အနုပညာအကြောင်း ပြောရရင်တော့ ပို့စ်တစ်ခုထဲနဲ့တော့ ပြီးပြည့်စုံမယ်မထင်…။ ပြောရင်းနဲ့ ပြောစရာအကြောင်းအရာတွေကပေါ်လာလိုက်ပျောက်သွားလိုက်နဲ့ဆိုတော့ ….။ ပြီးတော့ ဆရာအံဇာတုံးရဲ့ အမေးကလည်းဖြေရမှာရှိသေးဆိုတော့ ဆက်ပြောမဲ့ အကြောင်းအရာ ခဏရပ်လို့ လမ်းခွဲတစ်ခုကို တစ်ဆစ်ချိုးဝင်လိုက်ချင်ပါသေးတယ်…။ သူမေးထားတာက မဟာရာဇာ အံစာတုံး says: ဦးနေပြောတာ ဟုတ်တယ်ဗျ .. ကိုယ်တိုင်လည်း ကြုံဖူးမှ ရေးဖွဲ့လို့ အသက်ပါမှာပေါ့နော့ .. ဥပမာ .. ကျနော်က လူငယ် အရွယ်ဗျာ .. ချစ်လည်း ချစ်ခဲ့ဖူးတယ် .. ကွဲလည်း ကွဲခဲ့ဖူးတယ် … အသည်း … ဒီတော့ ကျနော်က တစ်ပါးသူတွေရဲ့ ချစ်ခြင်းနဲ့ အသည်းကွဲခြင်း ဆိုင်ရာတွေကို ခက်ခက်ခဲခဲ မဟုတ် .. နည်းနည်း မုသွင်းလိုက်တာနဲ့ ခံစားရေးဖွဲ့နိုင်သွားတယ် … ဒီအချက်နဲ့တင် […]

မောဟမျဉ်းပြိုင်နှစ်ကြောင်း၏ ရာဇဝင် (၁) https://myanmargazette.net/148470/creative-writing#comment-255925   ပထမတန်းတွင် နှင်းဆီ၏အကြောင်းကို ပိုသိလာခဲ့သည်။ နှင်းဆီ၏အမေသည် မြို့တွင် နာမည်ကြီးသော ဆရာဝန်တစ်ယောက်ဖြစ်၍ အဖေသည် ချမ်းသာသော လူကုံထံတစ်ယောက်ဖြစ်သည်။ တစ်ဦးတည်းသော အစ်ကိုမှာလည်း တစ်မြို့လုံးတွင် အတော်ဆုံးဟုဆိုနိုင်သည့် ထူးချွန်ကျောင်းသားဖြစ်၏။ ထို့ကြောင့် အနှစ်ချုပ်လျှင် နှင်းဆီသည် မြို့မျက်နှာဖုံး၊ အထက်တန်းလွှာမိသားစုမှ ပေါက်ဖွားလာသူဖြစ်သည်။   နှင်းဆီ၏အခြေအနေကို သိလိုက်ရချိန်တွင် ဝတီတစ်ယောက် အားကျစိတ်များဝင်မိ၏။ ဝတီ့အဖေသည် ပုံနှိပ်စက်လုပ်ငန်းကို လုပ်ကိုင်သည်။ ပုံနှိပ်စက်သုံးခုလောက်သာရှိသော မြို့တွင် အဖေသည် အတော်ဆုံးဟု ဆိုနိုင်၏။ လုပ်ငန်းအခြေအနေကောင်းမွန်သော်လည်း ချမ်းသာသည်ဟု မဆိုနိုင်။ အဘွား၏ စီမံအုပ်ထိန်းမှု၊ အဖေ၏ အလုပ်ကြိုးစားမှုနှင့် အမေ၏ ဖြည့်ဆည်းပေးမှုအောက်တွင် ဝတီနှင့်မောင်လေးတို့နှစ်ယောက် လိုတရမဟုတ်သော်လည်း လိုအပ်သမျှတော့ ပြည့်စုံခဲ့သည်။ သို့ရာတွင် ကလေးပီပီ နှင်းဆီ၏ […]

“ဘာ..နောက်ဆုံးတော့ နင်ပဲနိုင်မှာ ဟုတ်လား…ဒီမှာ ဝတီ…နင်က ငါ့ရဲ့ငယ်နိုင်ပဲ…ငါလည်း ဒီလိုပဲသတ်မှတ်ထားတယ်…ငါ့မိဘတွေလည်း ဒီလိုပဲ သတ်မှတ်ထားတယ်…နင်ငါ့ကို ဘယ်တော့မှ မကျော်စေရဘူး…” စကားလုံးတွေက ်ဝတီခင့်နားထဲသို့ သံရည်ပူအလား စီးဝင်လာကြသည်။ မျက်လုံးတွေလည်း ပြာဝေလာသည်။ အသားတွေက တဆတ်ဆတ်တုန်၍..အာခေါင်တွေလည်း ခြောက်လာသည်။ လက်သီးက ကျစ်ကျစ်ပါအောင် ဆုပ်လျက်သား။ မထင်မှတ်ထားသော စကားများ…ယောင်လို့တောင် မတွေးမိသော အကြောင်းအရာ။ ဒေါသစိတ်နှင့် မခံချင်စိတ်များက ငယ်ထိပ်မှတစ်ဆင့် ပေါက်ထွက်တော့မည့်အလား။ ချက်ချင်းဆိုသလိုပင် စကားလုံးများကလည်း ပါးစပ်ထဲမှ ခုန်ထွက်လာသည်။ “နင့်စကားကို နင်မှတ်ထားစမ်း နှင်းဆီမေ…ငယ်နိုင် ဟုတ်လား…ကိုယ့်ကိုကိုယ် သိပ်အထင်ကြီးနေတယ်ပေါ့…လူဆိုတာ မဖြစ်နိုင်တာမရှိဘူး…မဖြစ်သေးတာပဲရှိတယ်…နင်သိပ်သတ္တိရှိတယ်ဆိုရင် နင်နဲ့ငါ ဆယ်တန်းမှာ တွေ့မယ်…” ပြောပြီးပြီးချင်း ချာကနဲ လှည့်ထွက်လာခဲ့သည်။ ရုတ်တရပ်ပြောင်းလဲသွားသော အခြေအနေတွင် သူငယ်ချင်းတွေကတော့ ပါးစပ်အဟောင်းသား။ အစော်ကားခံလိုက်ရတော့ စကားလုံးများကို ပြန်ကြားရင်း မျက်ရည်က ဝဲတက်လာသည်။ […]