ကျနော်က ငယ်ကတည်းက ချူချာတယ်။ အမှားမခံဘူး။ ရေချိုးတာ ကြာသွားရင်လည်း ဖျားပြန်ရော။ ပူလွန်းလို့ ချွေးထွက်များပြန်ရင်လည်း သွေး ပေါင်ကျရတာနဲ့ ဘာနဲ့ ဘာမှကို အထိမခံဘူးလေ။ အိမ်မှာ ဆေးခန်းဟေ့ ဆို ကိုယ်ချည်းပဲ ဖြစ်နေတာသာကြည့်တော့။ အခြေခံ ကိုယ်ခံအားကိုက နည်းခဲ့ တာ ဆိုလားပါပဲ။ အင်း…မှတ်မှတ်ရရ ခုနှစ်တန်းတုန်းက ထင်တာပါပဲ။ သွေးလွန်တုပ်ကွေး ဖြစ်ရာက အားတွေ အနည်းလွန်ပြီး လမ်းသွားရင်း စက်ဘီး နောက်ကနေ တက်သွားလို့ လမ်းသွားတွေ ဝိုင်းပြီး တွေ့တဲ့ကား တားလို့ ဆေးရုံကို တန်းပို့ခဲ့ကြရတယ်။ ဆေးရုံရောက်တော့ အသက်က ၁၂ နှစ်တောင် မပြည့်သေးတာကြောင့် ကလေးဆေးရုံကို တက်ရမယ်ဆိုတော့ အရပ်က ရှည် နေတာကြောင့် ကုတင်နဲ့တောင် မဆံ့လို့ ကွေးအိပ်ခဲ့ရတဲ့ အဖြစ်။ […]

ကျနော်တို့၏ မိဘများသည် ဘာသာရေး၌ အထူးလေးစားကြသော ပုဂ္ဂိုလ်များ ဖြစ်သည့် အလျှောက် ကျနော်တို့အား ရတနာသုံးပါးနှင့် မိဘဆရာသမားတို့အပေါ် အရိုအသေပြုတတ် အောင် အမြဲသင်ကြားပေးပါသည်။ ထိုသို့ သင်ကြားပေးသည့်အတွက် ညစဉ်တိုင်း အနန္တောအနန္တ ငါးပါးကို အမြဲရှိခိုးကန်တော့ပြီးမှ အိပ်ယာဝင်ခြင်းအကျင့်သည် ကျနော်တို့အတွက် နေ့စဉ်လုပ်နေ ကျ ကုသိုလ်ဝတ်တစ်ခုပင် ဖြစ်ပါသည်။ ထိုအထဲတွင်မှ မိဘနှစ်ပါးအား အိပ်ယာဝင်ခါနီးတိုင်း ကိုယ်ထိလက်ရောက် ရှိခိုးခြင်းသည်လည်း တစ်ခု အပါအဝင် ဖြစ်ပေသည်။ “သာဓု…သာဓု…သာဓု…သက်ရှည် ကျန်းမာ စိတ်ချမ်းသာ လိုရာဆုတွေ ပြည့်စုံပါစေ…..” ။ ထုံးစံအတိုင်း အဖေနဲ့ အမေတို့မှ ညစဉ် ကန်တော့တိုင်း ဆုပေးနေခြင်းဖြစ်သည်။ ထိုသို့ ဆုပေးတိုင်းလည်း ကျနော့စိတ်မှာ တွေးမိသည်။ ဟင် …ဘာလို့ အသက်ရှည် စေချင်တာလဲလို့…။ ကျနော် ခဏခဏ […]

