johnnydeerကျွန်တော် လုပ်ခဲ့ဘူးတဲ့ အလုပ်တွေထဲမှာ လိုင်းကားမောင်းတဲ့ ကားဒရိုင်ဘာဘဝကို ငါးနှစ်လောက် ဖြတ်သန်းခဲ့ဘူးတယ်…နေ့ဓဒူဝ မနက်ငါးနာရီဆို အိပ်ယာထ…အလှည့်ချိတ်…လူပြည့်ရင် မန်းလေးဆင်း…မန်းလေးနေပူပူကို တနေ့လုံးခံ…လမ်းဘေးမှာ နေစရာမရှိ…ထိုင်စရာမရှိ…ရှိတဲ့အရိပ်သေးသေးလေးအောက် စုပြုံတိုး….ညနေစောင်း လူရရ မရရ မေမြို့ ပြန်တက်…ပြန်ရောက်တော့မောမောနဲ့အိပ်… ဒီလို နေ့တွေကို အကြာကြီး ဖြတ်သန်းခဲ့ရဖူးတယ်..သူငယ်ချင်းတွေကြားထဲ ဒီကောင်က ကားသမားလေ…ဆိုပြီးလဲ မိတ်ဆက်ပေးခြင်းမျိုး ခံခဲ့ရဘူးတယ်…သည့်အတွက် စိတ်ထဲလဲ ဘာမှ ရှက်စရာ…သိမ်ငယ်စရာ လို့မယူဆခဲ့ပါဘူး…အခုထက်ထိလဲ ကားမောင်းခဲ့ရတုန်းက အချိန်တွေကို သတိတရ ပြောဆိုနေတုန်းပါပဲ…ငါးနှစ်ဆိုတဲ့ အဲ့ဒီကာလလေးက ဘာမှ သိပ်မကြာလိုက်ပေမယ့် လူတွေပေါင်းစုံနဲ့ ဆက်ဆံခဲ့ရတယ်…လူတွေအကြောင်းကို အရင်ကထက် ပိုသိခဲ့ရတယ်…အထူးသဖြင့် လူတွေ ဘယ်လိုလေသံနဲ့ ဘယ်လိုစကားဟလာရင် ဘာကိုဆိုလိုတယ်ဆိုတာကို အရင်ကထက် ကောင်းကောင်းကြီး သဘောပေါက်လာခဲ့ရတယ်…လူ့သဘော လူ့မနောကို အရင်ကထက် ပိုသိနားလည်ခဲ့ရလို့ ကားမောင်းနေရတဲ့ဘဝကို အခုထက်ထိလဲ ဂုဏ်ယူမိနေတုန်းပါပဲ… လူတွေအကြောင်းတွေးမိရင် တခါတလေ […]
alinsettအဟက် ။ ခင်ဗျားတို့လည်း ဒီလို အတွေးမျိုး တွေးမိမလားပဲဗျ ။ ကျုပ်ကတော့ အခုမှ တွေးမိလို ့ တွေးမိတာလေးကို အတွန့် ထ တက်တာပါ။ အဲဒီ အတွေးကို တွေးမိတော့ အံ့ဩမိတယ်ဗျ။ ဟုတ်တယ်လေ ။ ဒီလောက် အံ့ဩဖို့ကောင်းတဲ့ အတွေးကိုမှ မအံ့ဩရင် . . . ကျုပ် ရူးနေလို့ပေါ့။ တော်တော် အံ့ဩဖို့ကောင်းတဲ့အဖြစ်ကြီးဗျ ။ အံ့ ဧရာမကြီး ဩတာ ။ အဟက် ။ ———————————— ဒီလိုဗျ ။ မနေ့တုန်းကပေါ့ ။ ကျုပ်ရဲ့ သူငယ်ချင်းတစ်ယောက် ဆုံးသွားပြီ ဆိုတဲ့ သတင်းဆိုးကို လာပြောတာ ။ […]
