ဘော့လုံးပွဲကြေ (ညာ) ပါတော့မယ်…ခင်ဗျား…..ကန်မယ့် အသင်းတွေကတော့ လက်ပတောင်းတောင် ဒေသခံ ရွာသားများ အသင်းနဲ့ ဦးပိုင်ဝမ်ပေါင် အသင်းတို့ ဖြစ်ကြပါတယ်…ကန်မယ့်နေရာကတော့ နေပူတော်က လွှတ်တော် အားကစားကွင်းကြီးမှာပါခင်ဗျ….ရွာသားများအသင်းဘက်ကတော့ ရဟန်းပျိုများ…ကျောင်းသားခေါင်းဆောင်များ…ရွာသူရွာသားများနဲ့ ဖွဲ့စည်းထားပြီး…ဦးပိုင်ဝမ်ပေါင်အသင်းကတော့ အငြိမ်းစားရာကနေ အငြိမ်စားဖို့ပြင်ဆင်နေတဲ့ လူတစုနဲ့ တရ ုတ်ပြည်က ကြေးစားခေါ်ယူထားတဲ့ ရတာအကုန်ယူ အဖွဲ့ တို့ပါဝင်ပါတယ်…မစခင်ကတည်းက ဦးပိုင်ဝမ်ပေါင်အဖွဲ့ဟာ လိမ်နည်းခေါက်နည်းတွေကို နည်းပြကြီးဦးသန်းရွှေက စာအုပ်ကြီးဖတ်ကာဖတ်ကာနဲ့ ညွှန်ကြားနေပါတယ်…စလိမ်ပါပြီ…ခင်ဗျား…ရွာသူရွာသားတွေကို မြေဖိုးပေးရင် ၂သိန်းလောက်ပဲရကြမှာမို့လို့ ပိုရစေချင်တဲ့ စေတနာနဲ့ သီးနှံ၃နှစ်စာဖိုး တွက်လိုက်တော့ ၅သိန်းခွဲလောက် ရကြမှာမို့လို့ ပိုရအောင်လျော်ပေးထားကြောင်း….ထပ်လိမ်ပြန်ပါပြီ…ရွာဟောင်းတွေက ရေရှားလို့ ရွာသစ်တွေဆီ ပြောင်းပေးထားရကြောင်း….အိမ်တွေကိုလဲ သိန်း၁၅ဝ တန် အိမ်တွေ ဆောက်လုပ်ပေးထားကြောင်း…နည်းဗျုဟာမြောက် ပုံတွေနဲ့ ထပ်လိမ်ပြပါတယ်ခင်ဗျား…တကယ့်လက်ရွေးစင် ကြေးစားတွေပီပီ ကျွမ်းကျင်ကြပါတယ်…တကွင်းလုံးပတ်လိမ်နေပါတယ်…သဘာဝပတ်ဝန်းကျင် ထိန်းသိမ်းရေးလဲ ဂရုစိုက်ကြောင်း၊ စွန့်ပစ်ရေထဲကို ငါးတွေထည့်လိုက်တာတောင် ပျော်ပျော်ရွှင်ရွှင် […]

ဘယ်တော့မှ မမေ့နိုင်ခဲ့ပါဘူး…၈၈ တုန်းက ရှမ်းပြည်နယ်မြောက်ပိုင်းက နယ်မြို့လေးတမြို့မှာပေါ့…အဖေရယ်..အမေရယ်…၁၂ နှစ်အရွယ် အကိုရယ်…၁ဝနှစ်အရွယ်ကျွန်တော်ရယ်….မိသားစု လေးယောက်နေထိုင်ခဲ့ကြပါတယ်… ၈၈ အရေးအခင်းကြီးဖြစ်ပါရော…မိသားစု အားလုံးပျော်ပျော်ပါးပါး ဆန္ဒပြခဲ့ကြပါတယ်…မနက်ဆို အမေကထမင်းဟင်းချက်…ပြီးတော့ အကုန်လုံးထွက်ပြီး ဆန္ဒပြ…နေ့လည် တရားဟောကြတာတွေ နားထောင်..တကယ် ပျော်စရာကြီးပေါ့…အဲဒီနေ ာက် စစ်တပ်က အာဏာသိမ်းပြီးရော…အခြေအနေတွေက ပြောင်းပြန် ဖြစ်ကုန်တော့တာပဲ…အဖေကော အမေကော အဖမ်းခံရ…ညီအကို နှစ်ယောက် ဆွေမရှိ မျိုးမရှိ တဲ့ အရပ်မှာ တယောက်လည်ပင်းတယောက် ဖက်ပြီး အားပေး..ကိုယ့်ထမင်းအိုးလေး ကိုယ်တည်…တိုဟူးသုတ်လေး တကျပ်ဖိုး…အစုံသုတ်လေး တကျပ်ဖိုးနဲ့ ထမင်းဟင်းဆိုတာတွေကို ကျော်ဖြတ်ခဲ့ရတယ်…ဘယ်တော့ လွတ်မယ်ဆိုတာ မသိတဲ့ အဖေနဲ့ အမေကို ညီအကို နှစ်ယောက် သွား သွားတွေ့ခဲ့ရတယ်…ညတိုင်း ညတိုင်း ၂နာရီ..၃နာရီဆို စစ်ကားတွေ ရဲကားတွေ အများကြီး အိမ်ကို ဝိုင်းပြီး တစမကျန် မြေလှန်ရှာခံခဲ့ရတယ်…ညရောက်ပြီဆို […]

မဟုတ်တာတွေချည်းလုပ်နေတော့ ဘာဖြစ်လဲ …ကြာလာတော့ လိပ်ပြာလန့်လာတယ်…ကြောက်လာတယ်…သွေးပျက်ခြောက်ခြားလာတယ်…အားကိုးရှာလာတယ်…အထက်ကမြင့်နိုင်သလောက် မြင့်တာကို အားကိုးရှာလာတယ်…အဲ့ဒီမှာ ပေါက်တတ်ကရ ပြောတတ်တဲ့ ကျုပ်နဲ့ တွေ့တော့တာပဲ…ကျုပ်ဝန်ခံတယ်…အမြဲ ပေါက်တတ်ကရတွေး…ပေါက်တတ်ကရပြောတတ်တယ်…အဲ့ဒီမှာ ဘယ်ကနေဘယ်လို ဘာသတင်းတွေကြားပြီး ကျုပ်ဆီရောက်လာကြလဲမသိဘူး…အေး…လာတော့လဲ ပေါက်တတ်ကရ ပြောလွှတ်တာပေါ့…တလွဲတွေပြော…တလွဲတွေလိုက်လုပ်…အံမယ်…အဟုတ်ဗျ…ရိုးရိုးတော့ ပြောမရဘူးပေါ့…အထက်ကတို့…အမိန့်တို့…ဘိုးတော်တို့…အဘတို့…အဲ့ စကားလုံးတွေ လှိုင်လှိုင် သုံးရတယ်ဗျ…ကျုပ် အလုံးတွေသဘောကျလို့ လိုက်သုံးကြတာ..အခုခေတ် အဟော့ဆုံးစကားလုံးတွေတောင်ဖြစ်နေသေး…ကျုပ်ဆီ စရောက်လာတာ ၂၆ နှစ် နှာခေါင်းပြတ်ကြီး…သိတယ်မို့လား…သေတာ ၁ဝ နှစ်ရှိပြီလေ…စကား ၃ ၄ခွန်းလောက်ပြောကြည့်တာနဲ့ မယားတရူးမှန်း သိတယ်…ဘာဖြစ်ချင်တာလဲ မေးလိုက်တော့…ရတဲ့နေရာခို်င်မြဲချင်ပါတယ်တဲ့… ရတဲ့နေရာခိုင်အောင် ရခိုင်မ ယူလိုက်ပေါ့ကွ…လို့လဲ ပြောလိုက်ရော သဘောတွေ စွတ်ကျပြီး အဲ့ဒီကစကျုပ် ပေါက်သွားတာပဲ…လာလိုက်ကြတာ..မေးလိုက်ကြတာ…လက်တောင်မလည်ဘူး…အာဏာရူးတွေချည်းပဲ….အဲ့ဒီနောက် အရေးအခင်းစပါရောလား.. .ပြည်ပြေးဖြစ်ကိန်းမြင်တယ်…ပြည်မြို့ကိုပြေးလို့ ဖောလွှတ်လိုက်တယ်…ဘဲကြီးက အိုနေတော့ ခြေထောက်နဲ့ မပြေးဘဲ လေယာဉ်နဲ့ပြေးတယ်တဲ့…မရပါဘူး… ၈၈၈၈ဖြစ်ပါရော…မစွမ်းဘူး..မရဘူးဆိုပြီး..ထပ်ရောက်လာသေးတယ်…ဟောက်လွှတ်လိုက်တယ်…ငါပေးတဲ့ ယတြာကိုတိတိကျကျလုပ်လို့..မလုပ်ရင်မရဘူးကွ..ဆိုတော့ ဟုတ်ကဲ့…ဟုတ်ကဲ့နဲ့ လစ်သွားတယ်…လူတွေများကြောက်မိရင် ကျိုးကြောင်းဆီလျော် ဘာမှ […]