“ဈေးဝယ်ခြင်းနှင့်ဈေးလည်ခြင်း…………..”

 

ကျနော်တို့ငယ်ငယ် 25လမ်းဝင်းထဲမှာနေတုံးက မနက်ခြောက်နာရီခွဲ ခုနှစ်နာရီလောက်ဆိုရင်

ပဲပြုတ်သည်ပုဏ္ဏားမကြီး အိမ်ရှေ့ကိုရောက်လာပါပြီ။

ဘာနဲ့မှနိုင်းယှဉ်ပြလို့မရလောက်တဲ့ ပုဏ္ဏားမကြီးရဲ့ “ပဲပြုတ်”လို့ ဆွဲဆွဲငင်ငင်အော်လိုက်တဲ့ မပီမသဂီတသံကြားလိုက်ရင်သူအိမ်ရှေ့ကိုရောက်လို့ လာပါပြီ။

သူ့ခေါင်းပေါ်ကတောင်းမြေကြီးအောက်အချ ကျနော်တို့မောင်နှမတွေကလဲ

အပြေးအလွားရောက်လို့သူ့ရှေ့မှာ လက်ဝါးဖြန့်ပြီးသားပါဘဲ။

ကျနော်တို့ကိုမြင်တာနဲ့သူကလဲ  စားတော်ပဲပြုတ်အိအိလေးတွေကို လက်ကလေးနဲ့အသာဆုပ်၊

နှမ်းထောင်းလေးနည်းနည်းထဲ့ပြီးအလုံးလေးဖြစ်အောင်လုပ်လို့ ကျနော်တို့စားဘိုု့လုပ်ပေးပါတယ်။

ကလေးဘဝကတော့ ဒီ ပုဏ္ဏားမကြီးပေးတဲ့ ပဲတစ်ဆုပ်က နတ်သုဒ္ဓာပါဘဲ။

ကျနော်တို့အဖွားက ထမင်းကြော်နဲ့စားဘို့အတွက် ပဲပြုတ်နှစ်ဆယ်သားနေ့တိုင်းဝယ်ပါတယ်။

ကျနော်တို့ကလဲ နေ့တိုင်းပဲပြုတ်တောင်းစားပါတယ်။

သူကလဲ ကျေကျေနပ်နပ်နဲ့နေ့တိုင်းပေးပါတယ်။

(ကြီးကြီးကျယ်ကျယ်ပြောရရင်တော့ ဒိုးတူဒိုး စစ်စတမ်နဲ့ပရိုိုမိုးရှင်းတွေပေးပြီး မားကက်တင်းလုပ်သွားတာပါဘဲ။)

&&&&&&&&&&&&&&&  &&&&&&&&&&&&&&&&& &&&&&&&&&&&&&&&&&&

 

 

ကျနော်ခြောက်တန်းရောက်တဲ့အခါ ဈေးဆွဲခြင်းကို ဆွဲနိုင်တော့အဖွားနဲ့ဈေးလိုက်ခွင့်ရပါတယ်။

ကျနော်တို့အိမ်ကနေ တောင်ဘက်ကို လေးပြလောက်လမ်းလျှောက်လိုက်ရင် တရုပ်တန်းဈေးကို

ရောက်ပါတယ်။

အရင်က တရုပ်တန်းဈေးက( 28လမ်းနဲ့လမ်း30ကြား)(79လမ်းနဲ့လမ်း80ကြား)မှာရှိတာပါ။

အသီးအရွက်အသားငါး  အမြဲတမ်းရောင်းတဲ့အသယ်ရော မန်းလေးမြို့အနီးကရွာတွေကလာ

ရောင်းကြတဲ့အာဂန္တုသည်တွေနဲ့အမြဲတမ်းစည်ကားနေတဲ့ဈေးကြီးပေါ့။

အဖွားကို မြင်တာနဲ့ဈေးသည်တွေက “ဆရာကတော်ကြီးဒီနေ့ဘာချက်မှာလဲ”

ဝိုင်းအုံလို့မေးကြပါတယ်။

ငါးသည်က လဲ “ဒီနေ့မြစ်ငါးတွေလတ်သတော် ရဲနေတာဘဲ ဟောသမှာကြည့်”ဆိုပြီး

ငါးပါးဟက်ကိုဖြဲပြပါတယ်။

ငါးပေါက်စနလေးတွေရောင်းတဲ့အသယ်ကလဲ

“ဆရာကတော် ငါးဇင်ရိုင်းအိုးကပ်လေးများး မချက်ချင်ဘူးလားတော်”ဆိုနုပ်ခမ်းမွှေးတွေနဲ့

ခန့်ခန့်ကြီးနေတဲ့ငါးတွေကို ကိုင်လို့ပြပြန်ပါရော။

ဝက်သားသည်ကလဲ “ကျောရိုးမြောင်းကလေးဆရာကတော်ကြီးအတွက်သတိရလို့ချန်ထားတာ

အသားချည်းဘဲ”ဆို ဝက်သားမြောင်းလေးထောင်ပြသလို၊

ကြက်သားသည်က လဲ “ဗမာကြက်အနေတော်လေး ငါးဆယ်သားရော့ရော့လောက်ဘဲရှိမယ်”

လို့ကြက်ကလေးကိုမြှောက်ပြလို့မဲဆွယ်ပါတယ်။

အဖွားကတော့ သူစိတ်ထဲမှာ ကြိုတင်လို့ဆွဲထားပြီးသား  “ယနေ့အတွက်ချက်ရန်ဟင်းလျာ”

အစီအစဉ်အတို်င်းဘဲဝယ်တာများပါတယ်။

ဈေးအလာလမ်းမှာကတည်းက ဒီနေ့ကတော့

“ကန်စွန်းရွက်ချဉ်ရည်ထဲ ပုန်းရည်ကြီးလေး နည်းနည်းထည့်ချက်၊ငံပြာရည်ချက်ကလေးဆီသတ် သခွားသီးလေးရှောက်ရွက်လေးတို့၊ငါးကလေးအိုးကပ်ချက်မယ်”ဆိုတာလေးက တစ်မျုးိ

“ဒီနေ့တော့ ကုလားပဲပြုတ်ပြီးတော့ ဘဲဥ၊ဒန့်ဒလွန်သီးနဲ့ငါးခြောက်ရိုးလေးနဲ့ချဉ်ရေချက်

၊ငရုတ်သီးခြောက်ကိုကြက်သွန်ဖြူနည်းနည်းထည့်ပြီး

ဘိုးသိုးဘတ်သပ်ကလေးထောင်း၊ဆိတ်သားလေးထောင်းပြီးကြော်” ဆိုတာကတစ်ဖုံ

“ဂေါ်ဖီထုပ် ရယ်၊ဘိုစားပဲသီးရယ်ကိုပန်းမုံလာနဲ့အစိမ်းကြော်လေးကြော်၊

ခရမ်းချဉ်သီးလေးပန်ထွေဖျော် ကြက်သားကိုဂေါ်ရခါးသီးနဲ့ဆီလည်ရေလည်ချက်”ဆိုတာကတနည်း၊

“ပုဇွန်ဆိတ်ကလေးတွေက ခရမ်းချဉ်သီးနဲ့အူပေါက်ချက်ပြီး ဆလပ်ရွက်အတို့အမြုတ်လုပ်”ဆိုတာကပုံစံတစ်ခု၊

“ဒီနေ့တော့ ပေါ်ဦးပေါ်ဖျား အင်ဥလေးနဲ့ဝက်သားနဲ့ချက် အအီပြေ ချဉ်ပေါင်ရွက်ချဉ်ရေချက်၊

အဆိပ်အတောက်ပြေအောင်ငရုတ်သီးစီမ်းလေးထောင်း”ဆိုတာက မူကွဲ

ဈေးသွားလမ်းမှာကျနော်တို့စားရမယ့်  တစ်နေ့တာမီနူးကိုပြောပြလေ့ရှိပါတယ်။

အဲတော့ ကျနော်အဖွားက ဈေးထဲရောက်မှာ ဘာဝယ်ရမှန်းမသိဘဲလည်နေတာမျိုးမဟုတ်ဘဲ

သူဘာချက်မယ်ဆိုတာကိုအစီအစဉ်ဆွဲ ပြီးသားဆိုတာ အသေအချာပေါ့။

 

တစ်ခါတစ်လေတော့လဲ “ဆရာကတော်ကြီးရေ ဒီနေ့ဈေးဦးမပေါက်သေးဘူးတော့၊လာဘ်ဖွင့်သွားအုံး”

