သိဝူး .. သိဝူး .. ဘာမှ သိဝူးးးး

တစ်ရံတစ်ပါး၌ ကျွန်ုပ် မောင်အံစာတုံး သည် နတ်သမီးမျှ လှပချောမောသော ကောင်မလေးတစ်ယောက်အား တော်ကီပွားရန် အလို့ငှာ ကြံရွယ်နေမိလေ၏ …

(ဤကား နိဒါန်း ….)

+++++++++++++

ကျွန်ုပ်သည် မှောက်၍တစ်ဖုံ၊ လှန်၍ တစ်ခါ၊ လျောက်လျက် တစ်လဲ၊ ဆေးလိပ်ကို ခဲလိုက်ဖြင့် စိတ်ကူးအတွင်း ဇာတ်ကွက်ချနေမိလေ၏ ..

“ဟေ့ …” ဟူ၍ စခေါ်ရင် ကောင်းမလား ??????

“ဟိတ် …” ဟူ၍ စခေါ်ရင် ကောင်မလား ??????

ခက်သည်က သူမ၏ အမည်နာမအား ကျွန်ုပ် မသိခြင်းပင် ဖြစ်လေသည် …

သို့တစေ နာမည် မသိ၍ ကိစ္စမရှိ။ အဓိကမှာ နှစ်လုံးတည်းသာ ဖြစ်လေ၏ …

ဟုတ်၏ … သူမအား “ချစ်သည်” ဟူ၍ ပြောလိုက်ဖို့ပင် ဖြစ်လေသည် ..

ဤသို့ ဤသို့ဖြင့် ကျွန်ုပ်သည် ယတိပြတ် ဇာတ်ကွက် ချပြီးသည့်နောက် နှစ်ခြိုက်စွာ အိပ်စက်လိုက်လေတော့၏ …

+++++++++++

“တိုက်ပွဲခေါ်သံ …..”

ဤသို့ သုံးနှုန်းပါက ကျွန်ုပ် လွန်အံ့ မထင် …

အဘယ်ကြောင့် ဆိုသော် အဆိုတော်ကြီး တွံတေးသိန်းတန်ပင် “စစ်ပွဲတစ်ရာ နွှဲလိုက်ချင်ရဲ့ .. ♪ .. ♫ .. အချစ်တစ်ပွဲတော့ မနွှဲချင်တော့ဘူးကွယ် .. ♫ .. ♪ .. တူးနှယ် .. တူးနှယ် ..” ဟူ၍ သီဆို ခဲ့ခြင်းကြောင့်ပင် ဖြစ်လေ၏ …

သို့တစေ .. ကျွန်ုပ်၏ တိုက်ပွဲကား မစသေး …

သို့ရာတွင်မူ ………….

++++++++++++

“ယိ … ယား .. ကျား …”

ကျွန်ုပ်သည် အခန်းတံခါးအား အလုံပိတ်၍ ကိုယ်လုံးပေါ် မှန်ကြီးရှေ့တွင် လေ့ကျင့်နေခြင်း ဖြစ်လေ၏ …

သေတ္တာ အတွင်းမှ အဝတ်အစားများမှာလည်း ကုန်လောက်လု နီးနီး ဖြစ်နေလေပြီ ..

သို့ရာတွင် ကျွန်ုပ်ကား စိတ်တိုင်း မကျနိုင်သေး …

အရေးထဲ … တိုင်ကပ် နာရီအားလည်း လှမ်းကြည့်ရသေး ….

