ကျောင်းတက်လာကြ ငယ်သူငယ်ချင်းတွေ – ၁
ေတာတြင္းေပ်ာ္ကျောင်းဖွင် ့ရာသီ ကျောင်းသူကျောင်းသားတွေ ကျောင်းတက်ကျောင်းဆင်း သွားလာနေတာတွေ ့ရတော ့
ခုခေတ်ကျောင်းသားလူငယ်တွေ ကျောင်းတက်သွားလာရတာ အဆင်ပြေလာကို တွေ ့ရတော ့
တောတွင်းပျော် ငယ်ဘဝတုန်းက
နယ်က ကျောင်းလာတက်ကြတဲ ့ သူငယ်ချင်းတွေကို သတိရလာပြန်တယ်။
ခုတောတွင်းပျော်နေတဲ ့ ဒေသက အရင်က အနက်ရောင်နယ်မြေ
ဒါမှမဟုတ် အညိုရောင် သတ်မှတ်ခံရတဲ ့ရွာ။
ဟိုတုန်းက ကျေးရွာတွေတိုင်းမှာ စာသင်ကျောင်းရှိဖို ့ဆိုတာ
အလွန်ခက်ခဲပါတယ်။ နှစ်ရွာပေါင်း သုံးရွာပေါင်း ခနော်ခနဲ ့ စာသင်ကျောင်းတစ်ကျောင်းဆိုသလို။ ကျောင်းဆရာ/မ ဆိုတာကလည်း ရှားတယ်။ ဟိုတုန်းကများဆို ၈ တန်းအောင်
ရွာခန် ့ ဆရာ/မတွေ ရဖို ့တောင် အနိုင်နိုင်။
မိဘတွေဆိုတာကလည်း စာမတတ်တာတွေများတော ့ သားသမီး
ကျောင်းထားတာတောင်မှ သူများထားလို ့ လိုက်ထားရတဲ ့ ပုံစံလို
ဖြစ်နေတာ။ ဒီကြားထဲက အမျှော်အမြင်ကြီးမားတဲ ့ မိဘတစ်ချို ့တလေကသာ သားသမီးတွေကို ဒီပုတ်ထဲက ဒီပဲ အဖြစ်က ဖောက်ထွက်နိုင်ဖို ့ ကြိုးစားကျောင်းထားပေးကြတာ။
ဟိုတုန်းကဆိုတာ ခေတ်အခြေအနေကြီးက ကောင်းလှတာမှ မဟုတ်ဘဲ။ အစိုးရတပ်တွေနဲ ့ ဒေသခံလက်နက်ကိုင်တွေ တချိန်လုံး
ပြေးတမ်းလိုက်တမ်း ဖြစ်နေတဲ ့အချိန်။ အမြဲတမ်း ရင်တထိတ်ထိတ်
နေရတဲ ့ခေတ်။ အဲဒီခေတ် အဲဒီအခါအချိန်က ကျနော်တို ့ဒေသဖက်က ၁ဝ တန်းအောင်ကျောင်းသားဆိုတာ လက် ၅ ချောင်း ပြည် ့အောင်တောင် ရေတွက်ဖို ့မရှိ။
ခုနောက်ပိုင်း KNU နဲ ့ မြန်မာစစ်တပ် အပစ်အခတ်ရပ်စဲ ငြိမ်းချမ်းရေးယူပြီးချိန်မှာတော ့ ကျနော်တို ့ ဒေသတွင်းမှာ ငြိမ်းချမ်းခြင်း အသီးအပွင် ့အဖြစ် အပြောင်းလဲကြီး ပြောင်းလဲသွားတယ်။
ဘယ်တုန်းကမှ ကားလမ်းပေါက်လာလိမ် ့မယ်လို ့ မမျှော်လင် ့ဝံ ့ခဲ ့တဲ ့ရွာတွေ ခုဆို ကားကြီးကားငယ် အကုန်ရောက်ကုန်ပြီ။
ဆေးပေးခန်းတွေ စာသင်ကျောင်းတွေရှိကုန်ပြီ။ တချို ့ရွာက စာသင်ကျောင်းတွေဆို KNU က ဦးစီးဦးဆောင်ပြီး နိုင်ငံခြားအလှူတွေနဲ ့ ဆောက်တဲ ့ ခမ်းခမ်းနားနား စာသင်ကျောင်းကြီးတွေ။ ပညာရေးဝန်ထမ်းတွေကိုတော ့အစိုးရဖက်က စီစဉ်ဆောင်ရွက်ပေးထားပါတယ်။
နယ်မြေအေးချမ်းသွားတော ့ KNU ဖက်ကနေလည်း ကျန်းမာရေးကိစ္စတွေ အရင်ကထက်ပိုပြီး အလေးပေး ဆောင်ရွက်ပေးနိုင်လာတာကို တွေ ့ရတယ်။
ခုဆို ဟိုအတွင်းပိုင်းကျတဲ ့ရွာတွေမှာမြင်တွေ ့နေရတာက
အိမ်ကြီးအိမ်မတွေသာ နေလို ့ရရုံသာဖြစ်ချင်ဖြစ်ပါစေ ရေလောင်းအိမ်သာကို အထူးအလေးပေးဆောက်နေကြတာ
တွေ ့လာရတယ်။
ဟိုတုန်းက ပြင်ပနဲ ့ အဆက်အသွယ်နည်းခဲ ့သလောက် ခုနောက်ပိုင်း လမ်းပန်းဆက်သွယ်ရေး ကောင်းလာတဲ ့နောက်ပိုင်း ကျန်းမာရေးဗဟုသုတတွေလည်း တိုးလာကြတယ်။
