မီဒီယာလောကသား ၊သတင်းသမားလေး

မီဒီယာလွတ်လပ်ခွင့်ပေးလိုက်ပြီဆိုတဲ့သတင်းကြားတော့နားဝမှာဂွမ်းဆီထိသလိုတအိအိနဲ့အရသာရှိခဲ့ပါတယ်။၄၈နှစ်အတွင်းသ

တင်းလောကအလယ်မှာအလင်းသဲ့သဲ့ကိုဆုပ်ကိုင်ပြီးအမှောင်လမ်းမှာစမ်းတဝါးဝါးလျှောက်

လှမ်းလာခဲ့ကြတဲ့မီဒီယာလောကသားနောင်တော်ကြီးများ၊ဆရာသမားတွေအတွက်တော့မျှော်လင့်ချက်ရောင်

ချည်သန်းပြီးယုံကြည်ချက်တွေအပြည့်နဲ့ပေါ့။စတုတ္တမဏ္ဍိုင်ဆိုတဲ့မီဒီယာလောကမှာသတင်းထောက်(သို့)ပြည်တွင်းသတင်း

ဂျာနယ်အတွက်သတင်းရှာဖွေသူတွေကအမှန်တကယ်တော့ပြည်သူလူထုအတွက်ပွင့်လင်းမြင်သာမှုကိုတတ်နိုင်တဲ့သတင်းပညာ

နဲ့ဖော်ပြပေးတဲ့လူထုအကျိုးပြုပေးသူတွေဖြစ်ပါတယ်။အရပ်ထဲမှာတော့အချို့အမြင်မရှင်းသေးတဲ့သူတွေကပြောကြတယ်သတင်းထောက်

ဆိုတာအလုပ်အကိုင်မယ်မယ်ရရမရှိသူတွေစိတ်ဝင်စား

ကြတဲ့အလုပ်တဲ့။.ပြောချင်ရာပြောခွင့်ရှိပါတယ်။ဒါပေမယ့်ငွေကြေးပြည့်စုံသူတွေသာထူထောင်လုပ်ကိုင်နိုင်တဲ့ပရဟိတလုပ်ငန်းမျိုး

ကိုငွေကြေးမပြည့်စုံတဲ့မီဒီယာလောကသားသတင်းသမားတွေလည်းလုပ်နိုင်ကြပါတယ်။ပြည်သူလူထုရဲ့လိုအပ်ချက်၊ခံစားချက်မှန်သမျှ

ကိုပြည်တွင်းသတင်းဂျာနယ်များကတဆင့်ဖော်ပြပေးနေတာကလည်းပရဟိတလုပ်ငန်းတစ်မျိုးပါပဲ။ပြည်သူလူထုအတွက်အသိဉာဏ်

ပညာ၊ဗဟုသုတ၊နိုင်ငံတကာသတင်း၊ရသစာပေ

ဆောင်းပါးတွေကိုအချိန်နဲ့တပြေးညီဖော်ပြပေးနေခြင်းဖြင့်တိုင်းပြည်အကျိုးပြု၊ပြည်သူ့အကျိုးပြုနေတာလည်းမီဒီယာ

ဖြစ်ပါတယ်။သို့ပေမယ့်ပြောစရာတစ်ခုရှိနေပါတယ်။မီဒီယာလောက သတင်းသမားတွေကိုအမြင်ချို့တဲ့စွာကြည့်နေကြသူတွေလည်းရှိနေပါတယ်။ဒီမိုကရေစီခေတ်ဆီသို့ဟန်ချက်ညီညီပြောင်းလဲနေပေမယ့်

၊စည်းချက်တွင်မပါနောက်သို့သာအာရုံကျနေသောသူများသည်ခြမျက်နှာဖုံး၊အဂတိအပြုံး၊အမုန်းမျက်လုံးများနဲ့

သာမီဒီယာလောကသားသတင်းသမားတို့အပေါ်ကြည့်ရှုနေတတ်တယ်။“မီဒီယာသမားတွေကြောက်ဖို့ကောင်းတယ်၊ကောင်းတာလုပ်

