Facebook ပေါ်မှာ့ကျင့်ဝတ်ဆိုတာ ဘယ်မှာလဲ။ ကျင့်ဝတ်ဆိုပြီး တွင်တွင်အော်နေတဲ့ နာမည်ကြီးတွေမှာတောင် ရှေ့ဖုံးနောက်ပေါ်အဖြစ်ရယ်ပါ။ လူတွေဟာ ဖြစ်ပျက်သမျှအရာရာတိုင်းကို FB ဆိုတဲ့ ကမာ္ဘကြီးတစ်ခုထဲ မှတ်ချက်တွေကောင်းအပေးခံရဖို့ အချိန်နှင့်တစ်ပြေးညီ အလုအယက်တင်နေကြတယ်။ ပြုလုပ်သမျှ အရာတိုင်းကလည်း FB တင်ဖို့ချည့်သက်သက်ဖြစ်နေတယ်။ (ဥပမာ တရားနာနေသူ၊တရားထိုင်နေသူ တစ်ယောက်ဟာ ဘယ်လိုစိတ်နဲ့ တရားနှလုံးသွင်းပြီး တရားနာနေဟန်၊တရားထိုင်နေဟန်ကို ဓာတ်ပုံအရိုက်ခံပါသလဲ။) ပရဟိတအဖွဲ့တွေ၊နာရေးကူညီမှုအသင်းတွေဟာ နာရေးပုံတွေ၊အနိဌာရုံတွေ ခွင့်ပြုချက်မဲ့ တင်ခွင့်ရနေကြတယ်။ မီးလောင်၊ရေကြီး စတဲ့ ဘေးအန္တရာယ်တစ်ခုခုကျရောက်လိုက်တာနဲ့ ဆင်းရဲ၊ချမ်းသာ ဘယ်လူတန်းစားမဆို ဒုက္ခသည်တွေအသွင် လူတကာ စုပ်တစ်သပ်သပ်နဲ့ အသနားခံဘဝရောက်ကုန်ရှာတယ်။ လူတိုင်းဟာ မိမိတို့ပြုမူနေထိုင် သွားလာမှုတိုင်းမှာ မိမိကိုယ်မိမိမပိုင်သလိုဖြစ်လာကြတယ်။ မိမိတို့ရဲ့ကိုယ်ပိုင်ပြဿနာတွေကို လူအများရဲ့ဆုံးဖြတ်၊သုံးသပ်၊အမိန့်ချ၊ဝေဖန်မှုတွေကြားအလဲထိုးခံနေကြရတယ်။ အမှန်တကယ် တတ်ကျွမ်းနားလည်တဲ့လူတွေဟာ ဟိတ်ဟန်ကြီးကြီး ဆရာကြီးအသွင်ယူထားသူများရဲ့အာဘော်တွေနဲ့ ယှဉ်ပြောနေကြရတယ်။ တစ်ခါတစ်ရံ အတုအယောင်များရဲ့ဝေဖန်မှုကို အစစ်အမှန်တွေက ခံနေကြရတယ်။ ကောသလမင်းရဲ့ […]

သီးကင်းလေးတွေ တဖြုတ်ဖြုတ်ကြွေ—- !!!!!!!!!! သီးကင်းလေးတွေ တဖြုတ်ဖြုတ်ကြွေနေ့ကြပြီ နေ့မြင်ညပျောက် ကျွန်မအနီးတဝိုက်တွေမှာ သီးကင်းလေးတွေဘာ့ကြောင့်အရင်ကြွေ မိုးဒဏ် လေဒဏ် ပတ်ဝန်းကျင်ဒဏ် မခံနိုင်ကြလို့ကြွေ လူငယ်လေးတွေဟာ အရာရာကို အလေးအနက်မထားတတ် ပေါ့ပေါ့နေ၊ ပေါ့ပေါ့တွေး။ အိုရခြင်း၊ နာရခြင်းရဲ့ ဒုက္ခကြီးမှုကို လက်တွေ့ရင်မဆိုင်ကြရသေးတာမို့ စိုးရိမ်ကြောက်ရွံ့ ့ခြင်း ကင်းကာ နေ့စဉ် နေထိုင်စားသောက်တဲ့ပုံစံမှာ အဆင်အခြင်ကင်းကြပါတယ်။ အပြင်စာ- လမ်းဘေးအစားအစာ၊ ပြင်ပအစားအစာမှန်သမျှ ကြိုက်တတ်တာလည်း လူငယ်တွေပါ။ အစာလည်း အဆိပ် အဆိပ်လည်းအစာဆိုသလိုဖြစ်နေရတဲ့အရပ်မှာ လမ်းဘေးအစားအစာတွေဟာ ပိုဆိုးရွားတဲ့ရလာဒ်တွေကိုပေးပါတယ်။ လူကြီးတွေအဖို့ကတော့ ပါးစပ်အလိုမလိုက်ခြင်း၊ ပြင်ပအစားအစာကို