အဇဋာခင်ဗျားလည်းချစ်သူရှိနိုင်တာပဲ။ သူလည်းချစ်သူရှိနေနိုင်တယ်။ ခင်ဗျားလည်းချစ်နေတဲ့သူရှိနေနိုင်သလို။ အားလုံးလည်းချစ်နေတဲ့သူ၊ ချစ်ရမယ့်သူရှိနေနိုင်တာပေါ့။ ဒါပေမယ့် ကျွန်တော်တို့ သတင်းထောက်တွေကျတော့ ချစ်ရေးချစ်ရာဆိုတာတော်တော်ပြောရခက်တဲ့ကိစ္စဗျ။ သတင်းထောက်တစ်ယောက်ရဲ့ရည်းစားဖြစ်ရတာ၊ သတင်းထောက်တစ်ယောက်နဲ့ ချစ်သူဖြစ်ရတာ၊ သတင်းထောက်တစ်ယောက် ရည်စားထားရတာတော်တော်ဒုက္ခရောက်ပါတယ်။ ကျွန်တော်တို့အရင် စီနီယာသတင်းထောက်ကြီးတွေဆိုလည်းတော်တော်ဒုက္ခရောက်ကြပါတယ်။ မိန်းမရနေတဲ့ အစ်ကိုသတင်းထောက်တွေဆိုလည်းသူတို့မိန်းမတွေနဲ့ တော်တော်လေးအဆင်ပြေအောင် နေကြရတာဗျ။ ဘာလို့လဲလို့ ခင်ဗျားတို့ကမေးမယ်။ သတင်းထောက်တွေကသာမန်လူတွေ မဟုတ်ကြလို့လား။ အခွင့်ထူးခံလူတန်းစားတွေလား။ ဘယ်လိုဟာတွေလည်းလို့ ပြန်ပြောကြမယ်ထင်တယ်။ တစ်ခုမှ မဟုတ်ပါဘူး။ သတင်းထောက်တွေဆိုတာလည်းသာမန်လူတွေပါပဲ။ ဒါဆိုဘာကြောင့် ချစ်ရေးချစ်ရာမှာအဆင်မပြေကြတာလဲ။ သတင်းထောက်ကို ပြည်သူတွေပိုင်တယ်။ သတင်းထောက်ရဲ့အသက်ဟာ ပြည်သူတွေလက်ထဲမှာ။ သတင်းထောက်ဆိုတာဘယ်သူနဲ့မှ ငြိစွန်းတဲ့သူတွေ မဟုတ်ဘူး။ အဲဒီလိုကြီးကြီးကျယ်ကျယ်တွေပြောတာ ကြားဖူးပါလိမ့်မယ်။ သဘောတူရင်လည်းတူပေါ့လေ။ မတူရင်လည်း…။ ကျွန်တော့်ရဲ့ ကိုယ်ပိုင်အမြင်ကတော့ သတင်းထောက်ကိုသတင်းတွေကပိုင်တယ်။ သတင်းတွေကိုသတင်းထောက်ကချစ်ရတယ်။ သတင်းကိုသတင်းထောက်ကသစ္စမဖောက်ရဘူး။ သတင်းတွေအပေါ်ကျောသားရင်သားမခွဲခြားရဘူး။ အဲဒီလိုမြင်ပါတယ်။ ဒီလိုသာမန်သတင်းထောက်တွေကဘာလို့ချစ်ရေးချစ်ရာမှာအဆင်မပြေဖြစ်ကြရတာလဲ။ ခြုံပြီးပြောရင်ရတဲ့ အဖြေကတော့ သတင်းထောက်တွေဟာအချိန်ကိုမပိုင်ပါဘူး။ အချိန်မရှိပါဘူး။ […]
ဟိုအရင်က ရေးခဲ့တဲ့ ဒိုင်ယာရီဆိုတဲ့ အသုံးအနှုန်းကို မှတ်စု လို့ပြင်လိုက်ပါတယ်။ ဘာဖြစ်လို့လဲဆိုတော့ သတင်းထောက်တွေရဲ့ အသက်ဟာ ဒိုင်ယာရီမဟုတ်ဘဲ သူတို့ရဲ့လက်စွဲတော် မှတ်စုစာအုပ် (Notebook) ဖြစ်နေလို့ပါပဲ။ Reporter’s Notebook ဘာဖြစ်လို့ သတင်းထောက်တစ်ယောက်ရဲ့ အသက်ဟာ Notebook ဖြစ်နေရသလဲဆိုတော့ အကယ်၍ လူတစ်ယောက်ဟာ(သတင်းထောက်အချင်းချင်းပဲဖြစ်ဖြစ်) သတင်းထောက်တစ်ယောက်ကို ဒုက္ခရောက်စေချင်တယ်ဆိုရင် အဲဒီသတင်းထောက်ရဲ့ Notebook ရယ်၊ ဖုန်းစာအုပ်(ကျွန်တော်တို့အခေါ် Source စာအုပ်) ရယ် နှစ်ခုလုံးကိုသာ ဝှက်ထားလိုက်၊ အဲဒီသတင်းထောက်ဟာ ဘယ်သတင်းမှလိုက်လို့မရအောင် အခက်တွေ့သွားစေပါတယ်။ ဒါကြောင့် သတင်းထောက်တွေဟာ သူတို့ရဲ့ Notebook နဲ့ Source စာအုပ်ကို ဘုရားစာအုပ်ထက် တန်ဖိုးထားတတ်ကြပါတယ်။ ပျောက်သွားရင် ဘယ်တော့မှ ပြန်ဝယ်လို့မရ၊ အစားထိုးလို့လည်းမရ တော့တဲ့အတွက်ပါ။ ဒါပေမယ့် ဒီနေ့ ခေတ်ပေါ်သတင်းထောက်တစ်ချို့ကတော့ ဘယ်လိုဖြစ်တယ်မသိဘူးဗျာ။ […]
သတင်းလောကနဲ့ နည်းနည်းအလှမ်းဝေးတဲ့ သူတွေက သတင်းထောက်တွေကို မေးလေ့ရှိတဲ့ မေးခွန်းတစ်ခုရှိပါတယ်။ တစ်ခုခုဖြစ်တယ်ဆိုရင် ဘယ်လိုသိတာလဲ တဲ့။ ကိစ္စတော်တော်များများကို တကယ်လုပ်တဲ့သူတွေ၊ ခံရတဲ့သူတွေထက် သတင်းထောက်တွေက ပိုပြီးစောစောရောက်တတ်ကြတယ်၊ စောစောသိတတ်ကြတယ် တဲ့။ ဘယ်လိုလုပ်ပြီး အဲဒီလိုသိတာလဲ လို့မေးပါတယ်။ ပုံမှန်အတိုင်းဆိုရင်တော့ တော်တော်ဖြေရခက်တဲ့မေးခွန်းပါ။ ကျွန်တော့်ကို အဲဒီလိုလာမေးတိုင်း ကျွန်တော်ဖြေလိုက်ရင် ကိုးယိုးကားယားတွေချည်းပါပဲ။ ဒါပေမယ့် ကျွန်တော်နားလည်သလိုတော့ ပြန်ပြောပြလေ့ရှိပါတယ်။ ကျွန်တော်တို့ သတင်းထောက်တွေ ပွဲတစ်ပွဲ၊ ဒါမှ မဟုတ် လူသတ်မှုတစ်ခု၊ ဒါမှမဟုတ် ဆန္ဒပြမှုတစ်ခု ကို သတင်းယူဖို့ဆိုရင် သတင်းထောက်တော်တော်များများဟာ သိကြပြီးဖြစ်ပါတယ်။ ဘာဖြစ်လို့လဲဆိုတော့ ဆန္ဒပြမယ်၊ ဒါမှမဟုတ် ပွဲလုပ်မယ်ဆိုရင် နိုင်ငံရေးသမားတွေ၊ ကုမ္ပဏီတွေကနေ ကျွန်တော်တို့ကို ဖိတ်ပါတယ်။ လူသတ်မှုဆိုရင်လည်း သတင်းထောက်တော့ထားပါ။ သာမန်လူတွေတောင် သိနိုင်ပါတယ်။ အဲဒီတော့ ကျွန်တော်တို့ ရောက်သွားပြီဆိုပါစို့။ […]
