Nan Shin၁။ “ဟာ…မိုက်လိုက်တာဗျာ….ဒီလိုမျိုးလေး တွေနဲ့ အပန်းမဖြေရတာကြာပြီ…လွှတ်မိုက်တယ်ဗျာ….အဲ့ဒါဘယ်ဝက်ဆိုက်ကလဲ”….ဟုပြောပြောဆိုဆိုနှင့် ပြေး၍ ဝက်ဆိုက်နာမည်ကို ကူးယူဟန်ပြလိုက်သည်။ ၂။ “ဘာကွ မင်းကများ မလောက်လေး မလောက်စားနဲ့ ငါလိုကောင်မျိုးကို အာခံချင်တယ် ပေါ့ဟုတ်လား” “ကျနော်က အာခံတာမဟုတ်ပါဘူးဗျာ….ဘယ်လိုပြောမလဲ………..” “ဟေ့ကောင် မင်းဘယ်လိုမှ ပြောစရာမလိုဘူးကွ…………ဟုတ်တယ် ……………အချစ်ဆိုတာဘဝရဲ့ ပန်းတိုင်မဟုတ်ဘူးကွ……ပန်းတိုင်မဟုတ်ဘူး……” “ပန်းတိုင်မဟုတ်သလို ခရီးသွားဟန်လွဲလဲ လုပ်လို့မရပါဘူး အဖေရယ်….” “အဲ့ဒါကိုပြောတာပေါ့ကွ…….နွားရှေ့ထွန်ကျူး….အဲ…အဲ…………မိကျောင်းမင်းရေးခင်း ပြဆိုတာ…မင်း တို့လိုကောင်တွေ ကြီးပွားဖို့တိုးတက်ဖို့လုံးဝမလွယ်ဘူး….” “ဟာ.. အဖေတို့လူကြီးတွေကလည်း နှစ်ဆယ့်တစ်ရာစုရဲ့အထူးဆန်းဆုံးလူသားတွေလို့ပဲပြောရတော့ မယ်…” “မင်းဘာပြောတယ်ကွ…” “ဟုတ်တယ်လေ အဖေတို့လူကြီးတွေက ကိုယ့်ရဲ့အယူအဆတွေ အမြင်နဲ့မတိုက်ဆိုင်ဘူး…မတူညီဘူးဆို ရင် နွားရှေ့ထွန်ကျူးရတာနဲ့…မိကျောင်းခင်းရေခင်းပြရတာနဲ့ ဘာမှန်းကို မသိဘူး…..နှစ်ဆယ့်တစ်ရာစု မှာ လူငယ်တွေကို အပြစ်ပြောပြီး ဆုံးမတဲ့ခေတ်က ကုန်သွားပြီ အဖေရဲ့ ….ဒီဇိုင်းအသစ်ရှာပြီး ဆုံးမတော့ဗျာ….” “ဟေ့ကောင် တော်ကွာ ………..” […]
“ခက်တယ်ကွ….သိပ်ခက်တယ်….ငါလုံးဝမပြောချင်ဘူးကွာ…”. လက်ထဲရှိ သောက်လက်စ လဘက်ရည် ပန်းကန်လုံးကို ဆောင့်ပြီး ခတ်ပြင်းပြင်း ချရင်း ပြောလိုက်ခြင်းဖြစ်သည်။ “ဘာခက်တာလဲ အကိုရဲ့”………… စကားမစပ် အစမရှိ အဆုံးမရှိ တခက်တည်း ခက်နေသော ကိုကျော်ကြီး၏ စကားကိုအ ဓိပ္ပါယ်မပေါက်ဟန်ဖြင့် စ ထိုင်သည့် အချိန်နာရီကို လှမ်းမှတ်ရင်း မင်းနန္ဒမှပြန်မေး လိုက်သည်။ “လုံးဝမပြောချင်ဘူး” ဟု ပြောလိုက်ခြင်းသည် တခုခုကို ပြောချင်၍ စကားစ လိုက်ခြင်းဖြစ်သည် ဟု သိနှင့်ပြီးလည်းဖြစ်သည်။ ကိုကျော်ကြီးသည် သူ၏ ချစ်သူဟောင်း မစန္ဒာနဲ့ ပတ်သက်၍ ရင်ဖွင့်လိုစိတ် ပေါက်သည့်အခါတိုင်း မင်းနန္ဒ၏ အိမ်သို့လာ၍ “ညီလေးလ္ဘက်ရည် သွားသောက်ရအောင်ကွာ” ဟု ပြောပြီး ခေါ်လေ့ရှိသည်။ မင်းနန္ဒမှာ လူပျိုလူလွတ် တစ်ယောက်တည်း ဆိုသော်လည်း ထ္မင်းစားဖို့တောင် အနိုင်နိုင် ရုံးကန်နေရသည် […]
အခင်းကြမ်းနဲ ့အခန်းကျဉ်းလေးထဲမှာပေါ့…… လွင့်မျောသွားတဲ့ နှလုုံးသားသံစဉ်တွေကိုု တစ်စဆီလိုုက်ကောက်ရင်း…. စိတ်လေးလေးနဲ ့ပဲသောက်နေမိတဲ့ ဆေးလိပ်လေးရဲ ့ငိုုရှိုက်သံ….. ချစ်သူရဲ့ချစ်သူက ပြောပြဘူးတဲ့ သူ ့ချစ်သူရဲ ့အကြောင်း… နှလုုံးသားကိုု အလစ်သုုက်ပြီး အလုုပ်သစ်ရှာချင်လိုု ့ပါဆိုုတဲ့ အကြောင်းပြချက်နဲ ့ အပျက်ချသွားတဲ့ အကြောင်းကိုု နှလုုံးသားဆိုုတဲ့ အလည်နားက နားလည်ပေမဲ့ အကြားခတ်တဲ့ နားနှစ်ဘက်ကိုု စုံပိတ်မိတဲ့ နေ ့ကလေးရဲ ့ပဲ့တင်သံ….. လေလွင့်ငှက်တိုု ့ရဲ ့ကြားမှာ ကြားလေတွေ လွင့်လာတာကိုု မသိလိုုက်တဲ့ နင်ဆိုုတဲ့ ငှက်ကလေးတစ်ကောင်…… အကြင်နာထားတဲ့သူကုိုမှ နာကြင်သွားစေလိုုတဲ့ မင်း…… စသည် စသည်…အတိတ်က ”က”ခဲ့တဲ့တိတ်ခွေတွေကိုု ပြန်ဖွင့်လိုုက် ပြန်ရစ်လိုုက်နဲ ့…. ရန်ဖြစ်ချင်စိတ်တွေချည်း ပေါက်ပေါက်နေတယ်..ချစ်သူ။ နန်းရှင်
မြန်မာပြည်တွင် ဗုဒ်စဗုဒ်လယ် ဗုဒ်ဆုံးဟူသော ဗုဒ်သုံးဗုဒ်ကို အလွန်တရာမှတန်ဖိုးထားမြတ်နိုးကြသည်။ထိုဗုဒ် သုံးဗုဒ်တွင် ဗုဒ္ဓနှင့်အရှင်မဟာဗုဒ္ဓဃောသတို ့သည် နိုင်ငံခြားသားများဖြစ်ကြပြီး ဆရာတော်ဦးဗုဒ်သည်သာလျှင် မြန်မာပြည်ဇာတိဖွားဖြစ်သည်။တစ်နေ ့တွင် စာသင်ရဟန်းပျိုတပါးသည် ၎င်းဆရာတော်ဦးဗုဒ်ထံသို ့လာရောက် ဦးခိုက်၍ သူပြုစုထားသော ကျမ်းစားအုပ်အား အမှားစစ်ပေးပါရန် အပ်နှံလေ၏။အမှားပါသည့် နေရာလေးများ ကိုလဲ ထုံးတို ့ပေးထားရန် လျှောက်ထားပြီး ပြန်သွားသည်။ကျမ်းစာအုပ်အားစစ်ဆေး၍ပြီးလောက်မည့်အချိန် တွင် ဆရာတော်ထံသို ့တစ်ခါပြန်သွားလေ၏။ထိုအခါ ဆရာတော်မှ ၎င်းရဟန်းငယ်၏စာအုပ်အား ထုံးအိုးထဲ တွင် သွားယူချေဟု မိန် ့လိုက်လေသည်။ထုံးမတို ့ပဲ ထုံးအိုးထဲတွင် စိမ်ထားပုံကိုကြည့်၍ အမှားမည်မျှရှိမည်ကို တွက်ဆနိုင်ပေမည်။ အခါတပါးတွင်လည်း ၎င်းဆရာတော် ဦးဗုဒ်လား မည်သည့်ဆရာတော်လဲ ဆိုတာတော့ မမှတ်မိတော့။ ဆရာတော့်ကိုသာကြောင်းမာကြောင်းနှင့် မည်သို ့မည်ပုံနေထိုင်ရကြောင်းစသည်လျှောက်ထားသည့် စာ တဆောင်ရောက်လာ၏။စာထဲတွင် အစစအဆင်ပြေပါလျှင် စာပြန်ရန်လည်း […]
ကျောင်းဆရာတစ်ဦးကပန်းချီပြိုင်ပွဲတစ်ခုကိုစီစဉ်လိုက်သည်။‘’လှပသောဘဝ’’ဟူသောခေါင်းစဉ်ဖြင့်ဆွဲကြရ မည်ဖြစ်သည်။ မိမိကြိုက်နှစ်သက်ရာပုံကိုရေးဆွဲခွင့်ရှိသည်။ ခေါင်းစဉ်နှင့်အကိုက်ညီဆုံးဖြစ်အောင် သရုပ်ဖော်ရေးသားနိုင်သူအား ဆုချီးမြှင့်မည်ဟု ကြေငြာလိုက်သည်။ ကျောင်းသားအတော်များများဝင်ေ ရာက်ယှဉ်ပြိုင်ကြသည်။ ထို ့နောက် ပန်းချီးကားသုံးခုကို နောက်ဆုံးစံချိန်တင်ရွေးထုတ်လိုက်သည်။ ပထမဆုံးပုံမှာတည်ငြိမ်အေးချမ်းလှသောရေကန်းလေးဖြစ်သည်။ကန်ရေပြင်သည်မှန်သားပြင်ကဲ့ သို ့တည်ငြိမ်ခံငြားလှပပြီး တောင်းတန်းများလည်း ဝိုင်းရံထားသည်။ နူးညံ့သေသပ်တဲ့တိမ်သားရယ် အပြာရောင်ကောင်းကင်ကြီးရယ်ကခန် ့ခန် ့ငြားငြား အုပ်မိုးကာရံထားသည်။ တောင်ထိပ်မှာတော့ ပျော်ရွှင်ဖွယ်မိသားစုလေးတစ်စု နေထိုင်ကြတဲ့ အိမ်ကလေးတစ်လုံး ရှိသည်။ကျောင်းသားများအားလုံးက ဒီပုံလေးကို ကြည့်ပြီး အလှပ အသေသပ်ဆုံးဘဝကိုသရုပ်အဖော်နိုင်ဆုံးပန်ချီကားတစ်ချက်ဖြစ်တယ်လို ့ကောက်ချက်ချကြသည်။ဘဝဆို တာငြိမ်းချမ်းမှုမရှိရင် အနှစ်သာရမရှိဘူး ဟုယုံကြည့်လက္ခံလိုက်သည်။ ဒုတိယပုံမှာ ခန် ့ငြားထည်ဝါပြီး ငြိမ်းချမ်းမှုအပြည့်ကိုပေးစွမ်းနိုင်သော တောတွင်းတစ်နေရာက ပုံဖြစ်သည်။ စိမ်းလန်းစိုပြေလှသောသစ်ပင်များနှင့်ပြာလဲ့လဲ့ကောင်းကင်၊ပြီးတော့ ရေးတံခွန်လေးတစ်ခု။ပြီးတော့ ကျေးငှက် သာရကာ စသည်တို ့ကလည်းစိမ်းလဲ့ပြာရီတောတန်းလေးကို ပိုမိုလှပစေသည်။သည်ထက်ထူးခြားသည်က […]
