စားပွဲထိုးလေးရဲ ့သူငယ်ချင်း

တစ်ခါက စားပွဲထိုးလေး…ခေါင်

တခါတလေမှ မဟုတ်ပါဘူး……

လဘက်ရည်၊ ကော်ဖီ သောက်တိုင်း နင့်ကို လွမ်းတာ…။
ငါက ကော်ဖီကြိုက်တယ်…နေ ့တိုင်းသောက်တယ်၊ ငါ ့ဘဝထဲကနေ ကော်ဖီ ဆိုတာ ပျောက်နိုင်မှာ မဟုတ်သလို ဖြူစင်မှုတွေနဲ ့ ခင်မင်
ခဲ ့ရတဲ ့ နင့်ကို ဘယ်တော့မှ မမေ့ပါဘူး…..။
တခါတခါ တွေးမိတယ်….
ငါ ဘယ်ရောက်နေတာ နင် မသိနိုင်သလို ….
နင် ဘယ်ရောက်နေလဲ ဆိုတာ….ငါမသိပါဘူး…..၊ တွေ ့ချင်သေးတယ်ဟာ….
ငါ …နင့်ကို ကျေးဇူးဆပ်ချင်တယ်…။
စန္ဒယားသံလေးတွေ ကြားရင်ပိုလွမ်းတယ်…
လွမ်းတယ်……ခင်မ ရေ၊၊
…………………………………………………………………….
ခြုံပင် သစ်ပင်တွေ ၊အမှောင်ရိပ်တွေ ကြားမှ ရထားကိုသာ ရင်ခုန်စွာ စောင့်ကြည့်နေမိသည်…
မန္တလေး.မြစ်ကြီးနား အဆန်ရထား…..ထွက်တော့မည်….ဒီရထားနှင် ့ လိုက်သွားဘို ့ဆုံးဖြတ်ထားပေမယ့် မီးရောင်အောက်ကို မထွက်ရဲပါ…။ မတော်တစ်ဆ အိမ်ကလူတွေ လိုက်ရှာရင်းတွေ ့သွားလျှင် မလွယ်ပါ…ပြသနာက ပိုကြီးနိုင်သည်..။
ဒါကိုတွေးမိလို ့လဲ အလင်းရောင်ထဲ မထွက်ဘဲ၊ အမှောင်က စောင့်နေခြင်းပင်….။
ဟော……ရထားစထွက်ပြီ…။
ရထားလက်မှတ်မပါဘဲ ရထားခိုးစီးမှာ ဖြစ်သည့် အတွက် ရထားတွဲထဲကိုတော့ မဝင်ရဲပါ..။
အပြင်ကသာတွယ်စီးဘို ့ဆုံးဖြတ်ထားပြီးသား…။
ညမှောင်မှောင်မှာ တွေးပြီး ကြောက်မိသော်လည်း….မတတ်နိုင်ပါ…။ ရထားအရှိန်မပြင်းခင်လေးမှာပင် ခုန်တွယ်လျှက် ရထားတံခါး
ဝမှာ တွယ်လိုက်သွားလိုက်သည်….။တခါမှ ရထားခိုးမစီးဘူးလို ့ နဲနဲကြောက်မိသော်လည်း စိတ်ကိုတင်းထားလိုက်သည်….။
တံခါးပေါက်ဘေးက လက်ကိုင်ကိုကိုင်ပြီး လိုက်သွားရင်း ဆောင်းတွင်းအအေးက ပိုဆိုးလာသည်။
ရထားအရှိန်နှင့် လေတိုက်ခတ်မှု နှင်းတို ့၏ ရိုက်ခတ်မှုောကာင့် ခိုက်ခိုက်တုန်နေပြီ…။လက်တွေက ကျင်လာသောကြောင့်
တံတောင်ဆစ်နှင့် ကွေးပြီးချိတ်ထားရင်း အထဲကိုနောက်ပြန်ကြည် ့မိသော်လည်း၊ တံခါးကို အထဲမှ ပိတ်ထားသည့်အတွက် ဝင်ဘို ့လဲ
မလွယ်ပါ…အထူးတွဲ ဖြစ်ဘို ့များသည်.။
ဦးခေါင်းထက်မှ တစ်ဆင့်စီးလာသော နှင်းရေတို ့သည် မျက်နှာပေါ်စီးကျလာသော်လည်း နွေးနေသလို…။ မျက်ရည်နှင် ့ နှင်းတို ့သည်
ရောထွေးစီးဆင်းနေကြသည်။
တစ်ထပ်တည်းဝတ်ထားသော စစ်အကျီင်္ င်္ ပါးပါးလေးနှင့် ဂျင်းဘောင်းဘီက ဆောင်းဒါဏ် နှင်းဒါဏ်ကို မကာကွယ်နိုင်ပါ။ တစ်ကိုယ်လုံးအေးစက်ပြီး ခိုက်ခိုက်တုန်နေပါပြီ…။
