ကျွန်တော့် အတွက်တော့ ဒီတန်းလျားထဲနေတဲ့မိန်းကလေး တစ်ယောက်နဲ့ ကြိုက်ဖို့လမ်း မမြင်ပါဘူး။ကြည့်လိုက်ရင် အားလုံးက ဝတုတ်တုတ်၊ရုပ်ဆိုးဆိုးလေးတွေ ချည်းပဲ။ကျွန်တော့် အချစ်တော် မင်းသမီး ပရီယကပူးနဲ့ကတော့ ကွာချင်တိုင်းကွာတာပေါ့။နောက်ပြီး သူတို့က ခပ်တုံးတုံး ကြောင်တောင်တောင် လေးတွေ လုပ်ကြတယ်။ဒါမျိုးပဲ ကြိုက်တာ.အရုပ်ကလေးတွေနဲ့ဆော့တာမျိုး။ ချတမ်းတို့ စိန်ပြေးတမ်းတို့ဆော့တာမဟုတ်ဘူး။ကျွန်တော် လည်း ပြောသာပြောရ..ဆော့ချိန်မရှိပါဘူးဗျာ.။သတ္တုပုံလောင်း စက်ရုံမှာ တစ်နေကုန်လုပ်နေရတာ။ညနေ ၆နာရီလောက်မှပြန်ရတာလေ။သတ္တုအရည်ကျိုတဲ့အလုပ်က တကယ်ကြမ်းတမ်းတဲ့အလုပ်ဗျ။သံရည်ပူတွေက ခင်ဗျားကို ကောင်းကောင်းကြီး မွန်းကြပ်သွားစေမှာ။ပြီးတော့ လိမ္မော်ရောင်စူးတောက် နေတဲ့ မီးညွန့်မီးလျှံတွေက ခင်ဗျားမျက်စိတွေကို ပြာပြီး ခဏလောက်ကန်းသွားစေနိုင်တာလေ။ “သောမတ်စ်..” ကျွန်တော့်ခေါ်သံကြားလိုက်တယ်။အဲဒါ မစ္စတာ ရာမကရစ်ရှနားပဲ။သူက ဒီတန်းလျားဆောင်မှူးလေ။အဲ..သူက အခရာကျတဲ့လူဗျ။ရေမလာ၊မီးပြတ်ရင် သူ့ဆီသွားပြောရတယ်။အခန်းခမပေးနိုင်သေးရင် သူ့ဆီသွားတောင်းပန်ရတယ်။ အခန်းတွေပြင်ဆင်ဖို့တို့၊အပေါ်ထပ်က တန်းတွေ လက်ရန်းတွေ ယိုင်ရွဲ့လာရင်ပြန်ပြင်ဖို့ သူ့ပြေးပြောရတယ်။ ကျွန်တော် အခန်းထဲက ထွက်ကြည့်တော့ မစ္စတာရာမကရစ်ရှနားကို လူတစ်ယောက်နဲ့တွဲရပ်နေတာတွေ့ရတယ်။ အဲ့ဒီလူက […]