သက်ရှည်မျိုးနှင့် တွေ့ဆုံခြင်း

လွန်ခဲ့သော နှစ်ပတ်ခန့်က ရုံးပိတ်ရက်မနက်ခင်းတွင့် ကျွန်မအဒေါ်နှင့် ကျွန်မတို့ ဈေးသို့ချီတက်ခဲ့သည်တမုံ့။
ဈေးက တာမွေအဝိုင်းထိပ်တွင်ရှိသော ရာပြည့်ဈေးဖြစ်သည်။ အဒေါ့်အိမ်နှင့် နီးသောလည်း ကျွန်မတို့အိမ်မှ ၁၅မိနစ်ခန့်
လမ်းလျှောက်ရလေသည် (ကျွန်မတို့က မင်းလမ်းဈေးနှင့် ပိုနီးသည်)။ ရာပြည့်ဈေးသို့ သွားရခြင်းမှာ ထိုဈေးတွင် ဈေးသည်စုံသောကြောင့် ဖြစ်သည်။
ဈေးရုံထဲထိပင် သွားစရာမလို။ အပြင်က ပျံကျဈေးသည်တွေ အလွန်ပေါသည်။ ဟင်းချက်စရာမှအစ အိမ်သုံးပစ္စည်းအချို့လည်း အပြင်ဖက်တန်းတွင်ပင် ဝယ်လို့ရသည်။
ပြီးတော့ ဈေးသည်ပေါတော့ ပစ္စည်းလည်းပေါသည်။ သို့ကလို ထိုဈေးတွင် လိုအပ်သမျှဝယ်ခြမ်းပြီးသည့်သကာလ
အပြန်တွင် ဈေးတန်းအစွန်၌ ပက်လက်ကုလားထိုင်တစ်လုံးကို ရောင်းနေတာ တွေ့လေသည်။
ပက်လက်ကုလားထိုင်တစ်လုံးသာမက ဘေးနားတွင်လည်း ကုလားထိုင်အခင်း သုံးလေးငါးခု ပါသေးသည်။
ကျွန်မဖွားအေဖြစ်သူ(အဒေါ်နှင့်အတူနေသူ)က ကုလားထိုင်တစ်လုံး လိုချင်နေသည်ဆို၍(အိမ်တွင်ရှိသော ကုလားထိုင်က အတော်အိုနေပြီဖြစ်သည်)
ထိုပက်လက်ကုလားထိုင်အား ဝယ်ပေးရန်စဉ်းစားမိသည်။ ဈေးရောင်းသူမှာ အဖိုးကြီးတစ်ဦးဖြစ်သည်။
သူ့ဘေးနားတွင် အပ်၊ ချိတ်၊ သွားကြားထိုးတံ၊ ဘီး စသည့် စုံစီနဖာများအား စကောထဲထည့်ရောင်းနေသော အဖွားကြီးတစ်ယောက်ရှိသည်။
ဒီလိုနဲ့ “ဒီကုလားထိုင် ဘယ်လောက်လဲ”ဟု ဈေးမေးလိုက်သည်။ ထိုအဖိုးကြီးမှ “၁၂၀၀၀၊ ဈေးဆစ်ရင် မရောင်းဘူး၊ သေချာလုပ်ထားတယ်၊ ကြည့်ပါ
ပေါလစ်တော့သုတ်မထားဘူး၊ ဆေးသုတ်ရင်ကြာရင် ကွက်သွားတတ်တယ်၊ ခုဟာ ပျဉ်းကတိုးသားနဲ့ လုပ်ထားတာ”၊
ဒါနဲ့ ဈေးကလည်းသက်သာနေသည်ဆိုတော့ ကျွန်မနဲ့အဒေါ်လည်း ဝယ်မယ်ဆိုပြီး ဝယ်ဖြစ်ပါသည်။ ဒါပေမယ့် ကုလားထိုင်ကအလေးကြီး၊
ကျွန်မနဲ့အဒေါ်နဲ့ မ,မနိုင်ပါ။ အဖိုးကြီးက သူလိုက်ပို့ပေးမည်ပြောသည်။ အိမ်နဲ့ကလည်း သိပ်တော့မဝေးလှဘူးဆိုတော့။
ဒီလိုနဲ့ ကုလားထိုင်ရောင်းသူအဖိုးကြီးက ကုလားထိုင်ကြီးထမ်းပြီး လိုက်ပို့သည်ပေ့ါ။ အိမ်ခေါ်လိုက်ရတဲ့အကြောင်းကလည်း ပိုက်ပိုက်လည်း
ပါမလာတာကလည်းတစ်ကြောင်းမို့ အိမ်ရောက်မှ ကုလားထိုင်ဖိုးရှင်းရမယ်ဆိုတော့။ အဒေါ်တို့အိမ်ကို ချီတက်ခဲ့သည်။
အိမ်ရောက်ခဲ့သည်ဆိုပါတော့၊ ကုလားထိုင်အဟောင်းကိုဖယ်၊ ကုလားထိုင်အသစ်ခင်း၊ ကျွန်မလည်း ရေတစ်ခွက်ခပ်လာပြီး