ကျောင်းဆရာတစ်ဦးကပန်းချီပြိုင်ပွဲတစ်ခုကိုစီစဉ်လိုက်သည်။‘’လှပသောဘဝ’’ဟူသောခေါင်းစဉ်ဖြင့်ဆွဲကြရ မည်ဖြစ်သည်။ မိမိကြိုက်နှစ်သက်ရာပုံကိုရေးဆွဲခွင့်ရှိသည်။ ခေါင်းစဉ်နှင့်အကိုက်ညီဆုံးဖြစ်အောင် သရုပ်ဖော်ရေးသားနိုင်သူအား ဆုချီးမြှင့်မည်ဟု ကြေငြာလိုက်သည်။ ကျောင်းသားအတော်များများဝင်ေ ရာက်ယှဉ်ပြိုင်ကြသည်။ ထို ့နောက် ပန်းချီးကားသုံးခုကို နောက်ဆုံးစံချိန်တင်ရွေးထုတ်လိုက်သည်။ ပထမဆုံးပုံမှာတည်ငြိမ်အေးချမ်းလှသောရေကန်းလေးဖြစ်သည်။ကန်ရေပြင်သည်မှန်သားပြင်ကဲ့ သို ့တည်ငြိမ်ခံငြားလှပပြီး တောင်းတန်းများလည်း ဝိုင်းရံထားသည်။ နူးညံ့သေသပ်တဲ့တိမ်သားရယ် အပြာရောင်ကောင်းကင်ကြီးရယ်ကခန် ့ခန် ့ငြားငြား အုပ်မိုးကာရံထားသည်။ တောင်ထိပ်မှာတော့ ပျော်ရွှင်ဖွယ်မိသားစုလေးတစ်စု နေထိုင်ကြတဲ့ အိမ်ကလေးတစ်လုံး ရှိသည်။ကျောင်းသားများအားလုံးက ဒီပုံလေးကို ကြည့်ပြီး အလှပ အသေသပ်ဆုံးဘဝကိုသရုပ်အဖော်နိုင်ဆုံးပန်ချီကားတစ်ချက်ဖြစ်တယ်လို ့ကောက်ချက်ချကြသည်။ဘဝဆို တာငြိမ်းချမ်းမှုမရှိရင် အနှစ်သာရမရှိဘူး ဟုယုံကြည့်လက္ခံလိုက်သည်။ ဒုတိယပုံမှာ ခန် ့ငြားထည်ဝါပြီး ငြိမ်းချမ်းမှုအပြည့်ကိုပေးစွမ်းနိုင်သော တောတွင်းတစ်နေရာက ပုံဖြစ်သည်။ စိမ်းလန်းစိုပြေလှသောသစ်ပင်များနှင့်ပြာလဲ့လဲ့ကောင်းကင်၊ပြီးတော့ ရေးတံခွန်လေးတစ်ခု။ပြီးတော့ ကျေးငှက် သာရကာ စသည်တို ့ကလည်းစိမ်းလဲ့ပြာရီတောတန်းလေးကို ပိုမိုလှပစေသည်။သည်ထက်ထူးခြားသည်က […]
