စည်းကမ်းနဲ့ အဆင့်အတန်း

ကျွန်မတို့ မြန်မာပြည်သူပြည်သားတွေရဲ့ စည်းကမ်းနဲ့ ပက်သက်ပြီး မကြာခဏ ဆိုသလို တွေ့မြင်မိတော့ စည်းကမ်းဆိုတဲ့ ဆောင်းပါးလေး ရေးဖြစ်မိပါတယ်။ ကျွန်မအနေနဲ့ နိစ္စဓူဝ တွေ့နေရတဲ့ လိုင်းကားပေါ်က မြင်ကွင်းတွေ၊ လမ်းပေါ်က မြင်ကွင်းတွေ၊ အမှိုက်ပစ်တဲ့ နေရာတွေမှာ တွေ့ရတဲ့ မြင်ကွင်းတွေစတဲ့နေရာတွေမှာ ကျွန်မတို့ နိုင်ငံသားတွေရဲ့ စည်းကမ်းပိုင်းနဲ့ ပက်သက်ပြီး အားနည်းတဲ့ အချက်လေးတွေကို ပြုပြင်စေချင်မိပါတယ်။ နိုင်ငံတစ်နိုင်ငံ တိုးတက် ဖွံ့ဖြိုးဖို့၊ လူမျိုးစုတစ်စု တိုးတက်ဖွံ့ဖြိုးဖို့အတွက် စည်းကမ်းဆိုတာ အဓိကကျတယ်ဆိုတာကို ကျွန်မအနေနဲ့ လက်ခံထားပါတယ်။
ပထမဆွေးနွေးချင်တဲ့ အကြောင်းအရာကတော့ အမျိုးသားတွေမှာ အများဆုံး နေ့စဉ် ပုံမှန်ဆိုသလို လုပ်မိကြတဲ့ ကားပေါ်ကနေ ကွမ်းတံတွေး ထွေးတဲ့ကိစ္စလေးပါပဲ။ ကျွန်မတို့ မြန်မာလူမျိုးတွေဟာ ရှေးဘုရင်ခေတ်တွေထဲက ကွမ်းစားတဲ့ အလေ့အထ ရှိခဲ့ကြရာက ယနေ့ခေတ်အထိ မြန်မာနိုင်ငံမှာ ကွမ်းစားတဲ့ အလေ့အကျင့်ရှိနေခဲ့ပါတယ်။ ဒါပေမယ့် အရင်ဘုရင် လက်ထက်ထဲက နန်းတော်တိုင်တွေမှာ ထုံးတို့တာမြင်လို့ လက်ဖြတ်ခံရတာတွေလည်း သမိုင်း အထောက်အထားအရ ဖတ်မှတ်ခဲ့ဖူးပါတယ်။ ကွမ်းစားတာဟာ အပြစ်တစ်ခု မဟုတ်ပေမယ့် ကျန်းမာရေးရှုထောင့်က ကြည့်မယ်ဆိုရင်တော့ နောက်ဆက်တွဲ အကျိုးဆက်တွေက မကောင်းပါဘူး။ ကွမ်းစားရာကနေ ပထမဆုံး သွားတွေမှာ ကွမ်းချိုးတွေ ကပ်ပြီး မည်းလာရာကနေ နောက်ဆုံး သွားဖုံးကင်ဆာတို့၊ လည်ပင်းကင်ဆာအထိ ဖြစ်နိုင်ပါတယ်။ ဒါပေမယ့် လူတစ်ကိုယ် အကြိုက်တစ်မျိုး ဆိုသလို ကျွန်မအနေနဲ့ကတော့ ဘာမှမပြောလိုပါဘူး။ သွားပြောလို့လည်း မဖြစ်ဘူးလေ။ ကိုယ့် ပါးစပ်နဲ့ ကိုယ်စားတာ ဘာဖြစ်လဲဆိုပြီး အပြောခံရမှာပေါ့။