အဖိုးကြီးကိုတိုက်သည်။ သူ့မှာလဲ ချွေးတွေရွှဲလို့၊ “မောလိုက်တာ”လို့ ငြီးရှာသည်။ ဆေးလိပ်လေးသောက်ပါဦးဆိုတော့ မသောက်တော့ဘူး၊ ဖြတ်ထားတယ်လို့ ပြောသည်။
နောက်ပြီး ခဏနားရင်းစကားစမြည်ပြောကြတော့ သူ့အကြောင်း စပ်စုဖြစ်သည်။
လမ်းမှာတုန်းကလည်း လမ်းလျှောက်ရင်း စပ်စုမေးမြန်းခဲ့သမျှ စုပေါင်းရေးလိုက်ရပါသည်။
“အဖိုးက ဘယ်ကလာရောင်းတာလဲ”
“ဟင်္သာတကလေ၊ ဟင်္သာတဆိုပေမယ့် ရွာဖက်ကပါ၊ ဟင်္သာတဟိုဖက် ၉မိုင်လောက်ဆက်သွားရသေးတယ်”
“ရွာနာမည်ကရော အဘ”
“နိဗ္ဗာန်ကျောင်းကွင်းရွာတဲ့၊ ခုရန်ကုန်လာတာက ဒီကုလားထိုင်တွေကို ဆိုင်တွေမှာသွင်းဖို့လေ၊ တာမွေက ကြီးအောင်ချမ်းသာတို့မှာပေ့ါ”
“ခုကုလားထိုင် ဘယ်နှစ်လုံးပါလဲ”
“၁၀ဝကျော်တယ်”
“ဘယ်ထားခဲ့တာတုန်း”
“မြောက်ဥက္ကလာမှာ သမီးတစ်ယောက်ရှိတယ်လေ၊ သူ့ဆီပဲထားရတာပေါ့၊ ရွာမှာက ငွေရဖို့အင်မတန်ခက်တာ၊
တနေ့၅၀ဝရဖို့ မလွယ်ဘူး၊ အရမ်းပင်ပင်ပန်းပန်းရှာရတာ၊ ဒါ့ကြောင့်လည်း ရန်ကုန်တက်ပြီး ခုံလာရောင်းတာပေ့ါ၊
ခုလည်း ကုလားထိုင်လုပ်ဖို့ကတော့ သစ်ကအလကားရတယ်၊ ပေါတယ်၊ လက်ခပဲဈေးယူထားတာ၊
လက်ခဖိုးပဲရှိပါတယ်”
“တို့အမျိုးတွေများ တစ်ရွာတည်လို့ရတာပေ့ါ၊ အများကြီးပဲ၊ တူတွေတူမတွေရော”
“ဟုတ်လားအဘ၊ ပြောပါဦး”
“အမျိုးတွေအကုန် အသက်ရှည်ကြတယ်လေ၊ ငယ်ငယ်ရွယ်ရွယ်မသေကြဘူး၊ ရွာမှာတော့ ဘကြီးတို့အမျိုးကို
သက်ရှည်မျိုးလို့ ခေါ်ကြတယ်၊ ဘကြီးအဖေဆိုလည်း ၁၀ဝကျော်ထိနေရတာ၊ အမေလည်း တလောကမှဆုံးတာ၊ ဆုံးတော့၁၀၆နှစ်ရှိပြီ၊
အိပ်ရာထဲလဲနေတာမျိုးမဟုတ်ဘူးနော်၊ သူ့ဟာသူ သွားလာနိုင်တုန်း၊ အဲဒါဆုံးတဲ့နေ့တုန်းကလည်း နေ့လည်စာထမင်းစားပြီး
ရေသောက်ပြီးတော့ လဲကျသွားတာပဲ၊ ဘာမှလည်း ဝေဒနာသိပ်မခံလိုက်ရဘူး”
“ဘကြီးကရော အသက်ဘယ်လောက်ရှိပြီလဲ”
“၇၆နှစ်”
“ဪ….” (ကျွန်မလည်းအံ့ဩပါသည်၊ သူ့အသက်အရွယ်နှင့် ပင်ပန်းခံနိုင်လှသည်၊ လူပုံလည်း သန်မာသည်)
နောက်တော့ ကျွန်မအဖွားနဲ့စကားပြော၊ အသက်ဘယ်လောက်ရှိလဲမေးသည်။
“အမေကြီး အသက်ဘယ်လောက်ရှိပြီလဲ”
“၈၄နှစ်”
“တန်ဖိုးရှိလိုက်တာ၊ တန်ဖိုးရှိလိုက်တာ” လက်အုပ်လေးချီပြီး ပြောရှာသည်။
ခဏနေတော့ သူလည်းပြန်ပြီ၊ ဈေးဆက်ရောင်းစရာရှိသေးသည်မဟုတ်ပါလား။
ကျွန်မကတော့ သူ့ကို ဘာလို့တမျိုးလုံးက အသက်ရှည်ကြတာလဲလို့ မမေးလိုက်ရ၍ မချင့်မရဲ ကျန်ရစ်ခဲ့ရလေတော့သတည်း။