ရင်တွင်းသန္ဓေ

အမေပေးခဲ့တဲ့

“ပညာ´´ ဆိုတဲ့အမွေ ..

သားတစ်ယောက်

အရွယ်မရောက်နှင့်ကတည်းက

သိနှင့်ပါတယ်အမေ …

အမေထင်ခဲ့စဉ်က

“ပညာ´´ ဆိုတဲ့အရှိန်အဝါဟာ

သူရိန်နေမင်းကြီးအလား

အလျှံတညီးညီးနဲ့ပါအမေ …

အမေမှာတဲ့စကား

သားမောင် ကြားနေတာကတော့

“ချွေတာသုံး….. ရတုန်းယူ´´

ဆိုတာတွေလည်းပါတယ် …

“ရိုသေ ၊ ဆည်းကပ် ၊ မှီဝဲပါ´´

ဆိုတာတွေလည်းပါတယ် …

ဒါတွေတွေးရင်း

ခြေစုံရပ်လို့အောက်ငုံ့ကြည့်စဉ်

တွေ့ရတဲ့မြင်ကွင်းက

ခပ်ပါးပါးဖိနပ်တစ်စုံရယ်ပါ ..

လျှောက်ပါများတဲ့ခရီး

လိုရာမရောက်ငြားလည်း

ပါးသွားတဲ့ဖိနပ်က သက်သေတည် ..

ပန်းတိုင်ခရီးရယ် ဘယ်မှာလဲလို့

တွေ့သူတိုင်းကိုမေး

မေးသူတိုင်းလည်းမသိခဲ့တာကြောင့်

မျက်စိရယ်စုံမှိတ်လို့

ခြေထောက်ပင်တိုတို

မလျှော့ဇွဲအတိနဲ့လျှောက် .. .

မြို့ပြရဲ့နိုင်ထက်စီးနင်းမှုတွေကြားက

ချောက်ကမ်းပါးကြီးတစ်ခုကတော့

သောက်စားမူးရစ်ခြင်း … ပါလေ ..

ဒါကိုကျော်လွှား

အကြွေးတွေပတ်လည်ကြားက

တမ်းတမိသည်မှာ

အမေနဲ့ အမေ့မေတ္တာအိမ် ပါအမေ ..

ဟင် !! အမေ့နားကပ်

ဘယ်ရောက်သွားပါလိမ့် …

ကန်စွန်းတစ်ရွက်ကို

ဟင်းတစ်ခွက်လုပ်ကာ

စားနေရတဲ့အမေ့ရဲ့မျက်နှာ

ပြန်မြင်ယောင်တိုင်း

တမ်းတတိုင်းမှာ

ဆုံးဖြတ်ချက်အလီလီချ

ရင်တွင်းသန္ဓေ တည်တာကတော့

“ပညာ´´ ဆိုတာ ကိုပါ …

(မန္တလေးစက်မှုသိပ္ပံတက်နေစဉ်က ရေးခဲ့တဲ့ကဗျာလေးပါ)