ရင်ကို ထိခတ်ခဲ့သော စကားများ

ပြီးခဲ့တဲ့ ရက်က ညီမလေးနဲ့ ဂျီတော့မှာ  စကားပြောဖြစ်တယ်။ ကျွန်မ ထွက်လာစ ကတည်းက ဒါဟာ ပထမဆုံး တွေ့ဆုံခြင်း။ အမေ့မောင် အကြီးဆုံးရဲ့သမီးမို့ ကျွန်မနဲ့  တဝမ်းကွဲ  တော်သူစပ်သူပါ။  ရောက်တတ်ရာရာ စကားတွေ ပြောနေရင်း သူက “အမေမမြိုင်တို့  တမြန်နေ့က  အမေကြီးဆီ သွားကြတယ်”တဲ့။ ကျွန်မ အမေကို တမျိုးလုံးက ကလေးတွေက အမေမမြိုင်လို့ ခေါ်ပြီး အဖေ့ကိုတော့ အဖေကြီးလို့ ခေါ်ကြတယ်။ “ဟဲ့….ဘာဖြစ်လို့တုံး” “အမေကြီး နေသိပ်မကောင်းဘူးပြောတယ်” “ ငါပြန်လာရင် တွေ့မှ တွေ့ရပါဦးမလားဟယ်” “ပြောမရဘူးလေ အသက်က တအားကြီးနေပြီဟာကို” တဲ့။ ကျွန်မလည်း စိတ်ထဲမှာ တမျိုးကြီး ခံစားရပြီး စာဆက်မရိုက် နိုင်တော့ဘူး။ သူလည်း ဘာဖြစ်သွားလည်းမသိ ဆက်မပြောတော့ပဲ ideal ဖြစ်သွားတယ်။ တနေ့လုံး ကျွန်မမှာ အတွေးတွေ တောင်စဉ်ရေမရ တွေးပြီး ထှိုင်းထှိုင်းမှိုင်းမှိုင်း ဖြစ်လို့။

ကျွန်မ အဖေနဲ့ အမေက တရွာတည်းသား မဟုတ်ဘူး။ အဖေက တရွာသူအမေနဲ့ အိမ်ထောင်ကျပြီး  ယောင်နောက် ဆံထုံးပါ မဟုတ်ပဲ ဆံထုံးနောက် ယောင်ပါခဲ့တာ။ အိမ်ထောင်ကျပါပြီ ဆိုကတည်းက အမေ့ရွာမှာပဲ အခြေချနေခဲ့တာပေါ့။ အမေတို့ရွာက ပိုပြီး ရေမြေကောင်းတာလည်းပါမယ်။ စစ်တောင်းမြစ်ကမ်း အရှေ့ရိုးမ တောင်ခြေက  တောင်ခြေကမ်းနား ရွာသူနဲ့ ကွင်းပြင် လယ်ကွက်တွေကြားထဲက ရွာသား  လယ်ပြင်သားတို့ နှစ်ပြားဂဟေ ဆက်ခဲ့ကြတာပေါ့။ အဖေ့ရဲ့အမေကို ကျွန်မတို့က အမေကြီးလို့ ခေါ်ပြီး အဖေကိုတော့ အဘလို့ပဲ ခေါ်ပါတယ်။ အဘကတော့ ကျွန်မ ရှစ်တန်းနှစ်မှာ ဆုံးသွားတာမို့ အမေကြီးပဲ ရှိပါတော့တယ်။ သားသမီးတွေ အကုန်လုံး ကိုယ့်အိမ် ကိုယ့်ယာနဲ့ အမေကြီးကတော့ အဖေ့ညီကမွေးတဲ့ မြေးအကြီးမ အိမ်ထောင်သည်နဲ့ အဘရှိစဉ်ကတည်းက နေတဲ့ အိမ်မှာပဲ ဆက်နေတာပါ။ အဖေက အတူတူနေဖို့ ခေါ်ပေမဲ့ လာမနေပါဘူး။ ဒါကြောင့် အဖေကပဲ သွားကြည့်ရတယ်။ တခါတလေ အဖေခေါ်လွန်းလို့ လာနေလည်း မကြာဘူး ဖျားတာနဲ့ နေလို့မကောင်းတာနဲ့ ဘယ်နှစ်ရက်မှ မကြာဘူး သူ့ရွာသူ ပြန်သွားတာပဲ။ အဖေက အမေ အသက်ကြီးပြီ ပြုစုပါရစေ ပြောလွန်းလို့ သားစိတ်မကောင်းမှာ စိုးလို့ လာနေပါတယ်။ တပတ်မကြာဘူး ဝမ်းတွေ လျှောလို့ မနည်း ကုယူရတယ်တဲ့လေ။ နေလည်း