နောက် တွယ် စီး ခွင့် မ ရှိ တဲံ ကောင် လေး

ကျွန်တော်ဒီရပ်ကွက်လေးထဲကိုပြောင်းလာတာသိပ်မကြာသေး။ရပ်ကွပ်လေးကသာကေတ

ရှု့ခင်းသာနားမှာရှိသည်။အခြေခံလူတန်းစားတွေနေထိုင်ကြသည်။

ဂျူလိုင်ရဲ့မိုးဦးစက်တွေကဒီနေ့တစ်မနက်လုံးပြိုနေကြသည်။အခုလိုမိုးအေးအေးမှာ

ကော်ဖီသောက်ရင်းပြတင်းတံခါးဆီမှအပြင်သို့မျှော်ငေးရတာကိုနှစ်သက်သည်။

မိုးတိတ်သွားရင်သစ်ရွက်လေးတွေပေါ်မှာမိုးရေစက်လေးတွေတွဲခိုကျန်ခဲ့အုံးမည်သာ..။

အဲလိုအချိန်မျိုးမှာသစ်ရွက်လေးတွေကြားကနေဖြတ်သန်းတိုက်ခတ်လာတဲံ့လေနုအေးလေးတွေ

ကိုရှုရှိုက်ရတာခုံခုံမင်မင်ရှိသည်။ဒီလိုမိုးရေစက်တွေကြားကပင်ကျွန်တော်ချစ်တဲ့ပန်းဦးကေ ကအလုပ်

သွားဖို့ထွက်လာသည်။ပန်းနှင့်ကျွန်တော်ကြားကရင်းနှီးမှု့သမုဒယကြိုးက အချိန်တိုအတွင်းမှာပင်

ခိုင်မြဲလာသည်။ပန်းက ဆောက်လုပ်စ သန်လျင်ဂေါက်ကွင်းထဲမှာ အင်ဂျင်နီယာအဖြစ်လုပ်ရသည်။

ပန်းရဲ ့ပွင့်လင်းတဲ့စိတ်.. စကားပြောတဲ့အခါရဲရင့်စွာပြောတတ်တဲ့အကျင့်ကိုကျွန်တော်ချစ်သည်။

ကျွန်တော်ကပန်းရဲ့အကြိုအပို့အတွက်ကိုယ့်စရိတ်ကိုယ်စားပြီးလိုင်စင်ယူထားသူဖြစ်သည်။

ပန်းနှင့်ဘက်စ်ကားစီးရတဲ့အခါ ဘယ်တော့မှနောက်တွယ်စီးခွင့်မရခဲ့ပေ။

“လမ်းတွေကမကောင်းဘူး..ပြုတ်ကျလိမ့်မယ် တွယ်မစီးရဘူး

ပန်းအနားမှာလာနေ”

ဒါဟာကားတွယ်စီးဖို့ကြိုးစားတိုင်းပန်းဆီက ကြားနေကြစကားသံ။

ဘာပဲဖြစ်ဖြစ်ကျွန်တော်ချစ်ပါသည်။ ။

သန်လျင်ဂေါက်ကွင်းထဲမှာကျွန်တော်သဘောကျတဲ့နေရာလေးတွေရှိသည်။မြေနုလမ်းလေးရယ်..

လမ်းဘေးဝဲယာရှိကိုင်းပင်ရှည်ရှည်တွေကြားကနေဖြတ်သွားပြီးမြစ်ကမ်းနဖူးမှာထိုင်ကာ

ရွှေတိဂုံစေတီကြီးကိုဖူးရတာရယ်…

ညနေအလုပ်သိမ်းချိန်ရောက်ရင်ပန်းနှင့်ကျွန်တော်မြစ်ပြင်ဘေးမှာထိုင်ပြီးစကားတွေပြောခဲ့ကြသည်.

ဘဝတွေအကြောင်း..

အချစ်အကြောင်း..

လူတွေအကြောင်း..

သဘောထားနှင့်ခံယူချက်တွေအကြောင်း..စသည်ဖြင့်။

တစ်ရက်…. ….။

ပန်းကိုသွားကြိုတော့အလုပ်တွေမပြီးသေး။ကွင်းထဲဆင်းပြီးကိုယ်တိုင်ဝင်လုပ်နေရသည်။

အလုပ်သမားအချို့အအေးမိထားလို့မလာနိုင်ကြဘူး။အလုပ်တွေကအမြန်ပြီးမှဖြစ်မှာမို့

ဝင်လုပ်နေခြင်းဖြစ်သည်။နဖူးပြင်မှာတော့ချွေးလေးတွေစို့နေသည်။ကျွန်တော်ကမြစ်ပြင်ဘက်သွားပြီး

ထိုင်စောင့်နေလိုက်သည်။သိပ်မကြာလိုက်ပါမိုးကရွာလာသည်..ဖွဲဖွဲလေးရယ်။

ပန်းလည်းရောက်လာသည်။မိုးရွာလို့အလုပ်သမားတွေပြန်လွှတ်လိုက်တာ..