လှပတဲ့ညတွေထဲကို ဘဝမလှတဲ့ ညဟာ ဈေးရောင်းထွက်ခဲ့… ညကဆိုင်ကယ်ကိုစီးပြီး ဆိုင်ကယ်က သူ ့အလှကိုစီးတယ်..။ ပါသွားတဲ့ နှုတ်ခမ်းနီနဲ ့ မိတ်ကပ်ခပ်ပါးပါးကို ချဖျောက်နိုင်ခဲ့လို ့ အမေအိုနဲ ့ဒုက္ခိတမောင်ငယ်အတွက် မုန်းဟင်းခါးနှစ်ပွဲ အဖမဲ့သားလေးအတွက် နို ့ဗူးတစ်ဗူး.. ခပ်ပျော့ပျော့ရင်ကို ကော့ပြီးဝယ်လာခဲ့တယ်…။ ကြာကြာမကော့နိုင်ရှာပါဘူး အလုပ်ဒါဏ်က ပြင်းလွန်းတော့ ခပ်ညွန် ့ညွန် ့လေးပြန်ငြိမ်ရင်း ညအလှမှာ ဘဝမလှတဲ့ အလှအပကိုချပြဖို ့ ဈေးဘန်းပြင် အိပ်စက်လိုက်လေရဲ ့…။ နန်းရှင်
ဒဿနိကဘေဒ ဘာသာရပ်ဆိုင်ရာ ပါမောက္ခဆရာကြီးတစ်ဦးဟာ အတန်းမစတင်ခင် သူ ့ရှေ ့က စားပွဲပေါ်မှာရှိတဲ့ အရာဝတ္ထုတစ်ခုနဲ ့ အတူ ရပ်နေတယ်။ အတန်းစတင်တဲ့အချိန်မှာတော့ အတော်အတန်ကြီးမားတဲ့ ပုလင်းလွတ်တစ်လုံးကို ကောက်ကိုင်လိုက်တယ်။ ပြီးတော့ နှစ်လက်မလောက်အရွယ်ရှိတဲ့ ေ ကျာက်တုံးတွေကို အဲ့ဒိပုလင်းအလွတ် ပြည့်သွားတဲ့အထိ ဖြည့်ထည့် လိုက်တယ်။ ပြီးတော့ “ဒီပုလင်း ပြည့်သွားပြီလား တပည့်တို ့’’လို ့ ကျောင်းသားတွေကိုမေးတယ်။ ကျောင်းသားတွေကလည်း ပြည့်ပြီဖြစ်ကြောင်းပြန်ဖြေကြတယ်။ အဲ့ဒိနောက်မှာတော့ ပါမောက္ခကြီးက ခပ်ငယ်ငယ်ကျောက်စလစ်ခဲလေးတွေကို အဲ့ဒိ ပုလင်းထဲထက်ထည့်ပြီး အနည်းငယ်လှုပ်ရမ်းလိုက်တယ်။ ဒါကြောင့် ကျောက်စလစ်ခဲငယ်လေးတွေဟာ နှစ်လက်မခန် ့ရှိတဲ့ ကျောက်ခဲ တုန်းတွေကြားကို ရောက်သွားကြပါတယ်။ ပြီးတော့ ကျောင်းသားတွေကို “ဒီပုလင်း ပြည့်သွားပြီလား တပည့်တို ့’’လို ့ နောက်တစ်ခါ ထက်မေးလိုက်တယ်။ […]
မလက်ဆက်နုိုင်တော့မှန်းသိတဲ့ ဘိုုးသုိုးဘက်သက် အဟောင်းစက်စက် ရင်ခုုန်သံကြီးကိုုပဲ ထက်ခါတလဲလဲ နမ်းရှိုက်ရင်း လရောင်ကိုု ဖမ်းသောက်လိုုက်တယ်..။ ရင်ဘက်ထဲက ပင်လယ်ပြင်ဟာ စာလောင်တဲ့အကြည့်တွေနဲ ့ လ ျှာတစ်ခြမ်းကိုု နှစ်သိမ့်တတ်ပေမဲ့… သားမမှားဘူး မေမေ…ဗီဇကမှန်နေမှတော့ ကျနော်ဆိုုတာ ဘယ်ရောက်ရောက် ငါးပုုတ်ကိုု ပါမုုန် ့ထောပတ်သုုတ်ထက်ကြိုက်တယ်…။ သား…အများကြီးကိုု ရှာဖွေခဲ့ပါတယ် မေမေ… စာကြည့်တိုုက် ပြတိုုက် ..အဟောင်းဆိုုင်နဲ ့ မြို ့ကြီးပြကြီးတွေကိုု နှံ ့လိုု ့… ဒါပေမဲ့…မေမေရယ်…. သားရခဲ့တာဟာ […]
