ရင်ခွင်သစ်

မနက်ဝ၆၃ဝ ရောင်စုံပန်းပွင့်တွေအလား ပန်းတစ်ခင်းထဲငါစီးမျောရင်းပေါ့
ရုတ်တရက်ကြားလိုက်ရတဲ့ နားဝမှာမသက်သာ အရွယ်နဲ့မလိုက်တဲ့ ဘဝဒဿန စကား
အိပ်ပျော်နေတဲ့ငါ့နှလုံးသားကို လှုပ်ခါလိုက်သလို ရင်ထဲနင့်ကနဲပါဘဲ
ရမိုင် ကုန်းမြင့်ရိပ်သာက အထည်ချုပ်စက်ရုံဆီက်ု ခြေလှမ်းသွက်သွက်နဲ့လျှောကလှမ်းနေကြတဲ့
ဥမမည် စာမမြောက် မလောက်လေးမလောက်စား ၁၂နှစ်အရွယ်ကလေးမလေးရဲ့ ဘဝဒဿနစကားပါ။
(ဟဲ့မြန်မြန်လျှောက် ငါတို့ဘဝကစိတ်ကူးယဉ်နေဘို့အချိန်မရှိဘူး လက်လှုပ်မှပါးစပ်လှုပ်ရမှာ တော်ကြာနောက်ကျလို့ အပေါက်ဝကလှည့်ပြန်ရတာအရေးမကြီးဘုး
လစာဖြတ်ခံရတော့မှဟုတ်ပေ့ဖြစ်သွားမယ်)
အဲဒီစက်ရုံက နောက်ကျရင်ပေးမဝင်တော့တာ ခယတောင်းပန်တိုးလျှိုး နေတဲ့ မိန်းမငယ်လေးများကို အမြဲမြင်တွေ့ နေရလို့ ရိုးနေပါပြီ။
ဒီကနေ့တော့ ၁၂နှစ်အရွယ်ကလေးမလေးတွေရဲ့စကားသံကြားမှ စိတ်ထဲနင့်ကနဲဖြစ်သွားတယ်။
အဲဒီစက်ရုံမှာ ကလေးလုပ်သားရာနဲ့ချီရှိတယ် မနက်တိုင်းအရွယ်စုံမိန်းကလေးတွေထမင်းချိုင့်လေးတွေဆွဲလို့ အဲဒီအထဲမှာ ၁၂/၁၃ အရွယ်ကလေးတွေ ၃၀ဝ လောက်ရှိမယ် ပိုရင်တောင်ပိုနိုင်သေး။ ဒါတွေကိုအရေးယူဘို့တိုင်ပြန်တော့လည်း သူတို့လေးတွေကိုဘယ်သူတွေထမင်းခွံ့ကျွေး အသက်မွေးဝမ်းကြောင်းပညာသင်ပေးနိုင်ပါ့မလဲ
ည ဝ၇၀ဝမှာတော့ ဒရီးဒရိုင် မောဟိုက်ပန်းလျှနေတဲ့ခြေလှမ်းအစုံနဲ့ လိုင်းကားကြပ်ကြပ်ပေါ်တိုးခွေ့ရင်း မနွေးထွေးနိုင်တဲ့ အမေ့ရင်ခွင်ဆီ ခရီးနှင်လို့
ငါသာ သမ္မတ ဖြစ်ခဲ့ရင်ပေါ့ အင်းသူတို့လေးတွေကို အစာကျွေး ပညာသင်ပေးရင်း လုံခြုံမှုအပြည့်ရှိတဲ့ ရင်ခွင်သစ်တစ်ခု ဖန်တီးပေးလိုက်ချင်ပါရဲ့။