သတင်းထောက်တစ်ဦး၏ ဒိုင်ယာရီ ဆိုပြီး နာမည်သာတပ်လိုက်ရတယ်။ ဒီလို နာမည်မျိုးက ဝါရင့်သတင်းစာဆရာကြီးတွေ သူတို့အတွေ့အကြုံတွေအကြောင်းရေးရာမှာ တပ်လေ့ရှိတဲ့ ခေါင်းစဉ်မျိုး။ ကျွန်တော်က ခုမှ သတင်းသမားပေါက်စမျှသာ။ ဒါပေမယ့် ခေါင်းစဉ်တပ်မယ့် နာမည်ရှာလိုက်တော့လည်း မတွေ့တာနဲ့ ဒီနာမည်ပဲ တပ်လိုက်ရတော့တယ်။ သတင်းထောက်တစ်ဦး၏ ဒိုင်ယာရီ ဆိုတော့ နေ့စဉ်မှတ်တမ်းပဲရေးရမလား စဉ်းစားလိုက်သေးတယ်။ ဒါပေမယ့် မဖြစ်ဘူး။ နေ့စဉ်မှတ်တမ်းထဲမှာက သူ့ကို သွားကြိုတာတွေ၊ အစ်မဝမ်းခွဲဆေးရုံတက်တာတွေ၊ ဦးလေးအရက်မူးလို့ ရပ်ကွက်နဲ့ရန်ဖြစ်တဲ့အကြောင်းတွေနဲ့ အစုံသုပ်ဖြစ်နေတယ်။ ဒါကြောင့် သတင်းနဲ့ဆိုင်တဲ့၊ သတင်းလိုက်ရင်းဖြစ်တဲ့အတွေ့အကြုံတွေပဲ ရေးတော့မယ်လို့ ဆုံးဖြတ်လိုက်တယ်။ ကျွန်တော်သတင်းထောက် စဖြစ်တော့ ပထမဆုံးကြုံရတဲ့ဒုက္ခက နာမည်ကိစ္စပါ။ ကျွန်တော့်မွေးရပ်က လူတွေ ရန်ကုန်ကိုလာရင် သူတို့ကမေးပါတယ်။ ဟေ့ကောင် မင်းဘာလုပ်နေလဲ လို့ ကျွန်တော့်ကို မေးရင် ကျွန်တော်က သတင်းထောက်လုပ်နေတယ်လို့ ပြန်ဖြေလိုက်တယ်။ အဲဒီမှာ […]
“ငါတွေးသည်။ ထို့ကြောင့် ငါရှိသည်” ဆိုတဲ့ အတွေးအခေါ်ကို အတွေးအခေါ်ပညာရှင် ဒေးကားစ် က ပြောခဲ့ဖူးပါတယ်။ အားလုံးလည်း ရင်းနှီးနေခဲ့မယ့် အတွေးအခေါ်တစ်ခုပါ။ အဲဒီအတွေးအခေါ်ကို ကျွန်တော်စကြားဖူးတုန်းက စဉ်းစားကြည့်တယ်။ တွေးကြည့်တယ်ပေါ့။ ဒါပေမယ့် ကျွန်တော် တွေးနေလျှက်နဲ့ ကျွန်တော်ရှိနေတယ်ဆိုတာကို ပြဖို့ လုံလောက်မနေဘူး။ ကျွန်တော်ရှိမနေရင်ကော ကျွန်တော်တွေးမနေနိုင်ဘူးလား။ သူဆိုလိုတာက တွေးပြီးမှ ရှိလာတာလား။ ရှိနေတာကို သက်သေပြဖို့ တွေးတာလား။ ကျွန်တော်ရှိနေတာကို ပြဖို့ ကျွန်တော်တွေးနေဖို့လိုသလား ဆိုတာကိုက ကျွန်တော့်အတွက် ပြဿာနာတစ်ခု ဖြစ်လာပြန်ပါတယ်။ အဲဒါနဲ့ ကျွန်တော် ဆက်တွေးပါတယ်။ (တစ်နည်း) ကျွန်တော်ရှိနေတယ်ဆိုတာကို ပြဖို့ ကျွန်တော်ဆက်တွေးပါတော့တယ်။ ငါ တွေးသည်…ထို့ကြောင့် ငါရှိသည် ဆိုတဲ့ အယူအဆဖြစ်ပေါ်လာပုံက အဲဒီ အတွေးအခေါ်ပညာရှင်ဟာ တစ်ရက် မီးပုံနားမှာထိုင်နေရင်းနဲ့ အတွေးခန်းဝင်နေတယ် တဲ့။ […]