ပြန်ကောင်းရော သူ့ရွာသူ ပြန်ပြေးပါလေရော ရွာရောက်တော့ ဝမ်းလျှောထားတာ မဟုတ်တဲ့အတိုင်း အသံကိုမာလို့တဲ့။ ကျွန်မ ရွာကို ခဏပြန်တုန်း အမေပြန်ပြောပြတာပါ။ ပြီးတော့ အမေက ပြောသေးတယ် “ညဉ်းအဖေအေ သူ့အမေကို မရွံမရှာ  ပြုစုတာ သမီးမိန်းခလေး အရှုံးပေးရမယ်။ သူ့အမေ ဝမ်းသွားထားတဲ့ လုံချည်တွေကို ကိုယ်တိုင်လျှော်တာ။ အမေလည်း ဝမ်းသွားထားတဲ့ လုံချည်တွေ စောင်တွေလျှော်တာ ရက်ဆက်ဆိုတော့ အအေးမိပြီး ဖျားရော အဌါးလျှော်မယ် ပြောတာလည်း မရဘူး ကိုယ်တိုင် ဆင်းလျှော်တာပါအေ၊ တကယ့်သားလိမ္မာပါပဲ” ကျွန်မ စကားပြောနေတဲ့ အမေ့ကို  ကြည့်လိုက်တော့ အမေ့မျက်နှာမှာ အပြုံးတွေဝေလို့။ အဖေ့အတွက် ဂုဏ်ယူနေသလို မျက်လုံးတွေများ အရောင်တွေ တလဲ့လဲ့။ ပြီးတော့ ပြောပါသေးတယ် “အမေများ မရှိတော့ရင် ညဉ်းတို့အဖေအိုကြီးကို ပြစ်မထားပါနဲ့ မိသားစုပေါ် တာဝန်ကျေတဲ့ သူတော်ကောင်းကြီးပါ” တဲ့လေ။ အမေ အဲ့ဒီတုန်းက ပြောတာ ကြားခဲ့စဉ်က စိတ်မကောင်းတော့ ဖြစ်ခဲ့ပေမဲ့ အခုအချိန် ပြန်တွေးမိတော့မှ ရင်ထဲမှာ အောင့်ပြီး မွန်းကျပ်ကာ မျက်ရည်လည်မိပါတယ်။ ကျွန်မမှာ အဲ့လို ပြုစုဖို့ အခွင့်အရေး ရမှရပါဦးမလားလို့  တွေးမိလို့ပါ။  အဖေတောင် ၆ဝ ကျော်ပြီမို့ အမေကြီးလည်း ၉ဝ နားနီးပြီပေါ့။ ကျွန်မ ပြန်ရောက်ချိန် တမိသားစုလုံး သွားကန်တော့မယ် စိတ်ကူးထားတာမို့ အခုလိုဆို တွေ့မှ တွေ့ရပါ့မလားလို့  စဉ်းစားမိပြီး စိတ်မကောင်းဘူး။

နောက်တခု စိတ်မကောင်း ဖြစ်ခဲ့တာလည်း ရှိသေးတယ်။ ကျွန်မ ဘဝတလျှောက်လုံး မိဘနဲ့အတူ နေရချိန် တအားနည်းခဲ့တယ်။ တကယ့်ကို ဆယ်စုနှစ် စွန်းစွန်းလေး။ ကျောင်းတက်၊ ကျောင်းပြီးတော့ အလုပ်လုပ် နောက်တော့ အိမ်ထောင်ကျ။ အိမ်ထောင်ကျပြီဆို ပိုဝေးဖို့ ဖြစ်လာပြီ။ ဒါပေမဲ့ ကံကောင်းတယ်ဆိုရမယ် အိမ်ထောင်ကျပြီး တနှစ်လောက် ကြာတော့ လင်တော်မောင် အလုပ်ကလည်း ကျွန်မတို့ မြို့ကို ရွှေ့ရတယ်။ အမေ့ဆီကို မရောက်ဖြစ်ဘူးဆိုရင်တောင် တလတခါအနည်းဆုံးပဲ။ ကျွန်မလည်း ရွာရောက်တာနဲ့ အမေကြီး အိမ်အောက်က တန်းလျှားမှာ ထိုင်ပြီး တနေကုန် စကားပြောပါတယ်။ အမေနဲ့ အမေကြီးက တခြံတည်း နေတာလေ။ ရောက်စက သိပ်မသိသာပေမဲ့ နောက်အခေါက်တွေမှာ တခေါက်ထက် တခေါက်  သတိတွေ သိပ်မကောင်းတော့တာ သိသာလာတယ်။ ကျွန်မနဲ့ စကားပြောနေရင်း အကောင်းကနေ “နင့်ကလေး နှစ်ယောက်ကော မပါဘူးလား”လို့မေးတော့  ကျွန်မလည်း ရုတ်တရက်မို့ ဘာပြန်ပြောရမှန်းမသိဘူး။ အမေက “ငါ့သမီးကို မနွယ်နဲ့ မှားနေတာ” လို့ ဝင်ပြောမှ “ဪ..” ဆိုပြီး သနားသွားတယ်။ ကျွန်မ အမ ဝမ်းကွဲ နဲ့ မှားတာပါ။ အမေက “အဲ့လိုပဲ အခုတလော ပြောပြီးသားတွေ ခဏခဏ ပြန်ပြောလိုပြောနဲ့။ ထမင်း အခုပဲ ကျွေးပြီးတာကို မစားရသေးဘူး ပြောချင်ပြောနေတာ” လို့ ပြောပြပါတယ်။ တရက် အမေကြီး ထမင်းစားနေတုန်း ရောက်သွားပါတယ် ကြမ်းပြင်ပေါ်ချထားတဲ့  ပန်းကန်လေးထဲက ထမင်းကို  စားနေတယ်။  ဘေးမှာ သောက်ရေမတ်ခွက်လေးနဲ့ ။ ဒါနဲ့ ကျွန်မလည်း စိတ်ထဲမှာ တမျိုးပဲ ခံစားရတာနဲ့ “ဦးလေး အမေကြီးကို ကျွေးနေကျ ခုံဝိုင်းလေးနဲ့  ဘာလို့ မကျွေးတော့တာလည်း” လို့ မေးမိပါတယ်။ တကယ်ဆို တခါတလေမှ လာတဲ့ ကျွန်မက အမြဲပြုစုနေတဲ့ သူကို သံသယပါတဲ့ မေးခွန်းမျိုး မမေးသင့်တာ အမှန်ပါ။ ဦးလေးကတော့ ကျွန်မ အတွေးကို သိပုံမပေါ် ခပ်ရိုးရိုးပဲ “ ကျွေးလို့ မရတော့ဘူးဟ၊ ကလေးတွေလိုပဲ ထမင်းပန်းကန်ကို စားရင်း ဆွဲချသွားလို့ အမြဲမှောက်ကျတာ” ကျွန်မလည်း အမေကြီးကို ဘေးက ထိုင်ကြည့်ရင်း “အော်…အမေကြီးလည်း အတော် အိုသွားပြီကိုး” လို့ တွေးမိပါတယ်။ ညနေရောက်တော့ အမေက “ သမီးရေ အမေ့ကို ထမင်းသွားပို့ရအောင်” ခေါ်တာနဲ့ အမေ့နောက်ကနေ တောင်ဘက်အိမ်ပေါ် တက်လာခဲ့တယ်။  အိမ်ပေါ်ရောက်တော့ ပြတင်းပေါက်နားမှာ ထိုင်ပြီး  လမ်းသွား လမ်းလာတွေကို ကြည့်နေတာတွေ့ရတယ်။ အရင်ကတော့ အိမ်အောက်ဆင်း ဟိုလုပ် ဒီလုပ် လျှောက်လုပ်သေးတာ နောက်မှ အနောက်ဝိုင်းက အဖွားတယောက် လျှော်လဲပြီး ခြေထောက်ကျိုးသွားတာ သေသာသေသွားရော အိပ်ရာက မထနိုင်တော့ဘူး။ ဒါနဲ့ သားသမီးတွေက စိုးရိမ်ပြီး ဘယ်မှ မသွားခိုင်းတာနဲ့ တနေ့တနေ့ အဲ့ဒီနားမှာ ထိုင်ပြီး ကြည့်နေတာပဲ။  “အမေ့ ထမင်းစားရအောင်“ ပြောတော့ “ အေး” ဆိုကာ လက်ဆေးပြီး စားပါတယ်။ ထမင်းနဲ့ ဟင်းကို တခါတည်း သေချာ နယ်ပေးထားတာပါ။ အသားဟင်းကိုလည်း သေချာ မွှထားပြီး နယ်ထားတာ တွေ့ရတယ်။  “အမေ့ ဟင်းက ဘယ်လို” လို့ တအံ့တဩမေးတော့ အမေက “ကလေးလေးလို ဖြစ်နေပြီ ဟင်းကို ပန်းကန်နဲ့ ထည့်ကျွေးရင် ဟင်းကို ဒီအတိုင်းစားပြစ်ပြီး ထမင်းကို