လို့ဆိုတဲ့အခါများမှာတော့ သူဆွဲထားတဲ့ စကက်ဂျုးကိုအပြောင်းအလဲလုပ်တဲ့အခါလဲလုပ်ပေါ့။

အသီးအနှံတန်းရောက်ရင်လဲ

“ဒီနေ့တော့ မုံလာဥကြီးတွေထွားမှထွားရယ်”တို့၊

“မိုးဦးကျ ရှားပါမိူလေးတွေစားပါအုံးလား”တို့၊

“ပေါ်ဦးပေါ်ဖျား မရမ်းသီးလေးထောင်းပါအုံးလား”တို့။

“အင်ဥတွေပေါ်ပြီနော် ဖြူသန့်နေတာဘဲ နုနုလေးရယ်”ဆိုတာတွေပြောလို့

ရာသီပေါ်သီးနှံတွေကို ပြောလို့ဝယ်ချင်အောင် အပြောချိုချိုလေးနဲ့ဆွဲဆောင်ပါတယ်။

ဇီးသီးတို့ခံသီးတို့  ဘောက်သီးတို့ သစ်ချိုသီးတို့ပေါ်ချိန်ဆိုရင် ဈေးတောင်းဆွဲဘို့အဖော်လို်က်လာတဲ့

ကျနော်တို့ကို “ စားဟဲ့”ဆိုပြီးရော့အင့်နဲ့ ဇွတ်ထိုးကြွေးတတ်ပါသေးတယ်။

သူမကြွေးလဲ တောင်းထဲမှာထည့်ထားတဲ့ ဇီးသီးတို့ ဘာတို့ကိုကျနော်တို့ကနှိုက်စားတတ်ပါတယ်။

အဲဒီအခါမျိုးမှာတော့ ဈေးသည်ကြီးတွေ က ခပ်ပြုံးပြုံးနဲ့ကြည့်နေတတ်ပါတယ်။.

အဖွားက အားနာလို့ ကျနော်တို့ကို ဟန့်ရင်

“စားစမ်းပါစေ …………ကလေးတွေဘဲ ဝမ်းအပြင်အိတ်အပိုပါတာမှတ်လို့”ဆိုပြီးခွန်းတုန့်ပြန်တတ်ပါတယ်။

ကျနော်တို့အမြည်းစားရပြီဆိုရင် အဖွားကို ဝယ်ဘို့ကျနော်တို့ကပူဆာပြန်ပါတယ်။

 

နောက်အဖွားနဲ့ဈေးလိုက်ချင်ရတဲ့အကြောင်းတစ်ခုက ဈေးလိုက်ပြီး တောင်းဆွဲပေးရင်

ဈေးဝယ်ပြီးတာနဲ့ မုန့်ဟင်းခါး ကြာဇံဟင်းမုန့်တီ မြီးရှည် တစ်ခုုခုတော့ဝယ်ကြွေးတတ်ပါတယ်။

မုန့်ဟင်းခါးကတော့မန်းလေးချက်အထမ်းသည်ကြီးဆီမှာစားရတာများပါတယ်။

မုန့်ကုန်တာနဲ့ပုဂံလေးထိုးပေးလိုက်ရင် မုန့်ဟင်းငါးသည်ဦးလေးကြီးက

ဟင်းရည်လေးတစ်ဇွန်းခပ်ထဲ့ အကြော်အကြေလေးတွေများထည့်ပေးရင်သဘောတွေကျ။

မုန့်တီစားပြန်ရင်လဲ စားပြီးတာနဲ့ဟင်းရည်ထဲကို မုန့်ဖတ်ကြော်လေးများထည့်ပေးရင်လဲ

သဘောတွေကျ၊

မြီးရှည်သည်ဦးလေးကြီးက မုန့်တွေပြင်ပြီးမှ အသားဖတ်လေး ဝက်ဆီကြော်ဖတ်လေး

ထပ်ဖြူးပေးရင်သဘောကျ၊

ကလေးဘဝကတော့ ဘာလေးရရ သဘောကျလိုက်တာပါဘဲ။

အခုများနဲ့တော့ တခြားစီလို့ ကိုယ့်ကိုကိုယ်ထင်မိပါရဲ့။

ကျနော်မှတ်မိသလောက် ကျနော့်အဖွားဝယ်နဲ့သူဝယ်တဲ့အသယ်လေးတွေက

အမြဲတမ်းဖောက်သည်တွေပါဘဲ။

ဒီလူ ဒီဆိုင်မှာဘဲ အမြဲတမ်းဝယ်တာများပါတယ်။

သူတို့ကလဲ ကျနော့်အဖွားကို အမြဲတမ်းဖောက်သည်လိုသဘောထားပါတယ်။

နောက်လူကလည်း ဇွတ်အတင်းလုမရောင်း သူ့လူသူရောင်းကိုယ့်လူကိုယ်ရောင်း

အိန္ဒြေရရပါဘယ်။

ဈေးအပိုမဆို အလေးမခိုး သာသာထိုးထိုးလေးထည့်ပေးလို့ ရောင်းသူနဲ့ဝယ်သူကြားစကားများစရာမလို

ငြိမ်းချမ်းစွာ ရောင်းကြဝယ်ကြတဲ့ကာလလေးပေါ့။

နောက်အဲဒီခေတ်က ဈေးသည်များ ပိုက်ဆံတွက်တာမြန်မှမြန်။

မိန်းမတွက် ဈေးတွက် ဆိုတာ ကျနော်တို့ကျောင်းသားတွေလိုက်မမှီဘူး။

ခွဲခြမ်းစိတ်ဖြာလို့တွက်လို်က်တာများ ဂွပ်ကနဲ ချပ်ကနဲကွက်တိ။

ဘာဂဏန်းပေါင်းစက်မှမလိုဘူး။

ကျနော်တို့က မနုတ်လောက်လို့တစ်ဆယ်ချေးတုံးရှိသေးတယ်သူတို့က ဘယ်လောက်ဆိုတာ

အဖြေထွက်ပြီးပြီ။

ဒါကြောင့်လဲ ဈေးတွက်တို့ မိန်းမတွက်တိုု့ဆိုတဲ့ခွဲခြမ်းစိတ်ဖြာနည်းတွေနာမယ်ကြီးတာပါဘဲ။

နောက်တစ်ခုအမှတ်ရစရာလေးကတော့အမြဲဝယ်နေတဲ့ဖောက်သည်တွေဆိုတော့

အနည်းအပါး ပိုနေလိုနေတဲ့ အနုတ်ပြဿနာမရှိတာပါဘဲ။

နည်းနည်းလိုနေရင်လည်း နောက်နေ့မှဖြည့်ပေးလိုက်။

ပိုနေရင်လဲချန်ထားလိုက် နောက်နေ့ဈေးဝယ်မှ “ဟိုနေ့ကဘယ်လောက်ကျန်ခဲ့တာလေ”

ဆိုပြီး နှိမ်ရှင်းလိုက်ရုံပါဘဲ။

အဲတော့ကိုယ့်ပိုက်ဆံကျန်နေခဲ့မှာစိုးလို့ လိုလို မလိုလို ပေးထားတဲ့ပိုက်ဆံမပြည့်မချင်း

မလိုအပ်တာတွေကို အပိုမဝယ်ရတာကလဲ စိတ်ချမ်းသာစရာတစ်မျိုးပါဘဲ။

နောက်တစ်ချက်က နေ့တိုင်းမြင်နေကြဆိုပြန်တော့ “နံနံပင်လေး၊ငရုတ်သီးလေး”အနည်းအပါးလိုတာ

လောက်နဲ့တော့ ပိုက်ဆံအကုန်ခံပြီးဝယ်စရာမလိုပါဘူး။

ဈေးသည်ကိုပြောလိုက်တာနဲ့ ကြည်ကြည်ဖြူဖြူ ယူသွားဆိုပြီးပေးလိုက်ကြတာပါဘဲ။

တစ်ခါတစ်လေ အဖွားက ဈေးကနေဝယ်ဘို့မေ့လာတဲ့တစ်မယ်စ နှစ်မယ်စကို

ကျနော်တို့ကိုလွှတ်ပြီးဝယ်ခိုင်းပါတယ်။

ကျနော်တို့ကလဲ ကစားတာပျက်မှာစိုးတော့ အဖွားခိုင်းတဲ့ဆိုင်ထိမသွားဘဲလွယ်တဲ့နေရာကဝယ်လာပါတယ်။

နောက်နေ့ရောက်လို့ အဖွားခိုင်းတဲ့အတိုင်းမဝယ်တာသိလို့ကတော့ အဆူခံထိပါတယ်။

သူတို့ပြောတဲ့ဆိုင်က ဝယ်လာတာမဟုတ်ရင်မကောင်းဘူူးလို့သတ်မှတ်ထားတာမဟုတ်ပေမယ့်

ဒီပြင်ဆိုင်ကို သွားဝယ်မိရင် အားနာပြီး သိသွားမှစိုးလို့ ဒီပြင်ဆီမှာဝယ်ဘို့ စိတ်မလုံပါဘူးတဲ့။