<ဟိုးမှာမြင်နေရတဲ့ မီးခိုးတလူလူနဲ့ နေရာလေးကို သိပ်သွားချင်နေခဲ့တယ်။ အဲဒီမှာ ဘာတွေ ရှိနေနိုင်လဲ။ အဲဒီနေရာလေးဟာ အဝေးကကြည့်ရတာ ညို့ညို့မှိုင်းမှိုင်းနဲ့။ အဲဒီနေရာ ဟာ ရွာကလေးတစ်ရွာ လို့တော့ ဖြတ်သွားဖြတ်လာရှိဖူးတဲ့ လူတစ်ချို့က ပြောကြတယ်။ အဲဒီရွာကလေး သိပ်သာယာမှာပဲ။ ကျွန်တော်တို့ သိထားဖူးတဲ့ ရွာကလေးတွေရဲ့ ထုံးစံအတိုင်း ရွာသူ/ရွာသားတွေနဲ့ အရမ်းပျော်စရာကောင်းနေမှာပဲ။ ရွာကလူတွေရဲ့ ဒေသိယ ဘာသာစကားတွေကို သင်ယူရင်း အရမ်းပျော်ရွှင်စရာ ကောင်းနေမှာပဲ။ ကျွန်တော် ထင်နေခဲ့မိတယ်။ အရမ်းသာယာလှပတဲ့ ရှုမျှော်ခင်းတွေရဲ့ ဘေးမှာ ချိုချိုသာသာ စကားဝိုင်းဖွဲ့နေကြမယ့် ရွာသူရွာသားတွေ ရှိနေမှာပဲ လို့…။ ကျွန်တော် ထင်နေခဲ့မိတယ်။ ရွာသူ/ရွာသားတွေဟာ ရွာကို ရောက်လာတဲ့ ဧည့်သည်တွေကိုလည်း လှိုက်လှိုက်လှဲလှဲ ကြိုဆိုနေကြလိမ့်မယ် လို့။ ရွာအဝင်လမ်းမှာ ဆူးညှောင့်ခလုတ်တွေကို ရွာသူ/ရွာသားတွေက ခုတ်ထွင်ရှင်းလင်း ထားလိမ့်မယ် […]
အကယ်၍လွှတ်တော်ထဲကို ဒေါ်အောင်ဆန်းစုကြည်ရောက်သွားရင် ဘယ်လောက်လုပ်ပေးနိုင်မလဲ? ဖွဲ့စည်းပုံပြင်မယ်ကိစ္စ ဘယ်အတိုင်းအတာထိ အချိန်ယူမှာလဲ? ဒေါ်အောင်ဆန်းစုကြည်ရဲ့ ပြင်ပမီဒီယာမှာတစ်ခုမှာ ဖြေကြားထားချက်အရ အစိုးရအဖွဲ့ဝင်တစ်နေရာရာကို ရရှိခဲ့ရင်ကော လုပ်ပိုင်ခွင့်က ဘယ်အတိုင်းအတာထိရှိမှာလဲ? ၈၈ ကျောင်းသားတွေကိုကော ပြည်သူတွေ ဘယ်လောက်ယုံကြည်လို့ရမလဲ? ဒေါ်အောင်ဆန်းစုကြည်လွှတ်တော်ထဲရောက်သွားရင်…ပါတီမထောင်ဘူး၊ Power Politic မလုပ်ဘူးလို့ကြွေးကြော်ထားတဲ့ ၈၈ ကျောင်းသားတွေက လွှတ်တော်ပြင်ပ နိုင်ငံရေးမှာ Institutionalization ကို ပီပြင်အောင်လုပ်နိုင်မှာလား? ဒေါ်အောင်ဆန်းစုကြည် လွှတ်တော်ထဲရောက်သွားရင်ပြည်သူတွေက သူလုပ်ခဲ့တဲ့ လွှတ်တော်ပြင်ပက နိုင်ငံရေးလိုမျိုး အပြည့်အဝထောက်ခံဖို့ ဖြစ်နိုင်မလား? အထက်ပါ အကြောင်းအရာတွေဟာ ကြားဖြတ်ရွေးကောက်ပွဲ မစခင်(Sunday, 25 March 2012 at 15:00 )က မြန်မာနိုင်ငံနဲ့ အတိုက်အခံအင်အားစုဘက်ကို ကျွန်တော့်ကိုယ်ပိုင်အမြင်နဲ့ သုံးသပ်ကြည့်ခဲ့တဲ့မေးခွန်းတွေ ဖြစ်ပါတယ်။ ခု ဒီမေးခွန်းတွေကို ဖြေဖို့ အချိန်စောသေးသလား၊ လွန်နေပြီလားဆိုရင်တော့ […]
