Ph.D နဲ့ အာပလာ

ကျွန်မငယ်ငယ်ကဆို … ကျောင်းသွားရမှာ အရမ်းပျင်းပါတယ် … ။ လုပ်ချင်တာ ပေးလုပ်ပြီး ကြိုက်သလောက်ဆော့ခိုင်းတဲ့ အဒေါ် အပျိုကြီးများလက်ထဲ ကြီးလာရတာမို့ … အိမ်မှာနေရတဲ့ အချိန်က အပျော်ဆုံးပါပဲ … ။ မူကြိုတက်ရမဲ့ အရွယ်လေး ရောက်လာပြန်တော့ … မိဘတွေက မူကြိုပို့စေတာပေါ့ … ။ မူကြိုလိုက်ပို့တဲ့ အဖေ့ပုဆိုးကြီးကို ဆွဲပြီး ငိုရတာလည်း မနက်တိုင်း ကျွန်မလုပ်နေကျ အလေ့ကျင့် တစ်ခုပေါ့ … ပြန်မခေါ်သွားမှန်း သိပေမဲ့ ကျွန်မ အဖေ့ကို တွယ်ကပ်နေမိတယ် … ။ ဇွဲကောင်းတဲ့ မူကြိုဆရာမလေးကလည်း … ကျွန်မရုန်းကန်နေတဲ့ကြားကပဲ ဂျိုင်းကနေ မပြီး … မူကြိုခန်းထဲ ခေါ်သွားဖို့ အတင်းကြိုးစားခဲ့တာပါပဲ … ။ တစ်ရက်လည်း မဟုတ် … နှစ်ရက်လည်း မဟုတ် နေ့တိုင်း ဖြစ်နေကြ ဖြစ်စဉ်ပါ…. ။ အမေ လိမ်းပေးလိုက်တဲ့ သနပ်ခါးပျက်လောက်အောင် ငိုတဲ့ ကျွန်မကို သူငယ်ချင်းတွေ ရယ်ကြတာပေါ့ … ။ သူငယ်ချင်းတွေ ရယ်လည်း ဂရုမစိုက်ပဲ နေ့တိုင်း လုပ်မြဲ လုပ်နေမိတာ ကျွန်မရဲ့ အကျင့်ဆိုးတစ်ခုပါပဲ … ။ အဖေမအားတဲ့ရက်ဆို အမေက မူကြိုလိုက်ပို့ပါတယ် … ။ အမေလိုက်ပို့လည်း ထမိန်စ ဆွဲပြီး ငိုတာပါပဲ … ။ ကျွန်မအမေက ဆရာမတစ်ယောက်ပေါ့ …ကျွန်မ ထမိန်စ ဆွဲထားလို့ …အမေ လိုက်ပို့တဲ့ ရက်ဆို … ကျောင်းအမြဲနောက်ကျပါတယ် … ။ သူ့သမီးကျောင်းပျင်းပြီး ထမိန်စ ဆွဲထားတာ…. တခြား ကလေးမိဘတွေ မြင်မကောင်းလို့ …ကျွန်မကို အသံတိတ်မျက်စောင်းထိုးပြီး အချက်ပြတတ်ပါတယ် … ။ တစ်ခါတစ်ရံလည်း မျက်ထောင့်နီကြီးနဲ့ ပြူးကြည့်တယ်… အဲ့ဒီအချိန်ဆို ကျွန်မလည်း လန့်ဖြန့် ပြီး ထမိန်စ ဆက်မဆွဲထားရဲတော့ပါဘူး … ။

အဖေနဲ့ အမေရဲ့ ကွာခြားချက်ကတော့ အဖေက ကျောင်းမသွားချင်တဲ့ သမီးကို ဖြောင်းဖျပြီး … ညှိညှိနှိုင်းနှိုင်းနဲ့ … မက်လုံးပေးပြီး ကျောင်းသွားစေခဲ့တာပါ…။ အမေကတော့ … အမိန် ့ဆိုတာမျိုး ပေးပြီး … သူ ့ သဘောအတိုင်း ကျွန်မ ဆန္ဒမပါလည်း လုပ်စေခဲ့တာမျိုးပါ … ။ အမေက ဆရာမမို့ …ကျောင်းပျင်းတဲ့ ကလေးတွေကို ဘယ်လို ကောင်းကောင်း ကိုင်တွယ်ရမလဲဆိုတာ နားလည်နေတဲ့ပုံပါပဲ .. ။