ကျေးရွာတိုင်းမှာလည်း အိမ်တိုင်ယာအရောက် ရေပိုက်တွေ သွယ်လာနိုင်ကြတယ်။
ဒါတွေက သိပ်မကြာသေးတဲ ့ နှစ်ကာလအတွင်းမှာ ပြောင်းလဲလာတဲ ့ ကျနော်တို ့ဖက်က မြင်ကွင်းတွေပါ။
_ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _
တောတွင်းပျော်ငယ်ဘဝဟာ ချင်းပြည်တောင်ပိုင်းက မတူပီ ဆိုတဲ ့မြို ့ကလေးကနေ ကြီးပြင်းလာခဲ ့တာ။
မတူပီမြို ့ဟာ တောင်ကုန်းတောင်တန်းပေါ် ခွအုပ်တည်ထားပြီး
မြို ့ထဲမှာ လမ်း ရှစ် လမ်းဆုံတဲ ့ လမ်းဆုံရှိနေတာကလည်း ထူးခြားချက်တစ်ခုပေါ ့။
တောတွင်းပျော်တို ့ နေခဲ ့တဲ ့တုန်းက မတူပီနဲ ့ အနီးဆုံးမြို ့ ဖြစ်တဲ ့မင်းတပ်မြို ့ဟာ ၁၀၂ မိုင် ဝေးပြီး မိုးတွင်းဆို လနဲ ့ ချီသွားရတဲ ့ လမ်းမျိုး။
ဒီအချိန်တုန်းက အောင်ဆန်းသူရိယ ဦးတိုက်ချွန်းကြီး သက်ရှိထင်ရှား
ရှိနေသေးတဲ ့အချိန်။
မိုးတွင်းဆို မှိုင်းခိုးတွေ သိပ်သိပ်သည်းသည်းဝေ စိုစွတ်နေတတ်သလောက် နွေရောက်ရင် တိတ်ဆိတ်ခြောက်သွေ ့
နေတတ်ပြန်ရော …
ဒီအကြောင်းတွေ အစဖော်ပြန်ရေးမိပြန်တော ့ ငယ်ငယ်က
မြို ့ကလေး တောင်ကုန်းပေါ်ကနေ အမြဲ လှမ်းမျှော်ကြည် ့မိခဲ ့
ဘုံတလာရေတံခွန်ကြီးကို အမှတ်ရလာပြန်တယ်။
ဒီရေတံခွနကြီးဟာ လေးမြို ့မြစ်ရဲ ့အစ။
~~~~~~~~~~~~~~~~~~
ကျနော်နေခဲ ့ချိန် အစပိုင်းလောက်က မတူပီမြို ့နယ်တစ်ခုလုံးမှာ
အထကကျောင်း တစ်ကျောင်းသာရှိပါသေးတယ်။
ဒီတစ်မြို ့နယ်လုံးက အထကကျောင်းသားတွေဟာ မတူပီမြို ့ကို ခြေကျင်လာပြီး ကျောင်းလာတက်ကြရတာ။
တချို ့ကျောင်းသားတွေဆို မိုင် ၅၀/ ၆ဝ ရပ်ဝေးလောက်နေ လာတက်ကြတယ်။ အနီးဆုံးရွာဖြစ်တဲ ့ ဖနိုင်ရွာ ငလိုင်ရွာတောင်မှ
၈ မိုင် ၉ မိုင်ခရီး။
ဒီမြို ့ကလေးရဲ ့ မိုးဦးကျောင်းစဖွင် ့ချိန်မှာ ကျောင်းသားပြည် ့ပြည် ့စုံစုံဆိုတာ တစ်ခါမှမရှိ။ တစ်နှစ်တာ ကျောင်းဖွင် ့ချိန်
တနင်္လာနေ ့မနက်ပိုင်းနဲ ့ သောကြာနေ ့ ညနေပိုင်းလည်း ရပ်ဝေးကျောင်းသားတွေ မစုံနိုင်။
ဇွန်လကျောင်းဖွင် ့ချိန်မတိုင်ခင် မေလလယ်လောက်ကစပြီး ရပ်ဝေးကျောင်းသားတွေ မတူပီမြို ့ကိုရောက်လာကြပါပြီ။ တချို ့က
အိမ်ငှားရှာဖို ့။
အများစုက အထကကျောင်း ပရဝုဏ်အတွင်းမှာရှိတဲ ့ တောင်ကုန်းစောင်းပေါ်မှာ ကျောင်းတက်စဉ်ကာလအတွင်းမှာ
နေထိုင်ဖို ့ တဲကလေးတွေဆောက်ဖို ့။
ကျောင်းမှာ အဆောင်ဘော်ဒါရှိသလားဆိုတော ့ ရှိပါတယ်။
ဒီဘော်ဒါဆောင်ကြီးက အရေးခင်းပြီးနောက်ပိုင်း
ပုံစံ ၃၁ ဖောင်အဖြည် ့မှားလို ့ ဝန်ထမ်းဘဝကပြုတ်ပြီး ကျောင်းဆရာ/မဖက်ကို ဝင်လာတဲ ့ မြေပြန် ့က ဆရာမတွေ အဓိကနေတာပါ။
သူတို ့တဲဆောက်ရတဲ ့ အလုပ်ဟာ အင်မတန်ပင်ပန်းပါတယ်။
မြို ့ပေါ်ကနေ ဖြတ်လမ်း ၃ မိုင်လောက် ဇောက်ဆင်းရတဲ ့ လေးမြို ့ ချောင်းဘေးကနေ ဝါးတွေခုတ် ထမ်းတင်။ တစ်နေ ့ ၂ ခေါက် ၃ ခေါက် အတက်အဆင်းလုပ်ထမ်းရတာ။
