ကီနိုဟာ ဒေါသထွက်လာတယ်။ သူဟာ ကုန်းထလိုက်ပြီး သူမသွားရာနောက်ကို တိုးတိုးတိတ်တိတ်လိုက်သွားတယ်။ သူမရဲ့ပင်လယ်ဘက်ကိုဦးတည်သွားနေတဲ့ခြေသံကိုကြားနေရတယ်။ မြန်မြန်ဆန်ဆန်ပဲ သူမအနောက်ကို သူ အမှီလိုက်နေတယ်။ သူ့ဟာ ဒေါသစိတ်ဖုံးလွမ်းနေတယ်။ သူမဟာ ခြုံပုတ်တွေကိုကျော်ဖြတ်လာပြီးနောက် ရေစပ်နားကိုရောက်ခါနီးလာတယ်။ သူမဟာ ကီနို့ရဲ့ခြေသံကိုကြားလိုက်ရပြီး ပြေးသွားတယ်။ သူမဟာ လက်ကိုမြှောက်လိုက်တဲ့အချိန်မှာပဲ ကီနိုဟာ သူမလက်ကိုဖမ်းဆုပ်လိုက်ပြီး သူမလက်ထဲက ပုလဲကိုလုယူလိုက်တယ်။ သူမရဲ့မျက်နှာကို ရိုက်ချလိုက်ပြီး သူမကိုတွန်းလွှတ်လိုက်တယ်။ ဂျူနာဟာ ရေထဲကိုလဲကျသွားပြီး သူမတစ်ကိုယ်လုံးဟာ ရွှဲရွှဲစိုသွားတယ်။ ကီနိုဟာ သူမကိုငုံကြည့်လိုက်ပြီး သူဟာ အံတင်းတင်းကြိတ်ထားတယ်။ ကီနိုဟာ ဒေါသစိတ်နဲ့ ရှူးရှူးရှဲရှဲဖြစ်နေပေမယ့် ဂျူနာဟာ သူ့ကို သားသတ်သမားရှေ့ရောက်နေတဲ့ သိုးငယ်လို ကြောက်လန့်မှုကင်းတဲ့သနားဖွယ်မျက်ဝန်းအစုံနဲ့ ကြည့်နေတယ်။ ကီနိုဟာ ဒေါသစိတ်နဲ့ခက်ထန်ပြီး လူတောင်သတ်နို်င်တဲ့အခြေအနေမှာ ရှိနေတယ်ဆိုတာကို သူမသိပေမယ့် သူမဟာ သူ့ကို ပြန်လည်မခုခံ မတုန့်ပြန်ဘူး။ အချိန်အနည်းငယ်အတွင်းမှာပဲ […]

သာယာတဲ့ မနက်ခင်း …. ဒီနေ့ဟာ ကီနို သူ့ရဲ့ပုလဲကို မြို့ထဲမှာ သွားရောင်းမယ့် နေ့ဆိုတာကို ငါးဖမ်းသမားတွေ ၊  ပုလဲငုပ်သူတွေ စသည်ဖြင့် တစ်ရွာလုံး တင်မကဘူး ပုလဲဝယ်တဲ့ တရုတ်ကုန်သည်တွေ၊ ဘုရားကျောင်းရှေ့မှာ တောင်းတဲ့ သူဖုန်းစားတွေပါ  သိကြတယ်။ ပုလဲဝယ်မယ့်ကုန်သည်တွေဟာ ကီနိုလာရောင်းမယ့်အချိန်မှာ ဟိတ်ဟန်ထုတ်ပြီး ဘယ်လိုအမူအရာလုပ်နေရမလဲ ဆိုတာကို စဉ်းစားတွေးတောနေကြတယ်။ အမှန်တကယ်တော့ အဲဒီ ပုလဲဝယ်တဲ့ကုန်သည်တွေဟာ တစ်ဦးချင်းစီ သီးသန့်ပုံစံမျိုး ဟန်ဆောင်ကြပြီး ပုလဲတွေကို မတန်တဆဈေးချိုချိုနဲ့ရအောင် ကြံဖန်ေလေ့ရှိကြတယ်။ တကယ်တော့ သူတို့ရဲ့အထက်မှာ ကုန်သည်တစ်ဦးထဲသာရှိပြီး သူကသာ ကုန်သည်အားလုံးရဲ့အနောက်ကွယ်ကနေ ချုပ်ကိုင်နေတာဖြစ်တယ်။ သူတို့ဟာ ကီနို့ရဲ့ပုလဲအတွက် ဈေးနှုန်းဘယ်လောက်ပေးသင့်သလဲ၊ ဘယ်လို အကြံအဖန်မျိုးလုပ်ရမလဲ ဆိုတာကို စိတ်လှုပ်ရှားစွာနဲ့ စဉ်းစားနေကြတယ်။ အဲဒီမနက်ခင်းမှာ နေဟာ ပူပြင်းတောက် ပနေတယ်။ ကနူးလေတွေဟာ […]

ကျွန်တော် ရန်ကုန်က ပြန်လာတော့ ကားက Auto ကော Manual ကော တွဲလျှက်ပါတဲ့ ကားမောင်းပြန်လာတာဆိုတော့… Autoမောင်းလိုက်… ဆီကုန်တယ်ထင်ပြီး… Manual ပြန်ပြောင်းမောင်းလိုက် ဂီယာချိန်းလိုက်နဲ့ အလုပ်ရှုတ်ပြီး တော်တော်ဗျာများခဲ့တာပါကလား…ဟိုပြောင်း ဒီပြောင်းနဲ့ ရှုတ်ရှက်ခတ်နေခဲ့ပြီး တခါတလေ ကိုယ်ဘာနဲ့ မောင်းလို့ မောင်းနေမှန်းတောင် မသိတော့ပါဘူး… အရင်တုန်းကတော့ဗျာ… Manual ပဲ ရှိတဲ့ခေတ်ကိုး…အဲ့ဒီတုန်းကတော့ ကားမောင်းရတာ အလုပ်တော်တော် ရှုပ်တယ်…ကလပ်နင်း…ဂီယာထိုး… ကလပ်ပြန်လွှတ်…လီဗာနင်း… နည်းနည်းလေးသွား…အရှိန်လေး နည်းနည်းမြန်လာရင်…ဒီအတိုင်းပြန်လုပ်… လက်နှစ်ဖက် ခြေနှစ်ဖက်…မျက်စိ…နား…တစ်ခုမှ မအားရပါဘူး… ကားမောင်းသင်ပေးရရင်လဲ ဒီကလပ် အလွှတ် လီဗာ အနင်း Balance မကိုက်တာနဲ့ ဆောင့်ထွက်သွားရတာနဲ့ စက်ထိုးရပ်သွားရတာနဲ့ တကယ့် အစုံမှ အစုံပါပဲ…တတ်အောင် တော်တော်သင်ပေးရတယ်…ပျမ်းမျှခြင်းဆို တစ်ယောက် တစ်ယောက် တစ်ပတ် ဆယ်ရက်လောက်တောင် သင်ပေးရမယ် […]