ကျွန်တော့်ရဲ ့အမေဟာ မျက်လုံးတစ်ဖက်ကန်းနေတယ်။ကျွန်တော်သူ ့ကို အရမ်းမုန်းတာပဲ။သူက ကျွန် တော့် အတွက်အမြဲတန်းအရှက်ရစေသူတစ်ယောက်ပဲ ဖြစ်တယ်။ သူဟာ ကျွန်တော်တို ့မိသားစုကို ထောက်ပံ့ဖို ့အတွက် ကျောင်းသားတွေနဲ ့ဆရာ ဆရာမတွေကို ချက်ပြုတ်ပေးတဲ့ အလုပ်ကိုလုပ်တယ်။ တစ်နေ ့မှာ အခြေခံပညာအဆင့်ကျောင်းတတ်နေတဲ့ ကျွန်တော့်ဆီကို နှုတ်ဆက်ဖို ့ဆိုပြီး သူလာခဲ့တယ်။ ကျွန်နော်အရမ်းကို ရှက်တာပဲ။ သူကျွန်တော့်ကို အဲ့သလိုလာလုပ်လို ့ဘယ်ရမလဲ? ကျွန်တော်သူ ့ကိုသိပ်မုန်းတယ်ဆိုတာကို သိသာစေ မဲ့ အကြည့်နဲ ့ ငြင်းလွှတ်လိုက်ပြီး သူနဲ ့ဝေးရာကို ထွက်လာလိုက်တယ်။နောက်နေ ့မှာ ကျွန်တော့်ရဲ ့ ကျောင်းနေဘက်ကောင်လေးတစ်ယောက်က ‘’ဟား..ဟား..မင်းအမေက မျက်လုံးတစ်လုံးပဲ ရှိတယ် ဟား ဟား..’’ဆိုပြီး ကျွန်တော့်ကို လှောင်ပြောင်သရော်ပါတယ်။ ကျွန်တော့်ကိုကျွန်တော့်လဲ မြေမြှုပ်သင်္ဂြု ိဟ်ပြစ်လိုက်ချင်သလို […]
မျက်မမြင်ဘဝကို ရရှိထားလို ့သူ ့ကိုသူ မုန်းတီးနေတဲ့ကောင်းမလေးတစ်ယောက်ရှိ တယ်။သူ ့က သူ ့ကိုယ်သူတင် မုန်းတာမဟုတ်ဘူး။သူအရမ်းချစ်တဲ့ သူ ့ချစ်သူကောင်း လေးကလွဲပြီး တစ်လောကလုံးမှာ ရှိတဲ့ လူတွေအားလုံးကို မုန်းတာ။သူ ့ကောင်လေးက သူ ့အနားက တစ်ဖဝါးမှ မခွါပဲသူ ့ကိုပြုစုပေးနေတာလေ။တစ်နေ ့မှာ’’ကောင်လေးရယ် ငါသာမျက်စိပြန်မြင်ခဲ့ရင် နင့်ကိုပဲ လက်ထက်မှာ သိလား.’’.လို ့ကောင်းလေးကို ပြော လိုက်တယ်။ သိပ်မကြာခင်မှာပဲ ကောင်းမလေးအတွက် မျက်စိနှစ်လုံးစလုံးလှူမဲ့ အလှူရှင်ပေါ် လာပြီး သူ ့ရဲ ့မျက်စိတွေပြန်ကောင်းသွားတယ်။သူ အရာအားလုံးမြင်နိုင်ခဲ့ပြီဆိုတော့ သူ ့ချစ်သူကောင်လေးကို အရင်ဆုံး ကြည့်လိုက်တယ်။ဒါပေမဲ့ ကောင်လေးက မျက်မ မြင်လေး တစ်ယောက်ဖြစ်နေတယ်။အဲ့ဒိအချိန်မှာ ကောင်းလေးက သူ ့ကိုမေးတယ်။ ‘’ကောင်မလေး မင်းအခု ငါအပါအဝင် […]