မူလတန်း ၊ အလယ်တန်း …အထိ ကျွန်မ ကျောင်းပျင်းခဲ့ပါတယ်…. ။ ကျောင်းတတ်ခါနီး အိပ်ချင်ယောင်ဆောင်နေတာမျိုးတို့….. ဒီနေ့ဆရာမမလာဘူးဆိုပြီး ခွင့်ယူတာမျိုးတို့နဲ့ … ဆင်ခြေတွေ မရိုးနိုင်အောင် ပေးပြီး … အိမ်မှာနေခဲ့တယ် … ။အဲ့ဒီအချိန်ထိ အဖေက ကျောင်းလိုက်ပို့တယ် … ။ ကျောင်းမပျော်တဲ့ ကျွန်မ တစ်နေ့ တစ်နေ့ ကျောင်းဆင်းချိန်ကိုပဲ မျှော်နေမိတာပေါ့ .. ။ အထက်တန်းရောက်တော့ အဖေလိုက်ပို့တာ မကြိုက်တော့ဘူးလေ… ။ အရင်ကလို ကျောင်းမပျင်းတော့ပေမဲ့ … မသွားချင်တဲ့စိတ်ကတော့ မနက်တိုင်း ဖြစ်မိနေတုန်းပါ … ဒီဝဋ်ကြီး မြန်မြန် ကျွတ်ပါစေတော့လို့လည်း … ဆုတောင်းမိခဲ့တယ် … ။

ဆယ်တန်းအောင်လို့ … တက္ကသိုလ်ရောက်တော့ … ကျွန်မတို့ ခေတ်မှာ ပေါ်ပြူလာဖြစ်ပြီး ..ခေတ်စားလာတဲ့ ဘာသာရပ် ….ကွန်ပျူတာ တက္ကသိုလ်ကိုယူပြီး သုံးနှစ်ကျောင်း တတ်ခဲ့တယ် … ။ ယောင်တောင် ပေါင်တောင်နဲ့သာ ကျောင်းတတ်ရတာ … မွေးရာပါ ကျောင်းပျင်းတဲ့ ရောဂါမို့လား မသိဘူး … တက္ကသိုလ်တက်တော့လည်း ဒီလိုပါပဲ ..ပျင်းတာပါပဲ … တစ်ချို့ ကျောင်းပျင်းတွေကတော့ အတွဲလေးဘာလေးရတော့လည်း ပျော်တာပေါ့… ။ အပေါက်ဆိုးလွန်းတဲ့ ကျွန်မအနား ၊ဘယ်ကောင်လေးမှ တစ်ရက်နှစ်ရက် … အလွန်ဆုံး တပတ်ထက် ပိုပြီး … လိုက်မပွားရဲတာမို့ ….အတွဲမရှိတော ့…သူများတွေလို ကျောင်းဘယ်ကျောင်းပျော်ပါ့မလဲ ……  ဒါနဲ့ပဲ … သုံးနှစ်တက်ပြီး ဘွဲ့ရရော … အောင်စာရင်းထွက်တော့ … ကွာလဖိုင်းဖြစ်တယ် …..ဘွဲ့လွန် … နောက်တစ်နှစ်ဆက်တက်လို့ ရမယ်ပေါ့ …  ဒါနဲ့ … သူငယ်ချင်းတွေထဲက တစ်ချို့က ဆက်တက်ကြတယ်… ကျွန် မကတော့  မွေးရာပါ ဗီဇကြောင့် …. တွေဝေမှူမရှိပဲ ကျောင်းဆက်မတတ်တော့ဘူးလို့ … ဆုံးဖြတ်ချက်ချပါတယ် … ။ အလုပ်လည်း မလုပ်ချင်ပဲ အိမ်မှာပဲ အိပ်လိုက်စားလိုက်နေချင်တာပါ … မူကြိုစတက်ကတည်းက ပျောက်ဆုံးသွားခဲ့ရတဲ့ အခွင့်ရေး… အချိန်ရှိတိုင်း တောင့်တနေတဲ့ အခွင့်ရေးလေ… အခု ဘွဲ့ရပြီးမှ တကျော့ပြန်ကြုံတာမို့ … လက်မလွှတ်ချင်ပါဘူး .. အပြည့်ဝအနားယူပြီး အိပ်မယ် ၊ စားမယ်ပဲ တွေးခဲ့တာပါ …. ။ ကျွန်မက အိပ်လို့ စားလို့ ကောင်းတုန်း … သူငယ်ချင်းတွေကတော့ ဘွဲ့လွန်တွေ ဆက်တက်ကြတယ်ပေါ့ … ။

