“ဝါသနာနဲ့ဝမ်းရေး ဘာကိုရွေးပါမယ့် ဘယ်လိုရွေးပါမယ့် (အပိုင်းနှစ်)

ဘူဇွာက မှန်ကြောင် မုန့်မှာတာကိုလဲကြားရော
“မင်းကွာ ဘိုက်ဆာတာများ ပြောနေသေးတယ် မင်းဘဲ ကဗျာရှိရင် ဘာမှမလိုဘူး ဆို မှာမနေနဲ့ “လို့ ခပ်ငေါ့ငေါ့လေးပြောလိုက်တော့ စားပွဲထိုးလေးခမျာ မှာလည်း မှန်ကြောင်မှာတဲ့ မုန့်ကို မှာရမှာလား မမှာရဘူးလားဆိုတာကို
ဝေခွဲလို့မရဖြစ်နေပါတယ်။
အဲဒီအခါမှာ မှန်ကြောင်က ” ဒါက တင်စားတာလေကွာ နောက်ပြီး အခုမှာတာက မင်းပါးစပ်နဲ့ငါစားမှာမဟုတ်ဘူး ငါ့ပါးစပ်နဲ့ ငါစားမှာ မင်းအပူမပါဘူး”လို့ပြန်ပြောတဲ့အခါ
“အေး မင်းပါးစပ်နဲ့မင်းစားတာတော့ ဟုတ်တယ်
ဒါပေမယ့် မင်းပိုက်ဆံနဲ့ မင်းစားတာ မဟုတ်ဘူး သူများရှာထားတဲ့ပိုက်ဆံနဲ့မင်းအမြဲစားတာ “လို့ ပြောတဲ့အခါမှာ
မှန်ကြောင် တော်တော်လေးကို အခံရခက်သွားတော့ ပြန်ပြောမလို့ ပါးစပ်ပြင်နေတုန်းရှိသေးတယ် ဘူဇွာကဆက်ပြီး
” မင်းတို့လိုကောင်တွေက စာရေးဆရာ အစစ်ဖြစ်ချင်တဲ့လူမဟုတ်ဘူး စာပေကို ဗန်းပြပြီး အချောင်ခိုနေတဲ့ကောင်တွေ ”
လို့ပြောလိုက်တဲ့အခါ မှန်ကြောင်က “မင်းဒါ ငါတို့ စာပေသမားတွေကို စော်ကားတာ “ဆိုပြီးဒေါကြီးမောကြီးနဲ့ပြောပါတယ်။
အဲဒီတော့မှာ ဘူဇွာက ဆက်ပြီး
“အေး ပြောလိုက်ရင် မင်းတို့က အားလုံးနဲ့ရန်တိုက်ပေးတော့တာဘဲ
စာရေးဆရာ ကဗျာဆရာကြီးတွေထဲမှာ နိုင်ငံတာဝန်တွေထမ်းဆောင်ရင်း မိသားစုအလုပ်တွေကို မနေမနားလုပ်နေရင်း စာကောင်းပေးကောင်းတွေ ရေးထားခဲ့တဲ့ ရေးနေတဲ့ ဆရာ ဆရာမကြီးတွေအများကြီးရှိတယ် လက်ချုးိရေလို့တောင်မရဘူး၊အများကြီးမှ အများကြီး။
အေး တစ်ချို့လဲ စာရေးတာနဲ့ ဘဲ အသက်မွေးဝမ်းကျောင်း လုပ်တယ် ဒီပြင်စီးပွားရေးကို မလုပ်ဘူး ဒါပေမယ့် မင်းတို့လို လပ်ယားလပ်ယား လမ်းပေါ်သွားလိုက် လက်ဖက်ရည်ဆိုင်မှာ လူထူထူတွေ့ပြီဆိုင်ရင် အနောက်နိုင်ငံက လူတိုင်းမသိနိုင်တဲ့ နာမယ်တွေရွတ်ပြလိုက် လွန်လွန်ကဲကဲတွေပြောလိုက် သူများကြွေးတာစားလိုက်
အရက်ဆိုင်မှာ သူများတွေ ဘယ်လိုဖြစ်နေမယ်မစဉ်းစားဘူး မူးပြီဆိုတာနဲ့ ကဗျာတွေရွတ်
ကိုယ့်ဝမ်းစာလဲကိုယ်ရှာမစားဘူး ကို်ယ့်မိသားစု အရေးလဲထည့်မတွက်ဘူး မင်းတို့က မင်းတို့ အတ္တကိုယ် ကြီးသထက်ကြီးအောင် မွေးနေတဲ့ တစ်ကိုယ်ကောင်းသမား ” လို့ဒေါနဲ့မာန်နဲ့ပြောတဲ့အခါ
မှန်ကြောင်က ဒေါမာန်တွေထပြီး ဘူဇွာကို လက်သီးနဲ့ထိုးမယ်လုပ်တော့ အားလုံးကို ဝိုင်းဆွဲကြရပါတော့တယ်။
