အတည်ပြောမလို့ပါ… ။ မွှေတယ်ထင်မှာဆိုလို့…ကြိုပြောတာ.. ။ ။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။ 1306 ခုနှစ် ၊ ၅ လပိုင်း ၊ ၁၅ ရက်နေ့မှာ သေဆုံးခဲ့တဲ့ ပုဂိ္ဂုလ်ကြီးတစ်ပါးရှိတယ်။ နာမည်က Musho Josho တဲ့ ။ အသက် ၇၃ နှစ်ရှိပြီဖြစ်တဲ့  ဂျပန်ဘုန်းတော်ကြီးဆိုပါတော့…။ သူက…မသေခင်…သေတော့မယ့်ဆဲဆဲ အချိန်ကလေးမှာ.. ဘာလုပ်လဲ..ဆိုတော့… သေတော့မယ့်အချိန်ကလေးမှာ…သူရဲ့ တပည့်တွေကို စုဝေးစေပြီး…ကဗျာတစ်ပုဒ် ရွတ်ဆိုပြတယ်။ သူရွတ်ခဲ့တဲ့ ကဗျာစာသားကို မြန်မာလို ပြန်ဆိုထားတာလေး ဖတ်ဖူးတယ်…။ ဒီလို… ။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။ လာတဲ့အခါမှာ…ဒါပဲ… သွားတဲ့အခါမှာ… ဒါပဲ… လာခြင်းနဲ့သွားခြင်း… နေ့တ်ိုင်း ဖြစ်ပျက်နေတယ်… အခု..ငါပြောတဲ့စကားတွေဟာ…ဒါပဲ ။ ။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။ စာသားတွေကို အပေါ်ယံဖတ်ရင် ဘာမှ မဟုတ်ဘူးထင်ရပေမဲ့…တကယ်လေးလေးနက်နက် ဖတ်ကြည့်ရင်.. အဲဒီပုဂ္ဂိုလ်ကြီးကို လက်ဖျားခါလိုက်ရတယ်… ။ […]