ဪ………..ရှေးလူကြီးတွေသစ္စာရှိပုံများကတော့ ဩချလောက်ပါရဲ့နော်။

 

(ဒါလေးကတော့ ဖောက်သည်ကို မလွတ်အောင်ဆွဲဆောင်ထားတဲ့ ထာဝရ မတ်ကက်တင်းပါဘဲ)

&&&&&&&&&&&&&&&  &&&&&&&&&&&&&&&&& &&&&&&&&&&&&&&&&&&

 

 

အဝတ်အစားဝယ်မယ်ဆိုရင်လဲ အဖွားမိတ်ဆွေတွေရှိတဲ့ဈေးချိုထဲက”အောင်ဈေးတန်း”က

ဆိုင်တွေကိုခေါ်သွားတတ်ပါတယ်။

ပိတ်စတို့ လုံချည်တို့ ဆွယ်တာတို့ ကို သူ့မိတ်ဆွေဆို်င်တွေက နေဘဲဝယ်ပေးပါတယ်။

ဟိုအဆင်ဒီအဆင်တွေလဲကြေး များလို့မရပါဘူး။.

သူ့မိတ်ဆွေဆို်င်မှာရှိတာဘဲဝတ်။

သူ့မိတ်ဆွေရောင်းကိုဘဲဝယ်ပေးပါတယ်။

အဲဒီဆိုင်တွေကလဲ ကျနော်တို့မြေးအဖွားကိုမြင်ရင်

”ဆရာကတော်ကြီးတို့လာတယ်”လို့နုတ်ဆက်ပြီးတာနဲ့ သူတို့ဆိုင်ကနေဝယ်ဝယ် မဝယ်ဝယ ်

စားစရာတစ်ခုမဟုတ်တစ်ခုကတော့ ရောက်လာတာပါဘဲ။

နွေဆိုရင်”ကြံရည်၊မုန့်လုပ်ဆောင်း၊ရွှေရင်အေး”

ဆောင်းဆိုရင် “လက်ဖက်ရည် ကော်ဖီ”သူ့ရာသီနဲ့သူ။

တစ်ခါတစ်လေနေ့လည်ပိုင်းများလာလို့ကတော့ ဈေးရုံးအောက်မှာရောင်းတဲ့

“ခိုတောင်မုန့်တီ” ကျနော်တို့အကြိုက်ပေါ့။

နောက်တော့ မှပစ္စည်းကြည့်ရင်း ရွေးရင်းမေးရင်း မာကြောင်းသာကြောင်းတွေပြောကြ

ရပ်ရေးရွာရေးတွေပြောကြ နဲ့ မပြီးနိုင်မစီးနိုင်အေးဆေးပါဘဲ။

ဈေးလည်လာရင်း ရှေးဟောင်းနှောင်းဖြစ်တွေပြောကြ နဲ့အေးဆေးပါဘဲ။

ကျနော်တို့ကလေးတွေကတော့ ချပေးထားတာ စားသောက်ပြီးရင် ဟိုငေးဒီငေးနဲ့

ပျင်းနေအောင်စောင့်ရပါတယ်။

ဒါပေမယ့်လဲအဖွားဈေးချိုသွားမယ်ဆိုရင်လိုက်ချင်ပါတယ်။

မုန့်လဲစားရ ငေးလဲငေးရကိုးဗျ။

အဖွားမှာပိုက်ဆံပါပါ မပါပါ ပိုက်ဆံလောက် လောက် မလောက်လောက် လိုချင်တာယူသွား ကြုံမှလာပေးဆိုတော့ပိုက်ဆံမလောက်လို့ လိုချင်တာမရတဲ့ ဒုက္ခတို့ ပိုက်ဆံမပါလို့ ဝယ်မယ်လုပ်ပြီးမှ ပြန်ချထားခဲ့ရတာမျိုး အရှက်ကွဲရတာမျိုး၊

ဝယ်မှဝယ်နိုင်ပါ့မလားဆိုပြီး အထင်သေးခံရတာမျိုးလဲမရှိတော့ စိတ်ချမ်းသာရသပေါ့ဗျာ။

ဒီဆိုင်တွေမှာ နှစ်ပေါင်းများစွာ ဝယ်လာကြတာမိတ်မပျက်ဆွေမပျက်။

(ဒါကတော့ မိတ်ရင်းဆွေရင်း မာကက်တင်းလို့ထင်ပါတယ်)

&&&&&&&&&&&&&&&  &&&&&&&&&&&&&&&&& &&&&&&&&&&&&&&&&&&

 

ကျနော်တို့အိမ်ထောင်ရက်သားကျလာတဲ့အခါ တစ်ခါတစ်လေ မဒမ်ပေါက်က ခြင်းတောင်း

ဆွဲဘို့ ခေါ်တတ်ပါတယ်။

သူက မဏ္ဍပ်တိုင်တက်ချက်တယ်ဆိုတော့ မလိုက်ချင်လဲလိုက်ပေါ့။

သမီးရီးစားဘဝကတော့ ဈေးအတူလိုက်ပြီး ခြင်းတောင်းဆွဲတာဝန်ကိုဇွတ်ယူချင်ပေမယ့်

အိမ်ထောင်လဲကျပြီးရော သူတို့နောက်က တကောက်ကောက်မလိုက်ချင်တော့ပါဘူး။

ကိုယ့်ဘာသာကိုယ် သစ်ပင်အရိ်ပ်မှာ စာအုပ်လေးဖတ်ရင်းစောင့်ချင်စောင့်၊

ဒါမှမဟုတ်ဈေးသွားဈေးလာတွေကို ငေးချင်ငေး အေးဆေးဘဲနေချင်ပါတယ်

မဒမ်ပေါက်တို့ခေတ်ဈေးဝယ်တာကြည့်ရတာ”စိတ်လေ-ခြေညောင်း”ပါ။

ကန်စွန်းရွက်တစ်စီးကျပ်နှစ်ဆယ်ဆိုတာကို တစ်ရာဘိုးခြောက်စီး ဇွတ်ဆစ်ချင်ဆစ်ပါတယ်။

မရရင်မဝယ်ပါဘူး။

“မရောင်းချင်နေ…….ဆို်င်တွေအများကြီး”ဆိုတဲ့မျက်နှာပေးနဲ့ တစ်ဈေးလုံးခြေတိုအောင်ပါတ်ပါတယ်။

“မင်းကွာ ကုန်တာလဲမဟုတ်ဘဲနဲ့”လို့ပြောရင် မျက်စောင်းလေးက ဖျောင်းကနဲ့ရောက်လာတတ်ပါတယ်။

“မသိရင် အသာနေ”ဆိုတဲ့သဘောပေါ့။

အသား သည်က “ အမရေ………..အားပေးပါအုံး” လို့ဇွတ်ခေါ်နေပေမယ့် အားနာပါးနာလှည့်တောင်မကြည့်ပါဘူး။

“ခေါ်နေတာ အားနာစရာကွာ”လို့ပြောမိရင်

ဈေးတော့ သက်သာတယ် အလေးမမှန်ဘူး…………….

ဈေးမှန်အလေးမှန်ပေမယ့် ဆက်ဆံရေးကျဲတယ်……………. ဆိုတဲ့အကြောင်းပြချက်တွေရဲ့နောက်မှာ

မျက်စောင်းကလေး လက်ဆောင်ရတတ်ပါတယ်။

“ဘာမှလဲမသိဘဲနဲ့ပေါ့”။

 

မဒမ်ပေါက်တို့ခေတ်ဈေးဝယ်ပုံကအဖွားနဲ့တော့ပြောင်းပြန်တစ်ခါဝယ်တစ်ဆိုင်ပါဘဲ။

ဆစ်လို့ရတဲ့ဆိုင် သူစိတ်တိုင်းကျပြောလို့ရတဲ့ဆိုင်ကို တစ်ကြိမ်တစ်မျိုးမရိုးအောင်

ဆိုင်ပြောင်းလို့ ဝယ်ပါတယ်။

ပြီးရင် “ဈေးသမာဓိ”ချိန်ခွင်ကြီးမှာသွားချိန်။

အလေးမပြည့်ဘူးဆိုရင် မမောနိုင်မပန်းနိုင်တစ်ခေါက်ပြန်သွားတောင်း။

ခြေညောင်းတာ ပါးစပ်ညောင်းတာတွေကို ဂရုမစိုက်အားဘဲ အပြန်အလှန်တွေပြောကြ။

သူတို့အစားမောလှပါတယ်။

ကိုယ်ကသာသူတို့ကြည့်ပြီးမောနေပါတယ် သူတို့လိုချင်တာများပြန်ရရင်

“တွေ့တယ်မလား “ဆိုတဲ့မျက်နှာပေးလေးတွေနဲ့ ပီတိတွေဖြာလို့။

အဲ……..မရများမရလို့ကတော့ ဘေးကလိုက်လာတဲ့ကျနော်မှာ မဆီမဆိုင

ကြားထဲကနေပြီး နားတွေပူရပါတယ်။

“အလကားနေရင်း ရွာလည်နေတာမဟုတ်ဘူး။

ဟော အခုတွေ့လား အခုခေတ်က ဆစ်နိုင်ပြောနိုင်တာတောင်

ကိုယ်ပေးလိုက်တဲ့ပိုက်ဆံနဲ့တန်တာကို ရတာမဟုတ်ဘူး” ဆိုပြီးတော့ပေါ့။

 

သူပြောတာဟုတ်တော့လဲဟုတ်ပါရဲ့။

“အမ ကြည့်နော် ……..ဒီမယ်ဇောက်ထိုးကြီး”ဆိုပြီး ချိန်ခွင်ကိုထောင်ပြတော့

ချိန်ခွင်လျှာက အောက်ကို ဇောက်ထိုးကြီးစိုက်နေတာမျက်စေ့နဲ့အမြင်ပါဘဲ။

ပြီးမှ “ရော့ဒီမှာ………..အဆစ်နော်”ဆိုပြီး ဖက်ထဲကို  ဘုတ်ကနဲ့ထပ်ပြီး ပစ်ထည့်လိုက်တာတောင်သမာဓိချိန်ခွင်မှာ ပြန်ချိ်န်ကြည့်ရင်                                                  ” “အစိတ်သားဆို အစိတ်သား အတိ“တရွေးသားမှမပိုအောင် တိကျလှပါတယ်။

တစ်ခါတစ်လေဆိုရင် ငါးကျပ်သားလောက်ရော့ချင်ရော့နေပါတယ်။

အဲဒီအခါမျုးိမှာ နောက်တစ်ခေါက်ပြန်သွားပြီး ပြောရတာ နဲ့ တင်မောလှပါတယ်

အဲတော့ ကျနော်ကလဲ ဈေးဝယ်လိုက်ရင် ဈေးအပြင်ကဘဲ စောင့်တာများပါတယ်။

(ဒါကတော့လစ်သလိုတွယ်မယ်ဆိုတဲ့မားကက်တင်းပါဘဲ)

တစ်ခါတစ်လေ အဝတ်အစားတွေကို်ယ်ဘာသာကိုယ်သွားဝယ်မိလို့အိမ်ပြန်ရောက်ရင်

နားပူလှပါတယ်။

ကိုယ်ကလဲ သူတို့ပြောတဲ့ဈေးကို ဆစ်တော့ ဆစ်ဝယ်တာပါဘဲ။

ပုုဆိုးဝယ်တဲ့အခါ သူတို့တစ်ရာဆိုရင် နှစ်ဆယ်သုံးဆယ်တော့ ဆစ်တာပါဘဲ။

“မကိုက်လို့ပါ တစ်ထည်မှ ကိုးဆယ်တစ်ရာရင်းပြီးမှ လေးငါးကျပ်မြတ်တာပါ”လို့

ရောင်းသူက ပြောရင် အားနာပြီးထပ်မဆစ်တော့ဘူး။

ဒီအဆင်ဒီအသွေးကို  မဒမ်ပေါက်များဝယ်လာရင် ကိုယ်ဝယ်တာထက် သုံးလေးဆယ်သက်သာနေတတ်ပါတယ်။

ကြာတော့လဲ ကိုယ့်ဘာသာ ကိုယ်ဈေးမဝယ်ရဲအောင်ပါဘဲ။

လိုချင်ရင်မဒမ်ပေါက်မှာလိုက် ကိုယ်လိုချင်တာကို နားမငြီးဘဲဈေးသက်သက်သာသာနဲ့ရပါတယ်။

 (ဒါကတော့ ဆစ်နိုင်မှရမယ်ဆိုတဲ့မာကက်တင်းပါဘဲ။ )

$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$   $$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$ $$$$$$$$$$$$$$$$

 

 

နောက်ပိုင်းမှာတော့ နိုင်ငံရဲ့ပြောင်းလဲလာတဲ့ ဈေးကွက်စီးပွားရေးစနစ်ဆိုတာကြီးနဲ့အတူ

စတိုးဆိုင်လေးတွေပေါ်လာပါတယ်။

ဒီစတိုးဆိုင်လေးတွေကတော့ အဝတ်အစားနဲ့လူသုံးကုန်ပစ္စည်းတွေဘဲရောင်းတာပါ။

“တစ်ခွန်းဆိုင်”ဆိုတဲ့ဆိုင်းဘုတ်ကိုနေရာအနှံ့ကပ်ထားတတ်ပါတယ်။

အဲဒီဆိုင်းဘုတ်အပြင် “ဝယ်ပြီး ပစ္စည်းပြန်မလဲပါ” ဆိုတာကလဲ မရှိမဖြစ်ဆိုင်းဘုတ်ပေါ့။

အဲတော့ကျနော်တို့ယောက်ျားလေးတွေကလဲ အဝတ်အစားဝယ်မယ်ဆိုရင် စတိုးဆိုင်ကိုဘဲ

ပြေးကြပါတယ်။

တစ်ခွန်းဆိုင်လို့စာကပ်ထားတော့ဈေးနူန်းမှန်တယ်လို့ယူဆရ။

ဆစ်စရာပြုစရမလိုတဲ့အတွက်ပါ။

ဒါပေမယ့် စိတ်ညစ်စရာကောင်းတာကတော့ ကိုယ်က လိုချင်တာလေးကို လိုက်ကြည့်နေတဲ့အခါ

အရောင်းဝန်ထမ်းကောင်မလေးတွေက ပစ္စည်းပျောက်မှာ အလစ်သုတ်သွားမှာစိုးတော့နောက်က

တကောက်ကောက်လိုက်နေတော့ ကြည့်ရတာ မလွတ်လပ်။

ကိုယ်က ဘာဝယ်ရင်ကောင်းမလဲလို့ကြည့်နေတုန်းရှိသေးတယ်ဟိုဟာကောင်းတယ် ဒီဟာကောင်းတယ်ဆိုပြီး မဝယ်မချင်း တတွတ်တွတ်နဲ့နားပူအောင်ပြောတော့ စိတ်လေပါတယ်။

ဒီလိုစတိုးဆိုင်တွေမှာလည်း နာမယ်ကြီးတံဆိပ်တွေကို အင်ထု ပြီးရောင်းတာမျိုးရှိတတ်ပါတယ်။

ကျနော်တို့မြန်မာလူမျိုးကလဲ တူအောင်တုတဲ့နေရာမှာပြိုင်စံရှားကိုးဗျ။

အဲတော့ အဟုတ်မှတ်ပြီးဝယ်လာလိုက်တာ အတုနဲ့ညားတာလဲခဏခဏ။

တစ်ခါတစ်လေတော့လဲအမှန်အကန်ပစ္စည်းရတော့စိတ်ကျေနပ်ရ။

တစ်ခါတစ်လေတော့လဲအင်ထုခံရဆိုတော့ ဝယ်ရမှာ မဝံ့မရဲ။

ဒီစတိုးအရောင်းကောင်တာက ကလေးမလေးတွေမှာလဲသူ့အခက်အခဲနဲ့သူပါ။

ကိုယ်ရောင်းတဲ့ကောင်တာက ပစ္စည်းပျောက်ရင် ပျက်စီးသွားရင်အလျော်ပေးရတဲ့အပြင်

ဆိုင်ရှင်ရဲ့အဆူအပူကိုခံရတတ်ပါတယ်။

ဒီလိုဆိုင်လေးတွေကိုသုံးလေးယောက်လောက်လူခွဲလို့ဝင်လာပြီး ခပ်တည်တည်နဲ့ဟိုဟာပြခိုင်းဒီဟာပြခိုင်း မျက်စေ့နောက်အောင်လုပ်ပြီးလစ်တာနဲ့