သို့ဖြင့် နောက်ဆုံး၌ ကျွန်ုပ်သည် စိတ်တိုင်း အကျဆုံးဟု မယူဆနိုင်သော်လည်း … အကောင်းဆုံး ဖြစ်မှာပါပဲလေ ဟူသော စိတ်ဖြင့် …

အောက်က ဘောင်းဘီအတို ကြပ်ကြပ်၊ အပေါ်ဂ လက်ပြတ်အင်္ကျီ အနီရောင်ကို ဆင်မြန်းပြီးနောက် ဦးထုပ် အနက်ကျား တစ်လုံးအားလည်း ဘေးလွှဲ အနေအထားဖြင့် ဆောင်းလိုက်လေတော့၏ …

ကျွန်ုပ်ကား လွန်စွာ တောင့်၍ ဖြောင့်သော လူတစ်ယောက် ဖြစ်သည့်အတွက် စမတ်ကျ၍ နေတော့၏ …

သို့ဖြင့် အသင့် ပြင်ဆင်ထားသော လွယ်အိတ်အား လွယ်လျက် တိုက်ပွဲဆီသို့ ဦးတည် ထွက်လာခဲ့လေတော့၏ …

++++++++++++++

“ဘာ !!!!!!!!!!!”

“ကတောက် !!!!!!!!!!!!!”

သူမ ထံမှ ထွက်ပေါ်လာသည့် သာယာနာပျော်ဖွယ် အသံသာလေးများသာ ဖြစ်ပါတော့၏ …

“ရှင်က ဘာပြောတယ်၊ ပြန်ပြောစမ်းပါဦး”

“ဟို .. ဟိုလေ .. ဒီဂ မဟိုဒင်းကို ကျနော်က ဟိုဒင်း ချင်လို့ပါလို့ ပြော .. ပြော ..”

“တော် … တိတ် …၊ ရှင်က ကျမကို ဘာကောင်မများ မှတ်နေတုန်း”

“ဘာကောင်မ မှ မှတ်ပါဘူး ..၊ ဟိုလေ .. ရိုးရိုးသားသား ပြောရရင် မဟိုဒင်းက တိရစ္ဆာန် အကောင်ပလောင်တွေနဲ့ တူတာဆိုလို့ အမွေး .. အမွေး ပေါက်တာပဲ တူ .. တူ “

“ဘာ …. ရှင့် .. ရှင်တော့ လွန်ပြီနော် .. ဟင်း .. ဟင်း “

သူမ ၏ စကားသံတို့သည် ဒေါသများဖြင့် လွှမ်းနေပါလေ၏။ ကျွန်ုပ်အနေဖြင့် ရိုးသားစွာ ချစ်ခွင့် ပန်ခြင်းသာ ဖြစ်လေသော်လည်း သူမကတော့ လက်သင့်မခံ …

ဟူးးးးးးးးးးးးးး

ကျွန်ုပ် ရင်မောရလေပြီ။ ဘယ်လို ပြောရပါ့ … 🙄

ဤသို့ ကျွန်ုပ် အဝေးသို့ငေး၍ ပြောရမယ့် စကားများအား တွေးမိနေစဉ်မှာပင် …

“ကတောက် !!!!! ဘောက် … ဘောက်”

သူမ၏ ကျယ်လောင်သော တောက်ခေါက်သံနှင့်အတူ မြေကြီးကို ဆောင့်နင်း၍ ထွက်သွားသံတို့သည် ကျွန်ုပ်၏ နားဝသို့ တိုးဝင်လာလေ၏ …

ကျွန်ုပ် မနေသာတော့ …

“ဟေ့ … ဟိတ် .. နေ .. နေဦးလေ … မင်းကို ဟိုဒင်း .. ဟိုဒင်း …”

ကျွန်ုပ်၏ အသံအား အောင်မြင်ပေစွတကား ….