ကျွန်တော်တို့ ငယ်ငယ်က ပျက်စီးနေသော ဘကြီးဖြိုးတို့အိမ် ထဲတွင် နေထိုင် ကြီးပြင်းခဲ့ကြသည်။ ဘကြီးဖြိုးတို့အိမ် ပျက်စီနေကြောင်းကိုတော့ သိနှင့်နေခဲ့သည်မှာကြာပြီ။ သို့ပေမယ့် ဒီအိမ်က ကိုယ့်အိမ်ပဲဆိုတော့ ဒီမှာပဲ ပေတေပြီးနေကြရတာပဲ။ ရွာသားတွေကလည်း မကူညီပေးတော့ ပိုဆိုးတာပေါ့။ ကာလသခေါင်းဆိုတာ ဝေလာမှ ဝေးကရော။ တစ်ချို့ ကလည်း ဒီရွာကို စွန့်ခွာသွားကြတဲ့သူတွေရှိရဲ့…။ ရွာပြင်ရောက်မှ အော်ချင်တာကို အော်နေကြတော့ ရွာမှာကျန်ခဲ့တဲ့ ရွာသူရွာသားတွေက အနေကြပ်တာပေါ့။ ထားပါတော့လေ…။ အဲ….ဘကြီးဖြိုးတို့အိမ် ထဲမှာ ကျန်ခဲ့တဲ့သူတွေကလည်း အလင်းရောင်ပျပျ မြင်ရရင်ကို သေပျော်နေကြတာ။ ရွာသားတွေကလည်း အလိုက်ကန်းဆိုးကိုမသိ။ တစ်ခါတစ်ခါ ဒီ ဘကြီးဖြိုးတို့အိမ် ကို ခဲနဲ့ထု၊ တစ်ခါတစ်ခါကျတော့လည်း သူတို့ပဲ ဘကြီးဖြိုးဆီလာပြီး တောင်းပန်ခယနေကြတော့ အခက်သားကလား။ ထားပါတော့လေ…။ ဘကြီးဖြိုးတို့အိမ် က ဟိုတုန်းကတော့ အိမ်ကောင်းကြီးတစ်အိမ်ပေါ့။ […]
အရာအားလုံးဟာ ငါတို့ရဲ့ဥပဒေသတွေအောက်မှာ ငါတို့… ကိုယ့်တိုးတက်မှုအတွက်ပဲ သွားခဲ့ကြတယ် မျှော်လင့်ချက် ပြူတင်းတခါးတွေက ငါတို့ကို ရပ်တန့်စေခဲ့ နောက်ထပ်ကမ္ဘာတစ်ခုကိုလည်း ရွေ့လျားသွားစေခဲ့တယ်။ တိုက်ခန်းငါးခုစာလောက် သိမ်းဆည်းပြီးသွားပြီ။ သံထည်တွေ၊ ကျောက်တုံးတွေနဲ့ သစ်ပင်တွေ နောက်ထပ်မြို့တစ်ခုရဲ့ သင်္ချိုင်းထဲမှာပေါ့။ အများကြီးပဲ… ဂေါ့ဖ် သင်ရုံးညွန်းတမ်းတွေ၊ ဇိမ်ခံအိမ်တွေရော။ စိမ်းပြာရောင် လယ်ကွင်းတွေ၊ ရှုမျှော်ခင်းတွေ အတိတ်တွေကို သိမ်းဆည်းရင်း… မိုးတိမ်လွင်ပြင်တွေနဲ့သာ… စစ်ပွဲတွေဟာ ရလဒ်မသိရဘဲ အနီရောင်တွေအဖြစ် ကျန်ရှိနေလေရဲ့။ ဟုတ်တယ်… အဲဒါဟာ ခင်ဗျားဧည့်ခန်း သေဆုံးသွားခြင်း။ ကဲ…ဘယ်လိုကြည့်မလဲ? အမှားမဟုတ်တဲ့အရာတွေနဲ့လား? မသေစေတဲ့အရာလား? အနမ်းမခံတဲ့အရာလား? ကြည့်လိုက်… ခင်ဗျားပြောသလိုပဲ… မြင်ကွင်းတစ်ခုလုံး ငါတို့အပေါ်မှာပဲလေ။ ငါတို့ မလှုပ်ရှားရင် ငါတို့ မလွဲနိုင်တော့ဘူးပေါ့။ (Heather McHugh ၏ Glass House ကို ပြန်ဆိုပါသည်) […]