တစ်ယောက်က “မ”ပြေးတာမျိုးလဲကြုံရပြန်ပါတယ်။

တစ်ခါတစ်လေ ဈေးဝယ်သူက အူတာလိုလိုအတာလိုလို သွားစရာရှိလို့

ဝယ်ပြီးတစ်ခါတည်းဘဲဝတ်သွားမယ်ပုံစံမျိုးနဲ့ အဝတ်အစားအသစ်တွေလဲ

အဟောင်းတွေကို ချွတ်ပြီးအိပ်ထဲထည့်ခိုင်း။

လူလစ်တာနဲ့ခပ်တည်တည်ထွက်ပြေးတဲ့လူမျိုးလဲရှိတတ်ပြန်တော့ ဈေးဝယ်တစ်ယောက်

နောက်က တကောက်ကောက်လို်က်နေတာလဲအပြစ်မဆိုသာ။

နောက်တစ်ချက်က ဒီဆို်င်တွေက ကလေးတွေမှာ မနက်ရှစ်နာရီကနေညကိုးနာရီအထိ

ပိတ်ရက်မရှိ အလုပ်လုပ်ကြရပါတယ်။

(အချို့ဆိုင်တွေကတော့ အလှည့်ကျနဲ့နားတာတို့ လပြည့်လကွယ်ပိတ်လုပ်ပေမယ့်

အများအားဖြင့်ကတော့ ပိတ်ရက်မရှိနားရက်မရှိပါဘဲ)

ဒီလို့နေ့စဉ်ရက်ဆက်ကြီးအလုပ်လုပ်ရတော့ သူတို့လေးတွေရဲ့စိတ်က မလန်းဆန်း

တော့တာလဲအမှန်ပါဘဲ။

ရိုးအီနေတဲ့ အလုပ်ကြီးလိုဖြစ်လာတော့ စိတ်မဝင်စားတော့ပါဘူး။

ဝယ်ချင်နေ မဝယ်ချင်နေ ဝတ်ကျေတန်းကျေ ပုံစံမျိုးပေါက်လာပါတော့တယ်။

အားလုံးလို့တော့ မဆိုလိုပါဘူူး ။

မဝယ်ချင်ဝယ်ချင်အောင်စိတ်ရှည်လက်ရှည်ရှင်းပြလို့ ရောင်းပေးတတ်တဲ့

အလွန်တော်တဲ့အရောင်းသမလေးတွေလဲတွေ့ဘူူးပါတယ်။

တစ်ခါတစ်ရံစိတ်တိုစရာကောင်းတာကတော့ ပစ္စည်းလေးကြည့်ချင်လို့မေးခါမှ

“အဲဒါက ဘယ်လောက်တောင်တန်တာနော်”လို့ခပ်ထည်ထည်လေးပြောတတ်တဲ့

အရောင်းသမားမျိုးနဲ့ဆုံရတဲ့အခါပေါ့။

နောက်မှ ဒီဝန်ထမ်းကလေးတွေဘက်ကပါ စဉ်းစားလို့ ဖြေတွေးလေး တွေးရပါတယ်။

“သူတို့ကရောင်းရဘို့ထက် ပစ္စည်းအလစ်သုတ်မခံရရေး အပျောက်အရှမရှိရေးကို

ပို ဦးစားပေးတာကိုးလို့”တွေးလိုက်မှ စိတ်သက်သာရာရပါတယ်။

တစ်ခါတစ်လေတော့ကိုယ်က အားလပ်လို့ ပစ္စည်းလေးဝင်ကြည့်မယ်

အဆင်ပြေတာလေးတွေ့ရင်ဝယ်ချင်ဝယ်မယ်ဆိုတဲ့စိတ်ကလေးနဲ့ဝင်လိုက်မိပါတယ်။

မချောသုံးလေးယောက်က နောက်က တကောက်ကောက်ဇွတ်လို်က်။

ပိုက်ဆံပြည့်မပြည့် ပါမပါလဲမသိ ဇွတ်အတင်းထိုးထည့်ရောင်းတော့လဲ

အရှက်ကွဲမှာစိုးတော့ မလိုချင်လဲဝယ်ခဲ့ရတာမျိုး၊

ပိုက်ဆံမပါတော့ တော်ပြီလို့ အတင်းငြင်းပြီးအရှက်ကွဲတာမျိုးတွေကြုံလာရတတ်တော့

စတိုးဆိုင်တွေဖက်ခြေဦးမလှည့်မိသလို ဝယ်မယ်ဆိုပြန်ရင်လဲ

မိန်းကလေးတွေရောင်းတဲ့ဆိုင်ဆိုရင် သိပ်ပ်မဝင်ဖြစ်မဝယ်ဖြစ်တော့ပါဘူး။

(ဒါကတော့ ဝယ်ချင်ဝယ်မဝယ်ချင်နေမတ်ကက်တင်းနဲ့ဇွတ်အတင်းမတ်ကက်တင်းပါဘဲ)

$$$$$$$$$$$$$$$$  $$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$ $$$$$$$$$$$$$$$$$$ $$$$$$$$

မန်းလေးမြို့သူမြို့သားအများစုက ဈေးဝယ်ရင် ဈေးချိုကမှသက်သာတယ်ဆိုတဲ့အတွေးလေးတွေရှိခဲ့ဘူးပါတယ်။

ဘာလေးဝယ်ဝယ်ဈေးချိုကဆိုင်မှာသွားဝယ်လိုက်ရမှရင်ချောင်ပါတယ်။

ဒါပေမယ့် မန်းလေးဈေးချိုတော် ဆယ့်နှစ်ရုံကို ဖျက်ခံလိုက်ရတဲ့အခါမှာတော့

လောလောဆယ် နေရာမပေးနိုင်သေးတာ အစားပြန်မရတာဆိုတာတွေကြောင့်

ဈေးချိုသူဈေးချိုသားအတော်များများက အိမ်မှာပြောင်းလို့ဖွင့်ကြပါတယ်။

အဲတော့လဲ နဂိုရ်မိတ်ဟောင်းဆွေဟောင်းများကအိမ်ကိုလိုက်ပြီး အားပေးရင်းကနေ

အိမ်မှာဖွင့်တဲ့စတိုးဆိုင်လေးတွေခေတ်စားလို့လာပြန်ပါတယ်။

ဈေးချိုမှာနေရာပြန်ပေးပေမယ်လဲ လမ်းမတန်းနေသူတော်တော်များများက

အိမ်မှာတင်ဖွင့်ရတဲ့အရသာကိုတွေ့သွားတော့ အိမ်မှာဘဲဆက်ဖွင့်ကြပါတယ်။

အိမ်ဖွင့်တာက ကိုယ်စိတ်ကြိုက်ဖွင့်လို့ရ ပိတ်လို့ရ ဘာကြေးညာကြေးလဲမကုန်ဆိုတော့

အဆင်ပြေလွန်းလှပါတယ်။

အခုနောက်ပိုင်းဈေးကွက်စီးပွားရေးအရ မြန်မာပြည်မှာကုမ္ပဏီတွေပေါ်လာပါတယ်။

အဲဒီကုမ္ပဏီတွေက အစကတော့ ဈေးချိုတော်က ဆိုင်တွေကို အခြေပြုလို့ရောင်းကြဝယ်ကြ။

နောက် ထိုင်ရောင်းတဲ့စနစ်ကနေ အိမ်တိုင်ယာရောက်လိုက်ပြီးရောင်းချတဲ့နည်းစနစ်အသစ်

တွေနဲ့ပုံစံတွေပြောင်းရောင်းကြပါတော့တယ်။

အရင်ကနဦးကတော့ ထုတ်လုပ်သူ ဒါမှမဟုတ်ကိုယ်စားလှယ်ယူထားတဲ့ကုမ္ပဏီကမှဈေးချို၊

ဈေးချိုကမှာ မြို့လေးပြင်လေးရပ်မှာရှိတဲ့ဈေး၊အဲဒီဈေးကမှတစ်ဆင့် ရပ်ကွက်ထဲကဆိုင်လေးတွေ

အဲဒီဆိုင်လေးတွေကမှစားသုံးသူဆီရောက်တာကိုး။

အခုနောက်ပိုင်းမှာတာ့  ဈေးချိုကနေတစ်ဆင့်သာဝယ်ပြီးပြန်ရောင်းနေကြတဲ့မန်းလေးမြို့လေးပြင်လေးရပ်မှာ

ရှိနေတဲ့အရှေ့ပြင်က နန်းရှေ့ဈေး၊မြောက်ပြင်က မီးပါဈေး ၊သူရဲဈေး၊

အနောက်ပြင်က ညောင်ပင်ဈေး၊ သမီးတော်ဈေး၊ပြည်ကျော်ဈေး၊တောင်ပြင်က မင်္ဂလာဈေး .