အစည်းအဝေးခန်းမကြီးကတော့ ဟာဒယနှလုံးအိမ်တွင်းမှာ ကျင်းပပါ တယ်။ ကျနော် ခန်းမထဲသို့ ဝင်ဝင်ချင်း အားလုံးရဲ့ အနေအထားလေးကို အရင်လှမ်းပြီး အကဲခတ်လိုက်တယ်။ အင်း မဆိုးပါဘူး။ အရင် အလုပ်မရှိခင် ကနဲ့စာရင် ခုပုံစံလေးက တော်တော်ကို တည်တည်ငြိမ်ငြိမ်လေး ဖြစ်နေပါတယ်။ ဒါနဲ့ပဲ ကျနော့်ရဲ့ ခန္ဓာအိမ်ထဲက စိတ်ကလေးနဲ့ အလုပ်အကြောင်းလေး ဆွေးနွေးခြင်း စတင်လိုက်ပါတယ်။ ဆရာ– ကဲ စိတ်ကလေးရေ မင်းကြည့်ရတာတော့ တော်တော့ကို တည်တည် ငြိမ်ငြိမ်လေးဖြစ်နေပါပေါ့လား။ ကဲ ပြောပြစမ်းပါဦးကွာ။ မင်းရဲ့ အလုပ်အတွေ့ အကြုံလေးလည်းသိချင်ပါသေးရဲ့။ စိတ် – အရင်ဆုံးတော့ ကျနော့အနေနဲ့ ဆရာ့ကို ကျေးဇူးတင်ကြောင်းလေး အရင်ပြောပါရစေ။ ကျနော် အလုပ်စလုပ်ခါစတုန်းကတော့ ဆရာရယ်ဘာပြော ကောင်းမလဲ။ ငါးမိနစ်ဆိုတာတောင် ကျနော့မှာ ကမ္ဘာနှစ်ပတ်လောက် ပတ်ပြီး ပေါ့။ […]

စိတ်ကလေးကို မဂ္ဂင်အဖော်ရှာပေးဖို့က ကျနော့်မှာ တာဝန်တစ်ခုဖြစ်လို့လာပါပြီ။ ဒီမဂ္ဂင်တပ်သား ငါးယောက် စုဆောင်းမိပါမှ အာသဝ ရန်သူတွေလက်က လွတ်ဖို့ တိုက်နိုင်မှာမို့ အရေးကြီးဆုံးဖြစ်တဲ့ မဂ္ဂင်အဖော်တွေ အရင်စုဆောင်းရပါတော့မယ်။ ဒီတော့ စိတ်ကလေးကို သင်တန်းစပေးမှဖြစ်တော့မယ်။ ဒီတိုင်းထားလို့ကတော့ ကိလေသာစေတသိတ်တွေလက်ချက်နဲ့ပဲ ဒုက္ခပရချာ ဖြစ်နေပြီမို့ အမြန်ဆုံးကယ်တင်ကြဖို့ ခုပဲစလို့ သင်တန်းပေးရပါပြီ။ ဆင်းရဲသော စိတ်ကလေးဘဝမှသည် ချမ်းသာသော စိတ်သူဋ္ဌေးဖြစ်ဖို့ ချမ်းသာနည်းလေးတွေနဲ့သူ့ကို အလုပ်ပေးအပ်ရပါတော့မယ်။ ဒါကြောင့်ပဲ စိတ်ကလေးကို ခုလို ဆုံးမလို့ သင်တန်းစပေးနေရပါပြီ။ ကျနော်ကိုယ်တိုင် ဆရာလုပ်လို့ စိတ်ကလေးကို ခိုင်းရပေတော့မည်။ သင်ခန်းစာ-၁ -ချမ်းသာစေဖို့ အလုပ်ကြိုးစားလုပ်ကြပါစို့။ ဟေ့ စိတ်ကလေး…မင်းတို့ ချမ်းသာချင်တယ်ဆိုရင် အလုပ်ကြိုးစားမှဖြစ်မယ်နော်။ အဲဒီ မှာ ကြိုးစားရမယ့် အလုပ်ရယ်လို့ မယ်မယ်ရရ မရှိလို့ပဲ မင်းတို့(စိတ်) တွေဟာ တောင်ရောက် […]