တဲ့လှုပ်ရှားမှုတွေကျတော့သတင်းအဖြစ်မရေးချင်ကြဘူး ၊မကောင်းတဲ့အဆိုးမြင်တာတွေကျတော့အပ်ကျတာကအစရေးသားချင်ကြတယ်”

ဆို၍မျက်စိထဲမှာကြက်ခြေ

ခတ်အမြင် ၊အတွေးထဲမှာကြက်ခြေခတ်အတွေးနဲ့ပေါ့။အဲဒီ့မှာတင်အမြင်ကွဲလွဲကုန်ပြီပေါ့။ကျွန်တော်တို့နိုင်ငံတော်ကြီးကအမှောင်ခွင်း ၊အလင်းဆောင်တဲ့ဒီမိုကရေစီခေတ်ကိုဦးတည်နေပြီ။ရောင်ခြည်တွေယှက်ဖြာပြီးသာယာတဲ့လူ့ဘောင်ကိုဟန်

ချက်ညီတဲ့ခြေလှမ်းတွေနဲ့လျှောက်နေကြပြီလေ။ဒီလိုအချိန်မှာကောင်းတာတွေဦးတည်လုပ်ရမှာက(people

Servant)ပြည်သူ့ဝန်ထမ်းတွေရဲ့တာဝန်နဲ့ဝတ္တရားဖြစ်ပါတယ်။မျှတအောင်တွေး၊မျှတအောင်ရေး ၊ မျှတတဲ့သတင်းမျိုးတွေပြည်သူကိုအသိပေးမယ်။မကောင်းမှုတွေ ၊မသင့်တော်တာတွေ့ရင်ပြုပြင်ထိန်းကျောင်းတဲ့အနေနဲ့ရေးသားဖော်ပြပါမယ်။စတာတွေသည်နိုင်ငံတော်ကိုသိ

တတ်စွာဖြင့်မီဒီယာစတုတု္တမဏ္ဍိုင်တာဝန်ထမ်းဆောင်မှုဖြစ်ပါတယ်။unity ဂျာနယ်အတွဲ(၁  ) ၊အမှတ်စဉ်( ၂၄ ) စက်တင်ဘာ(၈) ၊၂၀၁၂ ၊စနေနေ့၊

စာမျက်နှာ(  B)မှာdvbသတင်းထောက်ကိုပုဒ်မ(၃)မျိုုးတပ်ပြီးတရားစွဲဆိုထားတဲ့သတင်းကိုဖတ်ခဲ့ရတယ်။မီဒီယာလွတ်လပ်ခွင့်

ပေးထားပေမယ့်သတင်းရေးသားသူသတင်းသမားတွေကကိုယ်ရေးတဲ့သတင်းကိုယ်တာဝန်ယူရတယ်။တစ်စုံ

တစ်ခုမှားရင်တရားစွဲခံရပြီ။freelance   reporter ဆိုတာဂျာနယ်စာမျက်နှာမှာသတင်းတစ်ပုဒ်ပါမှစာမူခနှစ်ထောင် ၊သုံးထောင်ရတဲ့သတင်းသမားဘဝ၊ပြည်သူကိုပွင့်လင်းမြင်သာမှုပေးချင်လို့အရဲစွန့်ပြီးသတင်းရှာဖွေတဲ့သူတွေပါ်။စာပေဆိုတာလူ့လောကကို

ကောင်းကျိုးပြုနေတဲ့အနုပညာယန္တရားကြီးတစ်ခုပါ။လူထုနဲ့စာပေ ၊စာပေနဲ့လူထုခွဲခြားလို့မရတဲ့လောကဖြစ်စဉ်တစ်ခုပါ။ရေးသားသူတွေကလည်းအကျိုးပြုချင်တဲ့သဘောနဲ့ရေးသားကြပါတယ်။ဗဟုသုတရစေချင်တဲ့စိတ်၊ အသိအလင်းပေးချင်တဲ့စိတ်နဲ့ဆောင်းပါး၊သတင်းဆောင်းပါးတွေရေးကြပါတယ်။ပြည်သူကိုအသိဉာဏ်ကြွယ်ဝစေတဲ့အကျိုးပြုစာပေတွေဖြစ်ပါတယ်။

