အပန်းဖြေခြင်းနှင့် မတူတော့သော…. ရုပ်ရှင်ကြည့်ခြင်း

အလုပ်ပိတ်ရက် ၊နားရက်တွေမှာ … မိမိရဲ့ အားလပ်ချိန်လေးများကို ဘာစိတ်ဖိစီးမှူမှ မရှိပဲ …ပေါ့ပေါ့ပါးပါး ဖြတ်သန်းချင်ကြတာမို့  ကျွန်မအပါဝင် နေ့စဉ်နေ့တိုင်း အလုပ်လုပ်နေရတဲ့ လူအများစုက အလုပ်ပိတ်ရက်ကိုမျှော်လင့်နေကြတာပေါ့ ….. ။ မျှော်လွန်းလို့လား မသိဘူး …. အလုပ်ပိတ်ရက်ကလည်း ရှားရှားပါးပါး …. တနင်္ဂနွေ တစ်ရက်တည်း …. 😀 စနေနေ့တစ်ဝက်ပိတ်တယ်ဆိုပေမဲ့ …  မနက်ပိုင်း ဖုတ်ကူမီးတိုက် ရုံး ပြေး အလုပ်လုပ်ရသေးတယ် …. တစ်ပတ်လုံး အင်တိုက်အားတိုက် အလုပ်လုပ်ပေးထားတာတောင် စနေနေ့ နေ့တစ်ဝက် အလုပ်တက်ခိုင်းတဲ့ အလုပ်ရှင်ကို မေတ္တာပို့မိတာ … အကြိမ်ကြိမ်ပါပဲ …  😛 လိုလိုလားလား တည်ဆောက်ထားတဲ့ ဘဝမဟုတ်ပေမဲ့ … စက်ရုပ်လို အချိန်နဲ့ တပြေးညီလှုပ်ရှားနေရတဲ့ဘဝထဲ ကျင်လည်နေခဲ့တာ … ငါးနှစ်ကျော် ၊ ခြောက်နှစ်နီးပါးလေ .. .. မမောနိုင် မပမ်းနိုင်နဲ့ .. ဘယ်လောက်ကြာအောင် ဆက်သွားရမလဲ မသိသေးဘူး …  … ။

ရက်တွေ ၊ လတွေ ၊ နှစ်တွေသာ ပြောင်းချင်ပြောင်းမယ် ကျွန်မကတော့ … ရုံးပိတ်ရက်ဘယ်နေ့ဖြစ်မလဲကြို တွက်ပြီး … ပျော်နေတဲ့ အကျင့်ကတော့ မပြောင်းဘူးလေ … ။ ဟုတ်ပါတယ် … ကျွန်မတို့တွေ အလုပ်ချိန်မှာ လူရော ၊စိတ်ပါနှစ်ပြီး ကိုယ့်ကိုယ်ပိုင်လုပ်ငန်းလို စေတနာထားပြီး လုပ်ပေးခဲ့တာလေ … ဒီ weekend လေးတော့ .. အလုပ်နဲ့ပတ်သတ်တာတွေ ခဏမေ့ချင်တာပေါ့ … ။ အလိုက်ကန်းဆိုးမသိ … တစ်ခါတစ်လေ .. အလုပ်ဆင်းချိန် ၊ တစ်ခါတစ်လေ … ရုံးပိတ်ရက်တွေမှာပါ … ဖုန်းဆက် ၊ အလုပ်အကြောင်းမေးပြန်တယ် …. ။ ဝဋ်ကြွေးရှိသေးတော့လည်း … ခံနေရဦးမှာပါ … ။

အရင့် အရင် … ပိတ်ရက်တွေတုန်းကတော့ …ဘုရားသွားဖြစ်ခဲ့တာလည်းရှိသလို ၊ လိုတဲ့ပစ္စည်းတွေ လိုက်ဝယ်ဖြစ်တာမျိုး ပေမဲ့…  ပြီးခဲ့တဲ့နှစ်ပတ်ကျော်က တနင်္ဂနွေပိတ်ရက်လည်းဖြစ် … ရုပ်ရှင်မကြည့်တာလည်း ကြာပြီမို့ … လူပြောများပြီး ရယ်ရတယ်ဆိုတဲ့ ရုပ်ရှင်တစ်ခု သွားကြည့်ဖို့ စဉ်းစားခဲ့ပါတယ်… ။ ပိတ်ရက်ဆို နေမြင့်အောင် အိပ်တတ်တဲ့ ကျွန်မက နေ့ခင်းပွဲလေးကြည့်ဖို့ တွေးထားခဲ့တယ် … ။ အကြံရရချင်း ချစ်သူဆီ ဖုန်းခေါ်တော့ … သူက မနက်ပိုင်း ဂျူတီရှိပြန်ရော … အစိုးရရုံးတွေ ပိတ်ရက်ပေမဲ့ … သူကဂျူတီဆိုတော့ … စိတ်နည်းနည်း အချဉ်ပေါက်သွားတယ် … ။ ကပ်သီးကပ်ဖဲ့လုပ်ပြီး … ဂျူတီတွေဘာတွေ နားမလည်ဘူး ဒါရုံးပိတ်ရက်မို့ ရုပ်ရှင်ကြည့်မယ် ကြိုတင်လက်မှတ်သွားဖြတ်ခိုင်းတယ် …အစကတော့ ဂျူတီက လူများလျှင် မနက်ပိုင်းက နေ့လည်ပိုင်းထိ ကြာမယ်ဖြစ်တယ်ဆိုပြီး အကြောင်းပြချက်တွေ ပြန်ပေ းပါသေးတယ်…. ။ ဆေးရုံမှာ တခြားဆရာဝန်မရှိတော့ဘူးလား မှ အစချီ စကားအချေတင်ပြောပြီး …. နောက်ဆုံး ကြိုတင်လက်မှတ်မဝယ်ထားလျှင် .. ဆေးရုံမှာ လာပွဲကြမ်းမယ် ခြောက်တော့မှ ….. စိတ်မထင်လျှင် မထင်သလို လုပ်တတ်တဲ့ …ကျွန်မအကျင့် ဆိုးဆိုးလေးရှိတာ သိထားတဲ့ သူက လက်မှတ်ရအောင် ဝယ်ပေးပါ့မယ်ဆိုပြီး လျှောချသွားပါရော … ။

မြို့ထဲက သွင် ရုပ်ရှင်ရုံ မှာ … ပွဲချိန်ထက် နှစ်နာရီခွဲလောက်ကြိုပြီး သွားဝယ်ခဲ့ပေမဲ့ … ကြိုတင်လက်မှတ်မရတော့လို့ … မင်္ဂလာရုံမှာ အပြေးလွှားသွားဝယ်လိုက်ရပါသတဲ့ … ဒါတောင် ကြိုတင်လက်မှတ် မပေးတော့ဘူး ဘာညာ ရစ်နေသေးတာ … နည်းနည်း ခနဲ့သလို ၊ ဘုတောလိုက်မှ … မကြည်မသာ လက်မှတ်ဖြတ်ပေးတာပါ … ။ ကျွန်မတို့လူမျိုးတွေ ရုပ်ရှင်အတော်ကြိုက်လို့ပဲလား … အဲ့ဒီဇာတ်ကား အောင်မြင်လို့ပဲလား … သရုပ်ဆောင်တွေနာမည်ကြီးလွန်းလား မသိဘူး …..ကြိုတင်လက်မှတ်တောင် ကြိုဝယ်မရခဲ့ဘူး … ။ ဒီရုံမရလည်း ဟိုရုံပေါ့ ဆိုပြီး လက်မှတ်ရအောင်ဝယ် … ဆေးရုံပြန်ပြေး … ဂျူတီပြီးအောင် လက်စသတ်ရင်း … ကျွန်မကို အိပ်ယာထဖို့ ဖုန်းဆက်နှိုးလေရဲ့ … ။ သူကတော့ … ဆေးရုံကိစ္စပြီးလျှင် ရုပ်ရှင်ရုံမှာပဲ စောင့်မယ်တဲ့လေ … ။

သူဖုန်းဆက်နှိုးတော့မှ … နာရီကြည့်ပြီး ကမန်းကတန်းအိပ်ယာထ …. ရေမိုးချိုးပြီး တွေ့တဲ့ကား လက်တန်းငှားလို့ … ရုပ်ရှင်ရုံကို လစ်ပါတော့တယ် … ။ ပြုတ်စဗျင်းတောင်း နိုင်ပုံများ ကားခကို ဈေးမဆစ်မိပါဘူး …. ဒီထက်ပိုဆိုးတာက …. ဈေးမလျှော့ချင်လျှော့ချင်နဲ ့ … လျှော့ပေးရတဲ့ ကားသမားကို … လာရာလမ်းကြောင်း တခါ ပြန်မောင်းစေတာပါပဲ … ။ ဟုတ်ပါတယ် … ကျွန်မအိမ်ပြန်တာပါ … ရုပ်ရှင်မကြည့်တော့ပဲ အိမ်မှာ ပြန်အိပ်ဖို့ စိတ်ကူးပြောင်းသွားလို့ မဟုတ်ပါဘူး …. လူပျောက်ရှာဖို့ ဖုန်းကျန်နေခဲ့လို့ပါပဲ…. ။ ရုပ်ရှင်ရုံမှာ ကျွန်မချစ်သူကို ကျီးကန်းတောင်းမှောက် လိုက်မရှာနိုင်ဘူးလေ … ဒီတော့ .. လူပျောက်ရှာ ပစ္စည်းလေးပဲ အားကိုးရမှာ … ။ 😛

ရုပ်ရှင်ရုံရောက်ပါပြီ …. အောင်မလေး … ကြိုဆိုနေတဲ့ လူများလိုက်တာ … အလှူ အိမ်ထက်တောင် ပိုဖော်ရွှေပါလားထင်မိပါတယ် .. ။ ဘယ်သူတွေဖြစ်မယ်ထင်ပါသလဲ …. လက်မှတ်မှောင်ခိုပွဲစားတွေပါ …. ကျွန်မတို့တွေ … ပွဲချိန်ထက် ကြိုပြီး သွားဝယ်တုန်းကတော့ … လက်မှတ်မရှိသလို မချိုမချဉ်လုပ်ပြတယ် … ယခုတော့ ဘယ်က ထွက်လာတဲ့ လက်မှတ်လဲ … ဝက်ဝက်ကိုကွဲလို့ရယ် …. ။ လက်မှတ်မူရင်း တန်ဖိုးထက် … ငါးရာ ၊ တစ်ထောင်လောက်ပိုတင်ထားပါတယ် … ။ သူတို့ကို ကြည့်ပြီး မဟုတ်မဟတ်တွေးမိတယ် … ချစ်သူကိုဝယ်ခိုင်ထားတဲ့ လက်မှတ် ပြန်ရောင်းလိုက်ပြီး မုန့်သွားစားကြမယ်လို့လေ … ။ အတွေးသက်သက် သူ့ကို ပြန်ပြောပြတာတောင် … ဝါးစားတော့မလို အကြည့်ခံလိုက်ရတယ် …  😛  …. ။ လျှင်သူစားခေတ်ကိုး … သူ့နေရာနဲ့သူ ပိုင်တဲ့လူက လုပ်စားမှာပါပဲ …။ ကိုယ်တွေသာ တုံးလွန်းလို့ ..သူများအလုပ်လုပ်ပေးနေတာတောင် အင်တိုက်အားတိုက်နဲ့ … ဝူးးးးးးးးးး မောတယ် 🙄

မင်္ဂလာရုံအပေါ်ထပ်ကိုတက်ဖို့ … ဓါတ်လှေခါး နှစ်စင်းပဲရှိတာမို့ … စောင့်ရပါတယ် … ။ စောင့်တဲ့လူတွေ အများကြီးထဲ လက်မှတ်မှောင်ခိုသမားတွေကလည်း ပွတ်သီးပွတ်သပ် ရောပြွမ်းလို့ … အနံ့ပေါင်းစုံနဲ့ … မူးလောက်ပါရဲ့ … ။ ဓါတ်လှေခါး မြေညီထပ်ကနေ ငါးလွှာကို ဆင်းချည်တက်ချည်လုပ်တာကလည်း … သာမန်ကြာချိန်ထက် ပိုကြာမယ်ထင်ရဲ့ … စိတ်မရှည်လည်း လှေခါးက မတတ်ချင်တာမို့ … လူကြားထဲ အနံ့ပေါင်းစုံရှုပြီး ဓါတ်လှေခါး စောင့်ရတော့တယ် … ။ ချွေးစိုနေတဲ့ သူများ အသားနဲ့ ထိရမှာ ကြောက်လွန်းတဲ့ကျွန်မက ဘေးကပ်လာတဲ့ လူတိုင်းကို ဘုကြည့်လို့ သုံးရာ့ခြောက်ဆယ်ဒီဂရီပတ်လည် ရန်ထောင်နေလေရဲ့ …။  ဓါတ်လှေခါးထဲဝင်တော့လည်း … တောက တတ်လာတဲ့ လူတွေ ထက်ဆိုးတဲ့ မြို့သူ မြို့သားတွေ .. အတင်းတိုးဝှေ့တာ … လမ်းလျှောက်စရာမလိုပဲ ဓါတ်လှေခါးထဲ ကျွန်မပါသွားခဲ့တယ် … ။ မတ်တပ်ရပ်နေတဲ့ လူတွေ ကြားထဲ မိန့်မိန့်ကြီး ထိုင်နေတဲ့ လူကလည်း ရှိသေးတော့ … ဒီလူ ဘယ်လိုလူများလဲ စူးစမ်းစိတ်နဲ့ … ခြေဖျားထောက်ပြီး လူအုပ်ထဲ ငုံ့ကြည့်တော့ … ဓါတ်လှေခါးမောင်းပေးတဲ့လူပါ …. ။ ဆေးရုံတွေ ကွန်ဒိုတွေ ၊ ဟိုတယ်တွေ ၊ တချို့ ရုံးတွေ ၊ ကျောင်းတွေမှာတောင် ဓါတ်လှေခါးမောင်းတဲ့လူမရှိတာ …. ဒီလောက် လူများ ကြပ်သိပ်နေရတဲ့ အထဲ ဓါတ်လှေခါး မောင်းတဲ့လူထားပေးတာ … မယောင်ရာဆီလူးတဲ့ အဖြစ်လား … ကျွန်မတို့လူမျိုးတွေကို ဓါတ်လှေခါး အသုံးပြုနည်းမသိဘူးများမှတ်နေသလား မပြောတတ်တော့ပါဘူး … ။ ဘယ်လိုရည်ရွယ်ချက်ဖြစ်ဖြစ်ပါ .. ဒီလူ ဝဝကြီးထိုင်နေတာ တခြား နှစ်ယောက်လောက် လိုက်စီးဖို့ နေရာပုပ်သွားတာတော့ အမှန်ပဲလေ … ။

တအိအိနဲ့ … ငါးလွှာကိုရောက်ပါပြီ … တံခါးဖွင့်လိုက်တာနဲ့ … မျက်နှာချင်းဆိုင် မှာ လူအုပ်ကြီး တွေ့ပြန်တယ် … မြင်ရတာ ဘဝင်မကျလိုက်တာ ဓါတ်လှေခါးထဲ ဝင်တော့လည်း တိုးဝင်ရတယ်…ပြန်ထွက်တော့လည်း … ရှေ့က လူအုပ်ကို ဖောက်ပြီး တိုးထွက်ရတယ်…. အဲ့ဒီလူအုပ်ကြီးက လက်မှတ်မရလို့ ပြန်မယ့်လူတွေပါပဲ … ။ လူတွေများ ပြွတ်သိပ်ခဲလို့ … စိမ်းရွှေရွှေအနံ့ကလည်း တထောင်းထောင်းဆိုတာ့ … ပြတင်းပေါက်လေဝင်လေထွက်ကောင်းမဲ့နေရာလေးမှာ ခဏရပ်ပြီး … လူခေါ်ပစ္စည်းလေး အသုံးပြုကာ ချစ်သူဆီခေါ်ပါတယ် … ကောင်းလွန်းတဲ့ ဆက်သွယ်ရေး ကွန်နက်ထဲရောက်နေတာမို့ … တလွှာထဲအတူရှိနေတာတောင် …  ဆက်သွယ်မှူဧရိယာပြင်ပတဲ့လေ … ကျွန်မဖုန်းကတော့ ကောင်းကောင်းမိနေတာမို ့… ကြိုးစားပြီး ခေါ်ပါတယ် …. မကြားချင်တဲ့ … ညှောင်နာနာအသံနဲ့ မိန်းမတယောက်က ဆက်သွယ်မှူ ဧရိယာပြင်ပချည်းပြောနေလို့ …ဒေါကီးရပြန်တယ် .. ရုပ်ရှင်က စတော့မယ် … ဆယ့်နှစ်နာရီခွဲဖို့ ဆယ်မိနစ် … ချစ်သူကိုလည်း ရှာမတွေ့ ..လက်မှတ်ကလည်း သူ့ဆီမှာ … ကျွန်မတစ်ယောက်ထဲ ပျားတုပ်နေတုန်း …ဖုန်းဝင်လာပါတယ်… သူ့ဆီကပါ … မလာသေးဘူးလားဆိုပြီး ဒေါကီးနေသံနဲ့ … ။ ကျွန်မကလည်း ရောက်နေပြီဖြစ်ကြောင်း ဖုန်းခေါ်လို့ မရတာဖြစ်ကြောင်းပြောတော့ … မယုံသင်္ကာနဲ့ … ကျွန်မရှိတဲ့နေရာကို ဖုန်းပြောရင်းလျှောက်လာပါတော့တယ် … ။ အနားရောက်လို့ ကျွန်မလက်ထဲက ဖုန်းယူကြည့်တော့မှ … အမှန်တရားတစ်ခုကို လက်ခံသွားတော့တယ် …..