စိတ်ကိုပြင်ချင် ရိပ်သာဝင် အပိုင်း (၂)

မဖြုတ်ချင်တဲ့စိတ်က ပီတိစိတ်ဆိုတာ သိတ်ပြီးတော့နားမလည်ခဲ့ပါဘူး ။

တရားထိုင်လိုက်တိုင်းလည်း ၊ မိနစ်အနည်းငယ်ဆို ကြည်လင်တဲ့စိတ်ဖြစ်ပေါ်လာတာမို ့၊ တစ်ခါတစ်ခါမှာ ကိုယ့်ဘေးက

ပါလာတဲ့အဖော်ကို အားနာမိပြီး ဖြုတ်လိုက်ရတာမျိုး လုပ်ရပါတယ် ။ ဒါက ငယ်တုန်းက တရားထိုင်ခဲ့ဘူးတဲ့ အကျိုးတရားပါ ။

အသက်အရွယ်ရလာတဲ့အချိန် ၊ကျမဘာဝနာတရား အားထုတ်ချင်တဲ့စိတ် ပြင်းပြင်းထန်ထန် ဖြစ်လာလို ့

ခင်ပွန်းသည်ကလည်း  ကြည်ကြည်ဖြူ ဖြူ  အားထုတ်ဘို ့ခွင့်ပြုပေး ပါတယ် ။ ကျမဘဝမှာ ဒုတိယအကြိမ် တရားအားထုတ် ဖြစ်ခဲ့ပါတယ် ။

ကျမနေထိုင်နေတဲ့မြို ့ရဲ ့ ငွေတောင်ဦးကမ္မဌာန်း ကျောင်းမှာပါ ။

ဆရာတော်ဘုရားက ဘယ်နှစ်ရက်ဝင်မှာလည်း မေးတော့ ကျမက ရက်နှစ်ဆယ်ပါ ဘုရားလို ့လျှောက်ပါတယ် ။

ရက်တိုဝင်ခွင့်ကို ဆရာတော်က ကျမကို ဝန်ထမ်းဖြစ်နေတဲ့အတွက် ခွင့်ပြုပေးခဲ့တာမို ့ဆရာတော်ကျောင်းမှာ

ရက်တိုအားထုတ်ခွင့်ရခဲ့ပါတယ် ။ ကျမရိပ်သာဝင်တဲ့အချိန်မှာပဲ ဆရာတော်ဘုရားက ရက်နှစ်ဆယ်အတွင်းမှာ

တရားကိုကြိုးစား အားမထုတ်ရင် အလကားဖြစ်မှာလို ့ပြောပါတယ် ။

မဟာသတိပဌာန် အလုပ်ပေးတရားကို သုံးရက်လောက် ရိုသေစွာ ကျကျနနနာယူမှတ်သားပြီး ၊ အမှတ်သတိ မလွတ်အောင်

ကျင့်ကြံကြိုးစား အားထုတ်ခဲ့ပါတယ် ။ ဆရာတော်ဘုရားက တရက်ခြား တရားစစ်ပါတယ် ။

ရက်နှစ်ဆယ် အတွင်းမှာပဲ ဆရာတော်ရဲ ့ချီးမွှမ်းခြင်းခံရလို ့အားထုတ်ရကြိုးနပ်ခဲ့ပါတယ် ။

ကျမဆက်ပြီးအားထုတ်ချင်ခဲ့ပေမယ့် ခွင့်ကလိုသလောက်မရခဲ့ပါဘူး ။

ကျမရဲ ့စိတ် အတော်ကိုပြောင်းလဲသွားတာ ကျမကိုယ်တိုင်လည်းသိမြင်လာပါတယ် ။

ရုပ်နာမ်တွေရဲ ့မမြဲမှုကို ကျမကိုယ်တိုင် သိမြင်သွားလို ့ပါ ။ အရင်ကတော့ ငါ့ဥစ္စာ ငါပိုင်တာ ငါဆိုတဲ့

အတ္တတွေသာ လွှမ်းမိုးနေခဲ့ပါတယ် ။ မကောင်းမြင်တဲ့ဝါဒနဲ ့ပဲအချိန်တွေကို ကုန်ဆုံးနေခဲ့ရပါတယ် ။