အဖြူထည်ပဲ စားတာ။ တခါတလေ ဟင်းကို အတုံးလိုက် စားလို့ နင်နေလို့ အခုလို သေချာ မွှပြီး ကျွေးရတယ်” လို့ ပြောပြတယ်။ စားပြီးတော့ လက်ဆေးပေးပြီး ခဏထိုင်စကားပြောနေချိန် ဦးလေးက အိပ်ရာခင်းပေးနေတယ်။ ပြီးတော့ အိပ်ရာမှာ နေသားတကျ ဖြစ်အောင် မောင်နှမ နှစ်ယောက် လုပ်ပေးနေတာ မိဘက သားသမီးကို ပြုစုသလိုပါပဲ။  အခုလည်း သားသမီးက ပြန်ပြုစုတာပေါ့။ အိပ်ပျော်သွားမှ ခြင်ထောင်ကို သေချာ ဖိပေးကျတယ်။ “တခါတလေ ညဘက် တရေးနိုး ထကြည့်ရတယ်။ အိပ်ရာ အပြင်ဘက်ရောက်ပြီး ခြင်တွေ ကိုက်နေလို့လေ” လို့ ဦးလေးက ပြောပြပြန်ပါတယ်။ အဖွားအိမ်ပေါ်က ပြန်ဆင်းလာတော့ အမေက ကျွန်မကို ပြောတယ်  “အမေ့လို အမေ အသက်မရှည်ချင်ပါဘူး ငါ့သမီးရယ်၊ ကိုယ့်အရိုး ကိုယ်နိုင်တုန်းလေး သေချင်တယ်။ သားသမီး အငြိုအငြင်ခံ သားသမီးကို ဒုက္ခပေးပြီး မနေချင်ဘူး” တဲ့။ အမေ့စကား ကြားတော့ ကျွန်မ အတော်စိတ်မကောင်းဘူး။ အဖေနဲ့အမေ အသက်ကြီးရင် အဖေက အမေကြီးကို ပြုစုသလို အမေက အမေကြီးကို ပြုစုသလို ကျွန်မ ပြုစုနိုင်ပါ့မလားလို့လည်း တွေးမိပါတယ်။ အမေတို့ကလည်း ရွာက မခွာနိုင်သလို ကျွန်မတို့ကလည်း ရွာမှာမနေနိုင်တဲ့ ဘဝမို့လေ။ ကျွန်မ အဲ့ဒီအခေါက် ရွာကပြန်လာတော့ အမေ့စကား ကြားယောင်ပြီး  လက်ရှိဘဝနဲ့ အသားမကျပဲ  ကယောင်ကတမ်းတွေ ဖြစ်လို့။ အခုထိလည်း ပြန်တွေးမိတိုင်း စိတ်မကောင်းဖြစ်ဆဲ ဝမ်းနည်းလာဆဲပါပဲ။

ကျွန်မ ရွာက ပြန်လာပြီး သိပ်မကြာပါဘူး အမေကြီး ဆုံးသွားပါတယ်။ ဘာရောဂါမှ မရှိပဲ မီးစာကုန် ဆီခမ်းသွားတာပါ။ အခုတော့ နှစ်ဖက်စလုံး ပြေးကြည့်ပါမှ အဖေ့အမေ ဖြစ်တဲ့  အမေကြီး ဒီတယောက် ကျန်တော့တာမို့ ကျွန်မ ရွာပြန်ရောက်ချိန်မှာ တွေ့ခွင့်မှ ရပါတော့မလားလို့ စဉ်းစားရင်း စဉ်းစားရင်း တနေ့လုံး ကယောင်ခြောက်ခြားတွေ ဖြစ်လို့။ တဆက်တည်းလည်း စဉ်းစားမိပါတယ်။ ဪ… လူတွေ  လူတွေ  အသက်ကြီးလာတိုင်း ဆုံးရှုံးမှုတွေ အတော်ကို များလာပါလား  နောက်လူတွေ အစားထိုး ဝင်လာလို့ သိပ်မသိသာ သလို ဖြစ်နေတာ။ အမှန်ဆို ရှေ့ကလူတွေ ကိုယ့်ဘေးက လူတွေ တယောက်ပြီးတယောက် ပျောက်ကွယ်သွားတာ အတော်ကို များနေပါလားလို့ပေါ့။ ဒီလိုနဲ့ပဲ တနေ့တော့ ကျွန်မအလှည့် ရောက်လာ ဦးမှာပါ။ ကျွန်မလိုပဲ  တခြားသူတွေရော ……..။