လူတိုင်း လူတိုင်းပေါ့လေ.ကျွန်တော်လည်းအပါအဝင်ပါ.. အားလုံးသောသူကိုယ်စီတိုင်းက ကိုယ်အခုရရှိထားတဲ့.ဘဝလေးကို ကိုယ်စွမ်းသလောက် နိုင်သလောက်အင်အားတွေနဲ့.အလှဆုံး ခြယ်သနေကြသူချည်းပါပဲ။ တချို့တွေက ပြောင်ပြောင်လက်လက်.. တချို့ကျတော့ မဝင်းတဝင်း.အများစုကတော့.အရောင်မထွက်နိုင်ကြသေးပါဘူး.. ဒါပေမဲ့ ခုကျွန်တော်ပြောမဲ့.မိသားစုဘဝက တော့ဘယ်သူကူလို့မှ လှပါတော့မနိုင်ဘဝ မျိုးလို့ထင်တာပဲ.. ပြောရ ရင်တော့ဗျာ..တနေ့ကမြောက်ဒဂုံမှာနေတဲ့ အဒေါ်တယောက်အိမ်ကို ကျွန်တော်ရောက်သွားတယ်..ဟို ဒီစကားလေးတွေပြောနေတုန်း.. အသက် ကြီးကြီးအဘွားအိုတယောက်အိမ်ထဲကိုဝင်လာတယ်.. သူ့ကြည့်ရတာနေပူကြီးထဲ လျှောက်လာရတာဆိုတော့ မောပန်းနေပြီး တလှမ်းနဲ့တလှမ်းကို အတော်ကိုအားတင်းပြီးလျှောက်နေရတဲ့ပုံဗျ. အိမ်ထဲ ဝင်လာပြီးဧည့်ခန်းမှာ ထိုင်နေတဲ့ကျွန်တော့ လဲ မြင်ရော ကြမ်းအောက်ခြေကော်ဇောပေါ်မှာ ထိုင်ဖို့လုပ်တယ်.. ဒါနဲ့ ကျွန်တော်က အတင်းပဲ အဘွားခုံပေါ်မှာပဲ ထိုင်ပါ ဆိုမှဝင်ထိုင်လိုက်တယ်..ကျွန်တော့် အဒေါ်က ရေတွေဘာတွေခပ်တိုက်တာပေါ့ဗျာ. ပြီးတော့ ထမင်းစားပြီး ပြီလားမေးတော့ မစားရသေးဘူးပြောတာနဲ့ အဒေါ်က ကျွန်တော့ ညီမတွေကို ခူးကျွေးခိုင်းလိုက်တယ်.. ကျွန်တော် စိတ်ထဲမှာတော့ အဲဒီအဘွားဝင်လာတာတွေ့တည်းက .. […]

“ဖောက်” အသံ၏အဆုံးတွင် အမြှုပ်ကလေးများ တစီစီတက်လာသည်။ ညနေခင်း၏ လေပြေသည် ကမ်းကြီး၏ ဆံပင်ကို တရမ်းရမ်းဖြစ်အောင် တိုက်ခတ်သွား သည်။ အနောက်မိုးကုပ်စက်ဝိုင်းတွင် ပုဇွန်ဆီရောင်မိုးသားတိမ်လိပ်များကွေးညွတ်နေကြသည်။ ကိုပေသည် ဘီယာဗူးဖင်ကို မိုးကောင်းကင်ပေါ်သို့ တစ်ချက်ပင့်တင်လိုက်ပြီးနောက် နှုတ်ခမ်းကိုသပ်လိုက်သည်။ “အေ့” ကနဲ လေတစ်ချက်တက်လိုက်သည်။ ငါးကင်ကို ပယ်ပယ်နယ်နယ်ဖဲ့စားလိုက်သည်။ မိုင်းဆဲဗင်းလိုက် တစ်လိပ်ထုတ်ကာ မီးညှိရု်ဖွာရှိုက်လိုက်ပြန်သည်။ ပြီးနောက် ကမ်းကြီးဘက်သို့ ရှောင်ကွန်နရီ မျက်စောင်းထိုးပုံမျိုးနှင့် ခပ်စွေစွေကြည့်ကာ ဘယ့်နှယ် ရှိစဟူသော အဓိပါယ်မျိုးဖြင့်မေးဆတ်ပြလိုက်သည်။ “ဘီယာတစ်ဗူးနဲ့ ဗမာဆေး များများကွမ်းတစ်ရာ ရောရင် ဘီအီးတစ်ပိုင်းနဲ့ ညီမျှတယ်ဆိုတာ အိုင်စတိုင်းတောင် သိမသွားရှာဘူးတဲ့ဗျ ကိုငြိမ်း(မန္တလေး) ကပြောတယ်” ဟုကမ်းကြီးက ပြောသည်။ “အင်းပ ဒါဆို သူလည်း ကိုလံဘတ် အမေရိကတိုက်ကို ရှာတွေ့သလို သီအိုရီတစ်ခုကိုရှာတွေ့ခဲ့တဲ့သူလို့ ဆိုရမှာပေါ့” “မှန်တာပေါ့ […]