နောက် သက်ငယ်(သက်ကယ်) ရိတ်။ အစပိုင်းမှာ ရွာက ညီအကိုမောင်နှမ ဆွေမျိုးသားချင်းတွေလာကူနိုင်ကြပေမယ် ့
မိုးဦးကျချိန်မှာတော ့ တောင်ယာအလုပ်တွေပြန်လုပ်ကြမှာမို ့
အချိန်ပြည် ့ မကူညီနိုင်။
တချို ့က ကျောင်းစဖွင် ့ချိန်အထိတိုင် တဲထိုးမပြီးသေး။ ဒါဆို ညနေကျောင်းဆင်းပြီးချိန် လေးမြို ့ချောင်းကို ပြေးဆင်း ဝါးတစ်ခေါက်စာ ခုတ်ထမ်းတက်လာ။
အဲဒီအချိန်က နယ်ကျောင်းသားတွေရဲ ့ဘဝဟာ
အသက်ရှုအမောဆို ့လောက်အောင်ကို ပင်ပန်းလှပါတယ်။
ဟိုတစ်ချိန်တုန်းက ခုခေတ်လို ပလတ်စတစ်တွေ ပေါပေါများများမရှိသေးတော ့ ရေခပ်ရေသယ်ရတဲ ့ နေရာမှာလည်း ဗူးခါးခြောက်ဘူးတွေ သုံးကြရတယ်။ ဒီဗူးခွံတွေက အထိအခိုက်မခံနိုင်တာမို ့ အတော်ဂရုစိုက်ပြီး ထိန်းသိမ်းရတာ။ ရဖို ့ကလည်းမလွယ်။ ထိမိခိုက်မိလို ့ ကွဲသွားပြီဆိုရင်လည်း သူတို ့အတွက် အတော် ဒုက္ခများတာ။
အဲဒီအချိန်ကာလက မတူပီမြို ့ဟာ ဆောင်းရောက်လာပြီဆို ရေခက်ခဲလာတာမို ့။ ရသလောက်ရေကို ရှိသလောက် ဘူးတွေနဲ ့
စုထားရတယ်။
တချို ့ကျောင်းသားတွေရဲ ့ ရွာ ခရီးအလှမ်းဝေးလွန်းတော ့ သောကြာနေ ့ မွန်းလွဲကျောင်းမတက်ဘဲ ရွာကိုပြန်ကြပါတယ်။
ကျောင်းသားတွေရဲ ့ ရွာနာမည်တွေကို မှတ်ပြီး ဆရာတွေက ခွင် ့ပေးရပါတယ်။ မပေးလို ့မရ။
တစ်ချို ့က ရွာပြန်ရောက်ဖို ့အရေး လမ်းမှာ တစ်ညအိပ်သွားတယ်။
ရွာရောက်တော ့လည်း မနားအား …
နောက်တစ်ပတ်စာ နှစ်ပတ်စာ ရိက္ခာ ဆန် ကျောက်ဖရုံ ရွှေဖရုံ
မျောက်ဥ စတာတွေစု။ ပြီးတာနဲ ့ ပြန်လှည် ့လာ။
မတူပီကို ပြန်ရောက်တော ့ တနင်္လာနေ ့ မနက်ကျောင်းတက်ချိန်
မမှီပြန်။
ခရီးဝေးလွန်းတော ့ ရိက္ခာလည်းများများမထမ်းနိုင်။
သူတို ့က မထမ်းနိုင်ဘူးဆိုရင်တောင်မှ ဆန်အိတ်ကြီးတစ်အိပ်စာလောက်တော ့ ထမ်းသွားကြတာပါပဲ။
၉ တန်း ၁ဝ တန်း အရွယ်တွေဆိုပေမယ် ့ အရမ်းသန်မာကြတယ်။
တောင်ပေါ်ဒေသဆိုတော ့ လမ်းဟူသမျှက အတက်အဆင်းတွေချည်း။ သူတို ့ကတော ့ နေ ့ဝက်လောက် အတက်အဆင်းလမ်းမှာ မနားတမ်းလျှောက်နိုင်ကြတွေပါ။
တစ်ချို ့ကျောင်းတက်နေစဉ်ကာလမှာ ဆုံးသွားလို ့ ရပ်ဝေးနယ်ဝေး ဆွေမျိုးညာတိတွေဝေးမို ့ အနီးအနားဘော်ဒါတဲက ကျောင်းသားတွေ ကျောင်းဆရာတစ်ချို ့
အသုဘရွာပြန်ပို ့ရတာတွေလည်း ရှိသေးတယ်။ အိမ်ကို အချိန်မှီ
ပြန်အကြောင်းမကြားပေးနိုင်တာမို ့ ဘော်ဒါနီးချင်း ဆွေမျိုးရင်း
အချင်းချင်းစီစဉ်ပေးရတွေ။
ဟိုတုန်းက တောင်ပေါ်နယ်ကျောင်းသားဘဝနဲ ့ ပတ်သက်တာတွေ
ရေးချင်တာတွေ အများကြီးရှိနေပေမယ် ့ ဒီလောက်ပါပဲ။
ခုခေတ်ကျောင်းတက်နေကြတဲ ့ ကျောင်းသားတွေကိုမြင်မိတော ့
ငယ်ငယ်က နယ်ကကျောင်းတက်လာကြတဲ ့ သူငယ်ချင်းတွေကို
မြင်ယောင်အမှတ်ရစိတ်နဲ ့ ….