သူမ၏ ခြေလှမ်းတို့ တုန့်ခနဲ ရပ်သွားလေ၏ …

ပြီးနောက် ကျွန်ုပ်ဘက်သို့ ပြန်လှည့်လေ၏ …

ကျွန်ုပ်၏ အသံအား ဤမျှ စွမ်းလိမ့်မည်ဟု ကျွန်ုပ်ပင် ထင်မှတ်မထားမိပါပေ …

“ဘာရှင့် … “

သူမ၏ မျက်လုံးတို့သည် ဒေါသတို့ဖြင့် အရောင်တောက်နေလေ၏ …

“နောက်အခါ ရှင့်ရဲ့ ဟိုဒင်း ဆိုတဲ့ စကားကို ထပ်မပြောပါနဲ့၊ စောစောစီးစီး ကျက်သရေကို မရှိဘူး”

“မဟုတ် .. မဟုတ်ပါဘူးဗျာ .. ကျနော် ဟိုဒင်း ချင်တယ်ဆိုတာ တကယ့်ကို ဟိုဒင်း ချင်လို့ပါ”

“ရှင် .. ရှင်နော် … နောက်အခါ ထပ်ပြောရင် ကျမ အဆိုး မဆိုနဲ့”

“သူများတွေ ဟိုဒင်း သလို ကျနော်လည်း ဟိုဒင်းချင်တာ ကျနော် လွန်သလားဗျာ”

“ဘာ !!!!!!!”

“ဖြောင်း !!!!!!! ဖြောင်း !!!!!!! ဖြောင်း !!!!!!!”

“မှတ်ထား … ကတောက် !!!!! ဘောက် .. ဘောက် .. ဘောက်”

သူမ ကျောခိုင်း၍ ထွက်သွားသံကို အတိုင်းသား ကြားလိုက်ရလေသည် …

သို့ရာတွင် ကျွန်ုပ်၏ အမြင်အာရုံ၌ကား ကြယ်ရောင် စုံသည့် ကောင်းကင်ယံသာ ဖြစ်တည်နေလေ၏ ….

ကျွန်ုပ်၏ အမြင်အာရုံ ရှင်းလင်းချိန်၌ကား သူမသည် ဟိုးးး အဝေးသို့ ရောက်နေလေပြီ …

ပတ်ဝန်းကျင်မှ မျက်ဝန်းများမှာလည်း ကျွန်ုပ်ထံသို့သာ စုပြုံနေကြလေတော့၏ …..

+++++++++++

ယင်းနေ့ တစ်နေ့လုံး ကျွန်ုပ် စိတ်ဓါတ်တို့ အတုံးအရုံး လဲပြိုကျခဲ့၏ …

ကြားဖူးသော “တိုက်တယ် … ရှုံးတယ် .. ထပ်တိုက်တယ် .. ထပ်ရှုံးပြန်တယ် .. ထပ်တိုက်ပြန်တယ် .. ထပ်ရှုံးပြန်တယ် .. ဒီလိုနဲ့ နောက်ဆုံး အောင်ပွဲရရော” ဆိုသည့် စကားများဖြင့် ကိုယ့်ကိုယ်ကို အားတင်းလိုက်ပါသော်လည်း လတ်လတ်ဆက်ဆက် ဒဏ်ချက်က တက်လာသည့် စိတ်ဓါတ်အား ပြန်ကန်ချနေသည် …

ဟူးးးးးးးးး ရင်မောရတယ် ဒေဝီနတ်မိမယ် ….

ကျွန်ုပ်၏ ဇာတ်ကွက်အတိုင်း တာထွက်ခဲ့သော်လည်း တလွှဲတချော်များသာ ဖြစ်ခဲ့လေသည် …

စိတ်ညစ်ညစ်ဖြင့် ကွမ်းတရာ ထုတ်ဝါးလိုက်သည် …

ကွမ်းကုန်တော့ ဆေးလိပ် သောက်သည် ..

ဘာဖြစ်လဲ … မြန်မြန်သေတော့လည်း အေးတာပဲ .. သူမကမှ ပြန်မချစ်ဘဲနဲ့ .. အဟင့် .. ရွှတ် ..

ဒီလိုနဲ့ နောက်ဆုံး စိတ်ညစ်ညစ်နဲ့ ကြိတ်မှိတ် အိပ်ပစ်လိုက်လေသည် ….