ဘုရားကြီးဈေး အစရှိတဲ့ဈေးတွေကို ရော ရပ်ကွက်အလိုက်ဖွင့်ထားတဲ့ အိမ်ဆိုင်တွေကိုပါ

ကုမ္ပဏီတွေက အရောက်ပို့စံနစ်နဲ့ရောင်းချပေးပါတော့တယ်။

အရင်က ဈေးချိုကိုသာ သွားဝယ်နေရတဲ့လူကလဲ ဈေးချုိုထိသွားရတာအချိန်ကုန်လူပင်ပန်း။

သွားပြန်ရင်လဲ စက်ဘီးအပ်ရ ဆိုင်ကယ်အပ်ရ ကားအပ်ရနဲ့အလုပ်ရှုပ်။

နည်းနည်းပါးပါးဆိုလို့ကတော့ အိမ်နားမှာရှိတဲ့ဆိုင်တွေမှာဘဲဝယ်လိုက်ပါတော့တယ်။

တစ်ခါတစ်လေများအိမ်နားကဆိုင်မှာဝယ်ရတာ ဈေးချိုထက်ဈေးသက်သာနေပါသေးတယ်။

အဲဒီကစပြီး အိမ်မှာဖွင့်တဲ့ အိမ်ဆိုင်ကြီး စတိုးဆိုင်အကြီးအသေးတွေမှ ဈေးဝယ်တဲ့စနစ်၊
ကိုယ်နဲ့နီးတဲ့ဈေးမှာဘဲဈေးဝယ်တဲ့စံနစ်က ထွန်းကားလာတော့ဈေးချိုဆိုင်များမှာ

နေ့စဉ်လက်လီရောင်းရတာ နည်းလာပြီးနယ်ဖောက်သည်ကိုသာအားကိုးရောင်းရပါတော့တယ်။

 

 

မန်းလေးမြို့ရဲ့ အဝတ်အထည်စတိုးဆိုင်လောကမှာနိုင်ငံခြားကလာတဲ့ရယ်ဒီမိတ်ဆိုရင်

မြင့်ညီအကို၊ပန်းသီးစတိုး၊စင်္ကြာမင်း၊ပရက်စီးဒင့်၊မီနီစတိုး၊ဖိုင်းစတိုး၊ဒေါ်နက်စတိုး၊ခိုင်သစ္စာစတိုးတွေက

တစ်ခေတ်တစ်ခါကအတော်လေးနာမယ်ရခဲ့ပါတယ်။

ဈေးချိုထဲမှာဆိုရင် မြဂုဏ်ရောင်ပေါ့။

သူကတော့ပြည်တွင်းဖြစ်သက်သက်။.

(လက်ရှိအနေအထားမှာတော့ပြောင်းလဲလာတဲ့ခေတ်ရေစီးအရ

အချို့လဲဆက်လဲစီးမျော၊

အချို့ကတော့ရပ်တန့် ၊

အချို့ကတော့ ခေတ်နဲ့အညီအရှိန်အဟုန်မြှင့်၊

အချိုကတော့လုပ်ငန်းပြောင်းလဲလို့သွားပါတယ်။)

 

မန်းလေးမြု့ိမှာ စတိုးဆိုင်အကြီးကြီး ရဲ့အစလို့ပြောရရင် 81လမ်းနဲ့26ဘီလမ်းဒေါင့်က“ဟောင်ကောင်စတိုး”ကလို့ပြောရင်ရပါမယ်။

နိုင်ငံခြားဖြစ်ရယ်ဒီမိတ်အဝတ်အထည်တွေရနိုင်တယ်၊

မိန်းကလေးအသုံးအဆောင်အလှကုန်ပစ္စည်းတွေရမယ်၊

နာရီရမယ် မျက်မှန်ရမယ် ဖိနပ်ရမယ်

အိတ်အမျိုးမျိုးရမယ် လူသုံးကုန်ပစ္စည်းတွေရမယ်။

ဝန်ထမ်းတွေကလဲ အရင်ကလိုတကောက်ကောက်မလိုက်ဘဲ

ကိုယ့်သက်ဆိုင်ရာကောင်တာထဲကနေပြီးဈေးဝယ်သူကို ကောင်းကောင်းမွန်မွန်ပြပေးမယ်။

လိုချင်တယ်ဆိုမပစ္စည်းယူပြီး အဲဒီကောင်တာမှာ ငွေရှင်းပေါ့။

လမ်း30နဲ့လမ်း80ဒေါင့်မှာဖွင့်ထားတဲ့ ဖူဂျီစတိုးကတော့ လူသုံးကုန်တွေစားသောက်ကုန်တွေကိုရောင်းချလို့စည်ကားပေမယ့်  ဟောင်ကောင်စတိုးလောက်လဲ မကြီးပါဘူး ပစ္စည်းလဲသူ့လောက်မစုံလင်ပါဘူး။

ဖူဂျီရဲ့အဓိက ရောင်းကုန်ကတော့ နိုင်ငံခြားဖြစ်အရက်စစ်စစ် နဲ့စားသောက်ကုန်ပစ္စည်းတွေ

ကို သာရောင်းချတာဖြစ်ပေမယ့်ပစ္စည်းမှန်တယ် ဈေးမှန်တယ်ဆိုတဲ့အချက်နဲ့နာမယ်ကောင်းရထားပါတယ်။

(အခုလက်ရှိအချိန်မှာတော့ ဟောင်ကောင်စတိုးက ပိတ်သွားပေမယ့် ဖူဂျီစတိုးကတော့

ခေတ်နဲ့အညီအရှိန်အဟုန်မြင့်လို့ မားကက်အဆင့်ကိုပြောင်းလို့ဆို်င်ခွဲတွေတောင်ဖွင့်ထားလိုက်တာ

မြို့သစ်မှာတစ်ဆိုင် မန်းလေးမြို့တောင်ဘက်ဦးပွားဂုံးကျော်မှာတစ်ဆိုင်ပေါင်းသုံးဆိုင်ပေါ့။)

 

 

2000ပြည့်နှစ်ဆိုတဲ့ ရာစုနှစ်ကြီးရဲ့အပြောင်းအလဲနဲ့အတူ ကျနော်တို့ မန္တလေးမြို့ကြီးကလဲ

ခေတ်သစ်မြို့တော်ကြီးအဖြစ်တစ်စထက်တစ်စပြောင်းလဲလို့လာပါတယ်။

အဲဒီအထဲမှာဈေးဝယ်တဲ့ဈေးလည်တဲ့ပုံစံကလဲပြောင်းလာပါတယ်။

မန်းလေးမြို့ကို စူပါမတ်ကက်ဆိုတဲ့နာမယ်နဲ့မိတ်ဆက်ပေးသူကတော့

လမ်း80 28လမ်းနဲ့29လမ်းကြား ဖူဂျီစတိုးရဲ့တောင်ဘက်မှာ စတင်ဖွင့်လှစ်ခဲ့တဲ့ “ဘလေဇွန်”ပါဘဲ။

ဒါပေမယ့်အများကတော့ အောရင့်လို့ဘဲ နုတ်ကျိုးနေပါတယ်။

2003ခုနှစ်ဖေဖော်ဝါရီလဆန်းမှာ စတင်လို့ဖွင့်ပါတယ်။

ဒီဆိုင်တွေက ထူးခြားချက်ကတော့ အသီးအနှံအပါအဝင် စားသောက်ကုန်အစုံကိုပါတင်ရောင်းတာပါဘဲ။

အရင်ကအသီးအနှံဆိုရင် အလုံးလိုက်ဝယ်၊အလေးချိန်နဲ့ဝယ်ရာကနေ

တစ်ကီလိုဈေး သတ်မှတ်လို့ ဝယ်ရတာလေးကတော့ထူးခြားချက်။

နိုင်ငံခြားဖြစ်စပျစ်သီးလို ပန်းသီးလို အသီးအနှံလေးတွေကို ပက်ကင်ပိတ်လေးနဲ့ဝယ်စားရတာကိုက

အရသာပိုရှိသလိုလို ခံစားရပြန်ပါတယ်။

နောက်ကိုယ်ဝယ်ချင်တာလိုချင်တာကို ချပေးထားတဲ့ခြင်းလေးထဲစုထည့်။

အားလုံးဝယ်ပြီးပြီဆိုမှ ငွေရှင်းကောင်တာမှာတန်းစီလို့ပိုက်ဆံရှင်း။

တကယ်လို့များ ယူလာပြီးမှမလိုချင်တော့လို့ဘဲဖြစ်ဖြစ်၊

ဝယ်ဘို့ပိုက်ဆံမလောက်တော့ဘူးဆိုရင်ဘဲဖြစ်ဖြစ် အဲဒီနားတင်ထားခဲ့လိုက်။

ဘယ်သူကမှလာပြီး မငြူစူဘူး၊အပြစ်မတင်ဘူး။

တကယ်ကိုလွတ်လပ်စွာဈေးဝယ်ခွင့်အပြည့်အဝရတာပါဘဲ။.