မဟုတ်ရင်အကုန်အအေးမိကုန်မယ်။

ပန်းရောကျွန်တော်ပါမိုးဖွဲဖွဲတွေအောက်မှမြစ်ပြင်ကိုငေးကြည့်ရတာသဘောကျသည်။

မိုးရေစက်တွေကြားကနေပန်းမျက်နှာလေးကိုငေးကြည့်ရတာရင်ဖိုလို့ပင်ကောင်းနေသေးတော့သည်။

ပန်းလက်ကလေးကိုညင်သာစွာဆုပ်ကိုင်လိုက်သည်။လုံးဝမရုန်းခဲ့ပါ။နဖူးပေါ်ကျနေတဲ့ပန်းရဲ့ဆံစလေးတွေကို

သပ်တင်ပေးရင်းနဖူးလေးကိုနမ်းပစ်လိုက်သည်။

“ဟေ့..ဒါဘာလုပ်တာလဲ“

“ဘာဖြစ်သွားမှန်းမသိဘူး“

“ဒီလိုလုပ်လို့ရလို့လား“

စိတ်ဆိုးလို့လား“

“ဟင့်အင်“

“သော်(ကျွန်တော်)ကိုချစ်လား..ပန်း“

“သံယောဇဉ်တော့ရှိတယ်..ချစ်တယ်ပြောဖို့ကျတော့…..“

စကားစဖြတ်သွားသည်။

“ပြန်ကြရအောင် တော်ကြာနောက်ကျနေမယ်“

ထိုနေ့ကအိပ်မက်တွေနှင့်အိမ်ပြန်ခဲ့ကြသည်။ဘက်စ်ကားနောက်မှာတော့တွယ်စီးခွင့်မရခဲ့ပါ။

ရုံးပိတ်ရက်တွေမှာတော့ရပ်ကွက်နားကဈေးလေးထဲမှာဈေးအတူဝယ်ပြီးမုန့်ဟင်းခါးစားကြသည်။

ပြီးရင်ထိုင်နေကြလက်ဖက်ရည်ဆိုင်လေးထဲမှာစကားပြောကြသည်။ပန်းကကျွန်တော်ဖျော်ပေးတဲ့

လက်ဖက်ရည်မှသောက်သည်။ဖျော်ပေးသည်ဆိုရာမှာ စားပွဲထိုးလေးလာချပေးသောဇွန်းတပ်ရှယ်ခွက်

လေးကိုမွှေပေးရုံသာ။တစ်ခါတစ်လေကျွန်တော်စိတ်ကောက်တဲ့အခါမသိချင်ယောင်ဆောင်ပြီး

ကိုယ့်ခွက်ကိုသာငုံ့သောက်တတ်သည်။ပန်းကလည်းလက်ဖက်ရည်မွှေပေးဖို့ဘယ်တုန်းကမှမပြော။

လက်ဖက်ရည်ခွက်လေးကိုသာငေးကြည့်နေတတ်သည်။

မနေနိုင်တဲ့ကျွန်တော်သာလျှင်မွှေပေးရမြဲ။ ။

ဒီလိုနဲ့တစ်ရက်…။

မြစ်ပြင်ဘေးမှာထိုင်းရင်း

“သော့်ကိုပြောစရာရှိတယ်“

“အင်း“

“အချစ်နှင့်သံယောဇဉ်ကိုဘယ်လိုနားလည်သလဲ“

“ပြောတတ်ဘူး“

“သော့်ကိုသံယောဇဉ်ရှိတယ်လို့ပြောခဲ့တယ်နော်”

“အင်း“

“ချစ်တယ်လို့တော့မပြောခဲ့ဘူး…တကယ်လို့ပန်းက တခြားတစ်နှင့်ယောက်လက်ထပ်သွားရင်…“

“ဗျာ“

“ပန်းမှာအရင်ကချစ်သူရှိခဲ့ဖူးတယ်..ကျောင်းနေဖက်ပါပဲ။ဒါပေမယ့်လွန်ခဲ့ခြောက်လလောက်က အကြောင်းမတိုက်ဆိုင်

လို့လမ်းခွဲခဲ့ကြတယ်။ချက်ချင်းဆိုသလိုပဲသူ နိုင်ငံခြားကိုပညာသင်စေလွှတ်ခံရတယ်..