ဘူတာတွေ တစ်ခုပြီးတခု ကျော်ဖြတ်လာပြိးနောက် ဇီးကုန်းဘူတာဝင်တော့မည်။ ဇီးကုန်းဘူတာ ရောက်လို ့ ရထားခဏရပ်လျှင် 
ရရာတွဲထဲသို ့ ဝင်မှ ဖြစ်တော့မည်….။ ဘူတာဆိုက်လျှင် ပြောင်းမည်လို ့စိတ်ကူးနေဆဲမှာပင်..နောက်ကျောသို ့ ထောက်လာသော အသိကြောင့် လှည့်ကြည့်သော်လည်း အထဲကိုဘာမှ မမြင်ရပါ.။ သံဇကာကြားမှ ကျောကို ထောက်ထားတာ ဘာတွေမှန်းမသိသော်လည်း
တစ်ခုထဲမဟုတ် ၃…၄ခုဆိုတာတော့ စိတ်ကသိသည်…..ဘာဆိုတာဘဲ တွေးမရတာ…။
နောက်ဘူတာကို ဝင်လို ့ရထားအရှိန်လျှော့သွားမှ “ လုံးဝ မလှုပ်နဲ ့” ဆိုသော စကားသံ မာမာ ကို ကြားရသည်။
ကိုယ်ကလည်း ဘယ်လိုမှလှုပ်မရပါ..။
ထို ့နောက် မှ တွဲရှေ ့ပေါက်မှ စစ်သားတွေ သေနတ်ကိုယ်စီဖြင့် ၁ဝယောက်လောက်ဆင်းလာပြီး ဝိုင်းထားသည်။
မီးရောင်မှိန်မှိန်ဘူတာလေးမှာ လူတွေက မရဲတရဲ ဝိုင်းကြည် ့နေစဉ်မှာပင် အတင်းဖမ်းချူပ်ပြီး ရထားတွဲအတွင်းထဲကို အတင်းဖမ်းချုပ် ခေါ်သွားကြသည်။
တွဲအတွင်းထဲ ရောက်သောအခါ သီးခြားထိုင်နေသော စစ်ဗိုလ် တဦးကို တွေ ့ရသည်..၊ သေနတ်တွေကတော့ ဝိုင်းချိန်ထားဆဲပင်။
နောက်မှ စစ်ဗိုလ်က သူ ့ရှေ ့တည့်တည့်ခုံတွင်ထိုင်ခိုင်းပြီး……။
မေးခွန်းတွေ တစ်ခုပြီးတစ်ခုမေးပါတော့သည်။
“ ဘယ်ကလဲ”
“ဘယ်သွားမှာလဲ”
“ ဘယ်ဘူတာက တက်တာလဲ”
“ ကျောင်းနေလား”…စသဖြင့်စုံနေတာပါဘဲ…..။
ကိုယ်ကလည်း ပါလာသော စစ်လွယ်အိတ်လေးထဲက ကျောင်းစာအုပ်တွေကို ထုတ်ပြလိုက်သည်…။
စိတ်ထဲမှာတော့ ဘာလုပ်ဘို ့ခေါ်မှန်းလဲ မသိသောကြောင့် ကြောက်စိတ်တော့ မဖြစ်မိပါ…။
“ အိမ်က ထွက်ပြေးလာတာ” လို ့ တစ်ခွန်းပြန်ပြောလိုက်သော်လဲ ယုံကြည်ပုံ မရသေးပါ..။
အမျိုးမျိုးလှည် ့မေးနေသေးသည်။ ကျောင်းစာအုပ်ကို စစ်ဗိုလ်က ကြည့်လျှက် စာမေးသည်…။ ကိုယ်က ဖြေရသည်။
စာတွေ ရေးခိုင်းပြီး ကျောင်းစာအုပ်ထဲက လက်ရေးနှင့် တိုက်ကြည့်သည်…။
နောက်သူက “ မင်းချမ်းနေတယ် မဟုတ်လား” ဟုမေးသည်…။
ကိုယ်ကလဲ“ ချမ်းတယ်”ဟု ပြန်ဖြေသောအခါ စစ်သားတစ်ယောက်ကို ကော်ဖီ တစ်ခွက်ယူလာခိုင်းပြီး ကျနော့်ကို သောက်ခိုင်းသည်…။
“ မိဘတွေ ဘာအလုပ် လုပ်လဲ”
“ ကျနော့်အဖေကစစ်ထွက်ပါ”
“ ကိုယ်ပိုင်နံပါတ် ဘယ်လောက်လဲ”
“ ကျနော်ဘယ်သိမလဲ” လို ့ပြန်ဖြေတော့ သူကရယ်နေပြီး…………..
“ မင်းက ငယ်သေးတာဘဲ…..ကျောင်းသားအစစ်လို ့ငါယုံပါတယ်” လို ့ သူကပြောတော့…
ကျနော့်ကိုဘာလို ့အဲဒါတွေ မေးနေတာလဲဆိုမှ….
“ ငါတို ့ကို မိုင်းခွဲမယ်လို ့သတင်းရထားတာ…မင်းပုံစံနဲ ့ ကွက်တိဘဲ…”

စစ်ဗိုလ်ပြောပြသောပုံစံအတိုင်းဆို…ဖောက်ခွဲဘို ့(ကချင်အဖွဲ ့များက ရထားကိုခဏခဏ မိုင်းခွဲသည်)အတွက် ကျောင်းသားတစ်ယောက်လွှတ်ထားပြီး..အဝတ်အစားက စစ်အကျီ ်၊ဂျင်းဘောင်းဘီ၊ စစ်လွယ်အိတ်နှင့် ဆိုတော့…. 
“ အဲဒါ ကျနော် မဟုတ်ပါဘူး…ဗိုလ်ကြီးတို ့ကျနော့်ကို ဘယ်အချိန်မှာတွေ ့တာလဲ” 
“ မင်းက ငါ ့ကို ပြန်မေးရဲတယ်…ကဲ ငါတို ့တွေ ့တာ ဇီးကုန်းဘူတာဝင်ကာနီးမှ…ဘာဖြစ်လို ့လဲ” 
“ ကျနော်တက်လာတာ…ရွှေဘို အလွန် …..မြို ့က၊ အဲဒီကနေ ဇီးကုန်းကြားမှာ…အချိန်တွေ အများကြီးဘဲ….ဒီလောက်တောင်ချမ်းနေတာ 
မိုင်းခွဲမယ်ဆို အစောကြီးခွဲပြီး ဆင်းနေခဲ ့မှာပေါ့….စဉ်းစားကြည့်ပါဦး…ကျနော်မဟုတ်ဘူး…နောက်ပြီး ကျနော်က ဝန်ကြီးမြေးနော်… 
ဝန်ကြီး သူရ ဦး…………ဆိုတာ ကျနော့်အဘိုး” 
“ ဪ…ငါလဲစဉ်းစားမိလို ့မင်းကို ကော်ဖီတောင် တိုက်တာပေါ့ကွ….နေပါဦး..မင်းက ဝန်ကြီးမြေးမို ့ငါ့ကို မကြောက်မလန် ့ပြန်ပြော 
နေတာလား” 
“ မဟုတ်ပါဘူး…ကျနော်အမှားမလုပ်ရင်…ကျနော့်အဖေကိုတောင် ပြန်ပြောရဲတယ်” 
စစ်ဗိုလ်က အားရပါးရပြုံးလျှက်( ဟိုတုန်းက စစ်ဗိုလ်နော်….)…….. 