သူတို့က အဆင့်ဆင့်တက်ရင်း…. ကျွန်မကတော့ အိပ်လိုက်စားလိုက်နေရင်းပေါ့ … ။ ဒါကို မျက်စိနောက်တဲ့ လူကြီးတွေက ဦးလေး အဆက်သွယ်နဲ့ အလုပ်အတင်း သွင်းပေးခဲ့တယ် …. တကယ့်ငရဲလိုပါပဲ… တနေ့လုံး မျက်လုံးကြီး ပြူးပြီး ကွန်ပျူတာကြီးကို ကြည့်ကြည့်နေရတာ … တစ်ခါတစ်လေ အော်သာ ငိုလိုက်ချင်ပါရဲ့ … ။ ကလေး ဘဝတုန်းကလို ရုံးလိုက်ပို့မယ့်လူလည်း မရှိ …. ၊ ပုဆိုးစ ၊ ထမိန်စ ဆွဲလို့ လည်း မရတော့တဲ့ အရွယ်မို့ …. အတော် စိတ်လိုချင်တဲ့ဘဝမျိုးမဟုတ်တော့… ပြသနာ တစ်ခုခုလုပ်ပြီး အလုပ်မသွားရအောင်ပဲ အမြဲတွေးနေခဲ့တာပါ … ။

အဲ့ဒီအလုပ်မှာ ငါးနှစ်ကျော် ကြာသွားတဲ့ အချိန် ကျွန်မလည်း လုပ်ငန်းသဘော နားလည်နေပြီး အလုပ်ကို တန်ဖိုးထား၊ မြတ်နိုးမိသွားတဲ့ အချိန်ပေါ့ … ။ တိုက်တိုက်ဆိုင်ဆိုင်ပါပဲ … ဈေးဝယ်ထွက်တဲ့တစ်နေ့ …. ကျောင်းတက်တုန်းက သူငယ်ချင်းတွေနဲ့ ပြန်တွေ့တယ် … ။

မတွေ့မိလျှင်တော့ အကောင်းသား တွေ့လိုက်တော့မှ တကယ့်ကို ဂွတီးဂွကျဖြစ်သွားရတော့တယ် … ။ ကျွန်မက အလုပ်ခွင်ဝင်လို့ လုပ်သက် ငါးနှစ်ကျော်နေချိန်မှာ သူတို့ကလည်း ကျောင်းဆက်တက်လို့ …. အဆင့်ဆင့်တက်ရာက နောက်ဆုံး Ph.D အတွက် စာတမ်း ပြုစုနေပါသတဲ့တဲ့လေ… ။ မတွေ့ရတာ ကြာလို့လား … အဆက်သွယ်မလုပ်ဖြစ်တာ ကြာလို့လား မသိဘူး ….. ယခင်က သူငယ်ချင်းတွေ ကြားမှာ မတွေ့ဖူးတဲ့ ဘဝင်မြင့်မှုမျိုးတွေ … တစ်ခါတစ်လေ တွေ့မိတယ် … ။ ဆယ်တန်း အမှတ်မမှီလို့ ဆရာဝန် မဖြစ်ခဲ့ရတဲ့ က ျွန်မသူငယ်ချင်းတွေ … အခုတော့ နာမည်ရှေ ့ ဒေါက်တာ တပ်ရတော့မဲ့ အချိန် ဘဝင်လေးနည်းနည်း လေဟပ်တယ်ထင်ပါရဲ့ … ။ ကျွန်မကတော့ ဖွပ်ကျားမို့လို့ …. အဆင့်မတူတော့ဘူး ထင်ပါရဲ့ … ။ ဘယ်သူက ဘယ်လို စာ ကြိုးစားခဲ့တာ … ပိုက်ဆံ ဘယ်လောက်သွင်းပြီး ကျူတာလုပ်ရမဲ့ နေရာ ရွေးခဲ့တာ စသည်ဖြင့် ကုန်ထားသမျှကို ကြွားလုံးထုတ်တာပေါ့ … ။ ကျွန်မလည်း … အနေဝေးသွားလို့ စိတ်ဝေးသွားတဲ့ သူငယ်ချင်းတွေရဲ့ တော်ကီထဲ ဘာမှ ဝင်မပြောပဲ နားထောင်သူအဖြစ်နေလိုက်ပါတယ် …. ။ ဝမ်းသာပါတယ် …သူတို့တွေ အဆင်ပြေပြီး ကျောင်းဆက်တတ်နိုင်ကြတာ … ။ အရင်က ဝါးလုံးကွဲ ရယ်တတ်တဲ့ သူငယ်ချင်းက ဘေးပတ်ဝန်းကျင်မှာ လူမရှိတာတောင် မခို့တရို့လေး ရယ်တတ်နေပြီ … စိတ်ဝင်စားလို့ မေးကြည့်တော့ … င့ါသိက္ခာနဲ့ …နေရမှာမို့လို့ … လေ့ကျင့်ယူထားတာပါတဲ့လေ … ရယ်ချင်ပါရဲ့ … သူ့ ဘဝက စိတ်ဖိစီးမှူတွေ ၊ချုပ်တီးမှူတွေ များလိုက်တာ … ။

