ငါ…. မျက်စိတစ်ဆုံး မျှော်ကြည့်တိုင်း ဆုံးဖြတ်ချက်တွေက ယောင်ဝါးဝါးနဲ့ ဝိုးတဝါး အသိနဲ့ လူမရှိတဲ့ ကမ်းခြေမှာ ရေနည်းငါးလို ကမ်းတင်နေတုန်း… အိပ်မက်တွေကို အကောင်အထည်ဖော်ဖို့ ခပ်သေးသေး ကံကြမ္မာအပေါ်ပုံချ ငါ့ကိုယ်ငါ အားကိုးတက်ဖို့တောင် မချင့်မရဲ ဖြစ်ကုန်ပြီ… ဘာလိုလို နဲ့ ငယ်ငယ်က ရိုးရှင်းလှပတဲ့ ဖြူစင်ရိုးသားစိတ်ကို ပြန်လည် တမ်းတမိရင်း လေးလံလှတဲ့ ပုခုံးထက်က ကိလေသာ တွေကို ခါခါချရင်း အကြိမ်တစ်ရာမက ငါ နောင်တ ရမိနေတုန်းပဲ…. တစ်ချိန်က ငါ့ကို နင်းချေခဲ့ဖူးတဲ့ မျက်ဝန်းတွေကို ခပ်စိမ်းစိမ်း နဲ့ ကျိန်စာတွေတိုက် မပြေတဲ့အညိုးတွေနဲ့ မိုးရေတွေ ရွာချရင်း မည်းမှောင်တဲ့ အခန်းနက်ထဲ အဲ့ဒီ မျက်ဝန်းတွေကို ခဏလောက် ရိုက်သွင်းထားလိုက်တယ် ငါ့ စိတ်ရိုင်း ဝင်နေသ၍ပေါ့… အမာရွတ် […]

အောင်မြင်ချင်းတွေ ရိုက်ချိုး – မနက်ဖြန်ထိ ပေးဆပ်ချင်းတွေနဲ့ – ကျရှုံးနေတဲ့ အဖေ… – အမေ့ မျက်ဝန်းက မျက်ရည်တွေ – စီးဆင်းနေတာ တိက်တိက်ဆိက်ဆိက် – ငြိမ်သက်လို့… – ချစ်သောဆွေမျိုးများ ပွဲလန့်တုန်းဖျာဝင်ခင်း – ဇွဲကောင်းနေပုံများ နေတောင်မဝင်ဘူး… – မိတ်ဆွေကောင်းဆိုသူတွေလဲ မြူတိမ်လိုကွယ်ပျောက် – ကျေးဇူးဆိုတာ သက်သေမမြောက်ဘူးတဲ့… – ငါ ငိုနေတာလား? – ပင်လယ်ကြီးတောင် လက်မှိုင်ချလို့ – မညီးရဲလောက်အောင်ပဲ… – အဆုံးသက်မှာတော့ ငါကိုယ်တိုင် – ပျော်ဝင်နေတဲ့ “ဝိုင်”…

  ကလေးတွေ ငိုတဲ့ မြို့ – မငြိမ်းချမ်းလိုက်တာ – ပူစရာတွေ များလှတယ် – မေမေရယ်….တဲ့ – ခေါ်လိုက်တိုင်း ထူးသံ မထွက်လာဘူး – ရင်ထဲ လှိုက်လို့ဝမ်းနည်း မမြင်ရက်စရာ – သွေးအလိမ်းလိမ်းနဲ့ မြင်ကွင်းတွေ – ကလေးငယ်တွေ နှလုံးသားမှာ စွန်းထင်းခဲ့ပြီ – ဒီလို ဒီလို နဲ့ – ကလေးတွေငိုတဲ့မြို့မှာ – ကျွန်တော်သည်လဲ ရောက်ရှိနေခဲပြီ….. 00000000000000000000 ဘာကိုမှ မရည်ရွယ်ပါ စိတ်ကူးထဲပေါက်လာလို့ ချရေးလိုက်တဲ့ လက်တန်း ကဗျာလေးပါ ကဗျာချစ်သူတိုင်းကို လေးစားလျက်…..