သို့သော်အချို့သောသူတွေမှာတင်ပါးကသွေးစုနာကို၊က

လောင်ချွန်နဲ့ထိုးခံရသလိုဆတ်ဆတ်ခါနာတတ်ကြလေရဲ့။လူနည်းစုမှာသာဖြစ်တာကြောင့်ရေးသားသူများမှာမည်သို့မျှမတတ်နိုင်ပါ။

မီဒီယာဖွံ့ဖြိုးမှုအားနည်းတဲ့ဒေသကလူတွေဆိုသတင်းသမားကိုကြောက်စရာကောင်းတဲ့သူတွေအဖြစ်ပြည်သူများမှလည်းမြင်တတ်ကြတယ်။

မီဒီယာလောကသားသတင်းသမားကျွန်တော်ကြုံခဲ့ရသောအ

ဖြစ်ကိုအနည်းငယ်တင်ပြပါမယ်။နယ်မြို့လေးမှာရုံးတစ်ရုံးရှေ့၌ပြသနာဖြေရှင်းပြီးရုံးထဲကပြန်ထွက်လာတဲ့ကျေး

လက်နေပြည်သူတစ်ဦး ၊ ၎င်း၏ပါးစပ်ကပြောနေတာသူ့ဘက်ကမှန်ရဲ့သားနဲ့ခံခဲ့ရတယ်ဆိုပြီးကျယ်လောင်စွာပြောနေလေရဲ့။ကျွန်တော်ကလည်းသတင်း

ယူဖို့စောင့်နေသူဆိုတော့အသံဖမ်းစက်လေးကိုဖွင့်“ကျွန်တော်က—ဂျာနယ်ကသတင်း

ထောက်ပါ၊အကိုဘက်ကမှန်တယ်ဆိုရင်ဂျာနယ်မှာသတင်းရေးပြီးပြည်သူအများသိအောင်ဖော်ပြပေးမယ်၊အင်

တာဗျူးလေးလုပ်ရအောင်”ဆိုတော့ထိုသူကရုတ်တရက်ပြောင်းလဲသွားသောမျက်နှာအမူအရာဖြင့်“ဟား———–မလုပ်နဲ့၊မလုပ်ပါနဲ့ဆရာ၊ဟင့်အင်း——ဟင့်အင်း”ဆိုပြီးခေါင်းတခါခါ ၊လည်တခါခါဖြင့်အဝေးကိုထွက်သွားလေရဲ့ထိုသူရဲ့မျက်နှာမှာတော့အကြောက်တရားနှင့်နှုတ်ဆိတ်စွာနေချင်တဲ့ရုပ်လုံးကိုဖော်ပြနေပါတယ်။အမုန်းမျက်လုံးများ ၊အကြောက်တရားဖုံးလွှမ်းပြီးဆွံ့အ၊နှုတ်ဆိတ်ခြင်းတွေဘယ်အချိန်အထိမီဒီယာလောကသတင်းသမားတွေဆီကိုကျရောက်နေအုံးမှာလဲဟုမေးခွန်းထုတ်ချင်မိ

တယ်။သည်အဖြစ်အပျက်များကိုခြုံငုံစဉ်းစားရင်းဖြင့်ကျွန်တော့ရဲ့တူငယ်တစ်ယောက်ကိုဓါတ်ဆားရေတိုက်တာသွားသတိရမိတယ်။တောက၊