သူတို့ကသာ သူတို့ဘဝကို ဂုဏ်ယူမဆုံးဖြစ်နေကြတုန်း … ရထားတဲ့ ပညာနဲ့ ပိုက်ဆံ ဘယ်လောက် ရှာနိုင်ခဲ့လည်း ဆိုတာ မတွေးမိကြဘူးထင်ပါရဲ့ … မိမိရဲ့ ပညာသင်စရိတ်အတွက်…. ယခု အချိန်ထိ မိဘ ဆီ လက်ဖြန့် တောင်းနေရတဲ့ အဖြစ် အားနာရကောင်းမှန်း မသိသေးဘူး …. ။ Ph.D ရပြီးလျှင်တောင် ဒီမှာ ကျူတာ ပြန်ဝင်လုပ်ပေးရဦးမှာပါ … အဲ့ဒီအချိန် ရမဲ့ လခက … ကျောင်းတတ်တုန်း သုံးထားခဲ့ရတဲ့ တစ်လစာ အသုံးစရိတ်တောင် ကာဗာဖြစ်ရဲ့လား တွေးရမှာပါ … ။ မေးချင်ပါရဲ့ … ပညာတွေ သင်ထားတာ ဘာလုပ်ဖို့လဲဆိုတာမျိုးပါ … ဂုဏ်ဒြပ်တွေ မက်လို့ …. ဘွဲ့တွေ ထပ်ယူတယ် …  ပိုက်ဆံရှာရလွယ်အောင် ပညာတွေ တိုးသင်တယ်… ဒါပေမဲ့…လက်တွေ့ ဘယ်လောက်ပြန်ရှာနိုင်ပြီး ၊ ရင်းနှီးခဲ့ရတဲ့ငွေတွေ  ဘယ်တော့မှ အရင်းပြန်ကြေမှာလဲ၊ မျှော်လင့်ထားတဲ့ လစာရတဲ့ အလုပ် ဘယ်တော့မှ ရမှာလဲ .. လို့သာ မေးလိုက်ချင်ပါရဲ့ … ။ ကျွန်မစိတ်ကူးထဲမှာတော့ အကြိမ်ကြိမ် မေးခွန်းထုတ်နေမိပေမဲ့ … အပြင်မှာတော့ … နားထောင်ရုံ သက်သက်ပဲ နှုတ်ဆိတ်နေလိုက်ပါတော့တယ် … ။ တစ်ခါတစ်လေ နှုတ်စောင့်စည်းပြီး … ရေလိုက်ငါးလိုက် နေတတ်လျှင် ပဲ …. အတော်နေရထိုင်ရတာ ကောင်းပါတယ် … ။ သူတို့ အတွေးနဲ့သူတို့ပဲ ပျော်ကြပါစေတော့လေ ။ ။