မှန်ပါတယ်။ ကိုယ့်ပါးစပ်နဲ့ ကိုယ်စားတာ ဘာမှပြောလို့ မရပါဘူး။ ဒါပေမယ့် ကိုယ့်ပါးစပ်နဲ့ ကိုယ်စားပြီးတော့ ပတ်ဝန်းကျင်ကိုတော့ မထိခိုက်စေချင်တာတော့ အမှန်ပါပဲ။ ပြီးတော့ ကွမ်းတံတွေး တပျစ်ပျစ်နဲ့ လျှောက်ထွေးနေတာဟာ နိုင်ငံခြားသားတွေမြင်ရင် နိုင်ငံနဲ့ လူမျိုးကိုပါ အထင်သေးစေနိုင်ပါတယ်။ အဓိကကတော့ လိုင်းကားပေါ်ကနေ ကွမ်းတံတွေး စည်းမဲ့ကမ်းမဲ့ ထွေးတာပါပဲ။ ကျွန်မတစ်နေ့ကြုံရတာလေးကတော့ မနက်စောစော လူတိုင်းကိုယ်စီ ရေမိုးချိုးပြီး သန့်သန့်ပြန့်ပြန့်နဲ့ မနက်ခင်းအလုပ်သွားကြတာ လူတိုင်း သိကြမယ်ထင်ပါတယ်နော်။ ကျွန်မ တက်စီးတဲ့ လိုင်းကားက မနက်ပိုင်း ရုံးသွားချိန်ဆိုတော့ လိုင်းကားတွေရဲ့ ထုံးစံအတိုင်း ကြပ်ညပ် နေတာပေါ့။ ကျွန်မလည်း ထိုင်ခုံမရတော့ မတ်တတ်ရပ်လိုက်လာတော့ ကျွန်မရှေ့မှာ ထိုင်နေတဲ့ သုံးယောက်ခုံတန်းနောက်ခုံလူက ကွမ်းစားနေရင်းနဲ့ သီးသွားလို့ ဟပ်ချိုးဆိုပြီး လုပ်လည်း လုပ်လိုက်ရော ရှေ့သုံးယောက်ခုံကလူတွေကို စင်သွားတော့တာပါပဲ။ ကျွန်မလည်း ကြည့်မိတော့ ဟိုဘက်အစွန်က ဦးလေးကြီးက အဖြူရောင်အကျႌလက်ရှည်နဲ့ ဘေးက လူကလည်း မိုးပြာရောင် အကျႌနောက်ကျောတွေကို ကွမ်းတွေ အကုန်ပေစင်သွားပါလေရော။ မတ်တတ်ရပ်တဲ့သူတွေကော နောက်မှထိုင်တဲ့သူတွေကော ဟာခနဲ ဟင်ခနဲ အကုန်ဖြစ်ကုန်ကြတယ်။ အကျႌနောက်ကျော ဘက်တွေ အကုန်ပေးသွားတာ မိန်းကလေးသာဆိုရင် အလုပ်ဆက်သွားလို့ရမှာ မဟုတ်ပဲ လမ်းမှာတင် အရှက်ခွဲသွားမှာ အမှန်ပဲ ဖြစ်ပါတယ်။ ကွမ်းစားတဲ့လူကတော့ သူ့လက်နဲ့ ကျောတွေကို လိုက်သပ်ပေးနေပါတယ်။ သုတ်စရာလည်း မပါပဲ လက်နဲ့ လိုက်ပွတ်နေတော့ ပေပြီးရင်း ပေကုန်တာ အတော်မြင်မကောင်းလှပါဘူး။ ကွမ်းစားတဲ့သူကတော့ တောင်းပန်တော့ ပေနေတဲ့သူတွေက ဘာမှမပြောရှာပါဘူး။ နည်းနည်းလေးပဲ ပေတယ်လို့ ထင်မြင်လို့လည်း ဖြစ်မယ်ထင်ပါတယ်။ ကျွန်မတောင် ငါ ထိုင်ခုံမရတာ အတော်ကံကောင်းပါလားလို့ တွေးမိ လိုက်ပါတယ်။ နောက် အချို့တိုက်ခန်းတွေရဲ့ လှေကားအတက်အဆင်းထောင့်တွေမှာ ကွမ်းတံထွေးတွေနဲ့ပေနေပြီး အရုပ်ဆိုး အကျည်းတန်စေတာပါပဲ။ ကျွန်မဆိုလိုတာက ကွမ်းစားတာက လူတစ်ယောက်ရဲ့ နိစ္စဓူဝ အကျင့်ဆိုတော့ ရုတ်တရက်ကြီး ပြုပြင်ပြောင်းလဲဖို့ ဆိုတာ မလွယ်ပါဘူး။ ဒါပေမယ့် ကွမ်းတံထွေး ထွေးတဲ့နေရာမှာတော့ စည်းကမ်းလေး ရှိစေချင်တာ ပါ။ ကိုယ်ကိုယ်တိုင်က ကွမ်းစားတတ်တယ်ဆိုရင် ကားပေါ်ရောက်တဲ့ အချိန်ခဏလေးမှာတောင် ကွမ်းမစားရရင် မနေနိုင်ဘူး ဆိုရင်လည်း ပလပ်စတစ် အိတ်လေးတော့ ဆောင်ထားသင့်ပါတယ်။ ကားပေါ်ကနေ စည်းမဲ့ကမ်းမဲ့ ထွေးတာမျိုးတော့ မလုပ်သင့်ပါဘူး။ နောက်တခါ ကိုယ်ထွေးထားတဲ့ ကွမ်းတံထွေးထုပ်ကိုလည်း ကားပေါ်ကနေ ပစ်ချတာမျိုး မလုပ်သင့်ပါဘူး။ ကိုယ်ထွေးထားတဲ့ အထုပ်ကို ကားပေါ်ကဆင်းမှ သေသေချာချာချည်နှောင်ပြီး နီးစပ်ရာ အမှိုက်ပုံးမှာ စွန့်ပစ်သင့်ပါတယ်။ နောက်ရှိသေးတယ်။ ကားက ထွက်နေပြီး ဘေးလူကို ဘာမပြောညာမပြောနဲ့ ပြတင်းပေါက်နားက လူရှေ့မှာ ကုန်းပြီး ကွမ်းတံတွေး လှမ်းထွေးတဲ့သူတွေလည်း တွေ့ဖူးရဲ့ ပိုဆိုးတာက ကားမောင်းနေချိန်ဆိုတော့ ရှေ့ပြတင်းပေါက်က ထွေးလိုက်တဲ့ ကွမ်းတံတွေးက နောက်ပြတင်းပေါက်နားမှာထိုင်တဲ့သူဆီ အကုန်စင်သွားတာလည်း ကြုံဖူးပါတယ်။ ဒီလိုတွေကို ဆင်ခြင်သင့်တယ်လို့ ကျွန်မ မြင်မိပါတယ်။ ဒါမှလည်း ကျွန်မတို့ နိုင်ငံက လမ်းတွေ သန့်ရှင်းအောင်လုပ်တဲ့ နေရာမှာ တစ်နေရာ တစ်ထောင့်က ပါဝင်ကူညီနိုင်မှာပေါ့။

နောက်တစ်ချက်က လူထူထပ်တဲ့ နေရာမှာ ဆေးလိပ်သောက်တဲ့ကိစ္စပါပဲ။ ဆေးလိပ် ကိုလည်း ကွမ်းစားသလိုမျိုး အပြစ်မပြောချင်ပါဘူး။ ဒါပေမယ့် လူထူထပ်တဲ့နေရာမျိုးမှာတော့ မသောက်သင့်ပါဘူး။ ဘာကြောင့်လဲဆိုတော့ ဆေးလိပ်ရဲ့အငွေ့ဟာ ဘေးလူကိုလည်း ကျန်းမာရေး အနည်းနဲ့အများ ထိခိုက်စေနိုင်လို့ပါ။ ကိုယ့်ရဲ့ဆေးလိပ်ငွေ့ကြောင့် ဘေးလူကို ဘယ်သူမှ ရောဂါရစေချင်မှာ မဟုတ်ပါဘူး။ လူထူထပ်တဲ့နေရာမျိုးရောက်လို့ ဆေးလိပ် သောက်ချင်တယ်ဆိုလည်း လူရှင်းတဲ့ နေရာမျိုးကိုသွားပြီး သောက်သင့်ပါတယ်။ နောက်တခါ ကိုယ်သောက်တဲ့ ဆေးလိပ်တိုကိုလည်း လွှင့်ပစ်မယ်ဆိုရင် အသေအချာ မီးငြိမ်းသတ်ပြီးမှ လွှင့်ပစ်သင့်ပါတယ်။ မဟုတ်ရင် ကိုယ့်ပတ်ဝန်းကျင်ကလူ တက်နင်းမိပြီး အပူလောင်နိုင်ပါတယ်။ နောက်ဆုံး မီးဘေးအန္တရာယ်ကိုပါ ကြိုတင်ကာကွယ်နိုင်ပါတယ်။ စကာင်္ပူနိုင်ငံမှာဆိုရင် ဆေးလိပ်တိုကို လမ်းပေါ်မှာတောင် ပစ်ချလို့ မရပါဘူး။ ဒဏ်အရိုက်ခံရပါတယ်။ အဲဒီမှာတင် သူများနိုင်ငံတွေ ဘာကြောင့်တိုးတက်နေသလဲ။ ကျွန်မတို့နိုင်ငံ ဘာကြောင့်ကျန်ရစ်ခဲ့သလဲဆိုတာ ကျွန်မအမြင်နဲ့ ပြောရရင် စည်းကမ်းပိုင်းနဲ့လည်း တစိတ်တဒေသတော့ ပက်သက်နေမှာပါ။
နောက်တစ်ခုကတော့ ကားပေါ်ကနေ စည်းကမ်းမဲ့ အမှိုက်ပစ်ချခြင်းကို အနည်းနဲ့ အများ တွေ့ရှိနေရခြင်းပါပဲ။ အာရှနိုင်ငံ တစ်ခုဖြစ်တဲ့ မလေးရှားနိုင်ငံမှာ ၅ နှစ်လောက် နေထိုင်ခဲ့ဖူးတဲ့ သူတစ်ဦးက ပြောတာကတော့ သူတို့ နိုင်ငံမှာ ကားပေါ်ကနေ စည်းကမ်းမဲ့ အမှိုက်ပစ်ချတာဟာ ရှက်စရာလုပ်ရပ်လို့ မှတ်ယူထားကြပါတယ်တဲ့။ စည်းကမ်းမရှိတဲ့ လူတစ်ယောက်ဟာ ကားပေါ် ကနေ စည်းကမ်းမဲ့ အမှိုက်ပစ်ချမိရင် အဲဒီလူကို အထင်သေးတဲ့ မျက်လုံးတွေနဲ့ ဝိုင်းပြီးကြည့်ကြ ပါတယ်။ သူတို့ဆီက busကားတွေပေါ်မှာ အစားအသောက် ယူဆောင်ခွင့် မပြုပါဘူးတဲ့။ နောက် ပစ္စည်း ဝယ်တဲ့နေရာ လက်မှတ်ဝယ်တဲ့နေရာ၊ အစားအသောက် ဝယ်တဲ့နေရာတွေမှာလည်း လူတွေ များလာပြီဆိုရင် ဘယ်သူတစ်ဦးတစ်ယောက်မှ ပြောစရာမလိုပဲ ကိုယ့်အသိစိတ်ဓာတ်နဲ့ တန်းစီကြပါတယ်။ တန်းစီတဲ့နေရာမှာလည်း အရင်ရောက်တဲ့လူက ရှေ့ကနေ တန်းစီကြပါတယ်။ ကြားဖြတ်ဝင်တာတို့၊ အလုအယက်တိုးတာတို့ ဆိုတာဟာ သူတို့ နိုင်ငံသားတွေအနေနဲ့ နိုင်ငံ ကြီးသား မပီသတဲ့ လုပ်ရပ် ရှက်စရာလုပ်ရပ်အဖြစ် မှတ်ယူထားကြကြောင်း ပြောပြပါတယ်။

နောက်တစ်ခုကတော့ ကျွန်မ bus ကားပေါ်မှာ ကြုံတွေ့ရတဲ့ ကိုယ်တွေ့ အဖြစ်အပျက် လေးတစ်ခုပါ။ အဲဒီနေ့က bus ကားပေါ်က ၃ ယောက်ထိုင်တဲ့ ခုံမှာ လိုက်ပါလာပါတယ်။ အဲဒီအချိန်မှာ ကျွန်မရဲ့ဘေးမှာထိုင်နေတဲ့ အမျိုးသားတစ်ယောက်ရဲ့ဘေးကို လူတစ်ယောက် ဝင်ထိုင်ပါတယ်။ သူထိုင်တဲ့ ပုံက ဘေးမှာ လူတွေ ရှိတယ် မရှိတယ်ဆိုတာလည်း ဂရုမစိုက်ပါဘူး။ သူတစ်ယောက်ထဲ ကိုယ်ပိုင်ကားပေါ်မှာ ဇိမ်ခံပြီး လိုက်ပါလာသလို ခြေထောက်တစ်ချောင်းပေါ် တစ်ချောင်းချိတ်ပြီး ဒူးနန့်ပြီး ပါလာပါတယ်။ သူ့အနေနဲ့ကတော့ ဘယ်လိုခံစားရမှန်း မသိပေမယ့် ဘေးလူဖြစ်တဲ့ ကျွန်မဘေးက လူကတော့ တော်တော်လေးကို စိတ်ကသိကအောက် ဖြစ်နေတာကို တွေ့ရှိနေရပါတယ်။ သူ့ခြေထောက်တွေက ဘေးက လူရဲ့ပေါင်ပေါ်အထိ ရောက်လာပြီး ဒူးနန့်နေ တော့ စာဖတ်သူတို့ အနေနဲ့ ဘယ်လိုပုံစံဖြစ်နေမယ်ဆိုတာ အမြင်ကိုခံစားကြည့်လို့ရပါတယ်နော်။
သူ့ဘေးနေရာမှာ မိန်းကလေးတစ်ယောက်သာဆိုရင် အဲဒီမိန်းကလေး ဘယ်လိုခံစား ရမလဲ။ နှမချင်း မစာနာတဲ့သူတွေကတော့ မိန်းကလေးဖြစ်နေလည်း အဲဒီလို အပြုအမူမျိုးလုပ်မှာ ပါပဲ။ ဒီလို အဖြစ်မျိုးကျတော့ စည်းကမ်းပိုင်းဆိုတာထက် လူတစ်ယောက်ရဲ့ အဆင့်အတန်း ဆိုတာနဲ့ သက်ဆိုင်ပါတယ်။ အဆင့်အတန်းဆိုတာက ငွေကြေးပြည့်စုံတာ မပြည့်စုံတာနဲ့ မဆိုင်ပါဘူး။ လူတစ်ယောက်ရဲ့ အသိပညာ ပြည့်စုံမှု၊ စာရိတ္တပိုင်းဆိုင်ရာ ပြည့်စုံမှုတို့ အပြင် ကိုယ်ချင်းစာ တရားထားရှိမှုဆိုတာတွေနဲ့ အကျုံးဝင်ပါတယ်။

နောက်တစ်ခုက လမ်းဘေးမှာ တစ်ချို့အမျိုးသားတွေ အပေါ့သွားတဲ့ ကိစ္စပါပဲ။ ယခင်လို နိုင်ငံတော်က လမ်းဘေးသန့်စင်ခန်းတွေ မထားပေးဘူးဆိုရင်တော့ တစ်မျိုးပေါ့လေ။ အခုခေတ်မှာ လမ်းဘေးသန့်စင်ခန်းတွေ နေရာတိုင်းမှာရှိပါတယ်။ အခကြေးငွေအနေနဲ့လည်း ၁၀ဝ ကျပ် ဆိုတာဟာ လူတိုင်း ပေးနိုင်တဲ့ ငွေကြေးပါ။ အဲဒီလို လုပ်ပေးထားတဲ့ကြားကနေ လမ်းဘေးထိုင်ပြီး အပေါ့သွားတာတွေက မြင်ရသူ အမျိုးသမီးတွေအနေနဲ့လည်း မသင့်တော်ပါဘူး။ သဘောကတော့ ယိုသူမရှက် မြင်သူရှက်ဆိုသလို ဖြစ်နေတာကို တွေ့ရှိနေရပါတယ်။ နောက်နိုင်ငံကြီးသား ပီသတဲ့သူ တစ်ယောက်အနေနဲ့လည်း မလုပ်သင့်တဲ့ အလုပ်တစ်ခုပါ။ ဒီလိုသေးသေးမွှားမွှားတွေက အစ စည်းကမ်းမရှိဘူးဆိုရင်တော့ ဒီလူတွေရဲ့ အဆင့်အတန်းဆိုတာတွေက ဘယ်လို ထည့်တွက် ပြောကြမလဲဆိုတာ စဉ်းစားစရာ ဖြစ်လို့နေပါတယ်။

အချုပ်အားဖြင့် ပြောရရင် ကျွန်မတို့ မြန်မာနိုင်ငံသားတွေ စည်းကမ်းဆိုတာနဲ့ ပက်သက်ပြီး ပြုပြင်ရမှာတွေ အများကြီးပါ။ ပြောတော့သာ ဒီမိုကရေစီလိုချင်နေကြတယ်။ ဒါလေးတွေကအစ မပြုပြင်ရင်တော့ ဘာမှဖြစ်လာမှာ မဟုတ်ပါဘူး။ ဒီမိုကရေစီ စနစ်ကိုကျင့်သုံးနေကြတဲ့ နိုင်ငံသူ နိုင်ငံသားတိုင်း စည်းကမ်းဆိုတာကို လေးစားလိုက်နာမှ နောင်အနာဂတ်မြန်မာနိုင်ငံ ဖွံ့ဖြိုး တိုးတက်လာမှာပါ။ သူကျတော့ စည်းကမ်းမဲ့လုပ်တယ်။ ငါလည်း လိုက်လုပ်မယ်ဆိုတဲ့ စိတ်မျိုး မွေးမြူမယ့်အစား စည်းကမ်းမဲ့သူရဲ့ရှေ့မှာ စည်းကမ်းတကျ လိုက်နာကျင့်သုံးပြရင် နောက်ပိုင်း စည်းကမ်းမဲ့သူတွေလည်း တဖြည်းဖြည်း ပပျောက်သွားမှာပါ။ ငါတို့နိုင်ငံဟာ ဒီမိုကရေစီစနစ်ကို ကျင့်သုံးနေတယ်ဆိုပြီး ပါးစပ်ကပဲ ကျင့်သုံးနေရုံနဲ့တော့ ဘာမှမဖြစ်လာပါဘူး။ လက်တွေ့ စည်းကမ်းတကျ လိုက်နာကျင့်သုံးမှ အနာဂတ် မြန်မာနိုင်ငံဟာ ဖွံ့ဖြိုးတိုးတက်လာမှာပါ။ ဒါကြောင့် လူတိုင်းကိုယ်စီ စည်းကမ်းရှိဖို့ လိုပြီဆိုတဲ့ အတွေးလေးတွေ ရှိသင့်နေပါပြီ။ အိမ်မှာလည်း အိမ်စည်းကမ်း၊ လမ်းမှာလည်း လမ်းစည်းကမ်း၊ အလုပ်မှာလည်း အလုပ်စည်းကမ်း လိုက်နာ ကျင့်သုံးကြမယ်ဆိုရင် မြန်မာနိုင်ငံတော်ကြီး အလျင်အမြန်ဖွံ့ဖြိုးတိုးတက်လာမှာ အမှန်ပဲ ဖြစ်ပါတော့တယ်ရှင်။
မနောဖြူလေး
၂၂.၂.၂၀၁၃