Paing Layကျွန်တော့် အဖေဆုံးတော့ အမွေကိစ္စနှင့် စကားများကြသည်။ အဖေချန်ထားခဲ့တဲ့ မြေကို မောင်နှမများ အညီအမျှခွဲဝေယူရန် ဆုံးဖြတ်ကြရာ ဝေစုမတည့်ရာမှ စကားများကြသည်။ နောက်ဆုံး သိပ်ချစ်ပါသည်ဆိုသည့် မောင်နှမများ တစ်ယောက်နဲ့တစ်ယောက် မခေါ်နိုင်မပြောနိုင်ဖြစ်ကုန်ကြသည်။ သူတို့ ဒီလိုဖြစ်နေတာကိုမြင်မှ ကျွန်တော်ဖတ်ဖူးသည့် ပုံပြင်လေးတစ်ပုဒ်ကို ပြေးမြင်ယောင်မိသည်။ ပုံပြင်လေးက ဒီလိုဗျ။ တောင်ပေါ်ရွာလေးတစ်ရွာမှာပေါ့ဗျာ။ နှစ်စဉ် ဆောင်းရာသီတိုင်းမှာ နှင်းတွေ ထူထပ်လေ့ရှိတယ်။ ဒါပေမယ့် ဒီနှစ်မှာ ခါတိုင်းနှစ်နဲ့မတူဘဲ နှင်းတွေ ထူထပ်စွာ ကျလာပြီး တစ်ရွာလုံးကို ဖုံးလွှမ်းပစ်သည်။ ထိုအခါ ရွာသာများသည် မိမိအိမ်ကိုစွန့်ခွာပြီး တောင်ပေါ်ရှိ ဂူတစ်ဂူထဲသို့ ရှောင်တိမ်းရသည်။ ဂူထဲတွင် ကိုယ်စီမီးဖိုကြရင်း ဖြင့် ပါလာသည့်ရိက္ခာများ ထင်းများဖြင့် မီးဖိုကာ မီးလှုံရင်း စားသောက်ကြသည်။ 3ရက်ခန့် ကြာသည်အထိ နှင်းထုများကလည်း မလျော့နိုင်သေးပေ။ ဒီလိုနှင့် […]
ဦးေၾကာင္ၾကီးမြန်တျန့်ဂေဇက် အဆွေမြတ် ရေနက်နက်က ငါးဂျီးဒကောင်.. နေအတက် လေသလှပ်မှာ မနေဒတ်တော့ ဂွေခတ်… ရွှေကလပ်နဲ့ ဦးဒေါ်တင် မြေတခွင်မှာ ဇမ္ဗူရှား…. ပေါက်ဖော်ဂျီးရဲ့ နှလုံးသဲပွတ် ကူမြူနစ်ကေဒါ ပဉ္စမံလက်ရုံး.. အိုအိုင်စီ၏ အငှားဗစပ် ၇၈၆ မော်လဝီ ဆလံမာရေးကွမ်း.. စီအိုင်အေ နားမျက်စိ တလဒေါ်လှ သောင်းချီစား.. ဘယ်သူရှုပ်ရှုပ် ဒို့မပြုတ် စစ်အစိုးရ ကြိုးဆွဲရုပ်… ဘာသာရေးကို မယုံကြည် မိုးဗြားဘယ်ဆီ ငရဲပြည်.. နေ့စဉ်တရား ဆိတ်မှာပွား ကိုဘေးနွားကင် များများစား.. နေဝင်ဆုံးသတ် နိဂုံးတည် အပါယ်လေးဗုံ သွားရမည်။။။။။ ကဗျာအမျိုးအစား – သံဝေဂ တေးထပ် ကဗျာရေးဖွဲ့သူ – အမည်မတိ ခေတ်စာဆို ကဗျာ စကားပြေ – အမြတ်ကြီးစား ခြစ်သူငယ်ချင်း မြန်တျန့်ဂေဇက် […]
တကယ်တော့ ဆယ်နှစ်တိတ်ိကြာခဲ့ပြီးမှ ပြန်သတိရနေတာ…. မဖြစ်သင့်တော့ပါ။ မေ့ပျောက်သွားသင့်ပြီမှန်း သ်ိသော်လည်း မေ့မရနိုင်ပဲ ပြန်ပြန် သတိရနေတာ. . . . တကယ့်ကို မဖြစ်သင့်တော့တဲ့ကိစ္စ မဟုတ်လား ။ အဲဒီ မိန်းမနဲ့ . . . . အဲဒီ အဖြစ်အပျက်ဇာတ်လမ်းဟာ အစကတည်းက ရှိကို မရှိခဲ့တာလို ့ ယုံကြည်ပြီး. . . . ပြန်မတွေးပဲနေနိုင်ဖို ့ . . . . . […]