“မင်းက တစ်ကယ့်ကောင်လေးဘဲကွ…နေပါဦး၊ အိမ်ကဘာလို ့ထွက်ပြေးလာတာလဲ” 
“ ဒီနေ ့စာမေးပွဲနောက်ဆုံးနေ ့လေ…စာဖြေပြီးသွားလို ့ကျနော့်ရှေ ့က ကောင်မလေးရဲ ့ ကျစ်ဆံမြီးလေးကို လှလို ့မေးခွန်း 
နောက်ကျောမှာ ဆွဲနေတာ…ဆရာမကတွေ ့သွားပြီး မာမီ့( အမေ)ကိုတိုင်လိုက်တာ…အိမ်ပြန်ရောက်တော့ မာမီက ကျနော့်ပါးကို 
ရိုက်တာ…သွေးတွေပါထွက်တယ်…အဲလောက် ရိုက်စရာမှ မလိုတာ” 
“မင်းကို ချစ်လို ့စာတော်စေချင်လို ့ဖြစ်မှာပေါ့ကွာ” 
“ စာမေးပွဲက ပြီးပြီလေ” 
“အေးကွာ….ငါလဲ မပြောတတ်တော့ဘူး….ခု မင်းဘယ်ကိုသွားမှာလဲ“ 
“ ကသာ” 
“ အသိတွေရှိလား” 
“ မရှိပါဘူး” 
“ငါလဲ မင်းကို ခေါ်သွားလို ့မရဘူးကွ…မင်းသွားချင်သွားလေ….အပေါင်းအသင်းမမှားစေနဲ ့” 
“ဟုတ်ကဲ ့” 
“ ကဲ…မင်းလဲ နားနေတော့ …ဒီထဲမှာဘဲ နေနော်…ကြိုက်တဲ ့ခုံမှာ ထိုင်….လှုပ်လှုပ်လှုပ်လှုပ်တော့ မလုပ်နဲ ့နော်…ဟေ့ ရဲဘော်တို ့ရပြီ..လက်နက်တွေ ပြန်သိမ်းထား…သူမဟုတ်ဘူး” 
…….. 
ခဏလေး ထိုင်ကာဘဲ ရှိသေး လက်မှတ်စစ် ဝင်လာပြီး….. 
“ ဪ…အက်စ်ကော့တွဲဘဲ” 
ထို ့နောက်စစ်ဗိုလ်နှင် ့ စကား ပြောဆိုနေပြီး ကျနော့်ဆီကိုရောက်လာပါတော့သည်…
“လူစီးတွဲ မဟုတ်ဘဲနဲ ့ဒီမှာ တစ်ယောက်…ကဲ၊ လက်မှတ်” ( သူစကားပြောတာတော်တော်ဝဲတယ်…ကချင်လူမျိုး ထင်ပါတယ်)
“ ကျနော် လက်မှတ် မဝယ်ခဲ ့ရပါဘူး…..ကျနော့်မှာ တစ်ဆယ်ဘဲပါတယ်…ယူပါ”..
“ လက်မှတ်မဝယ်ရင် မရဘူးလေ”
ကျနော်လဲ ဘာပြောရမှန်း မသိဖြစ်နေတုန်း…စစ်ဗိုလ်ရောက်လာပြီး အကျိုးအကြောင်းပြောပြပြီး….ကျနော်ကို ပိုက်ဆံမယူဘို ့သူပြောပါသည်..။
လက်မှတ်စစ်မှာလည်း ဘာမှ မပြောဘဲ…အကြာကြီး ကြည် ့နေပြီးမှ….
“ နင် တော်တော်ချမ်းနေတယ်ထင်တယ်”
“ ဟုတ်ကဲ ့ ချမ်းတယ်”
“ ရော့…ဒါဆို ငါ့အနွေးထည်ယူဝတ်ထား…ပြန်ဆင်းရင်တော့ ပြန်ပေးခဲ ့နော်…ဒါပြန်မပါသွားရင် ငါ ့မိန်းမဆူမှာ…ဟားဟား”
“ ဟုတ်ကဲ ့ကျနော်ပြန်ပေးပါ့မယ်…ကျေးဇူး အများကြီးတင်ပါတယ်”
လက်မှတ်စစ်ကျေးဇူးကြောင် ့ အခုမှ နွေးနွေးထွေးထွေး နေရတော့သည်။ လက်မှတ်စစ်ကြီးမှာတော်တော်ချစ်ခင်စရာကောင်းပြီး
၀ဝဖိုင့်ဖိုင့်နှင့် ပါးနှစ်ဘက်မှာနီရဲနေသည်…။ နောက်ပြီး သွေးမတော်သားမစပ် ကြင်နာစွာဆက်ဆံသောကြောင့် တွေးပြီး ဝမ်းနည်းသလိုဖြစ်လာသည်..။
ဘယ်လိုဘယ်လို အိပ်ပျော်သွားမှန်းမသိ..ဆူညံသောအသံများကြောင့် နိုးလာတော့ နဘားဘူတာကိုရောက်ပြီ။
အောက်ခဏဆင်းပြီး မေးကြည့်တော့… ကသာကိုရထားလမ်းမရှိ..နဘားမှ ကားဖြင့်သွားရမည်ကို ခုမှ သိရတော့တာ…။
ရထားကတော့ မထွက်သေးပါ…အနွေးထည်ပြန်ပေးဘို ့လက်မှတ်စစ်ကို လိုက်ရှာသည် မတွေ ့၊ ကိုယ်ထိုင်ခဲ ့သော တွဲပေါ်
ပြန်တက်ပြီး စစ်ဗိုလ်ကို နုတ်ဆက်…ပြီးတော့ လက်မှတ်စစ်ကို လိုက်ရှာ…။
ရထားရှေ ့ဆုံးတွဲမှ နောက်ဆုံးတွဲထိ အပြန်အလှန်ရှာရသည်…ဘယ်လိုမှ မတွေ ့တော့ ဘူတာရုံကိုဝင်မေးမှ အလုပ်များနေသောသူ ့ကို တွေ ့ရသည်။ အကျီ ်ကို ချွတ်ပေးပြီး ကျေးဇူးတင်ကြောင်းပြောတော့…
“ ငါက မင်းယူသွားပြီ ထင်နေတာ…”
“ ကျနော်မယူပါဘူး” 
“ သိတယ်..စ တာပါကွာ…ကောင်းကောင်းသွား”
ပြီးတာနဲ ့ ဘူတာ လက်ဘက်ရည်ဆိုင်လေးမှာ လက်ဘက်ရည်နဲ ့ကောက်ညှင်းထုပ် ဝယ်စား လိုက်တာ ၅ကျပ်ကျော်ကျော် ကုန်သွား
ခဲ ့ပြီ…လဘက်ရည်က မသောက်ဘဲ မနေနိုင်…။
ဆိုင်ကလူကို ကသာကို ဘယ်လိုသွားရမလဲမေးတော့ ..
“ရထားဆိုက်ချိန်မှာ ကြိုတဲ ့ကားရှိတယ်…ခုလောက်ဆို ထွက်သွားလောက်ပြီ”
အဲဒါမှ ခက်ပြီ..။
“ခြေချင်(လျှင်) လျှောက်ရင် ဘယ်လောက်ဝေးလဲ” 
“အာ…မိုင်နှစ်ဆယ်လောက်ရှိတယ်..လမ်းကြမ်းတယ်၊ သွားလို ့မရဘူး”
သူက မသွားရန်ပြောပေမယ့် မသွားလို ့တော့ မရပါ….။
နှင်းတွေ ဝေနေသော ဖုန်လမ်းလေးအတိုင်း လျှောက်လာခဲ ့ရာ…တော်တော်ဝေးဝေး ရောက်မှ..
ဟေ့ဟေ့ နှင့် ခေါ်သံကြားလို ့ဇဝေဇဝါနဲ ့လှည့်ကြည့်တော့…ပြောပြလို ့မတတ်သော.တိုင်းရင်းသားအကျီ င်္နှင့် ရွယ်တူ ကောင်မလေး တစ်ယောက်။
ဆံပင်အညိုရောင်လေးနှင့် ပါးလေးတွေ နှုတ်ခမ်းလေးတွေက ရဲစိုနေတာဘဲ..။
“ ဘာဖြစ်လို ့လဲ”
“ နင်ဘယ်သွားမှာလဲ” (စကားသံ တော်တော်ဝဲသည်၊ မနည်းနားထောင်ယူရတယ်)
“ ကသာ”
“ လမ်းလျှောက်မှာလား”
“အေး”
“ နင် မသွားနဲ ့…လမ်းမကောင်းဘူး…ကျားတွေ ဆင်တွေရှိတယ်၊ နောက်ပြီး နင့်ကိုသူပုန်တွေ သတ်မယ်…ကျားကိုက်မယ်”
“ငါ ..မသွားလို ့မရဘူး….”