အိမ်အစားအစာလောက်ခုံမင်မှုမရှိခြင်း တို့က ကျန်းမာရေးအတွက် အားသာချက်(၁)ဖြစ်စေပါတယ်။ ကူးစက်ရောဂါ- လူကြီးတွေအဖို့က နေရာတကာ မဖြစ်မနေသွားလာရမယ့်နေရာလောက်သာ အသွားအလာရှိ၊ မိတ်ဟောင်းဆွေဟောင်း ဆွေမျိုးညှာတကာတို့နဲ့သာ ဆက်ဆံစရာများတာမို့ အများနေတဲ့နေရာ အများသုံးပစ္စည်း အစရှိသည်တို့နှင့် […]

    ယနေ့ခေတ် မြန်မာနိုင်ငံသား အမျိုးသား၁ဝယောက်မှာ ၉ယောက်ခန့်ရဲံ့ ခန္ဓာကိုယ်အရွယ်အစားဟာ အလွန်မှ အားမရစရာလေးတွေ တွေ့တွေ့နေရပါတယ်။နိုင်ငံတကာအားကစားပြိုင်ပွဲတွေမှာ ဝင်ရောက်ယှဉ်ပြိုင်နေတဲ့ အားကစားသမားတွေတောင်မှ တောင့်တောင့်တင်းတင်းသန်သန်မာမာ အရွယ်အစားမရှိတာမို့ သာမာန်အမျိုးသားတွေအနေနဲ့ ပြောဖွယ်ရာမရှိပါ။ ဒါပေမယ့် ယခုနောက်ပိုင်းခေတ်မြန်မာလူငယ်တွေဟာ စာသင်ကျောင်းမှာတည်းကိုက သေးသေးညှက်ညှက်အရွယ်အစားတွေကို ပုံမှန်အရွယ်အစားလို့ခံယူထားကြပြီး အတန်းထဲမှာ အရပ်အမောင်းကောင်းတဲ့လူပါလာပြီဆို လောရှည် လောရှည်နဲ့စနောက်ကြတဲ့အစဉ်အလာတောင် ဖြစ်နေကြပါပြီ။ မိန်းကလေးတွေထဲမှာဆိုလည်း ကျွန်မတို့လို သာမာန်အမျိုးသမီးတစ်ယောက်ရှိသင့်တဲ့အရပ်အမောင်းရှိတဲ့လူတောင် အတန်းထဲမှာ အရပ်ရှည်ထွက်နေမှာစိုးလို့ ဒူးကွေးထားရလောက်အောင် ရှက်စရာတစ်ခုဟု ခံယူလာခဲ့မိတာအမှန်ပါ။ လူငယ်လေးတွေစိတ်မှာ ဘာလို့ရှက်စရာတစ်ခုလိုလှောင်ပြောင်ကြလဲ၊ဘာလို့ ရှက်စရာတစ်ခုဟုခံယူကြလဲဆိုရင် မြန်မာလူငယ်တွေအများစုဟာ သေးသည်ထက်သေးငယ်လာကြတဲ့အတွက် အများဖြစ်နေတာကိုပဲပုံမှန်လို့လက်ခံကုန်ကြလို့ပါပဲ။   အရင်းကိုစစ်ရရင် အစိုးရမကောင်းခဲ့လို့၊တိုင်းပြည်ဆင်းရဲမွဲတေလို့ ဆိုတဲ့ခေါင်းစဉ်အောက်ပဲပြန်ရောက်ရမှာပါ။ မှားယွင်းမှုပေါင်းများစွာနဲ့ပညာရေးယန္တရားကြီးဟာ လူငယ်တွေကို တုံးအ ညံ့ဖျင်းစေရုံမက ဖွံ့ဖြိုးကြီးထွားမှုကိုပါဖိနှိပ်ပစ်ခဲ့ပါတယ်။   အစိုးရစာသင်ကျောင်းတွေမှာ အားကစားကိုလောက်လောက်လားလားအားပေးမှုမရှိခဲ့ခြင်း၊ကစားရန်နေရာလုံလုံလောက်လောက်မရှိခြင်း၊ ကာယအချိန်တွေမှာ ခြေမြှောက်၊လက်မြှောက်၊အမှိုက်ကောက်လောက်သာ အဖြစ်သဘောလုပ်ဆောင်စေခြင်း […]