တောတွင်းပျော်
24 comments
ဦးကျောက်ခဲ
June 25, 2017 at 10:48 pm
ပထမပြောချင်တာက ငြိမ်းချမ်းချင်းဆိုတာပဲ …
စစ်ပွဲဆိုတာ ကောင်းကျိုးမပေး ၊ ၂-ဘက်လုံးလည်း သေကြေ ကျိုးကန်း…
ကြားက အရပ်သားတွေခမြာလည်း မြေဇာပင်ဖြစ် ၊ ပေါ်တာကလည်း အဆစ် …
အခုလို ငြိမ်းချမ်းရေးယူလိုက်တာ မင်္ဂလာရှိပါ့ဗျား …
.
ချင်းတိုင်းရင်းသား ကျောင်းနေဘက်သူငယ်ချင်းတွေ အများကြီးရှိတယ်ဗျ…
ဆောင်းတွင်းဘက်ဆို ချင်းတောင်မှာ အေးလွန်းလို့ စာသင်နေရင်း ဖယောင်းတိုင်နဲ့ လက်ချောင်းတွေနွေးအောင် မီးကင်ရသတဲ့ ။ တစ်ခု ခြီးကျူးဖို့ကောင်းတာက တစ်ယောက်ကောင်းစားရင် တစ်ဆွေမျိုးလုံး တစ်ရွာလုံးကို ပြန်လှည့်ကြည့်တာပဲ …
တောတွင်းပျော်
July 5, 2017 at 11:36 pm
ငြိမ်းချမ်းခြင်းအကျိုးကတော ့ ကျနော် လက်တွေ ့သိခဲ ့ရပါတယ်။
၉၇/ ၉၈ ဝန်းကျင် ကျနော်တို ့နယ်ဖက် စစ်ကောက်တော ့ လူငယ်အတော်များများ
ထိုင်းဖက်ကို ထွက်သွားကုန်တယ်။
ကျနော် ကိုယ်တိုင်လည်း ထိုင်းဖက်ရောက်လိုက် မလေးဖက်ရောက်လိုက်
နှစ်အကြာကြီး အိမ်မပြန်နိုင်ခဲ ့ဘူး။
ကျနော် …
ချင်းပြည်တောင်ပိုင်းကော မြောက်ပိုင်းမှာပါ နေဖူးခဲ ့တယ်။
ဆောင်းတွင်းဆို ရေငွေ ့မပါ အေးစက်နေပြီး အရေပြားတွေ
ခြေဖဝါးတွေအနားသားတွေ အက်ကွဲတဲ ့အထိ အေးစက်တယ်။
အဆီနည်းတဲ ့လူဆို ပိုခံရတယ်။
ညဆို စောင်ခြုံထားရင်း မီးဖိုနံဘေးမှာ စာဖတ်ရတယ်။ အအေးက ဘယ်လောက်ထိပြင်းသလဲဆို
မီးဖိုဖက်အခြမ်းက ကိုယ်က လောင်မတတ်ပူနေပေမယ် ့ တဖက်ခြမ်းက အေးစက်နေတယ်။
ဟိုဖက်လှည် ့ ဒီဖက်လှည် ့ပြောင်းထိုင်နေရတာ။
ချင်းလူမျိုးတွေက သူတို ့ဒေသ သူတို ့လူမျိုးကို အရမ်းခင်တွယ်သံယောဇဉ်ကြီးကြတယ်။
ဘယ်အရပ်မှာပဲ ကွန်လွန်သေဆုံးတာဖြစ်စေ တတ်နိုင်ရင် တောင်ပေါ်က ဇာတိရွာဆီ
မရောက် ရောက်အောင်ပြန်သယ်ကြတယ်။ ဟိုတုန်းကတွေပေါ ့။
ခုနောက်ပိုင်းနည်းသွာတယ်ဆိုပေမယ် ့ ရှိနေပါသေးတယ်။
ဥပမာ စင်ကာပူက အိမ်ဖော်မလေးအဖြစ်မျိုး။
နိုင်ငံခြားရောက်လို ့ တစ်ယောက်အဆင်ပြေရင် နောက်ကကျန်ခဲ ့တဲ ့ ညီအကို
မောင်နှမ မိဘ သူငယ်ချင်း စတာတွေ အဆင်ပြေသလို ခေါ်ထုတ်တယ်။
ချင်းပြည်က ခက်ခဲလွန်းတာကိုး
CharTooLan
July 6, 2017 at 1:39 pm
ကျနော်တွေ့ဖူးတဲ့ချင်းတွေကတော့ တစ်ယောက်ကောင်းစားရင် တစ်မျိုးလုံးကြည့်ဖို့နေနေသာသာ ကိုယ့်မိဘတောင် ကိုယ်ပြန်မကြည့်ကြဘူးဗျ မတိုးတက်တာ၊ ယဉ်ကျေးမှုမဖွံ့ဖြိုးတာ၊ ချို့တဲ့လိုက်ကြတာလဲလွန်ရော ချင်းလူမျိုးထဲကအောင်မြင်တိုးတက်သွားသူတွေကို အများကြီးလိုအပ်နေသေးတဲ့ ကိုယ့်နေရာ ကိုယ့်ဒေသအတွက် စံပြတခုခုဖစ်စေချင်တယ်….
