ဆူးရန်ကုန်လေဆိပ်ကနေ ဖြတ်ပြီးမှ လာကြမဲ့ သူတွေ အထူး သတိထားကြပါ X-ray နဲ့ စစ်ပြီး လက်လှမ်းမှီတဲ့ နေရာလောက်မှာ ရှိတဲ့ ပစ္စည်းမျုားဆို သော့ဖျက် အိတ်ခွဲ နိုက်ယူပါတယ်။ လက်နဲ့ နှိုက်ယူလို့ အဆင်မပြေတဲ့ ဟာများကျတော့ မြေဖြူ ကြက်ခြေခတ်ပြီး ဖွင့်ပြီး စစ်ဆေးခိုင်းပါတယ်။ သေတ္တာတွေထဲ ထည့်ထားတဲ့ ပစ္စည်းများ လေယာဉ်ပေါ် လက်ဆွဲ ယူသွားလို့ မရတဲ့ ပစ္စည်းများ အပ်ပြီး လေယာဉ်ပေါ်ဆင်း အထုတ် လက်ထဲ ရောက်တော့ တချို့က ဘာပါသွားလို့ ညာပါသွားလို့.. တန်ဖိုး သိပ်မရှိလည်း ယူတာဘဲ.. ဘာလာလာ ယူတာဘဲ.. သေတ္တာမှာ နံပါတ်လှည့်ပြီး ခေတ်တဲ့ သော့တောင် 000 ကနေ နံပါတ် မလဲ ထားတော့.. 000 […]
သူငယ်တန်း အရွယ် သက်ထား တယောက် ပထမ အစမ်း စာမေးပွဲ ဖြေထားတဲ့ ရလဒ်ရေးထားတဲ့ စာရွက် လူကြီး မိဘ တွေ လက်မှတ် ထိုးခိုင်းဖို့ အိမ်ကို ယူသွားတယ်။ အိမ်ရောက်တော့ အမေ လုပ်သူကို လှမ်းပေးလိုက်စဉ်မှာ.. မိခင် ဒေါ်မူမူက ဟဲ့ သက်ထား နင့် အဆင့် ဘယ်လောက် ရလဲ ပေးစမ်း။ ဟာ.. ညံလိုက်တာ။ အောက်ထက်က မိညှက် အဆင့် ဘယ်လောက်ရလဲ။ အဆင့် ၈ပါလား။ သက်ထားက အဆင့် ၁ ရပါတယ်။ ခေါင်းကလေး ငုံ့ရင်း မပွင့်တပွင့် ဖြေလိုက်သည်။ ဟဲ့ သက်ထား နင့်ကို ငါ ဒီလောက် အကုန်ခံပြီး ကျူရှင် ဆရာအိမ်ခေါ်သင်ပေးထားတာ နင် […]
အခု တလော ကွန်မန်းတွေ ပေး စာတွေရေး လုပ်ရင်းနဲ့ စာများများ ဖတ်တဲ့ လူတွေ အထဲမှာမှ.. လူ ၂မျိုး သတိထားမိတယ်။ ပထမ လူ တမျိုးက စာကြည့်တိုက်နဲ့ တူတဲ့ လူသား… ဒုတိယ လူတမျိုးက စာကြည့်တိုက်မှာ စာဖတ်တဲ့ လူသား။ ပထမ လူသားကတော့ ဘာစာ မဆို အကုန်ရှိတယ်။ စာတွေ အကုန် ပိုင်ဆိုင်ထားတယ်။ အတွေးမရှိဘူး။ စာဘဲ ရှိတယ်။ ဒုတိယ လူသားကတော့ စာဖတ်တဲ့ လူဆိုတော့ ဖတ်တဲ့ စာဘဲ သိတယ်။ ဒါပေမဲ့ ဖတ်ထားတဲ့ စာတိုင်းအပေါ် အသိပါတဲ့ အတွေး ဉာဏ် ရှိတယ်။ စာတွေ အကုန်တော့ မပိုင်ဆိုင်ဘူး ပိုင်ဆိုင်တဲ့ အရာက နက်နက် […]
ကျမလေ မွေးကတည်းကနေ အခု အချိန်အထိ မှတ်မိ သလောက် တခါမှ သေချာ နားနား နေနေ နေရတယ် ဆိုတာ မရှိဘူး။ အိမ်အကြီးကြီးထဲမှာ မိသားစုဝင်တွေ အများကြီးနဲ့ နေရပေမဲ့ အထီး အမ ခွဲခြားတာတွေ သိပ်လုပ်တာ ခံရတာဘဲ။ ကျမ တို့ ညီ အမတွေကတော့ ပင်ပန်းပေမဲ့ မငြီးပါဘူး။ အလုပ်ကို အလုပ်မှန်း သိသိ တာဝန် သိသိ မရှောင်မလွဲ ထမ်းဆောင်ပါတယ်။ ကျမ ငယ်စဉ်တုန်းက ကျမ ထက်အရင် မွေးတဲ့ မမကြီးတွေက ကျမကို ပြောတယ် အစာခွံကျွေးရင်းနဲ့ ပြောရှာတယ် အခု အေးအေး ဆေးဆေး စားနေရတုန်း စားကြ နှမငယ်လေးတို့ရေ.. အဲဒီ တုန်းကတော့ ကောင်းကောင်း နားမလည်ပေမဲ့ […]