နေမကောင်းဖြစ်လို့ဆေးခန်းပြဖို့မြို့

တက်လာတဲ့(၅)နှစ်အရွယ်တူငယ်လေးကိုဆရာဝန်ကဓါတ်ဆားရေတိုက်ဖို့ညွှန်ကြားပါတယ်။ကလေး၏အမေက

ရေသန့်ဗူးထဲဓါတ်ဆားထုပ်ဖောက်ထည့်ပြီးဖျော်ပါတယ်။ပြီးတော့ကလေးကိုပိုက်နဲ့စုပ်ပြီးသောက်ခိုင်းပါတယ်။က

လေးကခေါင်းခါတယ်၊မသောက်ချင်ဘူးပေါ့။ကြားထဲကနေပြီးမနေနိုင် မထိုင်နိုင်လူတတ်ဝင်လုပ်မိပါတယ် “လာက

လေး၊ဦးလေးတိုက်မယ်”ဆိုပြီးဓါတ်ဆားထည့်ဖျော်ထားတဲ့ရေသန့်ဘူးထဲကရေကိုဖန်ခွပ်ထဲပြောင်းထည့်ပြီးတိုက်တယ်။ကလေးကတစ်ငုံ ၊နှစ်ငုံ သောက်ပြီးခေါင်းခါတယ်“လေးလေးရေကငန်ကျိကျိနဲ့”လို့ပြောတယ်။ကျွန်တော်လည်းသူသောက်ရင်ပြီးရောဆိုပြီးလိမ္မော်ဖျော်ရည်

ကိုဖန်ခွပ်ထဲကဓါတ်ဆားဖျော်ရည်နဲ့ရောဖျော်ပြီးကလေးကိုတိုက်လိုက်တယ်။အရောင်

ပြောင်းသွားတော့ကလေးကသောက်ချင်စိတ်ဖြစ်ပြီးယူသောက်တယ်။ဒါပေမယ့်တစ်ငုံ ၊နှစ်ငုံသောက်ပြီးခေါင်းခါပြန်တယ်။“လေးလေးဖျော်ရည်ကငန်ကျိကျိ”တဲ့၊သူ့ရှေ့မှာဖျော်တာတွေ့ပြီးမသောက်

ချင်လို့ဂျီကျတာဖြစ်မယ်။ကျွန်တော်ကလေးကိုtrickသုံးရတော့မယ်။“လေးလေးအသစ်ဖျော်ပေးမယ်”ဆိုပြီးမီးဖို

ချောင်ထဲဝင်ဖန်ခွပ်ထဲကဖျော်ရည်ကိုကြွေခွပ်ထဲကိုပြောင်းထည့်လိမ္မော်ရည်များများလေးရောပြီးအသစ်ဖျော်လာတဲ့ပုံစံနဲ့တိုက်လိုက်တယ်။သူက ကလေး ၊ကျွန်တော်ကလူကြီး တိုက်တဲ့ခွပ်ပါပြောင်းထားတော့သူသောက်မှာပါ။ကလေးကတစ်ငုံ ၊နှစ်ငုံသောက်ပြီးခေါင်းခါပြန်တယ်“လေးလေးဖျော်ရည်ကငန်ကျိကျိ”ပါဘဲတဲ့။ကျွန်တော်ကြုံတွေ့ရသော သတင်းသမားကြောက်တဲ့ပြည်သူ ရယ်၊

လွတ်လပ်ခွင့်ပေးထားတဲ့မီဒီယာရယ်

အမုန်းမျက်လုံးများနဲ့ကြည့်နေတဲ့သူတွေရယ်ကြားထဲမှာ၊သတင်းသမားပေါက်စကျွန်တော့်အဖြစ်ဟာ။တောကငါးနှစ်သားအရွယ်တူငယ်လေး

ကိုဓါတ်ဆားဖျော်ရည်တိုက်ရသလိုမီဒီယာလောကအတွက်အရောင်တွေပြောင်းလဲလာပေမယ့်ကျွန်တော့အတွက်တော့ငန်ကျျိကျိနဲ့သာခံစားမိသလိုရှိနေပါတော့တယ်။

သွန်းနေဝန်း(အိမ်မဲ)