သို့ရာတွင် ကြုံခဲ့ရတဲ့ အဖြစ်တွေက အတွေးကို နှိပ်စက်သည် ..

သို့နှင့် ကျွန်ုပ်သည်လည်း ခေါင်းအုံးအား ခေါင်းပေါ်သို့ ဖိရင်းဖြင့် ခုလို ကျုံးအော်လိုက်လေတော့၏ …

“သိဝူး .. သိဝူး .. ဘာမှ သိဝူးးးး”

“သိဝူး .. သိဝူး .. ဘာမှ သိဝူးးးး”

“သိဝူး .. သိဝူး .. ဘာမှ သိဝူးးးး”

++++++++++++++

{…

အထက်ပါ အဖြစ်အပျက်များ ဖြစ်ပျက်ပြီးနောက် တစ်နှစ်ခန့် ကြာသောအခါ မြန်ပြည်တစ်ဝှမ်း ဟုန်းဟုန်းတောက် ကျော်ကြားသော ကဗျာဆရာ တစ်ဦး ပေါ်ပေါက်ခဲ့လေ၏ …

တစ်နေ့သ၌ အဆိုပါ ကဗျာဆရာထံသို့ လွန်စွာ လှပသော မိန်းမပျိုလေးတစ်ယောက်သည် ရောက်လာလေ၏ ..

ထို မိန်းမပျိုလေး ရောက်သွားသည့် အချိန်တွင် ကဗျာဆရာမှာ ခေါင်းကို ငုံ့လျက် ကဗျာတစ်ပုဒ်အား စပ်စီနေသည် အခိုက် ဖြစ်လေသည်

“ဒီက အကိုက ကဗျာဆရာ xxxx လားဟင် ???”

ယင်းသို့ မေးလိုက်သော အခါ ကဗျာဆရာမှာ တစ်ချက်မော့၍ ကြည့်လိုက်လေ၏ …

မိန်းမပျိုလေးအား မြင်ရလိုက်သောအခါ ၎င်းကဗျာဆရာ၏ ပါးစပ်သည် အဟောင်းသား ဖြစ်သွားလေ၏ …

အနီးအနားတွင် ရှိနေသော ယင်ကောင်တို့မှာလည်း ဟနေသော ကဗျာဆရာ၏ ပါးစပ်ထဲသို့ အတိုင်းသား ဝင်သွားကြလေ၏ ..

ယင်များသာ မဟုတ်၊ ခြင်များလည်း ပါလေ၏ ….

ကဗျာဆရာမှာကား မလှုပ်မယှက် …

မိန်းမပျိုလေးမှာလည်း ကဗျာဆရာ၏ မျက်နှာအား မြင်လိုက်ရချိန်တွင် ၎င်းကဗျာဆရာအား ကြည့်ရင်း အံ့အားသင့်လျက် …

လျက် …. လျက် … လျက် ….

နောက်ဆုံးတွင် မလှုပ်မယှက် ပါးစပ် အဟောင်းသား ဖြစ်နေသော ကဗျာဆရာမှ ရုတ်တရက် ဤသို့ အော်ဟစ်လိုက်လေတော့၏ …

“သိဝူး .. သိဝူး .. ဘာမှ သိဝူးးးး”

…}

 

ဤတွင် ပြီး၏ ……။

(ဘာရယ် ဟုတ်ပါဘူး .. ရေးမိရေးရာ ဟိုရောက်ဒီရောက် လျောက်ရေးလိုက်တာပါ … အစက ရေးပြီး ပြန်ဖျက်ပစ်မလို့ပဲ .. ဒါပေမယ့် ထူးဘာဘူး ဆိုပြီး တင်လိုက်တာ .. အားပေး ဖတ်ရှုသူအပေါင်းအား ကျေးဇူးပါလို့…)

ချစ်တဲ့ …

အံစာတုံး