တခါက ဖြစ်ပါသည်။ တီလုပ်မကြီး မမဝေါင် သည် ရုံး၌ အမ်ဒီ၏ အခန်းသို့အသွား အခန်း အတွင်းမှ ရေးကြီးသုတ်ပြာထွက်လာသော ဂျီအမ် မဆင်မချင် တွန်းလွှတ်လိုက်သော ဆင်နားရွက်တံခါးနှင့် ခေါင်းနှင့် ဆောင့်မိကာ လောကကြီးနှင့် ခေတ္တခန အဆက်အသွယ် ပြတ်သွားလေသည်။ မမဝေါင် စိတ်အစဉ် သည် ရေတံခွန်ပမာ အဆက်မပြတ်စီးနေ၏ ။ ဟုတ်သည် သူမ ရေတံခွန် တခုဘေးသို့ရောက်နေသည် ။ သူမ ပါတ်ဝန်းကျင်ကို စူးစမ်းနေစဉ်မှာပင် လူတစု သူမအနားသို့ ရောက်လာ၏ ။ အရှက်လုံရုံမျှသာ အဝတ်ဝတ်ဆင်ထားသောကြောင့် ဒါ ရုပ်ရှင်တွေ ဝတ္ထုတွေထဲမှာ တွေ့ဖူးမြင်ဖူးသည့် လူရိုင်းတွေ ဆိုတာ မမဝေါင် ဒက်ထိသိလိုုက်သည်။ ငါ.. ငါ .. ဘယ်ကဘယ်လို တောထဲရောက်လာပါလိမ့် … […]

အချိန်က ညသန်းကောင်။ တိမ်ညိုမိလ္လာ များ ကင်းစင်နေသည့် အတွက် လမင်းကြီးက ထိန်ထိန်သာလျက်။ မွေ့နှင်းကေသရာ တယောက် သလွန်ထက်မှ လူးလွန့်ကာထပြီး နန်းတော်ပြတင်းပေါက်မှ ခပ်ဝေးဝေးသို့ ယမ်းယော် မျှော်ငေးနေလေသည်။ သူတွေးသည်က မနက်ဖြန် အဆင်ပြေမှ ပြေပါ့မလားရယ်…။ သက်မတခုကို ရှိုက်ထုတ်လိုက်သည်။ ထို့နောက် ကဗျာတပုဒ်ကို ရွတ်လိုက်လေသည်။ ထိုကဗျာမှာ တမ်းတမ်တတ လွမ်းရသူငယ်လေ တောင်တရုတ်ပင်လယ်ဝ အသွင်က နက်မှောင် လာမယ်ဆိုစောင့်မယ်ကွယ့် ရွှေစိတ်တော်မအေးရဘု ဆွေးစိတ်ကယ်ပို ခမည်းတော်ရှင်ဘုရားကိုလ အသည်းတော်ရွှင်ပြစေမယ့် ပီယဝါစကားတို့ရယ်နဲ့ မနေးအမြန်လျှောက်စေတော့ အိုဘာတဲ့.. သေးပြန်ပေါက်ပီး အိပ်တော့မကွယ်။ မျှော်ချင်း။ အမည်မသိရှေးစာဆို ဖြစ်သည်။ ဟုတ်သည် မွေ့နှင်းကေသရာ စိတ်ပူပင်နေသည်။ ထိုအကြောင်းကို တူးဆွလတ္တံ့။ (ဒီစာစုမှာ တူးတဲ့အကြောင်းတွေ အများကြီးပါမယ်…) ချစ်ရတဲ့ သူရဲကောင်း လဂွန်းကျောက် […]

ခက်တော့လည်း ခက်သည်။ ထိုသို့ ခက်နေသည်က ဘားမန်းပြည် အင်တာနက် ခရိုင် စီဂျေစီရင်စု ဂဇက် ကျေးရွာတွင်ဖြစ်သည်။ ထိုသို့ ခက်ရသည်မှာလည်း လောကဓါတ်ဆြာကြီး တဖြစ်လဲ မားးးခိုမ် ..အဲ့လေ… သဂျီး ဦးခိုင် ကြောင့်ဖြစ်သည်။ ကျေးရွာလူကြီးများ ကို ရွာအရေးဆွေးနွေးပွဲများတွင် ရွာစည်ပင်သာယာရေးအတွက် ..ဘယ်လိုလုပ်ကြမလဲ သွား ကြပ်ပေးမိလိုက်သည်။ သို့နှင့် ရပ်မိရပ်ဖ ဘုရားဒကာ ဦးဦးပါ ဆိုသူမှ ရပ်ရွာစည်ပင်ရေး ဆိုတာ စိုက်ပျိုးရေး အခြေပြုသည့် ကျေးရွာလေးမို့ စံပြလယ်ယာ ရွေးချယ် ဆုပေးခြင်းဖြင့် ဖော်ဆောင်အံ့ ဟု ဦးစီးဦးရွက် ပြုလာလေသည်။ ဘင်ဆင်န် ဖက်ကြမ်း ကလေး လက်ကြားညှပ်ရင်း ဒီလိုရှိတယ် အစ်မ မာရေ ဆိုပြီး ကျောင်းဒါယိကာမကြီး ဒေါ်ဒေါ်မာ ကိုတိုင်တယ်ပြီး ဆွေးနွေး၏။ […]