 

တော်တော်လေးကျဉ်းကျပ်တဲ့နေရာထဲမှာဖွင့်ထားတဲ့ ဘလေဇွန်မှာ မန်းလေးသူမန်းလေးသားတွေ

အုံးအုံးကြွက်ကြွက်တိုးမပေါက်အောင်စည်ကားခဲ့သလို ဘလေဇွန် တံဆိပ်ပါတဲ့ အိ်ပ်ကလေးကို

ကိုင်လာပြီးလမ်းလျှောက်ပြန်လာရရင်ခြေလှမ်းလေးတွေနည်းနည်းပိုကြွနေသလိုပါဘဲ။

ဒါပေမယ့်လည်းလောကထုံးစံအရ သူ့ထက်သူ့လူစွမ်းကောင်းဆိုတာပေါ်စမြဲပါဘဲ။

မန်းလေးမြို့ရဲ့အထင်ကရ 78လမ်းမ 34လမ်းနဲ့33လမ်းဒေါင့်မှာ

ခမ်းနားလှပတဲ့ အဆောင်အဦးကြီးက မန်းလေးမှာမရှိသေးတဲ့ ရှော့ပင်းမောလ်ဖွင့်မယ်လို့

အသံတွေကြားလာရပါတယ်။

ဒီမောလ်ရဲ့ နာမယ်ကိုတောင်ပြိုင်ပွဲတွေလုပ် ထိုက်တန်တဲ့ဆုကြေးပေးပြီးရွေးလိုက်ပါတယ်။

နာမည်လေးကတော့မြန်မာလိုဘာသာပြန်ရင်” ကောင်းကင်လျှောက်လမ်း”လို့အမည်ရတဲ့

စကိုင်းဝပ်လ် (sky walk)ပါတဲ့။

ဘလေဇွန်ဖွင့်ပြီးသုံးနှစ်အကြာ 2006ခုနှစ်မတ်လ24ရက်နေ့မှာဖွင့်ပါတယ်။

(ကျနော်အမှတ်မမှားဘူးဆိုရင်တော့အဲဒီနေ့ဟာ 1984ခုနှစ်က ဦးကျားကြီးဝင်းမီးလောင်တဲ့ရက်နဲ့

သိ်ပ်မကွာလောက်ဘူးထင်ပါတယ်)

စက်လှေခါးနဲ့အတက်အဆင်းလုပ်။

နေရာကလဲအကျယ်ကြီး။

စားသောက်စရာခန်းမကလဲပါ။

လိုချင်တာအကုန်ဝယ်လို့ရ။

နောက်ကနေတကောက်ကောက်လိုက်မယ့်သူမရှိ။

မဝယ်မခြင်းနားပူမယ့်သူလဲမရှိ။

ကိုယ်သိချင်တာရှိရင် ဘေးနားမှာရပ်နေတဲ့ဝန်ထမ်းလေးတွေကိုမေး။

စိတ်ရှည်လက်ရှည်ရှင်းပြပေးမယ်။

ပစ္စည်းဈေးနူန်းတွေက ကပ်ထားပြီးသား။

လိုချင်တာကို သူတို့ပေးထားတဲ့ခြင်းလေးထဲထည့်ပြီးအထွက်ကျမှငွေရှင်း။.

တကယ်လို့များ ငွေရှင်းကောင်တာရောက်မှ မလိုချင်တော့လို့စိတ်ပြောင်းသွားရင်ဖြစ်ဖြစ်၊

ငွေမလောက်တော့လို့ဘဲဖြစ်ဖြစ် ထားခဲ့လို့ရသေးတယ်။

အားနာစရာမရှိ ငြူစူမယ့်သူမရှိ။

တစ်ခုတော့ရှိတယ် အဝင်မှာပါလာတဲ့အိတ်တွေကို အစစ်ခံရ တိပ်နဲ့အပိတ်ခံရတာရယ်။

မတော်လို့များပိုက်ဆံမရှင်းဘဲမေ့ပြီးထွက်လာလို့ သတ်မှတ်ထားတဲ့စည်းကျော်တာနဲ့

တကွီကွီထအော်လို့အရှက်ကွဲရတာလောက်ကတော့ ရှိသပေါ့။

နောက်ဒီ စကိုင်းဝပ်မှာက အရင်ကလို အစားအသောက် အသီးအနှံတွေရောင်းတဲ့

အောရင့် တွဲပါလာသလို အပေါ်ထပ်မှာ ကိုယ်ပိုင်သီးသန့်ဆိုင်လေးတွေပါရှိလာတာပါဘဲ။

အဝတ်အထည်ပြည်တွင်းဖြစ်တွေ၊နိုင်ငံခြားဖြစ်တန်ဘိုးကြီး ဘရင်းဒတ်ပစ္စည်းတွေ၊

လူသုံးကုန်ပစ္စည်းတွေ၊ဖိနပ်ဆိုင်တွေ၊မျက်မှန်ဆိုင်တွေ၊အလှကုန်ဆိုင်တွေစုံမှစုံ။

လေအေးပေးစက်ကလဲတစ်နေကုန်ဖွင့်ထားပြန်တော့ အပြင်မှာပူတယ်ဆိုရင်

အညောင်းပြေအညာပြေလမ်းလျောက်ရင်း ဟိုငေးဒီမောနဲ့ အပန်းဖြေနို်င်ပါသေးတယ်။

ဒီစကိုင်းဝပ်ပေါ်လာတဲ့ အချိန်ကစလို့ မန်းလေးသူမန်းလေးသားများ “ဝင်းဒိုးရှောပင်း”

လို့ခေါ်ရင်ရတဲ့ ဈေးလည်ထွက်တတ်သွားပါတယ်။

ဒါပေမယ့် မန်းလေးသားများခေတ်မီတာကြာကြာမခံလိုက်ပါဘူး။

အဲဒီစကိုင်းဝပ်ကြီးအောက်ဆုံးမြေညီထပ်မှာရှိနေတဲ့ ပြွတ်သိပ်ညှပ်ကျပ်နေတဲ့

“ရတနာပုံဈေး(အရင်တရုပ်တန်းဈေး)ကြီးမီးလောင်တာနဲ့အတူ ဒီစကိုင်းဝပ်ဆိုတဲ့

အဆင့်မြင့်ဈေးကြီးဟာလဲ ထူးဆန်းစွာပြာပုံဘဝရောက်သွားပါတော့တယ်။

အဲဒီနေ့ကတော့ ဖွင့်ပြီးလို့လေးနှစ်မပြည့်ခင် 2008ခုနှစ်ဖေဖော်ဝါရီလ 25ရက်နေ့ပါဘဲ။

 

$$$$$$$$$$$$$$$$$$$ &&&&&&&&&&&&& *************** @@@@@@@@@@@

 

ဒီစကိုင်းဝပ်ကြီးမီးလောင်သွားတာနဲ့အတူမန်းလေးသူမန်းလေးသားများရင်မှအတော်လေးကို ဟာတာတာကြီးဖြစ်သွားပါတယ်။

အရင်ကဆိုပျင်းရင် စကိုင်းဝပ်သွားလျောက်ကြည့် ကြိုက်တာတွေ့ရင်ဝယ်။

ပိုက်ဆံမပါသေးရင်မှတ်ထားနောက်မှသွားဝယ်။

အခုတော့ဈေးလည်စရာနေရာမရှိ။

ဒါပေမယ့်  2007 ဖေဖော်ဝါရီလထဲမှာ 78လမ်းမ38လမ်းဒေါင့်မှာ 78 စီးတီးမတ်ဆိုပြီး စူပါမတ်ကက်တစ်ခုဖွင့်လာပါတယ်။