ပန်းတို့နှစ်ယောက်ကြားမှာစေ့စပ်ညှိနိုင်းဖို့လုံလောက်တဲ့အချိန်ဆိုတာမရခဲ့ကြဘူး။ပြီးခဲ့တဲ့အပတ်ကသူပြန်ရောက်လာ

တယ်…ပန်းတို့နှစ်ယောက်သေချာဆွေးနွေးခဲ့ကြတယ်..ပန်းသူ့ကိုချစ်တယ်..မပြတ်နိုင်ဘူး သော်“

ကျွန်တော်တိတ်ဆိတ်နေခဲ့သည်။

“ပန်းနှင့်သော်ကြားကအချစ်တစ်ခုဆီဦးတည်နေတဲ့သံယောဇဉ်တွေကို ဖြူစင်တဲ့အချစ်တွေအဖြစ်ပြောင်း

ကြရအောင်နော်“

“သော်ဘယ်လိုခံစားရမယ်ဆိုတာပန်းနားလည်ပါတယ်“

ပန်းကိုကြည့်တော့မျက်ရည်စတွေနှင့်။

“ပန်းကိုကတိတစ်ခုပေးရမယ်“

“အင်းပါ“

“ပန်းကိုမမုန်းရဘူးနော်..စိတ်ညစ်တယ်ဆိုပြီးတော့လည်းပေါက်ကရတွေလျှောက်မလုပ်ရဘူးနော်..

အချိန်နဲနဲယူလိုက်ရင် သော်နားလည်လာမှာပါ“

ပန်းကိုပြန်ပြောစရာစကားလုံးများရှာမရခဲ့ပါ။

“ဒီနေ့သူ ပန်းကိုလာကြိုလိမ့်မယ်…“

“ဗျာ“

ကျွန်တော်ခေါင်းကဆံပင်တွေကိုညင်သာစွာသပ်ပေးရင်းနဖူးလေးကိုခပ်ဖွဖွလေးနမ်းခဲ့သည်။ပြီးတော့

ပန်းထွက်သွားသည်။

ကျွန်တော်တစ်ယောက်ထဲမြစ်ပြင်ကိုငေးရင်းကျန်ခဲ့သည်။တသဲသဲဝင်လာနေတဲ့အလွမ်းတွေကိုလည်းမောင်းမထုတ်မိ။

မထုတ်ချင်တာလည်းပါသည်။

ကျွန်တော်ထပြန်ခဲ့သည်..ကားမှတ်တိုင်ရောက်တော့ ဒိုင်နာတစ်စီးထိုးရပ်လာသည်။

အကြံတစ်ခုရလိုက်သည်။နောက်မှတွယ်စီးဖို့။

သို့သော်..သို့သော်….

“ဒီက ..ညီလေးနောက်တွယ်မစီးပါနဲ့ အထဲဝင်စီးပေးပါ“

စပါယ်ယာကတောင်းဆိုလာသည်။

“ရပါတယ်အစ်ကို…နောက်လူလာရင်အထဲမှာထိုင်လို့ရတာပေါ့..နောက်တွယ်ပဲစီးပါ့မယ်“

“ဟာ…မလုပ်ပါနဲ့ကိုယ့်လူရယ်..မင်းပြုတ်ကျသွားလို့တစ်ခုခုဖြစ်သွားရင်

အစ်ကိုမှာတာဝန်ရှိတယ်..တစ်နေ့လုပ်မှတစ်နေ့စားရတာ အခမသင့်လို့ထောင်ပါကျရင် အိမ်ကမိန်းမနှင့်

ကလေးတွေ အသက်ရှုချောင်မှာမဟုတ်ဘူးကွ..လုပ်ပါညီလေးရယ်..အထဲဝင်စီးပေးပါ…တောင်းပန်ပါတယ်..“

ထိုနေ့ကလည်းနောက်တွယ်မစီးခဲ့ရပါ။

ဆင်းရမယ့်မှတ်တိုင်ရောက်တော့ ကားပေါ်မှဆင်းပြီး

တရှိန်ထိုးမောင်းသွားသော ကားကိုလှမ်းကြည့်မိလိုက်သည်

လုံးဝမျှော်လင့်မထားတဲ့စာတစ်ကြောင်း ကားနောက်မှာရေးထားတာတွေ့လိုက်ရသည်။

“အချစ်နှင့်ဘက်စ်ကားကိုနောက်တွယ်မစီးပါနှင့်“ …တဲ့။ ။

(တိုက်ဆိုင်မှု့ရှိခဲ့ပါသော်ကျွန်တော်တွင်အပြစ်မရှိပါ..တွေးမိတဲ့စိတ်ကူးစိတ်သန်းများမှာသာအပြစ်ရှိ၏)

ချစ်ခြင်းမေတာ္တအားဖြင့်.

ဇေယျာချော.

အရင်တုန်းက www.forverfriends.ning.com/profile/zayyarminမှာတင်ခဲံဖူးပါတယ်ကိုယ်တိုင်ရေးလေးပါ