လူဖြစ်ချင်ယောင်ဆောင်ထားတဲ့ လူအတုတွေနဲ့ နေ့စဉ်လူလုပ်တမ်း ကစားနေကြရ… လူမဖြစ်သေးခင်မှာပဲ အဲဒီလူတွေရဲ့ ဖြော့တော့တော့ လူ့ယဉ်ကျေးမှုအကြောင်း သင်ကြားပေးခြင်းခံရ… ကိုယ့်ဖြစ်တည်မှု ကိုပြန်ရှာနေချိန် လူမှုရေးသားကောင်ဖြစ်ဖို့ လူဖြစ်ချင်ယောင်ပြန်ဆောင်ရ… မဖြစ်စလောက်ရပ်တည်မှုအတွက် တွန်းပို့ကြ၊ ဆွဲချကြ၊ မိုက်မဲကြ၊ တိုက်ခိုက်ကြ… ကျဉ်းထဲကျပ်ထဲက မိုးခါးရေတွေ တစ်ခြားသူတွေကို အဓမ္မ သောက်…ခိုင်း…ကြ…ရင်း… နောက်ဆုံး ပျံလို့မရနိုင်တဲ့ ရေစိုအတောင်တွေ ကိုယ့်ကိုယ်ကို ပြန်အမေ့ခံဖို့ ကိုယ့်ကိုယ်ကို ပြန်တပ်ဆင်ပေးကြ… မြတ်ကျော်သူ 12:41 AM, Thu 19, April, 2012
ခင်ဗျား…ဘယ်သူ့ရဲ့ ဒါမှမဟုတ် ဘယ် -ization(အိုင်ဇေးရှင်း) နဲ့နေထိုင်ပါသလဲ? -ization ဆိုတာကအားလုံးသိတဲ့အတိုင်း globalization, colonization, generalization,…စသဖြင့်ဆိုလိုတာပါ။ တစ်ခုရှိတာက အောက်ပါ ဖေါ်ပြချက်တွေဟာ မြန်မာနိုင်ငံက လူ့အဖွဲ့အစည်းအတွင်းမှာ ဖြစ်ပျက်နေတာကို ဆိုလိုပါတယ်။ တစ်ချို့က globalization ကို ယုံကြည်၊ ဝင်ရောက်၊ စီးမြောကြတယ်။ တစ်ချို့က colonization ကိုလက်ခံတယ်။ တစ်ချို့ ဘာသာရေးတစ်ခုရဲ့..ဒါမှမဟုတ်..ဘာသာရေးမရှိတဲ့ -ization တစ်ခုကို လက်ခံထားကြသေးတယ်။ ထူးခြားတာတစ်ခုတော့ရှိတယ်။ -ization တွေအကုန်လုံးကို လေ့လာထားပြီးတော့(တစ်နည်းအားဖြင့် -ization အလုပ်ခံထားရပြီးတဲ့) -izationless လို့ခံယူထားကြတဲ့ လူတွေလည်း ဒုနဲ့ဒေးပါပဲ။ နောက်ပြီး ခုနောက်ပိုင်းအသက်ဝင်လာတဲ့ Americanization နဲ့ Britishnization ဆိုတာကို မြည်းစမ်းကြည့်ကြပြန်တယ်။ ကျွန်တော်တို့လည်း တစ်ခုခုရဲ့ဒါမှမဟုတ် တစ်စုံတစ်ရာရဲ့ -ization တစ်ခုခုကို ခံထားကြမလားပဲ။ American […]