တကယ်လို့များဖြစ်ရင်လဲ မှန်ကြောင်ခံရမှာပါ။
သူကလူကောင်သေးသေး ဟိုက နည်းတဲ့ကောင်မဟုတ်ဘူး ။
အဲဒီမှာ ဝိုင်းဖြန်ဖြေလဲပြီးရော ဘူဇွာကလဲ ဝုန်းဒိုင်းဆိုပြီး ထပြန်သွားပါတယ် သိပ်မကြာခင် မှန်ကြောင်လဲ ငိုက်စိုက်ငိုက်စိုက်နဲ့ပြန်သွားပါတယ်။
သူတို့လဲပြန်သွားရော ကျနော်တို့ ကျန်နေတဲ့သူတွေ ကဆက်ပြိး ငြိကြပါတော့တယ်။
တစ်ချို့ကလဲ ငယ်သူငယ်ချင်းအချင်းချင်း ဒီလိုပြောတာ ဘူဇွာမှားတယ်ပေါ့။
တစ်ချို့ကတော့ လဲ အလကားနေရင်းလေ နေတဲ့ကောင် ဒီလိုပြောမှ အချိုးပြင်မှာပေါ့။
တစ်ချို့ကလဲ ဘူဇွာက ဒီဝိုင်းကို သူအမြဲတမ်းရှင်းရတယ်ဆိုပြီး မောက်မာတာပေါ့။
တစ်ချို့ကတော့ လဲ မဆိုင်ဘူး သူပြောတာ တရားနည်းလမ်းကျတယ် မှန်ကြောင်က အပိုတွေပြောတယ်ပေါ့။
တစ်ချို့ကတော့ လဲ သူ့ခံစားချက်နဲ့သူနေတာ မှန်ကြောင် ထမင်းစားဘို့အလုပ်မလုပ်တာကလွဲရင် ဘယ်သူမှ မထိခိုက်ဘူးပေါ့။
တစ်ချို့ကလဲ ထမင်းစားဘို့ အလုပ်မလုပ်ချင်ရင် သူများကြွေးတာမစားနဲ့အငတ်နေ ဒါဆိုသူများပြောတာ မခံရတော့ ဘူးပေါ့။
ဆိုပြီး အမျိုးမျိုး ပြောပြီးသဘောထားတွေကွဲကုန်ကြပါတော့တယ်။
ကဲ မိတ်ဆွေတို့ရော ဘယ်ဘက် နေချင်ပါသလဲ ကြားနေဘဲလား ?
တကယ်လို့များပြတ်ပြတ်သားသား တစ်ဖက်ဖက်ကနေပါဆိုရင်ရော ?
ဒါကိုမြင်တော့ ကျနော်နဲ့ဆုံခဲ့ဘူးတဲ့ “ကိုထက်”ဆိုတဲ့ လူငယ်လေးတစ်ယောက်ကို သွားသတိရပါတယ်။
သူကတော့ ချမ်းသာတယ်လို့မဆိုနို်င်ပေမယ့် အတော်အသင့်ချောင်လည်တယ်ဆိုတဲ့ မိသားစုကပေါက်ဖွားတာပါ။
သူတို့ မိသားစုက ကျောက်မျက်ရတနာလုပ်ငန်းကို လုပ်ပါတယ်။
တစ်အိမ်လုံးက အပြင်စာဖတ်တာကို အပိုအလုပ်တွေလို့ ယူဆတဲ့မိသားစုလဲဖြစ်ပါတယ်။
သူတို့အိမ်မှာ စာစောင်ဆိုလို့ သတင်းစာတောင်မထားပါဘူး။
ဖြစ်ချင်တော့ ကိုထက် က စာဖတ်တာ ဝါသနာပါရုံတင်မကဘူး သီချင်းလဲရေးချင် ကဗျာလဲရေးချင်စာလဲရေးချင်တယ်ဆိုတဲ့ ပိုးလေးကလဲ တစထက်ထက်တစ် ရင့်လာပါတယ်။
အဲဒီမှာ အဖေအမေနဲ့ရော အကိုအမတွေနဲ့ပါ တကျက်ကျက်နဲ့ပေါ့။
အဲဒီမှာ သူ့တို့အိမ်က ဆယ်တန်းမအောင်မချင်းဒီအပိုအလုပ်တွေမလုပ်နဲ့ အောင်လို့ တက္ကသို်လ်ရောက်ပြီဆိုရင် မင်းသဘောဆိုပြီး သဘောတူညီချက်ရလိုက်ပါတယ်။
အဲဒီတုံးက ကိုထက်က 9တန်းကျောင်းသားပါ။
ကိုထက်လဲ ဆယ်တန်းကိုနှစ်ချင်းပေါက်အောင်အောင်လုပ်မယ်ဆိုပြီး ဝုန်းရတော့တာပေါ့။