မိုး မင္းသားကျွန်တော်လူတစ်ယောက်ကို ဘယ် ် ်အချိန်ကချစ်မိတာလည်းဆိတု ်ကျွန်တော်လူတစ်ယောက်ကို ဘယ်အချိန်မှာချစ်မိသွားလည်း ကျွန်တော်မသိလိုက်ပါ တကယ်သိလိုက်တဲ ့အချိန်ရောက်တော ့ ကျွန်တော်တို ့နှစ်ယောက်က လမ်းခွဲပြီးတဲ ့အချိန်ဖြစ်နေပါတယ်……… အဲဒီအချိန်မှာ ကျွန်တော် ့ရင် တစ်ခုလုံးပွင် ့ထွက်မတတ်ခံစား ခဲ ့ရပြန်ပါတယ်…….. ကျွန်တော်ဟာအပေါင်းအသင်း သူငယ်ချင်းများစွာတို ့ကို….. ငါဘယ်သောအခါမှအချစ်ကို ကိုးကွယ်မဲ ့လူတစ်ယောက်အဖြစ် မခံဘူးဆိုတာကျွန်တော်ကိုယ် တိုင်အများတကာရှေ ့မှာကြွား ဝါပြောဆိုခဲ ့ဖူးပါတယ်…….. အခုအပေါင်းအသင်းသူငယ်ချင်း တွေရှေ ့မှာမရှက်နိုင်တော ့ပါ……… […]
San Hla Gyiအခန်း (၁) ဒီနေ့ အိပ်ရာထ မဆိုစလောက် နောက်ကျသွားသဖြင့် တိုင်မင် အနည်းငယ်အောက်ကာ အလုပ်သွားဖို့ အိမ်မှ ထွက်တာလည်း နောက်ကျသွားသည်။ ထို့ကြောင့် နှစ်ဘူတာခန့်ဝေးသော စုရပ်ရှိ ကြိုပို့ကားကို မှီရန် ကမန်းကတမ်း အပြေးတပိုင်း အိမ်မှထွက်ကာ ကားနှစ်မှတ်တိုင်ခန့်စီးပြီး အမောတကော သွားရလေ၏။ ဒီအရပ်က မနက်ခင်းကလည်း အလုပ်သွားမည့် သူများ ကျောင်းသွားသူများ ပျားပန်းခတ်ကာ ကျိတ်ကျိတ်တိုး စည်ကားလှသည်။ မှတ်တိုင်မှာဆင်းပြီး စုရပ်သို့ လမ်းကလေး ဓါတ်တိုင် သုံးတိုင်စာလောက် လျှောက်ရသော နေရာလေးကို ကိုယ့်ရှေ့မှလူများကြောင့် တိုးဝှေ့ပြီး သွားရသဖြင့် တော်တော်နှင့်မရောက်။ ကြိုပို့ကားကို မြင်နေရပြီ။ ကံကောင်းသည် မထွက်သေး သီဟ လက်ပြကာ ကမန်းကတမ်း ပြေးလေသည်။ ရှေ့မှလူများကိုလည်း အသာလေးတိုးကာ ဆောရီးဟု ပြုံးပြပြီး ပြေးပါတော့သည်။ […]
ေစပိုင္ထြဋ္ (ပုသိမ္)ကဗျာတွေနဲ့ ငါငိုနေပါတယ် သူဇာ။ ခွဲခွာခြင်းက တို့နှစ်ယောက်ခေါင်းကို ဝင်တိုက်လိုက်ချိန်က စလို့ပေါ့။ ဒီအချိန် အမှောင်တွေပြိုကျလာတာများ ငါမတားနိုင်တော့ဘူူး။ မရပ်တန့်နိုင်တဲ့မြစ်ဟာ စီဆင်းခြင်း အရှိန်နဲ့ ဝင်ဆောင့်လို့၊ တားဆီးခွင့်ဆိုတာ ငါ့အတွက် ပျောက်ရှနေခဲ့တယ် သူဇာ။ “သူဇာ… ဘယ်မှာလဲ… ၊ သူဇာ… ဘယ်မှာလဲ…” ဒီလို တစ်ခေါက်ပြီး တစ်ခေါက် အော်ခေါ်ရင်း အသံတွေ အက်ကွဲလာတယ်။ ငါ့အသည်းနှလုံးဟာ သွေးစိမ်းရှင်ရှင်ကျလို့၊ ငါ့နာရီဟာလည်း သွေးတွေအန်ပစ်တယ်။ မြင်မြင်သမျှ ငါ့ကမ္ဘာကြီး