ဇင်ပုံပြင်များ (၃)

ဇင်ပုံပြင်များ (၃)

ဝမ်းသာမှုရဲ့အသံ (The Voice of Happiness)

ဘုန်းတောှကြီး ဘန်ခဲအိ ပျံလွန်တောှမူပြီးတဲ့နောက် မျက်မမြင် တစ်ယောက်က သူ့မိတ်ဆွေတွေကို ဒီလို ပြောတယ်။ ငာ မျက်စိကွယ်တဲ့ အချိန်ကစလို့ ဘယ်သူ့ မျက်နှာကိုမှ မမြင်နိုင်တော့ဘူး၊ ဒာကြောင့် လူတစ်ယောက်အကြောင်းကို သူ့ရဲ့ စကားသံတွေကို နားဆင်ပြီးတော့ပဲ ဆုံးဖြတ်ရတော့တယ်။ ပြောရရင်တော့ လူတစ်ယောက်ဟာ အခြားလူတစ်ယောက်ရဲ့ အောင်မြင်မှု ပျောှရွှင်မှုတွေအပောှမှာ ချီးကျူးစကား ပြောနေပြီဆိုရင် ငာက တခြားတစ်ဖက်ကနေ အဲဒီလူရဲ့ မနာလိုမှုတွေကိုလည်း ငာခံစားရင်း ကြားနေမိတယ်။ တစ်စုံတစ်ယောက်အတွက် ကံမကောင်းမှု ဆုံးရှုံးမှုတွေအတွက် ဝမ်းနည်းစကား ဆိုနေရင်လည်း တစ်ဖက်မှာ အဲဒီဆုံးရှုံးသွားသူဆီကနေ တစ်ခုခု ရလိုက်သလိုမျိုး ပျောှရွှင်မှု၊ ကျေနပ်အားရမှုတွေကို ကြားလာရတယ်။ ဒာပေမယ့် ငာကြုံခဲ့ရသမျှထဲမှာတော့ ဘုန်းတောှကြီး ဘန်ခဲအိ တစ်ပားထဲသာ တသမတ်ထဲပဲ။ သူဝမ်းသာကြောင်း ပြောတဲ့အခာ ဝမ်းသာမှုမှတပား အခြားအသံကို ငာမခံစားမိဘူး။ ဒီလိုပဲ သူဝမ်းနည်းကြောင်း ဆိုလာရင်လည်း သူ့အသံမှာ ဝမ်းနည်းမှု တစ်မျိုးထဲကိုပဲ ငာခံစားရတယ်။ မရှိခြင်းတရား (Flower Shower) ဘုန်းတောှကြီး သုဗောဓိဟာ မြတ်ဗုဒဿဓရဲ့ သားတောှ ရဟန်းတစ်ပား ဖြစ်ပာတယ်။ အရာရာဟာ မတည်မြဲဘဲ ဖြစ်ခြင်းနဲ့ ပျက်ခြင်း နှစ်ပားကသာ အရာရာကို ကြိုးကိုင်နေတယ်ဆိုတဲ့ အနတဿထတရားရဲ့ ရှု့ထောင့်တစ်ခုဖြစ်တဲ့ မရှိခြင်းတရားကို ကောင်းစွာ နားလည်ကျွမ်းကျင်သူ တစ်ယောက်လည်း ဖြစ်တယ်။ တစ်နေ့မှာတော့ သူဟာ သစ်ပင်တစ်ပင်အောက်မှာ အဲဒီတရားသဘောကို ဆင်ခြင်နေတဲ့ အခိုက်မှာ သူ့အပောှကို ပန်းတွေ ကြွေကျလာပာတယ်။ မရှိခြင်းတရားသဘောကို ဆင်ခြင်ကျင့်ကြံတဲ့အတွက် ကျွန်ုပ်တို့က ဂုဏ်ပြုတာပာ ဆိုပြီးတော့ နတ်ဒေဝတာတွေက ပြောသံကိုလည်း ကြားလိုက်တယ်။ အဲဒီအခာ ဘုန်းတောှကြီးက အလို ငာလည်း သင်တို့ကို အဲဒီအကြောင်း မပြောပြရပာလားလို့ ဆိုသတဲ့။ အဲဒီအခာ နတ်တွေက အရှင်ဘုရားက မရှိခြင်းတရားကို မပြောသလို တပည့်တောှတို့လည်း မကြားရပာဘူး ဘုရား။ ဒီအရာကပဲ တကယ့် မရှိခြင်း တရားသာ ဖြစ်ပာတယ်လို့ လျှောက်ထားပြီး ပန်းမိုးတွေ ထပ်မံ ရွာချလိုက်ပာသတဲ့။ ဂုဏ် (Calling Card) မီဂျီခေတ်၊ ကျိုတိုမြို့တောှက တိုဖုကုကျောင်းတိုက်က ဘုန်းတောှကြီး ခိအိချုဟာ နာမည်ကျောှ ဇင်ပညာရှိကြီး တစ်ဦး ဖြစ်ပာတယ်။ တစ်ရက်မှာတော့ ကျိုတိုမြို့တောှဝန်က ဘုန်းတောှကြီးကို တွေ့ခွင့်ရဖို့ စာလွှာပေးပို့ခိုင်းပာတယ်။ စာအောက်မှာ ကိတာဂကီ၊ ကျိုတိုမြို့တောှဝန် ဆိုပြီးတော့ ရေးထားတယ်။ ဘုန်းတောှကြီးဟာ စာဖတ်ပြီးတဲ့ နောက်မှာ ငာ့မှာ ဒီလိုလူနဲ့ တွေ့ဆုံဖို့ အကြောင်းကိစဿစ မရှိတာမို့ အဲဒီလူကို ကျောင်းဝန်းထဲကနေ ထွက်သွားဖို့ ပြောလိုက်တော့လို့ ဆိုပြီး စာကို ပြန်ပေးလိုက်တယ်။ ဘုန်းကြီးရဲ့ တပည့်သာဝကတွေက စာကို မြို့တောှဝန်ကို ပြန်ပေးပြီး အကျိုးအကြောင်း ပြောပြတဲ့အခာ မြို့တောှဝန်ဟာ ဒာတပည့်တောှ အမှားပာ ဆိုပြီးတော့ စာထဲမှာပာတဲ့ ကျိုတိုမြို့တောှဝန် ဆိုတဲ့ စာသားကို ဖျက်ထုတ်လိုက်ပာတယ်။ ပြီးတော့မှ ဘုန်းတောှကြီးကို ထပ်မံ လျှောက်ထားစေပာသတဲ့။ ဒုတိယအကြိမ်မှာ ဘုန်းတောှကြီးက စာကို ဖတ်ပြီး အောှ ကိတာဂကီလား သူ့ကိုဖြင့် ငာတွေ့ချင်နေတာ ဆိုပြီးတော့ ပြောလိုက်ပာတယ်။ အမှီအတွယ် (No Water, No Moon) သီလရှင် ချိယွန်နိုဟာ ဇင်တရားကို လေ့လာသင်ကြားနေပေမယ့် ကာလအတန်ကြာတဲ့အထိ တရားမပောက်ဘူး ဖြစ်နေတယ်။ လသာတဲ့ ညတစ်ညမှာတော့ သူဟာ နှီးတွေနဲ့ ကွပ်ထားတဲ့ ရေပုံး အဟောင်းမှာ ရေကို ထည့်လို့ သယ်လာခဲ့တယ်။ လမ်းမှာပဲ ပတ်ထားတဲ့ နှီးတွေဟာ ကျိုးပြတ်ပြီး ရေပုံးဖင်ဟာ ပွင့်ထွက်သွားတော့တယ်။ အဲဒီကာလလေးမှာပဲ ချိယွန်နိုဟာ ဉာဏ်အလင်းပွင့်သွားခဲ့ပာသတဲ့။ သူမဟာ ကဗျာလေးတစ်ပုဒ် ရေးခဲ့တယ်။ ပြတ်ထွက်ခာနီး နှီးတွေနဲ့ချည်ထားတာမို့ ရေပုံးဟောင်းကို ထိန်းဖို့ ကြိုးစားရင်း ငာလှမ်းခဲ့တယ် နောက်ဆုံး ရေပုံး ပွင့်ထွက်မသွားခင် အချိန်အထိပော့ ရေပုံးထဲမှာ ရေတစ်စက်မှ မရှိတော့တဲ့အခာ လဆိုတာလည်း ရေထဲမှာ မရှိတော့ တိတ်ဆိတ်ခြင်းတရား (The Silent Temple) ရှိုအိချိဟာ မျက်စိတစ်ဖက်သာ ရှိပြီး ဉာဏ်အလင်းပောက်နေသူအဖြစ် ထင်ရှားတဲ့ ဇင်ပညာရှင်ကြီး ဖြစ်ပာတယ်။ သူဟာ ကျိုတိုမှာရှိတဲ့ တိုဖူကု ကျောင်းမှာ တပည့်တွေကို သင်ကြားပြသတယ်။ ဒာပေမယ့် နေ့နေ့ညည သူတို့ ဘုရားကျောင်းဟာ တိတ်ဆိတ်လို့ နေပာတယ်။ ဘာသံမှကို မကြားရပာဘူး။ ဆရာကိုယ်တိုင်က သုတဿတန်တွေကိုတောင်မှ မရွတ်ဖတ်လေတော့ တပည့်တွေလည်း တရားထိုင်ရုံမှတပား အခြား ဘာမှ မလုပ်ကြရပာဘူး။ တစ်ရက်မှာတော့ သူတို့ ကျောင်းကနေ ခောင်းလောင်းထိုးသံနဲ့ တပည့်တွေရဲ့ သုတဿတန်ရွတ်ဖတ်သံတွေကို အိမ်နီးချင်း အမျိုးသမီးက ကြားရပာသတဲ့။ ကြားကြားချင်းမှာပဲ ဆရာတောှ ရှိုအိချိ ကွယ်လွန်သွားခဲ့ပြီလို့ သူမ နားလည်လိုက်ပာတယ်တဲ့။ လှိုင်ခောင်း (The Tunnel) ဆာမူရိုင်း တစ်ဦးရဲ့ သားဖြစ်တဲ့ ဇန်ကိုင်းအိဟာ အဲဒိုးအရပ်ကို ခရီးထွက်ခွာလာခဲ့ပြီး နောက်ပိုင်းမှာ အရာရှိကြီး တစ်ဦးရဲ့ အမှုထမ်း ဖြစ်လာခဲ့တယ်။ နောက်ပိုင်းမှာ သူဟာ အဲဒီအရာရှိကြီးရဲ့ ဇနီးဖြစ်သူနဲ့ ချစ်ကြိုက်မိပာသတဲ့။ အဲဒီဖြစ်ရပ် ပောှပောက်သွားတဲ့အခာ ပြသဿသနာဖြစ်ကြရင်းက သူဟာ ခုခံရင်းနဲ့ အရာရှိကြီးကို သတ်လိုက်မိတယ်။ ပြီးတော့ သူဟာ မိန်းမကို ခောှဆောင်ပြီးတော့ ထွက်ပြေးသွားခဲ့တယ်။ နောက်တော့ သူတို့ နှစ်ယောက်စလုံး သူခိုးတွေ ဖြစ်လာကြပာတယ်။ ဒာပေမယ့် မိန်းမဖြစ်သူဟာ သိပ်ပြီး ဒောသလောဘ ကြီးလွန်းသူ ဖြစ်တာမို့ ကြာလာတော့ သူစိတ်ပျက်လာတယ်။ ဒာနဲ့ သူဟာ သူမကို ထားခဲ့ပြီး အဝေးကြီးမှာရှိတဲ့ ဘူဇန်ဆိုတဲ့ ဒေသကို ထွက်ခွာခဲ့ပြန်ပာတယ်။ အဲဒီမှာ သူဟာ သူတောင်းစား ဖြစ်လာတယ်။ သူဟာ သူ့အတိတ်က အပြစ်ကြွေးတွေကို ဆပ်နိုင်ဖို့ ဘဝမှာ ကောင်းမှုတစ်ခုခုကို ပြုချင်လာသတဲ့။ အဲဒီအနားမှာ တောင်ကမ်းပား တစ်ခု ရှိတယ်။ အဲဒီကို ဖြတ်သန်းသွားတဲ့ လူအတောှများများ ထိခိုက်ဒဏ်ရာရ၊ သေဆုံးတတ်ကြတာကို သူတွေ့လာတော့ ဘေးကင်းကင်းနဲ့ လိုရာရောက်နိုင်ဖို့ တောင်ကြီးကို ဖောက်ပြီး လှိုဏ်ခောင်း တစ်ခု တူးဖို့ သူအကြံရလာပာတယ်။ ဒာနဲ့ သူဟာ နေ့ခင်းဘက်မှာ တောင်းရမ်းစားသောက်ပြီး ညဘက်မှာ လှိုဏ်ခောင်းကို စတူးပာတော့တယ်။ ဒီလိုနဲ့ နှစ်ပောင်း သုံးဆယ် ကြာလာတဲ့အခာ သူ့လှိုင်ခောင်းဟာ ပေ ၂ဝ အမြင့်၊ ပေ ၃ဝ အကျယ်နဲ့၊ ပေ ၂၂၈ဝ အရှည် ရှိလာခဲ့တယ်။ လှိုဏ်ခောင်းပောက်ဖို့ နှစ်နှစ်လောက် အလိုမှာတော့ ဟိုးနှစ်ပောင်းများစွာက သူသတ်ခဲ့တဲ့ အရာရှိကြီးရဲ့သားဟာ ဓားသမား တစ်ယောက် ဖြစ်နေပြီး သူ့ကို လက်စားချေဖို့ လိုက်ရှာနေရာက ရှာဖွေ တွေ့ရှိသွားတယ်။ ငာ့အသက်ကို လိုလိုလားလား မင်းကို ပေးမှာပာ၊ ဒာပေမယ့် ဒီအလုပ်လေးကိုတော့ ငာ့ကို ပြီးဆုံးအောင် လုပ်ခွင့်ပေးပာ၊ ပြီးတဲ့နေ့မှာပဲ မင်းငာ့ကို သတ်လို့ရပြီလို့ သူက တောင်းပန်ပာတယ်။ ဒာနဲ့ လက်စားချေမယ့်သူကလည်း စောင့်ဖို့ သဘောတူတယ်။ ဒီလိုနဲ့ လပောင်းများစွာ ဇန်ကိုင်းအိဟာ လှိုဏ်ခောင်းကို ဆက်တူးနေခဲ့တယ်။ ကြာလာတော့ ဘာမှမလုပ်ရလို့ ပျင်းလာတဲ့ ဓားသမားဟာ လှိုဏ်ခောင်းတူးဖောှရေးမှာ ကူပြီး တူးပေးပာသတဲ့။ ၁နှစ်ကျောှကြာ ကူညီတူးဖောှလာပြီးတဲ့နောက် ဓားသမားဟာ ဇန်ကိုင်းအိရဲ့ ပြင်းထန်တဲ့ ဆနဿဒနဲ့ လုပ်ရပ်အပောှမှာ လေးစားလာပာသတဲ့။ နောက်ဆုံးတစ်နေ့မှာတော့ လှိုဏ်ခောင်းဟာ ဟိုဖက်ဒီဖက် ပောက်သွားပြီး ခရီးသွားလူအများလည်း လွယ်ကူလုံခြုံစွာ သွားနိုင်လာပာတယ်။ ဇန်ကိုင်းအိက ကဲ ငာ့အလုပ်ပြီးသွားပြီ၊ မင်းငာ့ကို သတ်ပာတော့လို့ လိုလိုလားလား ပြောပာတယ်။ အဲဒီအခာ ဓားသမားဟာ မျက်ရည်တွေအပြည့်နဲ့ ငာ့ဆရာရဲ့ ခောင်းကို ငာဘယ်လို ဖြတ်ရက်ပာတော့မလဲလို့ ပြောလိုက်ပာတယ်တဲ့။

ကျွန်တောှရသော သင်ခန်းစာ

1. တသမတ်ထဲ ခံစားချက် ထားနိုင်မလား ??

2. မရှိခြင်းတရားကို ရှာလို့မရနိုင်ဘူး။ မရှိခြင်းတရားဟာ နေရာအနှံ့မှာ ရှိနေတာကိုး။

3. လူကိုပဲ တန်ဖိုးထားရမယ်။ တခြားအရာတွေဟာ အကာအရံတွေ။

4. လောကကြီးမှာ ချည်နှောင်ထားတဲ့အရာတွေဟာ ကြောက်စရာ အကောင်းဆုံးပဲ။

5. တိတ်ဆိတ်ခြင်းဟာ နှစ်သက်မြတ်နိုးစရာ တရားတစ်ခု ဖြစ်တယ်။

6. အပြစ်တစ်ခု ကျူးလွန်မိတဲ့အခာ အဲဒာကို ချေဖျက်ချင်ရင် နှစ်ပောင်းများစွာ ပြန်ပေးဆပ်ရမယ်။

Source: http://www.ashidakim.com/zenkoans/zenindex.html Post via Email Every secret of a writer’s soul, every experience of his life, every quality of his mind is written large in his works. (Virginia Woolf)