ကောင်လေးတစ်ယောက်ရဲ့လမ်းလွဲလေး မိုးကတဖြောက်ဖြောက်ကျနေသည်။ဒီလိုသာဆိုရင်ဖြင့်နဂိုတည်းကအလုပ်သွားရမှာပျင်းသော ညီညီတစ်ယောက်အိပ်ယာထဲကထပါ့မလား။ နေ့လည်စာအတွက်နှစ်ယောက်စာထမင်းဗူးကိုပြင်ဆင်နေရင်းမေရတီစဉ်းစားမိတာပါ။ ညီညီ့အပေါ်အထက်တန်းကျောင်းမှာထဲကစိတ်ဝင်စားနေရသောမေရတီအတွက် ညီညီနဲ့အတူ စူပါမတ်ကတ်တစ်ခုမှာအလုပ်ရကတည်းကအတိုင်းမသိပျော်ခဲ့တာပါ။ အလုပ်စဝင်ကြကတည်းက ညီညီတာဝန်မပေးပဲ နှစ်ယောက်စာထမင်းဗူးထည့်နေကျ။ညီညီကကြုံသလိုစားတတ်တာမို့ ထမင်းဗူးထဲကထမင်းတွေကပြန်ပါလာတာများတတ် သည်။ “ငါ့ထမင်းဗူးကိုနေ့တိုင်းစားပါညီညီရာ နို့မို့ငါ့မှာသွန်ပစ်ရတာနှမြောလွန်းလို့” ဟုဆိုညည်းတတ်လျှင် ကိုရွှေညီညီက မလှုပ်မယှက်မျက်နှာပေးနှင့် “နင့်ကိုဘယ်သူကငါ့အတွက်သယ်လာခိုင်းလို့လဲ နင့်အိမ်ကသိရင်လဲမအိုကေပါဘူးဟာငါ့အတွက်ထည့်မလာနဲ့” ဆိုပြီးတားမြစ်တတ်ပေမယ့် မေရတီကတော့ညီညီ့အတွက်ပိုထည့်မြဲ။ ညီညီတို့အိမ်ကသိပ်မပြေလည်။ညီညီ့အဖေကကားနောက်လိုက်တစ်ဦးဖြစ်ပြီးကျန်းမာရေးကသိပ်မကောင်းလှ။ ညီညီ့အမေကရပ်ကွက်ဈေးလေးထဲတွင် ကုန်စိမ်းနည်းနည်းရောင်းသည်။ညီညီကအလတ်ဖြစ်ပြီးအစ်ကိုဖြစ်သူ အောင်ကိုကိုကအရက်သမား။ ညီမငယ်နှစ်ယောက်ကကျောင်းသူ။ညီညီကရုပ်ကလေးကချောသလောက်နုံချာသည့်ဘဝပေးကြောင့်ေ လာကကြီးကိုအမြဲလိုလိုမကျေနပ် ဖြစ်နေတတ်သည်။ မေရတီတို့ မိသားစုကတော့ ဝန်ထမ်းမိဘတွေနဲ့ဝန်ထမ်းအစ်မလစာ၊မေရတီလစာတို့ ကြောင့် ချောချောင်လည်လည်ရှိသည် ။မေရတီအလုပ်မရခင်ကတည်းက အဆင်ပြေပါ သည်။ မေရတီအလုပ်ရတော့ရတဲ့လစာဟာ မေရတီသုံးဖို့အတွက်သာ။ မေရတီကတော့ဆင်းရဲသည့်ညီညီ့ကိုမကြည့်ရက်၍ တဖက်တလမ်းကတတ်နိုင်သလောက်ဖြည့်ဆည်းပေးပေ မယ့် ညီညီ့အမြင်မှာတော့မရှင်းလင်းသဖြင့် မေရတီ စိတ်မကောင်းဖြစ်ရသည်။ )))))))))))))))))) မေရတီဆိုတဲ့သူငယ်ချင်းမတစ်ယောက်ဟာ ညီညီ့အပေါ်သံယောဇဉ်ပိုနေတာညီညီရိပ်မိပေမယ့် ညီညီ့ဘက်ကတော့ပြိုမကျဖြစ်ခဲ့။မေရတီရဲ့ရုပ်ရည်ကလေးမဆိုးလှပါ ညီညီ့လိုအသားဖြူဖြူမဟုတ်ပေမယ့်ညိုညိုသေးသေးနဲ့သပ်သပ်ရပ်ရပ်ချစ်စရာရုပ်ရည် လေးနဲ့ပါ ။ရွှေတိုရွှေစလေးအနည်းငယ်နဲ့ကိုယ့်ကိုယ်ကိုတင့်တယ်အောင်လည်းပြင်ပြင်ဆင်ဆင်လေးရှိပါသည်။ သို့ပေမယ့် ညီညီမျှော်မှန်းတဲ့ဘဝလက်တွဲဖော်ဟာ အဲဒီလောက်လေးပြေလည်နေရုံနဲ့မဖြစ်သေး။ညီညီ့ရုပ်ရည်နဲ့ဆိုရင်ရုပ်ရည်အသင့်အတင့်နဲ ့ငွေကြေးအတန်အသင့်ချမ်းသာသော […]

ဇာတ်ရုံရဲ့ ထရံကြို ထရံကြားက နေပြောက်ကလေးတွေက ကျွန်မမျက်နှာကို လာရောက်ထိုးမှပဲ… နေ့လည်တောင်ရောက်ပြီလို့ ကျွန်မသိလိုက်သည်။ အိပ်ချင်မူးတူးဖြင့် ခြင်ထောင်ထဲတွင် ကျွန်မငုတ်တုတ်ထိုင်လိုက်သည်။ သည်အချိန်ဆိုလျှင် ကျွန်မတို့ဇာတ်ရုံထဲတွင် အလုပ်တွေရှုပ်နေကြပြီ။ ညလုံးပေါက် အလုပ်လုပ်ထားသောသူများ အိပ်ရာထချိန်သည် နေ့လည်ဆိုသည်မှာ မဆန်ုးပေ။ သွားတိုက် ၊ မျက်နှာသစ်ဖို့ ရေခွက်ကိုယူရင်း အဖေနဲ့အမေ ဘယ်ရောက်နေလဲဟု တွေးနေမိသည်။ “ဘကြီး……ထွန်း… အဖေနဲ့အမေဘယ်သွားလဲရှင့်..” “ဈေးခဏသွားတယ်ကွယ့်…. နင့်ညီမနဲ့မောင်အတွက် ပိုက်ဆံသွားပို့တယ်ဆိုးလားပဲ…” “အော်…” ဘကြီးထွန်းပြောမှပဲ… ညီမလေးနဲ့မောင်လေးကို ကျွန်မသွားသတိရမိသည်။ မတွေ့ရတာ ခြောက်လလောက်တောင်ရှိတော့မယ်။ အိပ်ရာထထချင်း သည်အကြောင်းစဉ်းစားလိုက်မှ ကျွန်မရင်ထဲ ပြည့်ကျပ်ကျပ်ကြီး ဖြစ်လာမိသည်………………။ *************************** ကျွန်မမိသားစုမှာ ကျွန်မအကြီးဆုံးလေ……။ အဖေနဲ့အမေကတော့… ဇာတ်အဖွဲ့တစ်ခုမှာ အမေကထမင်းချက် ၊ အဖေကတော့ ဇာတ်အဖွဲ့က မီးထိုး…….. ဇာတ်အဖွဲ့ကြီးသွားရာ မြန်မာပြည်အနှံ့ကို လိုက်ရတယ်။ […]