ဦးကျောက်ခဲ
July 6, 2017 at 2:34 pm
လူချင်းတူပေမဲ့ အသက်ရှုပုံချင်းကွဲတယ် …
ချင်းဖြစ်တာတူပေမဲ့ အမျိုးချစ်စိတ် ကွာမှာပေါ့ …
ဩစီနဲ့ အမေဂျီးကားမှာ ချင်းလူမျိုးတွေ မြို့တည်လို့ရတယ်…
ဟိုးအရင် … Guam တို့ Saipan တို့ကို US က ဖရီးဗီဇာဖွင့်ပေးချိန် ၊ လေယာဉ်တဝက်လောက်က ချင်းတွေချည်း ။ ရွာလိုက် ပြောင်းကြတယ်လို့တောင် ယုံမှားရတယ် … :k:
တောတွင်းပျော်
July 6, 2017 at 9:32 pm
ပိုစ်ရဲ ့ ရည်ရွယ်ချက်က ဟိုတုန်းက တောင်ပေါ်ကလူတွေ ပညာသင်သွားရတဲ ့ အခက်အခဲတွေအကြောင်းတွေပါ။
တဖြည်းဖြည်းနဲ ့ နိုင်ငံခြားထွက်တဲ ့ အကြောင်းဖက်ကိုရောက်သွားရော ….
ထွက်သွားရတဲ ့ အကြောင်းရင်းတွေ အတော်များများထဲက တစ်ခုက မြန်မာပြည်ထဲ နေမပျော်တာလည်းပါတယ်။
ဦးကျောက်ကြားဖူးမလား ဟိုတုန်းက ဘူမိပုံပြင်လေးတစ်ခု။
ဦးနေဝင်းခေတ်က။
Vun Suan ဝုန်ဆွမ် ဆိုတဲ ့ တီးတိန်နယ်သား ချင်းလူမျိုးတစ်ယောက် ဂျာမနီမှာ ကျောင်းတက်တယ်။ အလုပ် လုပ်တယ်။ဟိုမှာ ဂျာမနီသူနဲ ့အိမ်ထောင်ကျတယ်။
ဒါပေမယ် ့ မြန်မာပြည်ကို ချစ်စိတ်နဲ ့ သူ့ ့မိသားစုနဲ ့ပြန်လာပြီး သတ္တုတွင်းဝန်ကြီးဋ္ဌာနမှာ အလုပ်ဝင်လုပ်တယ်။
တခါတော ့ သတ္တုတွင်းဝန်ကြီးဋ္ဌာနရဲ ့ စီမံကိန်းတစ်ခုအတွက် ဂျာမနီက ပါရဂူနှစ်ယောက် ရောက်လာတယ်။
အဲဒီနှစ်ယောက်က ဝုန်ဆွမ်ကိုတွေ ့တော ့ ဝန်ကြီးဋ္ဌာနကိုပြောတယ်။
ဒီမှာ သူတို ့ရဲ ့ဆရာအရင်းခေါက်ခေါက် မစ္စတာဝုန်ဆွမ်ရှိနေတာ သူတို ့ကို ငှားဖို ့ လိုသေးလားတဲ ့။
အဲဒီနောက်ပိုင်း ဝုန်ဆွမ်ဟာ သူ ့မိသားစုကို ဂျာမနီ အရင်ပြန်ပို ့။ နောက်မှ သူလည်း ဂျာမနီကို အပြီးအပိုင်ထွက်သွားတော ့တယ်။
သူ ့ရဲ ့နာကျဉ်းမှုဟာ ဘယ်လောက်တောင်ပြင်းထန်ခဲ ့သလဲဆိုရင် ၈၈ နောက်ပိုင်း နယ်စပ်တစ်နေရာမှာ သူ အထောက်အပံ ့ပေးတဲ ့
အဖွဲ ့အစည်းတစ်ခုပေါ်လာခဲ ့တယ်။
ဦးဝုန်ဆွမ် ဆုံးသွားတာ သိပ်မကြာလှသေးပါဘူး။
ဦးကျောက်ခဲ
July 6, 2017 at 10:39 pm
ကိုရင်တော အသက်ဖြည်းဖြည်းရှု …
လူဆိုတာ “ရေကြည်ရာ မြက်နုရာ” ရွှေ့ကြသူတွေချည်း…
ဘယ်သူ့ကိုမှ အတိုက်အခံ အပြစ်ပြောစရာမရှိ …
ကိုယ့်ဒုက္ခ ကိုယ်သာသိ ၊ မြေပြန့်ကလူ တောင်ပေါ်တင်ရင် ဂန့်မှာ…
စနစ်ဟောင်းအကြောင်း စာဖွဲ့ရင်တော့ မဆုံးနိုင် … :k:
တောတွင်းပျော်
July 6, 2017 at 9:01 pm
မတိုးတက်တာ ယဉ်ကျေးမှုမဖွံ ့ဖြိုးတာ ချို ့တဲ ့တာတွေက
အပြစ်တင်စရာ တစ်ခုလိုဖြစ်နေေရောလား …
တကယ် ့လက်တွေ ့ ဘဝကို အတွင်းကျကျမြင်နိုင်အောင်ကြိုးစားပေးပါ။
ဒီလိုမျိုးမှ သဘောမထားနိုင်ရင် လူမျိုးကြီးဝါဒဆိုတဲ ့ စကားလုံးက ဘယ်အချိန်မှ ကုန်ဆုံးနိုင်မှာမဟုတ်ဘူး။
ပင်လယ်ရေမျက်နှာပြင် ပေ ၄၀၀ဝ ကနေ ၆၀၀ဝ ကျော်အတွင်း မြေပြန် ့လုံးဝမရှိတဲ ့ တောင်တန်းတွေပေါ်
နေထိုင်မှုအခက်အခဲတွေကို ဒေသခံတွေကလွဲပြီး အပြင်လူတွေက သိပ်သိမှာမဟုတ်ဘူး။
တစ်ဦးတစ်ယောက်ကြောင် ့ တစ်မျိုးလုံးတစ်ဆွေ တစ်နိုင်ငံလုံး ဒီလိုဖြစ်ရမယ် သတ်မှတ်လို ့မရသလို
ဒီမျိုးနွယ် ဒီမျိုးရိုးကြောင် ့ ဒီပုတ်ထဲကဒီပဲ ပဲဖြစ်ရမယ်လို ့ တရားသေမှတ်ယူလို ့မရပါဘူး။
မတူတဲ ့ လူမျိုးစုတိုင်းမှာ သူ ့တို ့ဘာသာ သီးခြားဓလေ ့တွေရှိတယ်။ ရိုးရာတွေရှိတယ်။ ဗီဇတွေရှိတယ်။
ကျနော်ကငယ်ငယ်ကတည်းက ချင်းပြည်မှာကြီးလာခဲ ့တာ။ အတော်များများထိတွေ ့ဆက်ဆံလာခဲ ့တာ။
ချင်းပြည်ဟာ ပညာတတ်မချို ့တဲ ့ပါဘူး။
အကြောင်းအမျိုးမျိုးကြောင် ့ မဆလခေတ်ကတည်းက ပညာတတ်တွေ နိုင်ငံခြားကို ထွက်သွားခဲ ့ကြတာ ..