နည်းလမ်းရှာလို့ အာသဝရန်သူတွေကို တိုက်ကြပါစို့ ဆိုတော့ အရင်ဆုံး ဆရာလိုလာပြီ။ ဒီလမ်း၊ ဒီခရီးကို ကိုယ်တိုင် လျှောက်ဖူးပြီးသော ကိလေသာ ရန်သူတိုက်ပွဲတွင် တိုက်ခိုက်လို့ အောင်နိုင်ပြီးသော သာသနာ့ အာဇာနည် သူတော်ကောင်း တို့ကို ဆရာတင်ရပေမည်။ ဒါက ကျနော့ရဲ့ နံပါတ်တစ် အစီအစဉ်ပေါ့။ တစ်သံသရာလုံးက မလျှောက်ဖူးခဲ့သောလမ်းကို လျှောက်ရမည်။ ပြီးတော့ကာ ရိုးရိုး အပျော် လျှောက်ခြင်းမဟုတ်ပဲ ကိလေသာ ရန်သူတွေနဲ့ တိုက်ဖို့ ရှေ့တန်းထွက်ရတော့မည်။ ဒီတော့ ဆရာမပြ ၊ နည်းမကျ ဆိုသကဲ့သို့ ကိုယ်မသိသော ခရီးလမ်းကို လျှောက်ဖို့ ဒီခရီးတွင် လျှောက်လှမ်း အောင်မြင်ခဲ့ပြီးသော လမ်းပြဆရာကတော့ ရှိမှဖြစ်မည်။ ဘယ်လို နေရာမျိုးမှာ ဘယ်လို အခက်အခဲတွေ ကြုံလာရင် ဘယ်လိုနည်းနဲ့ ရင်ဆိုင်ရမယ်။ ဆိုတဲ့ […]

အင်း…ကျနော့ခန္ဓာအိမ်ကြီးမှာက ရန်သူတွေ တပ်စွဲပြီး ဖြစ်နေပါပြီ။ အရင်ကတော့ အဲလို ရန်သူ့လက်အောက် ရောက်လို့ရောက်မှန်း မသိလေတော့ မိုးလင်းမိုးချုပ် သူတို့ခိုင်းတာကို ပျော်ပျော်ကြီးကို လိုက်လုပ်လို့ အဟုတ် ကြီးထင်ပြီး ငါကွလို့ ဂုဏ်တွေတောင် ယူနေပါသေးရဲ့နော်။ အင်း…သိပါပြီ။ သစ္စာသိခွင့်မရအောင် မျက်လုံးပိတ်လို့ အချိုသပ်ခိုင်းခံနေရတဲ့ ကိုယ့်ဘဝ ကိုယ် ဒုက္ခတွင်းထဲကျနေပါပေါ့လားလို့ သိလိုက်ရပါပြီ။ သစ္စာလေးပါးနဲ့ ယောင်လို့တောင် တွေ့ခွင့်ဆုံခွင့် မရရလေအောင် အဝိဇ္ဇာဆိုတဲ့ ခေါင်းဆောင်ကြီးက မျက်လုံးပိတ်၊ နားပိတ်လို့ သူ့တပည့် သုံးယောက်ကို တာဝန်တွေပေးလို့ အချိတ်အဆက်မိအောင်ကို လှည့်ခိုင်းလည်ခိုင်း နေလိုက်ကြတာ။ ဟူး…ဒီလက် အောက်က လွတ်ဖို့ကတော့ ဘယ်နှယ့်များ လုပ်ရပါ့မလဲဆိုတာ တွေးရင်းနဲ့ တောင် စိတ်တွေ မွန်းကျပ်လာရပါပြီ။ ဒီနေ့လည်း ကြည့်ပါဦးတော့။ သူတို့ခိုင်းတာလေး လုပ်ရင်းက သူတို့ကို မျက်ခြေမပျက် […]