မြန်မာပြည်မှာ ကျေးလက်နဲ့မြို့ပြရှိလူတွေရဲ့ ပညာရေးကအစပြုလို့ အတွေးအခေါ်၊အသိအမြင်၊ဗဟုသုတတွေဟာ ကွာခြားချက်အရမ်းကိုမြင့်မားလှပါတယ်။ အဓိကတရားခံကတော့ ဆင်းရဲကြလို့ပါ။ဆင်းရဲခြင်းရဲ့နောက်မှာ ထမင်းစားဖို့အရေးထက် ဘာကိုမှပိုအရေး မပေးနိုင်ကြတာပါပဲ။ ၅နှစ်၊၆နှစ်အရွယ် အိမ်မှာထိန်းကျောင်းရလည်းသက်သာအောင် ကျောင်းကိုစပို့လိုက်ကြပေမယ့် ၈နှစ်ကျော် ၉နှစ်လောက်ကစလို့ ပိုက်ဆံရမယ့်အလုပ်တစ်ခုခုမှာကူစေချင်နေပြီ။ဒီလိုမှမဟုတ်ရင်တောင် အိမ်အလုပ်တွေမှာအားတစ်ခုအနေနဲ့ထည့်သွင်းအသုံးချဖို့တွေးလာပြီ။၁ဝနှစ်လောက်ကျော်ပြီဆိုတာနဲ့ ကလေးတွေကိုယ်တိုင်ပိုက်ဆံရှာပေးနိုင်မယ့်နေရာတစ်ခုခုကိုပို့ချင်လာကြပြီ။ပညာရေးဟာ ဝါဝါဝင်းဝင်းအရောင်တင်ထားတဲ့ ၁၃ပဲရည်ရွှေတိုရွှေစလေးတွေလောက်မက်စရာလို့မထင်နိုင်ကြဘူး။တရုတ် ဆိုင်ကယ်ကနေ ယိုးဒယားဆိုင်ကယ်ပြောင်းစီးနိုင်တာမှဘဝလို့ထင်နေကြရှာတယ်။ နောက်တစ်ချက် ကျေးလက်နေကလေးတွေဟာ ရှိရင်းစွဲမှတ်ဉာဏ်အားကြောင့် စာတွေမှာထက်မြတ်ထူးချွန် ရင်ထူးချွန်လာမယ် မြို့နေကလေးတွေအခြေခံကိုမမှီကြဘူး။ အခြေခံကတော့ နည်းပေးလမ်းညွှန်နိုင်မှုကွာခြားချက်ကြောင့်ပါပဲ။သင်ကြားပုံနည်းစနစ်မကောင်းတာရယ် ဆရာ၊ဆရာမတွေရဲ့ တတ်ကျွမ်းမှုအခြေခံမတူညီကြတာရယ်တွေကြောင့်ပါ။ တတ်ကျွမ်းမှုအခြေခံဆိုတာကလည်း မြို့မှာပညာသင်ကြားပြီး ဆရာဖြစ်လာသူတွေဟာ ကျောင်းပညာကစေ့စေ့ငှငှနားလည်မှုကိုမပေးစွမ်းနိုင်တောင် အပြင်ကျူရှင်ကောင်းကောင်းတွေ ကြောင့်အားသာအောင်ထောက်ပံ့ပေးနိုင်ပါတယ်။မြို့ကဆရာမတွေဟာကျေးလက်ကျောင်းလေးတွေမဆင်းချင် ကြပါဘူး။မဖြစ်မနေသွားရရင်တောင် မြို့ပေါ်ပြန်ရောက်အောင်ကြိုးစားယူတတ်ကြတယ်။ ဒီတော့ ကျေးလက်ကျောင်းလေးတွေရဲ့အမာခံဆရာတွေဟာ ရွာခံဆရာ၊ဆရာမတွေပဲဖြစ်နေတတ်တယ်။ သင်ကြားရည်မဝသေးတဲ့၊ကိုယ်တိုင်သိမြင်တတ်ကျွမ်းမှုအားနည်းသေးတဲ့၊ အဝေး့သင်လေးပြီးလို့ လူရိုသေရှင်ရိုသေအလုပ်ကလေးတစ်ခုရရင်တော်ပြီဆိုတဲ့ ဆရာ၊ဆရာမလေးတွေနဲ့သာနှစ်ပါး သွားရပါတော့တယ်။ မြန်မာပြည်မှာ ထူးချွန်ထက်မြတ်တယ်လို့သတ်မှတ်ခံရတဲ့လူတန်းစားဟာ ကျောင်းဆရာအလုပ်ကို လုပ်ဖို့စိတ်မကူးကြပါ။ မိဘကလည်း ငါ့သားသမီးကြီးလာရင်ထူးချွန်တဲ့ကျောင်းဆရာ၊ဆရာမဖြစ်ရမယ် ဆိုပြီးရည်မှန်းတာမျိုးတွေမရှိသလောက်ရှားလှပါတယ်။ဆယ်တန်းပွတ်ကာသီကာလေးအောင်ပြီး […]