အမေရိကန်လက္ခဏာဆရာ ကပြောတယ်… မင်းနှလုံးသား ဆန်ရှင်လုပ်ခံထားရတယ်တဲ့… နိုင်ငံခြားသားနဲ့အိမ်ထောင်ပြုရင် တော့ ကြီးပွားမယ်… ခြေနှစ်ချောင်း မကယ်ကောင်းဘူး… ဘယ်လိုပဲဆိုဆို… ငယ်ချစ်ဟောင်းကွန်မြူနစ်လေးကိုတော့… တစ်ခါတစ်ခါ လွမ်းမိတယ်… တစ်ခါတစ်ခါတော့လည်း… နောက်အိမ်ထောင်ပြုသွားတဲ့ ဆိုရှယ်လစ်ချစ်သူနဲ့… လမ်းမှာဆုံရင် ပြုံးပြမိတယ်… အိမ်နီးချင်းတွေကတော့ အားပေးတယ်… ချီတက်တဲ့… သူတို့လည်း မကြာမကြာလာမယ်… အနောက်အိမ်ကလည်း တစ်ခါတစ်ခါတော့… လှမ်းလှမ်းဆဲကြတယ်… အသဲကွဲခဲ့တာ နှစ် ၂ဝ ကျော်လောက်ကြာနေတော့လည်း… တစ်ခါတစ်ခါ ဗုံးကွဲရင် ရင်တွေ ဘာတွေ ခုန်နေရတုန်း… တစ်ခါတစ်ခါ ငြိမ်းချမ်းရေးဆိုတဲ့အသံကြားရင်… သံတိုင်တွေကိုပြေးမြင်တယ်… ဆင်စွယ်နန်းပေါ်က ကောင်မလေးလား… အပျိုကြီးလား မသိရပေမယ့်… ခိုးခိုကြည့်မိနေတဲ့ တစ်ယောက်တော့ရှိတယ်… သူများတွေပြောပြောနေတာတော့ ကြား,ကြား နေရတယ်… နည်းနည်းတော့ မေတ္တာထားရတော့မလို… အဲဒီ(ခိုးခိုးကြည့်နေရတဲ့) တစ်ယောက်ကို… သူ့” အမေ” ဆိုတဲ့အမျိုးသမီးကြီးတစ်ယောက်က… နည်းနည်းရိုက်နှက်ဆုံးမ […]
တကယ်တော့ ကျွန်တော်တို့ မြန်မာနိုင်ငံဟာ ကိုယ်ဝန်အငှားဆောင်ပေးနေရတာပါ။ ဟိုတုန်းကတော့ မုဆိုးနားနီး မုဆိုး၊ တံငါနားနီး တံငါပေါ့၊ အခုတော့ ခေတ်ကပြောင်းကုန်ပြီ။ သိတဲ့အတိုင်းပဲ အိုးနှစ်လုံးကြားညပ်နေတာဆိုတော့ ကြာရင် ကျွန်တော်တို့မြေအိုးတွေ ကွဲကုန်လိမ့်မယ်(ပြည်သူ့ခေတ်)။ အမှန်တကယ်က တရုတ်နားနီးတဲ့သူတွေကလည်း တရုတ်မဖြစ်ကြပါဘူး၊ ကုလားနားနီးတဲ့ သူတွေကလည်း ကုလားမဖြစ်ကြတာ ရခိုင်ပါတီက ဟီလာရီကလင်တန်ကို ရိုဟင်ဂျာနဲ့ပတ်သက်ပြီး စာပေးတာကိုကြည့်ကတည်းက သိသာပါတယ်။ ဒါပေမယ့် တရုတ်ဇာတ်သွင်းခံနေရတာနဲ့၊ ကုလားဇာတ်သွင်းခံနေရတာကတော့ အားလုံးမြင်သာနိုင်မယ် ထင်ပါတယ်။ မြစ်ဆုံကြီး ရပ်ပစ်လိုက်တော့ လာလိုက်တဲ့ တရုတ်သံအမတ်တွေ၊ ရန်တွေ့တာပေါ့၊ သမ္မတအိမ်တော်နဲ့ ငါးစိမ်းတန်းပဲကွာတာ။ ဘယ်ပြောကောင်းမလဲ မြန်မာကလည်း ပြန်ပီးစိတ်ကောက်ပစ်လိုက်တယ်။ နင်နဲ့မပေါင်းဘူး၊ အမေရိကန်နဲ့ပဲ ကစားမယ်ပေါ့။ တရုတ်က ပြန်ချော့တယ်၊ မလုပ်ပါနဲ့ လွှတ်တော် အတွက် ပစ္စည်းလေးဘာလေးလှုပါမယ်ဆိုတော့…အရင်းထဲက အမြတ်ပေါ့။ အဲဒီမှာ တမင်သက်သက် ပါးရိုက်ခံလိုက်ရတာက […]