ဒေသရဲ ့ ခက်ခဲမှုတစ်ခုတည်းတင်မကဘူး နိုင်ငံရေးနဲ ့လည်း အများကြီး ပတ်သက်နေပါတယ်။
aye.kk
June 26, 2017 at 1:09 am
ချင်းဆိုတာ
ချယ်လူလင်းတဲ့
ချယ်လူလင်းတွေမဟုတ်ကြောင်း
အခုpostလေးဖတ်ပြီးလေးစားမိပါတယ်။
တောင်ပေါ်ဒေသအကြောင်းတွေ
ဖတ်ချင်ပါတယ်၊နောကက်ထပ်ဆက်ရေးပေးပါဦး
ဆက်ဖတ်ချင်ပါတယ်။
တောတွင်းပျော်
July 5, 2017 at 11:37 pm
အဆင်ပြေရင် ဆက်ရေးပါအုံးမယ် အန်တီ!
kai
June 26, 2017 at 8:07 am
အခုရော ဇာတိဒေသပြန်ရောက်ဖြစ်သေးလား..
ချင်းပြည်ကနေ.. ကရင်ပြည်ဖက်ချည်း အတွေ့များနေသလားလို့..။
ဇာတိပြန်ဖြစ်ရင်.. အရင်လိုမဟုတ်တော့ဘူးလို့တော့ ထင်ပါတယ်..။
ဖြည်းဖြည်းချင်း ပြင်သွားကြမယ်လို့..။
ပြောလို့သာပြောတာ.. အမေရိကားမှာ ချင်းတိုင်းရင်းသား တွေသောင်းချီ…။
ကမ္ဘာအနှံ့ဆို.. သန်းချီမယ်ထင်တယ်..။ မီဇိုရမ်ပြည်ကချင်းတွေပါ ထည့်တွက်မယ်ပေါ့..။
လုံမလေးမွန်မွန်
June 30, 2017 at 12:47 pm
ဟုတ်ပါ့..
ကိုတောကို ကရင်လို့ ထင်တာ.. 🙂
တောတွင်းပျော်
July 5, 2017 at 11:59 pm
လုံမလေး အထင်က တစ်ဝက်တိတိ မှန်ပါတယ် :k:
တောတွင်းပျော်
July 5, 2017 at 11:57 pm
အဖေက အစိုးရဝန်ထမ်း။
ဇာတိမြောက်ပိုင်းက။ အဲဒီဖက်တွေ မရောက်တာ ကြာလှပေါ ့။
ခုနောက်ပိုင်း အများကြီးအဆင်ပြေလာတယ်။
ဆိုပေမယ် ့ လူတွေက နိုင်ငံခြားထွက်နေကြတုန်း။ ဒါက နိုင်ငံရေးပထဝီနဲ ့လည်း
အများကြီးဆိုင်နေပါတယ်။ တချို ့ရွာတွေဆို ရွာတွေပျက်သွားလောက်တဲ ့အထိ
နိုင်ငံရေးဒုက္ခသည်အနေနဲ ့ တတိယနိုင်ငံထွက်ကုန်တာ။
ဟိုအရင် မဆလခေတ်ကတည်းက အမေရိကမှာ ရွာတည်နိုင်လောက်အောင် ထွက်သွားခဲ ့တဲ ့
ရွာတွေရှိတယ်။ ဖလမ်းမြို ့နယ်က လုံဗန်ရွာဆိုရင် ဟိုကတည်းက အမေရိကကို ရွာတစ်ဝက်လောက် ရောက်သွားတယ်။
ဒေသရဲ ့ ခက်ခဲမှု မြေပြန် ့အစိုးရရဲ ့ ခွဲခြားမှုတွေနဲ ့ ဘာသာရေးအဆက်အသွယ်တွေနဲ ့
နိုင်ငံခြားကိုဦးတည်ကုန်တယ်။
ဟိုခေတ်တုန်းကတည်းက တတ်နိုင်တဲ ့လူတွေက အိနိ္ဒယဖက်မှာကျောင်းတက်ကြပြီး အမေရိကကို
ဆက်ထွက်သွားခဲ ့ကြတယ်။
သင့်အေးရိပ်
June 26, 2017 at 10:21 am
အဲ့နယ်က ကျောင်းသားလေးတွေ ပညာ ရှာ ကျောင်းတက်ရတာလည်း မလွယ်ပါ့လား။
အခုရော အရင်ထက် ပို လွယ်လာပြီလား။
လွယ်မှပဲ ဖြစ်မယ်။ တောနယ်တွေမှာ
အလိလိုမှ ပညာရေးကို
သိပ် ဦးစားမပေးရတဲ့အထဲ ပညာရှာရ ခက်နေရင်ဖြင့်
🙁
တောတွင်းပျော်
July 6, 2017 at 12:00 am
နောက်တစ်ပိုင်း ဆက်ရေးအုံးမလားလို ့ပဲ
padonmar
June 26, 2017 at 9:50 pm