အင်း…အနီးကပ်ရန်သူသုံးယောက်ကိုတော့ တွေ့ပါပြီ။ သူတို့တွေက ဘယ်အချိန် ကတည်းကများ ကိုယ့်ခန္ဓာအိမ်ထဲရောက်နေကြပါလိမ့်ဆိုတာရယ်၊ သူတို့ရဲ့ ခေါင်းဆောင်က ဘယ်သူများလဲဆိုတာရယ် သိချင်တာကြောင့် ဒီနေ့ တော့ဖြင့် မနက်မိုးလင်းကတည်းက သူတို့ ဝင်လာမယ့်ပုံစံကို ကြည့်ဖို့ စောင့်နေပါပြီ။ အင်း…အရင်ဆုံးကတော့ ကာမာသဝက အရင်ဆုံး ဝင်လာပါပြီ။ ဒီနေ့ ဘယ်သူ့ ဆွမ်းကျွေး ကိုတော့ဖြင့် မသွားလို့ မဖြစ်ပေဘူး။ အပြန်ကျရင်တော့ ဈေးဝင်ဦးမှပဲရယ်လို့ စတွေးမိလိုက်တာနဲ့ပဲ အော..ကာမာသဝရေ.. ရောက်လာပါပေါ့လား ဆိုတာ တန်းသိလိုက်ပါပြီ။ မကြာပါဘူး…။ အော်..ဒီရက်ပိုင်း အလုပ်တွေများနေတာတောင် ကျန်းမာနေတာ တော်သေးရဲ့။ ဘာပဲဖြစ်ဖြစ် လူကလည်း ကျန်းမာလို့ လှူချင်တန်းချင်တာလည်း လှူနိုင်တန်းနိုင် နေတာကိုက အရတော်တဲ့ ဘဝပဲလို့ တွေးလုံးတွေက ပေါ်လာပြန်ပါတယ်။ ဟော…ဒီရန်သူက ဘယ်သူပါလိမ့်မယ်။ သတိနဲ့ ကြည့်လိုက်တော့မှ အော် ကိုယ့်ဘဝလေးကို […]

ကျနော့ဘဝရဲ့ လက်ရှိအချိန်တွေကို ပိုင်းကြည့်လိုက်တော့ အချိန်က အလွန်နည်းလှသည်။ နက်ဖြန်ဆိုတာ မသေချာပေ။ အသေချာဆုံး လက်ရှိ အချိန်ကို သစ္စာသိအောင် ကြိုးစားဖို့သာ အရေးကြီးလှသည်မလား။ အင်း… ခက်တော့နေပါပြီ။ နေ့စဉ် ကျင်လည် လှုပ်ရှား ရုန်းကန်နေရတဲ့ အလုပ်တို့က တစ်နေ့တစ်မျိုး မရိုးနိုင်အောင် ပေါ်ပေါက်နေပါပြီ။ ကျနော်ပိုင်းခြားထားတဲ့ တစ်နေ့တာ အချိန်ဇယားကလည်း ပေါ်လာတဲ့ အရေးကိစ္စတွေနောက် မလိုက် နိုင်ရှာတော့ပေ။ ဘယ်မလဲ ကျနော့ရဲ့ ကိုယ်ပိုင်အချိန်။ သစ္စာလေးပါး အမှန်တရားကို သိအောင် မြင်အောင် ပွားများအားထုတ်ဖို့ အခွင့်အရေးတွေကို လိုက်ပြီး ပိတ်ပင်နေသော ရန်သူကတော့ ကျနော့အနီးမှာ သေချာပေါက် ရှိနေ ပါပြီ။ ဒီနေ့တော့ဖြင့် လုပ်စရာအလုပ်တွေကို လွတ်ထားလိုက်ပြီးမှ ရန်သူ ကို တွေ့အောင်ရှာရပေတော့မည်။ အင်း ကျနော်တို့ကို နေ့စဉ် […]