။ ဒီအချိန် ကျွန်မမှာပြောအားရှိတော့ ..နည်းနည်းနှိပ်ကွတ်လိုက်သေးတယ် … သူများတွေ သွင်းဈေး ဆယ့်ငါးသိန်း ၊ ပွဲညွှန့် နှစ်သိန်း ပေးထားရတဲ့ GSM က တကယ်တမ်း … ဈေးသုံးဆလောက်ပိုပေါတဲ့ … CDMA800 လောက်တောင် လိုင်းမမိပါလားလို့ လေ.. မကျေမချမ်းနဲ့ … ပေစောင်းစောင်းကြည့်ပြီး ရုပ်ရှင်ရုံထဲဝင်လျှင် စားဖို့သောက်ဖို့လေးတွေဝယ်ဖို့ထွက်သွားတယ် 😀 လူတွေကလည်း အုံခဲနေတာမို့ …ကျွန်မတော့ စိတ်မရှည်ပါဘူး … တစ်ခါတစ်လေ ပျော်စရာကောင်းမယ်အထင်နဲ့ ရုပ်ရှင်လာကြည့်တာ … ရပ်စောင့်ရတာနဲ့ .. လူက စိတ်သိပ်မကြည်ချင်တော့ဘူး …. ။နာရီကိုကြည့်တော့လည်း …. ဆယ့်နှစ်နာရီ သုံးဆယ့်ငါးဖြစ်နေပြီ … အရင်ကဆို ရုပ်ရှင်မပြခင်ကတည်းက ရုံထဲဝင်အေးဆေး ခဏနားပြီးတော့မှ နိုင်ငံတော် အလံကိုအလေးပြုစာသားတွေ ပြတာဆိုတော့ … အခုဟာဖြင့် ရုပ်ရှင်ရုံပြချိန်ကိုကျော်နေပါပြီ …. စိတ်ထဲ တွေးမိတာက … အောက်မှ လက်မှတ်မှောင်ခိုသမားများ လက်ထဲ လက်မှတ်ကျန်သေးလို့ … အချိန်ဆွဲထားသလားပေါ့လေ …. ။ ဟုတ်မဟုတ်တော့ ဘုရားမှပဲ သိပါလိမ့်မယ် … 😀 တကယ်တမ်းရုံထဲကို ဝင်ချိန်မှာတော့ .. သတ်မှတ်ပွဲစဉ်အချိန်ထက် မိနစ်နှစ်ဆယ် နောက်ကျပါတယ် … ။ လူတွေလည်း တိုးရတာ ဝါသနာထုံပုံရတယ်… ဓါတ်လှေခါးလည်း တိုးတက်လာတယ် … ရုံထဲဝင်တော့လည်း တိုးဝင်ကြရတယ်… ဒါတောင် ထိုင်ခုံတွေက နံပါတ်တပ်ထားလို့ … ဦးရာလူစနစ်နဲ့သာဆို… မလွယ်ကြောပဲ 😛  … ကိုယ့်နေရာရောက်ဖို့ .. ဟိုတွန်းဒီတိုက်နဲ့ … ဆောရီးပေါင်းများစွာ ဖောဖောသီသီပြောပြီး ကျော်ဖြတ်ရတယ်… (ကျွန်မမျက်စိတွေ အလင်းကနေ အမှောင်ထဲဝင်ဝင်ခြင်း ဘာမှ မမြင်ရတာမို့ … လူတိုင်းရဲ့ ခြေထောက်ကို ကျွန်မ ဖိနပ်နဲ့ တက်နင်းမိလို့ပါ ) … ကိုယ့်နေရာရောက်တော့ ထိုင်တော့မှ … သက်ပြင်းချရတယ်…. ။ ဒါတောင် ရုပ်ရှင်က မလာသေးဘူး … ကြောငြာတွေ ကြည့်ရသေးတယ် … ပြီးမှ ရုပ်ရှင်ပြပါတော့တယ် …. ။ ရုပ်ရှင်က သူများတွေ တဝါးဝါးရယ်ကောင်းတုန်း … အတွေးကြောင်တဲ့ က ျွန်မက ဒီအခန်းဒီလောက်လည်း မရယ်ရပဲနဲ့ …တော်တော်ပေါတဲ့ လူတွေလို့ … တယောက်တည်း အတင်းပြောနေလေရဲ့ ….. အဝေးမှုန် အနီးကန်းချင်သလိုလိုဖြစ်နေတဲ့ ကျွန်မက ရုပ်ရှင်ကြည့်ရတာကောင်းကောင်း မမြင်ရပါဘူး … မမြင်ရဆို … ရှေ့က ခေါင်းနှစ်လုံးက ပူလိုက် ခွာလိုက်နဲ့ … ဟိုဘက်စောင်းကြည့်လည်းမရ ဒီဘက်စောင်းကြည့်လည်း မရတော့ … အတော် စိတ်အချဉ်ပေါက်လာတယ်… ဒါနဲ့ …. သူတို့တောင် ဒီလောက် အလိုက်ကန်းဆိုးမသိတာ … ငါလည်း မြင်ရအောင် ကြည့်မယ်ဆိုပြီး ထိုင်ခုံပေါ် ဆောင့်ကြောင့်ထိုင်ပါရောလား ….။ ဘေးက ချစ်သူကတော့ … ပြုံးဖြီးဖြီးနဲ့ ရုပ်ရှင်ကြည့်လို့ … ကျွန်မ ထိုင်လို့ …တစ်မိနစ်တောင် မပြည့်သေးဘူး .. နောက်ကလူတွေ အော်ပါလေရော … 😛 ဘယ်တောကလာတာလဲ ..ရုပ်ရှင်ရုံထဲ ဆောင့်ကြောင့်ထိုင်နေတယ် စသဖြင့် … အော်တော့ … ပါးရေနပ်ရေရှိတဲ့ဘေးတယောက်သောသူက … မင်းအဲ့လိုမထိုင်နဲ့ … ရေသန့်ဗူးစာမိမယ်ဆိုတော့မှ … ကဗျာကယာ ပြန်ထိုင်ချလိုက်ရတော့တယ် … 😛 😛 ပူးချည်ခွာချည်နဲ့ အရှေ့ခုံကလည်း …ဒီအတိုင်းဆက်လုပ်တာမို့ ….. ချစ်သူနဲ့ နေရာချင်းလဲထိုင်လိုက်ရပါတယ် … ။

ရုပ်ရှင်သာ ဆုံးသွားတယ်  … ထူးထူးခြားခြား ရင်ထဲ ခံစားမိတဲ့ အကြောင်းရာလေး မကျန်ခဲ့လိုက်ဖူး… ဒါပေ့ါလေ … ဟာသကားပဲ …ရယ်ရအောင် လုပ်နိုင်တာနဲ့ပဲ အနုပညာမြောက်တယ် ခေါ်လေတော့မလား ။ ဟာသကားဆိုတော့ …ရယ်ရယုံပဲပေါ့လေ … ။ ယုတိ္တရှိတာ မရှိတာ အပြင်လက်တွေ့ဘဝမှာ ဖြစ်နိုင်တာ မဖြစ်နိုင်တာတွေက အဓိကမှ မကျတာပဲ … ။ ဘာပဲဖြစ်ဖြစ်လေ …ကိုယ်ရွေးချယ်မိခဲ့တဲ့ … ဖျော်ဖြေချိန်လေး … လူတိုးရ ၊ စိတ်မောရ၊ အနံ့ပေါင်းစုံ ရှူရှိုက်ရ .. စိတ်ရှည်ရတာနဲ့ … ဖတ်ဖတ်ကိုမောနေခဲ့ပါပြီ …. ။ နောက်ဆို ရုပ်ရှင် သွားကြည့်ဖြစ်တော့မှာ မဟုတ်တော့ပါဘူး ။ … လာမိတဲ့ ခြေထောက် နာနာရိုက်ချင်မိအောင် နောင်တရလည်း … ဓါတ်လှေခါးက ပြန်ဆင်းဖို့ … တိုးရဦးမှာပါ …. ဒီတစ်ခါတော့ အလျှင် လိုနေတဲ့ လူများကို ဦးစားပေးပြီး လူကုန်မှပဲ ဆင်းတော့မယ်တွေးကာ … အသက်ဝအောင်ရှူပြီးပဲ ရပ်စောင့်နေလိုက်ပါတော့တယ် … ။ ။