လူတွေအားလုံးကတော့ 78 လို့ဘဲခေါ်ကြပါတယ်။

ဒါပေမယ့် 78 က မီးလောင်သွားတဲ့စကိုင်းဝပ်လောက်တော့ မခန်းနား မကြီးကျယ်တာကတော့အမှန်။

နေရာလည်းကျဉ်းပါတယ်။

အပေါ်ဆုံးထပ်မှ ကလေးကစားစရာခန်းမလည်းရှိတော့လူစည်ပါတယ်။

အစက 78ကိုသေးလို့စိတ်မဝင်စားပေးမယ့် စကိုင်းဝပ်မရှိတော့တဲ့အချိန်မှာတော့

အလုပ်ပိတ်ရက်တွေ ရက်ကြီးအခါကြီးတွေမှာတိုးမပေါက်အောင်စည်ကားပြန်ပါတယ်။

အဲတော့လည်း 78 မတ်က မန်းေးလသူမန်းလေးသားများအတွက်ဈေးလည်စရာနေရာတစ်ခုဖြစ်လာပါတယ်။

သူနောက် 2009ခုနှစ်ဖေဖော်ဝါရီလမှာ ဂရိတ်ဝေါ စူပါမတ်ကက်ဖွင့်လာပါတယ်။

78လမ်း 32-33ကြားမှာပေါ့။

ဒါပေမယ့် စကိုင်းဝပ်နဲ့အသားကျပြီးသားမန်းလေးသူမန်းလေးသားအတွက်ကရင်ခုန်စရာ

မဟုတ်ဘူးဖြစ်နေပါတယ်။

2011 ဇွန်လမှာတော့ အရင်မီးလောင်သွားတဲ့နေရာမှာ ဒိုင်းမွန်းစူပါမတ်ကက်ဆိုတာကြီး

ပေါ်လာပါတယ်။

သူ့ရဲ့ မြေအောက်ထပ်ကြီးတစ်ထပ်လုံးကို အိုးရှင်းစင်တာကနေယူလို့လူသုံးကုန်တွေ

စားစရာတွေအစုံအလင်ရောင်းပါတယ်.။

တွက်ကြည့်ရင်အရှေ့နဲ့အနောက်က တပြနီးပါးရှည်လျားပါတယ်။

အပေါ်ထပ်မှာတော့အထည်ဆိုင်တွေ အလှကုန်ဆိုင်တွေနဲ့အပြည့်။

အရင်က ခမ်းနားပါတယ်ဆိုတာထက် ပိုခမ်းနားတဲ့ စူပါမတ်ကက်အသစ်ပါဘဲ။

ပိုလို့လဲကြီးမားကျယ်ပြန့်ပါတယ်.။

အခုဆိုရင်မန်းလေးသူမန်းလေးသားများဈေးလည်ထွက်ဘို့ နေရာအသစ်ကလေးတစ်ခုတိုးလာပါတယ်။

ကုမ္ပဏီဝန်ထမ်းအိမ်ထောင်သည်လေးတွေ ညနေအလုပ်ကပြန်ရင် အဆင်သင့်ခုတ်ထစ်ပြီး

ဆေးကြောသန့်စင်ပြီးတဲ့အသားဘူးငါးဘူးလေးတွေကို ဝယ်၊

အသီးအရွက်လေးတွေလိုသလောက်ဝယ်။

ဈေးဆစ်စရာမလို ပစ္စည်းအလေးချိန်မှန်မမှန် အတွက်စိတ်ညစ်စရာမလို၊

ပစ္စည်းစစ် မစစ် အုံးစားစရာမလို။

ပေရေညစ်ပတ်သွားမှာကိုစိုးရိမ်စရာမလိုဘဲဈေးဝယ်လို့ရပါပြီ။

ကျနော်တို့လိုယောက်ျားလေးတွေလဲ အားရင်း ဒီအိုးရှင်းစင်တာထဲဝင်

လိုချင်တာတွေ့ရင်ဈေးနူန်းလေးဖတ်လိုက် ကိုယ်တတ်နိုင်ရင်ဝယ်၊

မကြိုက်ရင်ထားခဲ့ ဘယ်သူ့မှအားနာစရာမလို။

ဈေးအပေးမှားစရာမလို။

တော်တော်လေးကို အဆင်ပြေလို့အားရင်ဈေးလည်ထွက်ပါတယ်။

ဒီမတ်ကက်ကြီးထဲမှာ ကလေးပါလာရင်စီးဘို့တွန်းလှည်းလေးတွေကအဆင်သင့်၊

ဈေးဝယ်ဝယ် မဝယ်ဝယ် ကလေးလေးကို တွန်းလှည်းထဲထည့်ပြီးတွန်းသွားရင်လဲရ။

အစားအသောက်တန်းမှာဆိုရင်လဲ ရယ်ဒီမိတ်လုပ်ပြီးသား စိန်ဖေကြီး၊

သာကူပြင်၊ကျောက်ကျော၊ဆနွင်းမကင်းဆိုတာကလဲ 900ဘိုးလောက်ဝယ်ရင်

တစ်ခါစားလောက်အံကျ။

ရွှေရင်အေး၊မုန့်လုပ်ဆောင်း ဆိုတာကလဲ တစ်ဘူးကို ငါးရာဆိုရင်ရ။

ရေခဲမု့န့် အအေးဘူးတွေကလဲ အဆင်သင့်။

သားငါးဆိုတာကလဲခုတ်ပြီးထစ်ပြီး ဆေးပြီးကြောပြီးအဆင်သင့်။

မုန့်ဟင်းငါး၊မာလာဟင်း၊ကြာဇံဟင်းလို့နည်းပညာပါတဲ့အစားအသောက်မျိုးအတွက်ကလဲ

စပ်ပြီးပြုပြီးအဆင်သင့်။

အသီးအနှံလေးတွေကို စုပေါင်းစပ်ပေါင်းစားချင်တယ်ဆိုလဲခွဲစိတ်ပြီးထည့်ထားတဲ့သီးနှံစုံကလဲ

အဆင်သင့်။

ဘာဝယ်ရမှန်းမသိလို့ လျှောက်သွားရင်ကြည့်ချင်ရင် ပစ္စည်းလေးတွေက မျိုးတူရာကို

စုထားတော့ ကိုယ်လိုအပ်တာလေးကို သတိတရနဲ့ဝယ်ဘို့ကလဲအဆင်သင့်၊

(ဒီတော့လဲ အခုခေတ်မတ်ကက်တွေကတော့ အဆင်သင့်မတ်ကက်တင်းလို့အမည်ပေးချင်ပါတယ်)

 

ဒါပေမယ့်…………………………………………….

ခေတ်ဟောင်းခေတ်ပေါင်းများစွာကို ဖြတ်သန်းခဲ့ရတဲ့ကျနော်ကတော့

ပုဏ္ဏားမကြီးပေးခဲတဲ့ ပဲပြုတ်ဆုပ်ကလေးကိုလဲလွမ်းပါတယ်။

မုန့်ဟင်းခါးသောက်တဲ့အခါ အဆစ်တောင်းရတဲ့ ဟင်းရည်ကိုလဲလွမ်းပါတယ်။

ငယ်ငယ်တုန်းက အဖွားနဲ့သွားခဲ့ရတဲ့လူရှုပ်ရှုပ် ညစ်ပေပွထနေတဲ့ဈေးလေးကိုလည်းလွမ်းပါတယ်။

ရာသီပေါ်သီးနှံတွေကို ရေမဆေးဘာမဆေးနဲ့နိုှက်စားခဲ့ရတာကိုလဲလွမ်းပါတယ်။

ကို်ယ်သွားရာနောက်ကို တကောက်ကောက်လိုက်နေတတ်တဲ့အရောင်းသမလေး

ကိုလည်းလွမ်းပါတယ်။

ဆစ်ပြီးမှ မတန်ဘူူးထင်လို့ မဝယ်ဘဲထားခဲ့ရင် ရန်လုပ်တတ်တဲ့ လမ်းဘေးကဈေးကလေးကိုလည်းလွမ်းပါတယ်။

ခုခေတ်လူငယ်တွေကတော့ ရှော့ပင်းမောထဲမှာဟန်ပါပါနဲ့ဈေးလည်တာကိုကျေနပ်နေသလို

အရပ်ထဲက အိမ်ဆိုင်လေးမှာလဲ ရောင်းသူဝယ်သူ အသံတူနေမြဲ။

ဈေးထဲမှာလဲ ဟိုးရှေးရှေးကလို ခေါင်းရွက်ဗျပ်ထုးိသည်လေးတွေဆီမှာဝယ်သူတွေရှိနေဆဲ၊

ဈေးထဲမှာတိုးခွေ့သွားရင်း ဈေးဆစ်ပြီးမှ ဝယ်ရတာကို ကျေနပ်နေဆဲ၊

ဘယ်လောက်မှများတာလဲမဟုတ်ဘဲနဲ့ဈေးသည်ဆီမှာအဆစ်ကလေးနည်းနည်းတောင်းရမှ

နေသာထိုင်သာရှိလို့ဈေးဝယ်ရင်းအဆစ်တောင်းနေဆဲ

ဘာကြီးဖြစ်နေဖြစ်နေ အဆစ်ကလေးတောင်းလိုက်ရမှ စိတ်ကျေနပ်သူကလဲရှိနေဆဲ၊

ခေတ်တွေဘယ်လိုပြောင်းပြောင်း ကိုယ့်ကျင်လည်ရာဘဝလေးနဲ့ကိုယ် ကျေနပ်နေကြတာအမှန်ပါဘဲ။

လွမ်းမယ်ဆိုရင်တော့လွမ်းစရာတွေက အများသားပါကလားနော်။

 

 

ကိုပေါက်လက်ဆောင်အတွေးပါးပါးလေး။

(3-4-2012)