  ကျွန်တော့်မှာ.မန်းဂေဇတ်ကိုဝင်ဖတ်ဖြစ်နေတာအတော်ကြာခဲ့ပေါ့.. ကိုယ်တိုင်ပို့စ်တခုလောက်ရေးချင်ပေမဲ့ ဘယ်လိုသီကုံးရမှန်းလည်းမသိ အကြမ်းလေးရေးလိုက် ပြန်ဖျက်လိုက်နဲ့ ရွာထဲမှာ. နေဖို့ကြိုးစားရင်းရွာလည်နေတာလူမသိသူမသိ.ခဏပေါင်းများစွာ ဒီလိုနေရင်းနဲ့ဘဲဟိုလူဒီလူတွေရေးတဲ့ ကောင်းနိုးရာရာလေးတွေကိုပဲ. အခါအားလျော်စွာဝင်မန့်နေရတာ အကြိမ်ရေမနည်းတော့.. ဟောအခုတော့အကြောင်းများတိုက်ဆိုင်ချင်တော့လည်း ကိုယ်တိုင်တွေ့ကြုံခံစားရတာမဟုတ်ပေမဲ့. ကိုယ်လက်ချက်ပယောဂကြောင့်သူတပါးမှာဒုက္ခရောက်ရပုံ လေးကိုအခွင့် ကြုံတုန်းပြန်ပြောပါရစေဗျာ.. အဖြစ်ကတော့ ဒီလိုဗျ..သိကြတဲ့အတိုင်းပဲ မြို့ပြများမှာရှိတဲ့ အိမ်တွေရဲ့ထုံးစံအတိုင်း ကျွန်တော်တို့အိမ်မလဲတိုလီမိုနီ ပေါင်းစုံတွေက ခပ်ရှုပ်ရှုပ်ပဲဗျ.ဟိုနေရာရှုပ်ပွ ဒီနေရာမသပ်မယပ်ပေါ့လေ။ ဒီလိုရှုပ်ထွေးနေလို့လဲ အခုကျွန်တော့်ရင်ထဲ တနုံနုံခံစားနေရမဲ့ အဖြစ်အပျက်ကိုမွေးဖွားစေမဲ့ အကောင်တွေအကြိုက်ဖြစ်လာတော့တာပဲဗျာ..ဒီကောင်တွေက အိမ်ကိုစရောက်လာခါစတော့ ပုန်းရှိုးကွယ်ရှိုးနဲ့ ဟိုချောင်ကပ်ဒီချောင်ခိုလေးနေတာပဲ..ဒီလိုနေ နေရင်းနဲ့ပဲ ရက်ကလေးအတော်ကြာလာလို့ အိမ်ရှင်ဖြစ်တဲ့ကိုယ်တွေအိမ်သားတွေက ဖာသိဘာသာနဲ့မသိသလိုနေတတ် ကြတာကို ဒင်းတို့က အခွင့်အရေးအပြည့်ယူတော့တာပဲဗျို့.တော်ရုံတန်ရုံသွားလာနေကြ ရင်ဖြင့် သူတို့ကိုအခုချိန်တိုင်အောင်အပြစ်မြင်မှာမဟုတ်သေးပါဘူး. ခုတော့အိမ်ဘုရားခန်းဆို သူတို့မွှေနှောက်ထားတာများကစားကွင်းအလားပဲ.ပြီးတော့လည်းဆွမ်းတော်လေးများမတင်ထားနဲ့ အိမ်ကလူတွေမစားမှီ.သူတို့သမပြီးသား..ဒါတင်မကသေးဘူး ဘုရားပန်းတွေများချိုးဖျက်ပြီးဆော့ချင် ဆော့ထားသေးတာဗျ ။ ဒါတွေကို ဒင်းတို့လုပ်နေလည်း ဪ နေကြပါစေ သူတို့လေးတွေရဲ့သဘာဝဆိုပြီးတအိမ်သားလုံးက သည်းခံကြပါတယ်.. အဲဒီမှာတင် သကောင့်သားတွေက […]