သွေးတွေဖုံးလွှမ်းသွားတာများ အသည်းကွဲစေတဲ့အလွမ်းဆိုတာ ဒါလား။ ငါ ခံနိုင်ရည်မရှိတော့ဘူး သူဇာ။ ငါ ခံနိုင်ရည်မရှိတော့ဘူး။ ရင်တစ်ခုလုံးနွေးစေတဲ့ သူဇာရဲ့ အကြည့်လေးကို လွမ်းတယ်။ မဟာဆန်တဲ့ အလှနတ်ဖုရားရဲ့ အပြုံးချိုချိုလေးကို လွမ်းတယ်။ သူ့နှုတ်ခမ်းဖျားလေးက စမ်းရေစီးသံကိုလည်း လွမ်းတယ်။ တကယ်ပါ […]
တစ်နေ့သ၌….. အိမ်ရှေ့က ပက်လက်ကုလားထိုင်ပေါ်မှာ ကျွန်တော်စာဖတ်နေ၏။ စာအုပ်က မိုးကုတ်ဆရာတော် ၏ တရားစာအုပ်ငယ်ပါ။ မိုးကုတ်ဆရာတော်ဘုရားကြီးကလည်း အဟောလည်းကောင်းသည်။ လိုရင်းနှင့် ထိရောက်အောင် အောင်ဟောပြောနိုင်သည်။ စာအုပ်နာမည်က “သင်္ချိုုင်း (၃၁)ခု သင်ကြိုက်ရာရွှေး” တဲ့။ စာဖတ်နေရင်း….. အိမ်ရှေ့ကို လူတစ်ယောက် ဖြတ်လျှောက်သွားသည်။ သူက ကျွန်တော်၏ သူငယ်ချင်းဟောင်း။ ကျွန်တော်တို့ အရပ်ထဲတွင် မနေပါ။ အောင်ပင်လယ်တွင်နေသည်။ သူ့ကိုမြင်တော့ ရင်ထဲတွင် ဒေါသတွေ ထွက်လာရသည်။ အကြောင်းက ဟိုးလွန်ခဲ့သော (၅)နှစ်ခန့်က သူသည် ကျွန်တော့်ထဲမှ ပိုက်ဆံချေးဖူးသည်။ လိုရင်းပြောရလျှင် သူက ချဲဒိုင်။ ပေါက်ဂဏန်းတစ်ခုအတွက် ပေးလျော်မှု အကြီးကြီးကြုံလေသည်။ ထိုကိစ္စအတွက် သူ့မှာ ရှိသမျှ ပစ္စည်းအားလုံး ဆုံးရှုံးရသည်။ ထိုမျှနှင့်ပင်မပြီးသေး အကြွေးတွေ ပတ်လည်ဝိုင်းသွား၏။ ကိုယ့်သူငယ်ချင်း၏ ဒုက္ခကို မကြည့်ရက်သောကြောင့် […]
ကိုေပါက္(မႏၱေလး) “အဝေးက ဆောင်းပုံပြင်” ( အပိုင်း ၄)(ဇာတ်သိမ်း) “သက်သေ” ပါးနုနုလေးကို ယုယုယယ ညင်ညင်သာသာ ရှိုက်နမ်းခြင်းဆိုတာ မြတ်နိုးခြင်းရဲ့သင်္ကေတ အသံမဲ့ သော စကား လုံးများ ချစ်ခြင်းကို ပြ တဲ့ သက်သေ ဆိုလည်း မမှား ဘူးလေ။ သည်နေ့ မနက် ခိုင့်ကို ကြည့် […]
ဦးေက်ာက္ခဲပြီးခဲ့တဲ့ နိုဝင်ဘာလ က ဗျာ… ဦးကျောက်ခဲ စာ တစ်ပုဒ်မှ မရေးခဲ့နိုင်ပါဘူး။ နှစ်ကုန်ခါနီးတော့ အလုပ်မှာ စာရင်းတွေချုပ်ရတဲ့အပြင် ဝန်ထမ်းတွေကို လစာတိုးဖို့၊ ဆုကြေးပေးဖို့ အရည်အချင်း အကဲဖြတ်ရတာဆိုတော့ မအားလပ်ခဲ့ရသလို၊ စိတ်ညစ်ညူးစရာ ကိစ္စတွေပေါ်လာလို့ ဂဇက်မြို့ထဲတောင် အလည်အပါတ် မထွက်နိုင်ခဲ့ပါဘူး။ ဒီကြားထဲ စိတ်ပြေလက်ပျောက် ရန်ကုန်အိမ်ကို ဖုန်းခေါ်တော့ မွေးသမိခင်က “သားရေ… မင်းအကို မောင်ဇော်တို့ သားအဖ ရောက်နေတယ်…. ရော့ စကားပြောလိုက်ပါဦး…” ဆိုပြီး ဖုန်းခွက်ထိုးပေးပါတယ်။ ဦးကျောက်လည်း မတွေ့ရတာကြာပြီဖြစ်တဲ့ ဝမ်းကွဲညီအကိုတွေမို့ ပဋိသဒ္ဒါရစကား ဆိုမိပါမှ… “…ညီလေးရေ… မင်း အမ လှရီတော့ မနက်လင်းအားကြီးကပဲ ပန်းလှိုင်ဆေးရုံမှာ ဆုံးသွားလို့၊ အကိုတို့သားအဖ နေ့တွင်းချင်း ထိန်ပင်သုသာန်မှာ သင်္ဂြိုဟ်လိုက်တယ်ကွာ…။ အင်း… လှရီကတော့ ဝေဒနာခံစားနေရတာ […]
၁) လူတိုင်း၌ ရူးသွပ်မှု တစ်ခုချင်းစီ ရှိကြပေလိမ့်မည်။ ကျွန်တော်ကတော့ ချစ်ခြင်းအားဖြင့် ရူးသွပ်သည်။ ကျွန်တော် ရူးသွပ်သည့် ကောင်မလေးနာမည်က `မွန်´။ ကျွန်တော့် ရူးသွပ်မှုသည် တစ်ကိုယ်ရည် တစ်ကာယ ရူးသွပ်မှုသာ ဖြစ်သည်။ ထိုကောင်မလေးအပေါ် အဆိပ်အတောက် မဖြစ်စေသလို မည်သူ့အပေါ်မှလည်း အနှောင့်အယှက် မဖြစ်စေခဲ့။ ကျွန်တော်က ချစ်ခြင်းမေတ္တာကို ကြိတ်၍ ကြည်နူးရခြင်းဖြင့် အရသာခံတတ်သူပင်။ ပိုင်ဆိုင်ရမှ အချစ်မြောက်သည်ဟူသော စကားသည် ကျွန်တော်နှင့် လုံးဝဆန့်ကျင်၏။ ထိုစကားသည် ကိုယ့်အတ္တကိုယ် အရောင်ဆိုးခြင်းသာ ဖြစ်သည်ဟု ကျွန်တော် ယူဆသည်။ ကျွန်တော်ကမူ ပိုင်ဆိုင်ခွင့်မရလည်း ချစ်၏။ ပိုင်ဆိုင်ခွင့်မရ၍ မုန်းလိုက်ခြင်းသည် ကျွန်တော့်အတွက်တော့ လှောင်ပြောင်သရော်ချင်စရာပင်။ ကျွန်တော် မွန့်ကို ချစ်၏။ သို့သော် သူ့ကို မပိုင်ဆိုင်ပါ။ ထိုသို့မပိုင်ဆိုင်သော်လည်း ကျွန်တော် […]
လူတစ်ယောက်ရဲ ့အသက် ဘက်မှာ. . . ရပ်တည်ပေးချင်တဲ့လူ အင်မတန် နည်းနေတယ် ။ နာကျင်မှုတွေကို ကိုယ်ချင်းစာသနားပေးနိုင်သူတွေပဲ များတယ် ။ အဲဒီနာကျင်မှုတွေ သက်သာအောင် တနည်းနည်းနဲ ့ ကူညီ ဖြေဖျောက်ပေးမယ့်သူ နည်းတယ် ။ ကျွန်တော်. . . . တဖြည်းဖြည်းနဲ့ သိလာတာက. . . ဒီနိုင်ငံမှာ အသက်အတွက် လုံခြုံမှု နည်းလာတာပဲ ။ အသက်အတွက်တင်မဟူတ်ပါဘူး။ အစစအရာရာ လုံခြုံမှု ကင်းမဲ့လာသလိုပဲ ။ ____________________________________ ကျွန်တော် ဗုဒ္ဓဘာသာဝင်ပါ ။ ဒါပေမယ့် ဟောဒီစကားလေးကိုတော့ သဘောကျမိပါတယ် […]