ချင်းပြည်နယ်က လူတော်တွေ ထွက်တယ်။
ချင်းလူမျိုး အထူးကု ဆရာဝန်တွေအများကြီး။
I Love Myanmar ချင်းမလေး လည်း နာမည်ကြီး။
ဒါပေမယ့် အများစုက ဆင်းရဲနေတယ်။
ရေကြီးမြေပြိုတဲ့ ဒဏ် ခံလိုက်ရတာ ပိုဆိုးတယ်။
ငြိမ်းချမ်းကြပါစေ။
တောတွင်းပျော်
July 6, 2017 at 12:06 am
ရာသီဥတုက ကြမ်းတယ်။
တောင်တွေက မတ်တယ်။
စိုက်ပျိုးအတွက်က အခက်အခဲရှိတော ့ တတ်နိုင်သမျှပညာရေးပိုင်းမှာ
ဖြစ်ထွန်းအောင် အခက်အခဲအများကြီးကြားက သူများထက်
အဆပေါင်းများစွာ ပိုကြိုးစားရတာ။
အရင်ကကျော်စွာဦးကြီးမိုက်
June 29, 2017 at 3:02 pm
ကြားမိတာတော့ ချင်းပြည်နယ်မှာ အရွယ်ကောင်းလူငယ်တွေတော်တော်နည်းကုန်ပြီဆိုပဲ
ရန်ကုန်တက်အလုပ်လုပ်..နိုင်ငံခြားထွက်…ပြည်နယ်ထဲမှာဝင်ငွေရမဲ့အလုပ်အကိုင်
အခွင့်အလမ်းကရှိမှမရှိသေးတာကိုးဗျ..မယုံရင်တောတွင်းပျော်ကိုသာကြည့် :k: :k: :k:
တောတွင်းပျော်
July 6, 2017 at 12:08 am
ချင်းပြည်မှာ တောမထူတော ့ တောထူတဲ ့နေရာ ရွေ ့နေရတာလေ :k:
လုံမလေးမွန်မွန်
June 30, 2017 at 12:43 pm
စိတ်ထဲမှာ ဖွံဖြိုးမှုအနည်းဆုံးလို့ ထင်မိတာ.. ချင်းနဲ့ ကယား လို့ ထင်တာပဲ.. အဓိက လမ်းပန်းဆက်သွယ်ရေးပေါ့.
ဒါပေမယ့် ခရစ်ယာန်အသင်းတော်တွေရဲ့ အထောက်အပံ့တွေနဲ့ ချင်းလူငယ်အများစု နိုင်ငံခြားမှာရောက်နေကြတယ် ထင်တယ်..
မီးအိမ်ရှင်မလေး သီချင်းကို အရမ်းကြိုက်တယ်.. ချင်းတောင်တွေဘက်ကလည်း သွားလည်ချင်တယ်..
အေးချမ်းပါစေမြန်မာပြည်!!!
တောတွင်းပျော်
July 6, 2017 at 12:20 am
ချင်းတောင်က သက်နုကျောက်။ မိုးတွင်းဆို လမ်းတွေကပြိုပေါ ့။
ဟိုတုန်းက တောင်ယာအားကိုးလို ့ရတယ်။
ခုတော ့ ခက်ခဲသွားပြီ။
အအေးကဲတဲ ့ ဒေသမို ့ ထင်းမီးသုံးရတာက တခြားဒေသထက်ပိုများတော ့
တောသစ်တွေလည်း ကုန်သလောက်ရှိနေပြီ။
မီးအိမ်ရှင်မလေးသီချင်းက …
ဆရာစောဘွဲ ့မှူး တီးတိန်ကိုလာတော ့
သူတို ့ အသင်းတော် ( EBC ) ဧဝံဂေလိဘက်တစ်ချာခ်က အသင်းသူ
ကျောင်းဆရာမလေးတစ်ယောက်အကြောင်းကိုရေးထားတာ။
စောဘွဲ ့မှူးလာတော ့ ကျနော ့သူငယ်ချင်းတစ်ချို ့
စောဘွဲ ့မှူးတပည် ့ စောစောမူး နာမည်ခံယူပြီး သူ ့ဆီမှာ ဂီတာတီးသင်ခဲ ့ကြသေးတယ်။
church မှာ စောဘွဲ ့မှူးက သင်တန်းအခမဲ ့ ဖွင် ့ပေးတာကိုး
ဇီဇီ
June 30, 2017 at 1:18 pm
ချင်း ရိုးရာ ဟင်းတစ်ခွက်လောက် ချက်နည်းလေး ပြောပြပါညော်
:chit:
တောတွင်းပျော်
July 6, 2017 at 12:23 am
ချင်းပြည်တောင်ပိုင်းဒေသက ပြာရည်နဲ ့ချက်တဲ ့ ဟင်းအကြောင်း ကြားဖူးသလား
အမ!