“ နောက်ရက်မှ ကားနဲ ့သွား…ငါတို ့အိမ်မှာနေလေ”
“ကားခလဲ ပေးစရာ မရှိဘူး”
“ဟမ်…နင်ဘာပြောလဲ”
“ ပိုက်ဆံ မရှိတော့ဘူးလို ့ပြောတာ”
“ အေး…ငါ့မှာလဲမရှိဘူး….နင်ငါတို ့နဲ ့နေပါလား”
“ မရဘူး…”
“ဒါဆိုလည်း…ရော့၊ယူသွား လမ်းမှာဆာရင်စား”
သူမလက်ထဲမှ ကောက်ညှင်းထုပ်လေး၃ထုပ်ကိုပေးပါသည်..။
“ငါ…မယူချင်ဘူး”
“ယူမှရမယ်…ရော့”
လက်ထဲကို အတင်းထိုးပေးပြီး ပလိုင်းလေးလွယ်လျှက် ထွက်ပြေးသွားသည်…။
ကျေးဇူးတင်စွာနဲ ့သူ အဝေးကြီးရောက်တဲ ့အထိ ကြည် ့နေမိပြီး…လမ်းဆက်လျှောက်လာခဲ ့သည်…။
……
မြူနှင်းငွေ ့များကြားမှ မြင်မြင်သမျှ ရှုခင်းတိုင်း လှနေသည်..။တောင်တန်းတွေ၊ သစ်ပင်ညို ့ညို ့မြင့်မြင့်ကြီးတွေ၊လှချင်တိုင်းကို
လှနေသည်။ 
ဒါမျိုးမြင်ကွင်းတွေ၊ရှုခင်းတွေ တစ်ခါမှ မမြင်မတွေ ့ဘူးပါ…။
စိတ်လွတ်ကိုယ်လွတ် သီချင်းတွေ ဘာတွေ အော်ဆိုပစ်သည်….လူဆို တဦးတစ်ယောက်မှ မတွေ ့တော့…ပြေးလိုက် ကစားလိုက်…တောင်ကြီးတွေကို စကားတွေ အော်ပြောလိုက်…နှင့် ထူးထူးခြားခြား ပျော်နေမိတာ..။
တံတားတွေ တွေ ့လို ့ တံတားပေါ်ကငုံ ့ကြည့်လျှင် တော်တော်နက်သော ချောက်ကြီး ၊ လျှိုကြီးတွေကိုတွေ ့တော့….
ကျောက်ခဲလေးတွေကို ပစ်ချရင်း ကစားနေမိသည်…။
နောက်မှ သတိရပြီး အိတ်ထဲက ကျောင်းစာအုပ်တွေကို တစ်အုပ်ခြင်းပစ်ချတဲ ့အခါ ဝေ့ဝိုက်ပြီး ဆင်းသွားသည်မှာ တော်တော်ကြည့်ကောင်းသည်….။
ခရီးအတော်ပေါက်လာပေမယ့် ခုထိနေရောင်မတွေ ့ရသေး…။
ဆင်တွေထွက်လာမလား…..ကျားများထွက်လာပြီး…ဆွဲမလားတွေးမိတော့ နဲနဲကြောက်ပေမယ့် …
ပါးနီနီကောင်မလေးကို သတိရရင်း ကောက်ညှင်းထုပ်စားဘို ့သတိရသည်….။
လမ်းဘေးမှာထိုင်ပြီး ကောက်ညှင်းထုပ်စားကာ….
“ ငါ့ညီမလေးသာ ငါ့ကိုဒီလောက်ချစ်ရင် တော်တော်ကောင်းမှာ”လို ့တွေးပြီး…မျက်ရည်က ကျမိသေးတယ်..။

……..ဆက်ပါဦးမည်

ကျော်စွာခေါင်