ကြပ်လှသော ဘတ်စကားပေါ်မှအတင်းတိုးဆင်းလိုက်သည်။ ချွေးနံ့များနှင့်လုံးထွေးစွာစီးလာခဲ့ရသော ကားပေါ်အမြန်လွတ်မြောက်ချင်ဇောနှင့် ဇွတ်တိုးဆင်းလိုက်ရ၍အောက်သို့ရောက်သော် စီးလာသော ဖိနပ်ကပြတ်ပြီ။ ကုန်းပြီးစီးလို့ရအောင်အကြံအဖန်လုပ်ရသည်။ ပြုပြင်စီးရအုန်းမည်လောလောဆယ်။ ခက်ပြီ။ ဗိုက်ကလဲဆာပြီ။ အိပ်ထဲတွင်လည်း ဒီညစာ စားဖို့လောက်သာရှိသည်။ စားလိုက်လျှင် မနက် ကို အလုပ်အင်တာဗျူး သွားစရာ ခရီးစရိတ်ကမရှိဖြစ်မည်။ စတိုင်ကျကျ ဝတ်စရာ အင်းကျီလေးတထည်လဲ လိုသေးသည်။ ဘယ်သူ့ကိုမှအကူအညီတောင်းလို့ မရတော့။ အသိတွေကလဲ ဘွဲ့ရအလုပ်လက်မဲ့ သူ့ကို ချေးငှါးတတ်လွန်းလို့တွေ့တာနဲ့ ဝေးဝေးကပြေးသည် မဟုတ်လား။ စဉ်းစားရင်စဉ်းစားသလောက် စိတ်ညစ်စရာတွေ ကတထွေးကြီးပါလား။ မစဉ်းစားတော့ လောလောဆယ်ဗိုက်ဆာတာ စားမှဖြစ်မည်။ လမ်းဘေး ထမင်းကြော်ဆိုင်တဆိုင်သို့ ဝင်လိုက်ပြီး အသက်သာဆုံး ထမင်းကြော်တပွဲမှာလိုက်သည်။ စားသည်။ တနေကုန် ရှောက်၍အလုပ်ရှာခဲ့ရသောကြောင့် ဗိုက်ကတပွဲနဲ့မဝ။ မတတ်နိုင်၊ ပိုက်ဆံကကုန်ပြီ။ ဗိုက်မဝတဝနဲ့ ဆိုင်ကထပြီး အိမ်ကိုလမ်းလျှောက်ပြန်လာသည်။ အိမ်ဆိုလို့ ခုမှစဉ်းစားမိသည်။ အိမ်လခမပေးနိုင်တာ […]