Field ထဲက Feel (4) ခဲနဲ့ပေါက်

နောက်တနေ့ကစပြီး ကျွန်မတို့ဝန်ထမ်းများ (ရန်ကုန်သား၂ယောက်၊ နယ်ခံ၈ယောက်) ကျွဲကျောင်း၊ ဘဲကျောင်း၊ ဝက်စာကျွေးရပါတယ်။ ကျွန်မတို့မိန်းကလေး၂ယောက်ကတော့ ဘိုကလေး ခဏရောက်နေလို့ လွတ်သွားပါတယ်။

ပြန်လာတော့ ဝေခြမ်းရေးလက်စသတ်ရပါတယ်။ အပ်ချုပ်စက်ဝေတယ်၊ ငါးဖမ်းပိုက်ဝေတယ်၊ လှေဝေတယ်။ မိုးဦးကျစဆိုတော့ မိုးယိုပေါက်အပြည့်နဲ့ ရုံးခန်းထဲမှာ ဖြစ်သလိုနေရင်း အလုပ်ပြီးအောင်ဘဲ ကြိုးပမ်းရပါတယ်။ ဒါပြီးရင် တံတားဆောက်၊ လမ်းပြင်ကိတ်စတွေရှိသေးတာကိုး။

ကျွန်မနဲ့မလေးအမကတော့ တနေကုန်ပင်ပန်းထားသမျှ ညနေစောင်းတာနဲ့ တီရှပ်တထည်၊ ဘောင်းဘီတိုတထည် ကောက်စွပ်ပြီး ချောင်းထဲခုန်ဆင်းတာဘဲ။ ဆားငန်ရေနဲ့ရေချိုးပြီးရင် အမောတွေအကုန်ပြေ မှတ်တယ်။ ရုံးပြန်ရောက်တာနဲ့ အိမ်ရှေ့အိမ်က ကြီးတော်ကို ညစာဘာချက်လဲမေးရင်း တလက်စတည်း သူချက်ပြီးသား အိုးတွေခွက်တွေသွားမပြီး ထမင်းဝိုင်းပြင်တာဘဲ။

အဲဒါပြီးရင် ဘောလုံးကန်သွားကြတဲ့ကောင်လေးတွေ အကုန်လုံးရယ် ရွာစဉ်လှည့်ပြီးအတင်းတုတ် အဲလေ စကားပြောရင်း စနည်းနာရင်း လျှောက်သွားနေတတ်တဲ့ ကန်ဘောဒီးယားသားရယ် ပြန်အလာကိုစောင့်ပြီး ထမင်းစားကြပါတယ်။ ညနေစာထမင်းဝိုင်းကိုတော့ တိုင်ပင်ထားစရာမလိုဘဲ လူစုံမှစားကြတဲ့ အကျင့်ရှိပါတယ်။
ပြီးတော့ ကောင်လေးတွေက ရွာထဲက ကာလသားတွေနဲ့အတူ ကာရာအိုကေဆိုဖို့ ဒါမှမဟုတ် ပုလင်းထောင်ပြီးဝိုင်းကြဖို့ ခြေလှမ်းပြင်ပါတယ်။

အဲလိုမပြင်ခင် ကျွန်မပိုင်ပစ်စည်းဖြစ်သော်လည်း ဘုံသုံးကြတဲ့ တချပ်ထဲသော ကျောက်ပြင်နဲ့ သနပ်ခါးတုံးပိစိကွေးကို အားရပါးရဝိုင်းလိမ်းကြပါသေးတယ်။ သူတို့အကုန်လုံး အလျှိုလျှိုထွက်သွားကြပြီးရင်တော့ ကျွန်မတယောက်ထဲ မီးစက်နိုးချိန် မပြည့်ခင် (ညနေ ၆နာရီမှ ည၁ဝနာရီ ) စာရင်းတွေပြီးအောင်လုပ်ရင်း ကျန်ခဲ့ရပါတယ်။ ပုံမှန်ည ၁ဝနာရီကျော်မှ အိပ်ရာဝင်ပြီး မနက် ၆နာရီဆို နိုးနေတတ်တာကတော့ အကျင့်တောင်ဖြစ်နေပါပြီ။
မိုးလင်းတာနဲ့ အလှူရှင်ရဲ့ဒါနမြောက်အောင် ခေါက်ဆွဲပြုတ်ကို ဂတ်စ်မီးဖိုနဲ့ပြန်ကြော်ပြီး ကော်ဖီနဲ့သောက်ကြပါတယ်။

မနက်စာကတော့ ကောင်လေးတွေတာဝန်ယူပါတယ်။ ကျွန်မက ကော်ဖီခွက်ကိုင်ပြီး စောင့်နေရုံပါဘဲ။ တခါတရံတော့ ရုံးနားကမုန့်ဟင်းခါးဆိုင်လေးမှာ ဝယ်စားပါတယ်။ သူတို့ဆိုင်ကလည်း အရင်းရှိတဲ့နေ့ဖွင့်ပြီး မရှိတဲ့နေ့ မဖွင့်ဆိုတဲ့ဆိုင်မျိုးမို့ နေ့တိုင်းအားကိုးလို့မရပါဘူး။
မနက်စာကိတ်စပြီးရင် ထုံးစံအတိုင်း ရွာစဉ်လှည့်ပြီး ပျိုးခင်းစစ်၊ လမ်းပြင်တာဘယ်လောက်ပြီးသလဲစစ်၊ တံတားဆောက်တာဘာတွေလိုသေးလဲစစ် စတာတွေလုပ်ဖို့ တာဝန်ကျရာ ရွာတွေကို ကျွန်မတို့ ဝန်ထမ်းတွေ ကိုယ်စီထွက်ကြရပါတယ်။ ကျွန်မကတော့ ပိုက်ဆံပေးစရာရှိတာတွေ စာရင်းနဲ့တကွ ပေးလိုက်ပြီးရင် ကိန်းဂဏန်းတွေနဲ့ ကျန်ခဲ့ပြန်တာပါဘဲ။အေးအေးချမ်းချမ်းဖြစ်သွားပြီလို့တော့မထင်လိုက်ပါနဲ့အုံး။ ကျွဲတွေ လာမယူကြသေးပါဘူး။ သေးလွန်းလို့မကြိုက်ဘူးဆိုပြီး ကိုယ့်ရွာမှာသောင်တင်နေတာတပတ်လောက် ရှိပါပြီ။

ပြီးခဲ့တဲ့ ၂ညလောက်ကလည်း ညဘက်ကြီး ၁ဝနာရီကျော်မှ ရုံးကိုခဲမိုးရွာတာခံလိုက်ရသေးတယ်။ ကျွဲကိတ်စမကျေနပ်လို့တဲ့။ ကံကောင်းလို့ သဂျီးကယ်ပေလို့။ ကျွန်မတို့ရုံး ခဲပေါက်ခံရမှန်းသိတာနဲ့ ရုံးရှေ့မှာ ဘယ်ကရောက်လာမှန်းမသိတဲ့ ပတ်တလားကြီးတလုံးချပြီး သဂျီးအပါအဝင် လူ၅ယောက်လောက် သီချင်းတွေ အော် အော်ဆိုလိုက်ကြတာ ခဲလဲကျမလာတော့ပါဘူး။ ကိုယ်ကတော့ ကြောက်တာနဲ့ အိပ်မပျော်တော့ ဖျော်ဖြေရေးအဖွဲ့ကို အားပေးရင်း မိုးလင်းသွားပါတယ်။ ကိုယ်နေတဲ့ရွာက ကျေးရွာအုပ်စု (၂၇) ရွာအပိုင်စားရတဲ့ သဂျီးနေတဲ့ရွာ ဖြစ်နေလို့သာဘဲလို့ တွေးပြီးသက်ပြင်းချမိပါတယ်။

ဆက်ရန်
Shwe Ei
25th Aug 2011