်။ဘာလို့လဲဆိုတော့ အသားဝါဖြစ်ပြီဆို ခုလိုအိပ်စင်လေးတွေနဲ့ ကြပ်ညပ်နေတဲ့နေရာကနေ ခင်ဗျား တစ်ယောက်အတွက် အခန်းကျယ်သက်သက်တစ်ခန်းထဲကို ပို့လိုက်လိမ့်မယ်။အဲဒီအခန်းက တော်တော်လေးကျယ်သဗျ။ […]