ဒါပေမယ့်လဲ ကျောင်းပိတ်ရက်တွေမှာဆိုရင ်သူ့အဖေခိုင်းတဲ့ မိသားစုလုပ်ငန်းဖြစ်တဲ့ ကျောက်မျက်ရတနာလုပ်ငန်းကို ကူညီပြီးလုပ်ရ ရုံတင်မက ဘူး နွေရာသီကျောင်းပိတ်ရက်မှာ သူ့အဖေသူငယ်ချင်းအိမ်မှာ ပညာသင်အနေနဲ့သွားနေရပါတယ်။
အဲလိုသွားနေရင်းကိုထက် ရင်ထဲရောက်လာတဲ့ အသိတရားက ဝမ်းရေးအတွက်က ကဏ္ဍတစ်ခု
ဝါသနာက ကဏ္ဍတစ်ခုဆိုတာ မြင်လာပါသတဲ့။
သူကသာ ပညာသင်ဆိုပြိးအပျော်သဘောနဲ့လာပေမယ့် ပါတ်ဝန်းကျင်မှာက ကျောက်သွေးကျောက်ဖြတ် ကျောက်ပွဲစား အထည်ကိုင် စတဲ့လူပေါင်းစုံက မနက်မိုးလင်းက မိုးချုပ်ထမင်းတစ်လုတ်အတွက် တကုတ်ကုတ်လုပ်နေကြရတာ နေ့စဉ်မြင်တွေ့လာလို့ပါဘဲ။
တိုတိုပြောရမယ်ဆိုရင် အဲဒီကတည်းက ကိုထက်က ဒီပညာကို ရအောင်ကြုးိစားလို့ သင်ပါတော့ တယ်။
ဒီလိုနဲ့ဘဲ ကိုထွေးဆယ်တန်းအောင်လို့ တက္ကသို်လ်ရောက်တဲ့အခါ သူလိုဝါသနာတူ သူငယ်ချင်းတွေနဲ့ပေါင်းသင်းမိတဲ့အခါ သီချင်းတွေလဲ စမ်းရေ နံရံကပ်စာစောင်တွေလုပ် ကဗျာစာအုပ်တွေထုတ်လို့ ဝါသနာပါတာတွေလည်း လုပ်။
ကျောင်းပိတ်ရက်အားတယ်ဆိုရင် လည်း အဖေ့ရတနာလုပ်ငန်းတွေကူလုပ်လို့ အဖေ့အမွေကိုယူပါသတဲ့။
နောက်ကိုထွေးကျောင်းပြီးတော့ သူ့အိမ်နားလေးမှာ အခန်းလေးငှားလို့ စာအုပ်အငှားဆိုင်လေးထောင်ပါသတဲ့။
သူ့က အပျော်ဖတ်တွေရော ဖတ်သင့်တဲ့စာအုပ်တွေရော သူဖတ်ချင်တာတွေရော စုံအောင်တင်ထားတော့ ပြောရရင်တော့ မကိုက်ပါဘူး။
တစ်ခါတစ်လေ တန်ဘိုးကြီးကြီးပေးထားရပေမယ့် တစ်ယောက်နှစ်ယောက်ထက်ပိုမငှားတဲ့ အရင်းပြန်မရတဲ့စာအုပ်လဲ အများကြီးပါတဲ့။
ကိုထက်က သူ့အဖေလိုအရောင်းအဝယ်သိပ်ဝါသနာမပါတော့ သူစာအုပ်ဆိုင်ဘေးမှာ ကျောက်မျက်သင်တန်းလေးဖွင့်ပါတယ်။.
နောက်ကျောက်မျက်အထည်လေးတွေကိလဲ အချောကိုင်ပါတယ်။
အဲဒီဘက်က ရလာတဲ့ငွေလေးတွေ ကို အရုံးပေါ်တဲ့စာအုပ်ဆိုင်ဘက်ထည့် ။
စာအုပ်အသစ်တွေ ထွက်တဲ့ နေ့ဆိုရင် ညမအိ်ပ်နိုင်ဘဲ စာအုပ်တွေတကုတ်ကုတ်နဲ့ချုပ်။
ငွေသိပ်လိုရင် အမတွေဆီမှာ ဆွဲ နဲ့ ဝါသနာနဲ့ဝမ်းရေးကို ကံကောင်းထောက်မစွာအချိုးညီညီတွဲလုပ်နိုင်ခဲ့ပါတယ်။

ဒီလိုနဲ့အိမ်ထောင်ရက်သားကျသွားတော့ လဲ ဒီလိုဘက် ဆက်လက်ချီတက်စမြဲပါတဲ့။
တစ်ခါတစ်လေ နှစ်ဘက်လုံးအလုပ်ဆုံကျလို့ပင်ပန်းလို့ ညည်းများညည်းမိရင် သူ့ မိန်းမ မညိုက
” ကိုထက် ရှင်ရွေးတဲ့ လမ်းလေ “လို့ပြောလိုက်ရင် သွားဖြဲလေးနဲ့ ရီပြလိုက်ရပါသတဲ့။
ကဲ ကိုထက်လို ဝါသနာနဲ့ ဝမ်းရေး အချိုးညီအောင်တွဲနိုင်ဘို့ ဆိုတာကတော့ ရှိတော့ ရှိတယ် ရှားတယ်လို့ဘဲပြောလိုက်ချင်ပါတယ်နော်.။