ဗမာပြည်မှာ နေရတာ လူဖြစ်ရကျိုးမနပ်ဘူး ဆိုတဲ့စိတ်ကလည်း အမြဲလိုလို ခံစားနေရတာပါ ။

ဟိုတုန်းက အဖေရဲ ့ သူ ့ဆွေမျိုးသားချင်းတွေ အားလုံး ၊၊ နိုင်ငံခြားမှာနေနေတာ့ ၊ နိုင်ငံခြားမှာ သွားနေချင်လား

သမီးတို့ဆန္ဒရှိရင် အဖေတို ့တစ်မိသားစုလုံး ၊ နိုင်ငံခြားမှာ ခေါ်သွားနေမယ်လို ့ပြောခဲ့ပါတယ်  ။

ငယ်သေးတဲ့အရွယ် အသိမကြွယ် နားမလည်သေးတဲ့ အရွယ်တုန်းက ၊ သမီးတို ့က ဗမာပြည်မှာ ပဲပျော်တာလို ့

အဖေ့ကိုပြောတဲ့အခါ အဖေကနိုင်ငံခြားမှာ ။ မိသားစုတွေခေါ် သွားမနေဘို ့၊ ယတိပြတ် ဆုံးဖြတ်ပြီး ဗမာပြည်မှာပဲ အခြေချ နေထိုင်ခဲ့ကြပါတယ်။

နောင်နားလည်ပြီး ကြီးပြင်းလာတဲ့အရွယ်မှာ ၊ ကိုယ်လုပ်ချင်တဲ့အရာ ၊လုပ်ကိုင်နိုင်တဲ့ အခွင့်အရေးတွေ ၊ ပြည့်ပြည့်ဝဝ မရရှိနိုင်တော့

ဗမာပြည်မှာနေနေလို ့သာ ၊ ငါတို့ကောင်းကောင်းမနေရ ၊ ကောင်းကောင်းမစားရတာ လုပ်ကိုင်ချင်တာ တွေလည်းလုပ်လို ့မရနိုင်တာ

ဆိုတာကြီးက ၊ စိတ်မှာအလိုလို ခံစားနေရပြီး ၊ အရိပ်ပမာလိုပဲ လိုက်နေခဲ့တာပါ ။

လူဖြစ်ရကျိုးမနပ်ဘူး ဆိုပြီးတော့ပါ ။ ရက်နှစ်ဆယ် ဆိုတဲ့ ရက်တိုတိုအတွင်းမှာ မဟာသတိပဌာန် အကျင့်မြတ်အမှန်ကို

နည်းမှန်လမ်းမှန်နဲ ့အားထုတ်ကျင့်ကြံတဲ့ အကျိုးက ကျမဗမာပြည်မှာ လူဖြစ်ရကျိုးနပ်တာ သိမြင်နိုင်ခဲ့ပါတယ် ။

ဗမာပြည်မှာ လူဖြစ်ရတာ အရမ်းကံကောင်းတယ်ဆိုတာကို ကျမလက်ခံနိုင်ခဲ့တာပါ ။ ဗမာပြည်မှာ နေနေရလို ့သာ

ဒီတရားတွေကို သိမြင်ခွင့်ရတာ ၊ ဘယ်အရာနဲ ့မျှ လဲလို ့လည်း မရနိုင်ဘူးဆိုတာ ၊ ကျမကိုယ်တိုင် လက်ခံသွားပါတယ် ။

ကိုယ်ပြုလုပ်တဲ့ကံ အကြောင်းတရား ကြောင့်ဆိုတာကို သိမြင်သွားခဲ့ပါတယ် ၊ အကြောင်းတရားကြောင့်သာ အကျိုးတရားဖြစ်ရတာကိုပါ။

ကျမရင်ထဲမှာ မြိုသိပ်ကိန်းအောင်းနေခဲ့တဲ ့အဆိုးမြင်ဝါဒတွေ အားလုံးလည်း ကင်းစင်သွားပါတယ် ။

အရာရာကို အကောင်းမြင်တဲ့စိတ် စိတ်အသစ်ဖြစ်ပေါ်၊ ခံစားမွေးဖွားလာတယ်ဆိုတာ ၊ ကိုယ့်ရဲ ့စိတ်ကို ကိုယ်ကိုတိုင်ပဲသိမြင်မိပါတယ် ။

စိတ်ဆိုတာ ဆန်းကျယ်ပြီး အင်မတန်နက်နဲပြီး ၊ နှူးးညံ့သိမ်မွေ ့လှပါတယ် ။

ဆက်ပါဦးမည် ။