နောက်မှ ပြန်လာမန် ့မယ်။ ခု မျက်စိ မခံနိုင်တော ့လို ့
ပြာရည်နဲ ့ ချက်တဲ ့ဟင်းက မတူပီနယ် မီဇိုပြည်နယ် ( လုရှိုင်း ) ဖက်မှာ သုံးကြတယ်။
ကြော်ချက် ( လုံဘိန် ) ပြုတ်ချက် ( အမ်ပေါ ့ ) ၂ မျိုးချက်ကြတယ်။
သူက ငံပြာရည်လိုသဘောမျိုးသုံးတာပါ။
အထူးသဖြင် ့ ပဲရွက်တွေ အနူးကြာတဲ ့ အသားရွက်တွေမှာ ထည် ့ရင် ခဏလေးနဲ ့ နူးပါတယ်။ ပဲရွက်တွေဆို နူးညံ ့သွားတာပဲ။
ဝက်သားချက်တဲ ့အထဲမှာ သုံးလိုက်ရင် ဝက်ခေါက်တွေ နူးသွားပြီး စားရတဲ ့အရသာ
တစ်မျိုးထူးပါတယ်။
အမ်ပေါ ့ဟင်းကြတော ့ ကရင် တာလဘောဟင်းလိုပါ။ သူကတော ့ ဆန်မလှော်ဘဲထည် ့ပြီး ပြာရည်သင် ့ရုံထည် ့ပေးတာ။
လုရှိုင်းဖက်မှာ မီးဖိုမှာ မီးလှုံရင်း မတော်တဆ မီးဖိုထဲ တံတွေးထွေးမိရင် အလွန်စိတ်ဆိုးတတ်ကြပါတယ်။ ပြာကို သန် ့သန် ့ရှင်းရှင်းယူကြတယ်။
ပြာရည်ကို ဘီးစပ်ရွက်/ပင် ဝါးပင်တွေကို မီးရှို ့ပြာချပြီးယူရတာ။ ဝါးစိမ်းကို ပြာချရင်ပိုကောင်းတယ်လို ့ ဆိုတယ်။
မြောက်ပိုင်းမှာက ဆာဘူးတီးဆိုတဲ ့ ပြောင်းဖူးပြုတ်။ သူကတော ့ အသားပြုတ်ရည်နဲ ့ဟင်းသီးဟင်းရွက်နဲ ့ ချက်ထားတာ။
ပြောင်းဖူးဆိုတာက အစိုမဟုတ်ဘဲ အခြောက်ခံထားတဲ ့ အစေ ့တွေကိုမွှေးနေအောင်လှော် အခွဲကျွတ်အောင် ဆုံထဲထောင်းပြီး ဒန်အိုးထူထူ ( သူက သာမန်အိုးထက် အပူပိုပြင်းတယ် ) နဲ ့ တစ်ညလုံး မီးမျှင်မျှင်နဲ ့ပြုတ်ပေါ ့။
နောက်ပြီးတော ့ ဝက်အူပြုတ်။
သူက ၂ မျိုးပြုတ်တယ်။ တစ်မျိုးက ဝက်အူထဲကို ဝက်အတွင်းကလီစာ အသား အဆီတွေကို နှုပ်နှုပ်စင်း စပါးလင် ဂျင်း စတဲ ့အမွှေးအကြိုင်တွေနဲ ့ ရောထည် ့ပြီး ပြုတ်တာ။
နောက်တစ်မျိုးကတော ့
ဝက်အူထဲကို ကောက်ညှင်းထည် ့ပြီး ပြုတ်တာ။
ဝက်အူအတွင်းပိုင်းကိုတော ့ ဆားတွေဘာတွေနဲ ့ အသေအချာနယ်ပြီးဆေးပေါ ့။
ဒါက မြောက်ပိုင်းတီးတိန် တွန်းဇံနယ်ဖက်က လူတွေက လုပ်ကြတယ်။
တခြားဒေသမှာလည်း လုက်ကြမယ်ထင်တာပဲ။
ချင်းပြည်က အေးတော ့ အစားအသောက်စားကြတဲ ့အခါ ပူပူနွေးနွေးပဲ စားကြတယ်။
ဟင်းအရည်သောက်ကို နှစ်သက်ကြတယ်။ အအေးကို အံတုဖို ့ဟင်းရည်ပူပူကို သောက်ကြတယ်။
kai
July 7, 2017 at 5:38 am
ဂျူးတွေက.. သူတို့မျိုးရိုးဗီဇ အစဉ်ဆက်တဲ့သူတွေကို လိုက်ရှာ.. အစ္စရေးပြည်မှာ အခြေချဖို့ကူညီခေါ်လေ့ရှိတယ်..။
အဲဒါ… ချင်းတွေ ထောင်ချီခေါ်သွားတယ်လို့ သတင်းထဲတွေ့ဖူးတာပဲ..။
ဂျူးဆိုတာ အင်မတန်”ထက်”တဲ့ အမျိုး…။ ဆိုတော့.. သူတို့ဗီဇသာပါရင်.. ထက်ကြမှာသေချာ..။
https://www.youtube.com/watch?v=E1eChxcZfOM
ဆိုတော့..
လွန်ခဲ့တဲ့.. အနှစ်၂ဝလောက်.. ချင်းပြည်မှာ.. ဒေါ့ကျုူမန့်ထရီရိုက်ပြီး.. NHK ( ဂျပန်အစိုးရတီဗီ) ကိုသွင်းတဲ့သူတွေနဲ့အတူတူအလုပ်လုပ်ဖူးတယ်..။
ချင်းမလေးတယောက်တောင်ပေါ်ကနေ.. ရေခပ်ဆင်းတာ ရိုက်ထားတဲ့ဗီဒီယိုကြည့်ပြီး.. .. ချင်းမလေးက.. ဂျပန်မနဲ့တူတယ်..တူတယ်နဲ့.. ကိုယ်ရွှေဂျပန်တွေ ပြောတာ… လှလည်းလှ.. တုတ်လဲတုတ်..။ ခြေသလုံးပြောပါတယ်.။ :k: