မင်္ဂလာလေးရယ်တဲ့ဆောင်သောအခါ (II)

ဘိသိက်ဆရာ သုံးယောက်ထံ ရောက်အပြီး ၊ အလိုမပြည့်ခြင်းများစွာဖြင့် ဒေါ်ထွေး နှင့် ချိုမမ တို ့ပြန်လာခဲ့ရသည် ။

ဘိသိက်ဆရာလေးတွေ က ငယ်ငယ်လေး ၊ ဆိုင်းဆရာ လုပ်ရင်း ဘိသိက်ပါ တွဲကြသည် တဲ့ ။

ဘိသိက်မြှောက်ပေးဖို ့ဘယ်လောက်ကျမလဲ လို ့မေးကြည့်တော့ နှုန်းထားများက ခေါင်ခိုက်နေသည် ။ အဲဒီလောက်ကြီးကြတော့လည်း ဒေါ်ထွေး မသုံးချင် ။

ဘိသိက်ကိစ္စကို လက်လျှော့ရန် ချိုမမ က တတွတ်တွတ်ပြောနေသော်လည်း ၊ နားမဝင်ဘဲ သူ တို ့ဇာတိ ရွာမှ ဦးသိန်းမြင့် ကို သွားသတိရမိသည် ။

ဦးသိန်းမြင့် ဆိုသည်မှာ ဒေါ်ထွေးတို ့ရွာရှိ ကွက်စိပ်ဟောဆရာ ၊ ဘိသိက်လည်း မြှောက်တတ်သည် ။ သူငယ်တုန်းက ဇါတ်တစ်ကာ လိုက်ပြီး ပညာသင်ခဲ့ဖူးသည် ။

ရွာသို ့လူကြုံပါးရင်း သူ ့ကို ခေါ်ရမည် ဟု စဉ်းစားမိသည် ။ မင်္ဂလာပွဲရက်ကလည်း နီးနေချေပြီ ။

ချစ်ကို နှင့် ချိုမ တို ့မင်္ဂလာမောင်နှံ ဖိတ်စာ လိုက်ဝေကြသည် ။ ရပ်နီးရပ်ဝေး ဆွေမျိုးမကျန်စေရအောင် ဖိတ်ရသည် ။

သို ့မှသာ…စိတ်ပျော်ရမည် မဟုတ်ပါလား ။

ဦးမျိုး နှင့် ဒေါ်မြင့် မိတ်ကပ်ပြင်သည့် ကိစ္စနှင့် ပတ်သက်ပြီး စကားများရသည် ။

မျက်နှာပေါ်တွင် တစ်သက်လုံး ဘာမှ မလူး၊မလိမ်းဖူးခဲ့သော ဦးမျိုးခဗျာ မိတ်ကပ်ဆရာ မာမီပု နှင့် တွေ  ့ရမည်ကို လန် ့နေသည် ။

လန် ့ရသည့်အကြောင်းကလည်းရှိသည် ။ အဲဒီ မာမီပု က နိုင်ငံခြားပြန် တဲ့ ။ ဟိုမှာ ရှယ်သင်ခဲ့တာ ဆိုကလားဘဲ ။ ဒီပြန်ရောက်တာ မကြာသေး ။

ဘာမှ မလုပ်တတ်မကိုင်တတ် မို ့၊ ဟိုက သင်ခဲ့တတ်ခဲ့သော မိတ်ကပ်ပညာဖြင့် လှချင်သူများ ကို ကူညီပေးနေသည် ဆိုကလား ။

အရပ်ထဲမှာ ထွက်သည့် သတင်းကြတော့ မာမီပု က ဟိုမှာ လူသေအလောင်းတွေ ကို မိတ်ကပ်ပြင်ပေးခဲ့တာတဲ့ ။

ဆိုတော့…ဦးမျိုး တစ်ယောက် မာမီပု လက်ကို တွန် ့နေမိသည် ။ ဒေါ်မြင့် သဘောကတော့ ရှင်းသည် ။

လူသေကို ပြင်ပြင် ၊ လူရှင်ကို ပြင်ပြင် လှဖို ့ အရေးကြီးသည် ။ အဓိက က မိတ်ကပ်လိမ်းခ ဈေးသက်သာဖို ့ပင် ။ ချိုမ တို ့သားအမိကိုပါ သူက ဒကာခံ ရမှာကိုး ။

နောက်ဆုံး..ဦးမျိုးနှင့် ဘော်ဒါတစ်စု တို ့အတွက် ဘက်ချလာနိုက် တစ်ဝိုင်းစာ ထုတ်ပေးပါမည် ဆိုမှ ဦးမျိုး ကျေနပ်လက်ခံသွားသည် ။

မင်္ဂလာခန်းမ ကို ဈေးနားရှိ ခန်းမကို ငှားလိုက်သည် ။ ချစ်ကို ရော ၊ ချိုမ ပါ ဈေးနှင့် စီးပွားရှာနေသူများဖြစ်၍ ဈေးမိတ်များ လာရလွယ်အောင် ။

ဒါမှလည်း…သိတယ်မို ့လား ။

ချစ်ကို က မင်္ဂလာဆောင် ကို ဝက်သားဟင်း နှင့် ထမင်းတို ့ဖြင့် ဧည့်ခံချင်သော်လည်း ၊ ဒေါ်မြင့်က ဝက်သားတစ်ပိဿာ ၆၀၀ဝ ကျပ် ဈေးကို ထောက်ပြလာသဖြင့် ရေခဲမုန် ့၊ ကိတ်မုန် ့ကိုသာ ရွေးခြယ်လိုက်ရသည် ။

မင်္ဂလာဆောင် ရန် နှစ်ရက်အလို တွင် ရွာမှ ဦးသိန်းမြင့် ရောက်လာသည် ။ ဘိသိက်ကိစ္စ လက်လျှော့ပြီ ထင်ထားသော ချစ်ကို တို ့စုံတွဲ စိတ်ပိန်သွားကြလေသည် ။

ဒေါ်မြင့်ကတော့ သူ ့ရည်ရွယ်ချက် ဆန္ဒများ ပြည့်တော့မည်မို ့ပြုံးတရွှင်ရွှင် ။

ချစ်ကို ၊  ဦးသိန်းမြင့် ကို  လဘက်ရည်ဆိုင် သို ့ခေါ်ထုတ်လာခဲ့သည် ။

“ အဘ ၊ ရွာမှာတုန်းက ဘိသိက်မြှောက်ရင် ဘယ်လောက်ကြာတုန်း ”

“ ဒါကတော့ အဘ ဈာန်ဝင်ရင် ဝင်သလို ၊ အာဝဇ္ဇန်းရွှင် ရင် ရွှင်သလို တစ်နာရီလောက်တော့ အောက်ထစ်ကြာတာပေါ့ ၊ ဘာလဲ..မင်းက..မြို  ့ဘိသိက်တွေလောက် မကောင်း၊မပြည့်စုံ မှာ စိုးနေတာလား …စိတ်ချမောင် ၊ ချိုမ ဆိုတာ ငါ့ တူမ ၊ မထွေး ဆိုတာ ဘ ငယ်ချစ် ၊ အဲလေ.. ဘ ငယ်သူငယ်ချင်း တွေဘဲ ၊ ကျကျနန ဖြစ်စေရမယ် ၊ မထွေးကလဲ မှာပြီးသားပါ ”

“ မဟုတ်သေးဘူးလေ ၊ ဘရဲ  ့၊ ဒီလိုပါ ၊ ကျွန်တော် နဲ ့ချိုမ နဲ ့က ၊ အဘ ဘိသိက်ကို တိုတိုပဲ မြှောက်စေချင်တာ ”

“ ဟ..ဘယ်ဖြစ်မှာတုန်းကွ …ဘိသိက်သွန်းတယ် ဆိုတာကို ပေါ့သေးသေး ထင်နေလို ့လား ကွ ”

“ အဘ နဲ ့ကျွန်တော် နဲ ့အပေးအယူ လုပ်မှ ဖြစ်တော့မယ် ၊ ဒီလိုဗျာ …………….. ”  ချစ်ကို သူ ဖြစ်စေချင်သော ပုံစံကို ဦးသိန်းမြင့် ကို ပြောပြလိုက်သည် ။

ပိုးပုဆိုး တစ်ထည် နှင့် ဆုငွေ တစ်သောင်းကျပ် ကို ချစ်ကို တို ့ဇနီးမောင်နှံမှ ချီးမြှင့်ပါမည့် အကြောင်း ပါ ပြောလိုက်သဖြင့် ၊ ဦးသိန်းမြင့် ပြုံးပြုံးကြီးဖြစ်သွားကာ သဘောတူသွားသည် ။

မင်္ဂလာဆောင်နေ ့သို ့ရောက်လာပြီ ဖြစ်သည် ။

ခန်းမ တစ်ခု လုံး စံပါယ်ပန်းနံ များနှင့် မွှေးကြိုင်နေသည် ။ ချိုမမ တို ့ပန်းဝယ်နေကြ ခြံပိုင်ရှင် က စပွန်ဆာပေးထားခြင်းပင် ။

ခန်းမ က ဈေးနှင့် နီးနီးလေးဆိုတော့ ၊ ဈေးထဲမှ ဖိတ်ထားသော သူများ အကုန်လာကြသည် ။

ဒေါ်မြင့် တစ်ယောက် ကြက်သွေးရောင် ပါတိတ်ဆင်ကြီးဖြင့် လမ်းသလားပြနေသည် ။ ဒေါ်ထွေးကလည်း အားကျမခံ အဝါတောက်တောက် အဆင်ကြီးနှင့် ။

နှစ်ယောက်စလုံးမှာ အသားမဲကြသဖြင့် မြင်ရသူ အပေါင်းမှာ မျက်စိပဒါသ ဖြစ်ကြရသည် ။ နှစ်ဦးစလုံး လက်ဖွဲ  ့ခုံနားသို ့မကြာခဏဆိုသလို ရစ်သီ ရစ်သီ လုပ်နေကြသည် ။

လက်ဖွဲ  ့ခုံ တာဝန်ခံ များ က လည်း အကြောင်းသိတယ် ထင် ၊ လက်ဖွဲ ့ရရှိသော ပိုက်ဆံမျာကို နှစ်ယောက်လောက် ရေတွက်ပြလိုက်တော့မှ နှစ်ယောက်သား ပီတိဖြာသွားတော့သည် ။

ဦးမျိုး ကတော့ စတိတ်ကော်လံ ရွှေကြယ်သီးလေးများ နှင့် ၊ ခရမ်းရောင် ပိုးပုဆိုး နှင့် ။ သူ ့ဘော်ဒါများဖြင့် လက်ဆုံကြနေသည် ။

သတို ့သားနှင့် သတို ့သမီး ကား ကြွရောက်လာသော ဧည့်ပရိသတ်များကို လိုက်လံ နှုတ်ဆက်ပြီးနောက် ၊ ခန်းမထိပ်ရှိ သတို ့သား၊သတို ့သမီး ထိုင်ရန်ဆိုဖာများပေါ်တွင် ထိုင်လိုက်ကြသည် ။

ဦးမျိုး ၏ မင်္ဂလာပန်းကုံးစွပ် အစီအစဉ်က လာတော့မည် မလား ။

ဦးတင့် တစ်ယောက် ဟာဝေယံရှပ် အဝါတောက်တောက် ၊ စတိုင်ဘောင်းဘီ ငွေရောင် ၊ ကတီပါ ဖိနပ် အနီရောင် ဖြင့် ခန်းမ ထိပ်ဆီသို ့တစ်လှမ်းချင်း လှမ်းလာသည် ။

ဦးမျိုး က စီစဉ်ထားသည့် အတိုင်း မိုက်ကိုင်ထားသော ရပ်ကွက်ထဲက ကောင်လေး ကို အချက်ပြလိုက်သည် ။

ဟယ်လို တက်စတင်း ၊ တက်စတင်း ဝမ်း တူး သရီး

အရေးထဲ ရပ်ကွက်ထဲက ကောင်လေး က ၊ ခါတိုင်းလို ယောင်ယမ်းပြီး မိုက်ကို စမ်းနေသဖြင့် ဧည့်သည်များ အားလုံး ကြောင်ကြည့်ကုန်သည် ။

“ မင်္ဂလာ သတို ့သား နှင့် သတို ့သမီးတို ့အတွက် မင်္ဂလာပန်းကုံး ကို ချီးမြှင့်ပေးပါရန် ၊ ဂုဏ်သရေရှိ လူကြီးမင်း ဦးတင့် အား လေးစားစွာ ဖိတ်ခေါ်ပါတယ် ခင်ဗျား ”

ဖြောင်းဖြောင်းဖြောင်းဖြောင်း… (လက်ခုပ်တီးသံများ )

ဧည့်ပရိသတ်များမှာ လက်ခုပ်သာ တီးပေးရတာ ၊ ဘယ်က ဂုဏ်သရေရှိ ဦးတင့် ပါလိမ့်ပေါ့ ၊ ဇဝေ ဇဝါ နှင့် ဖြစ်ကုန်သည် ။

ဦးတင့် ၊ သတို ့သားနှင့် သတို ့သမီး ရှေ  ့သို ့ရောက်သော အခါ ကလေးမလေး တစ်ယောက် က ဗန်းနှင့် ထည့်ထားသော ပန်းကုံးနှစ်ကုံးကို ကမ်းပေးလာသည် ။

စံပါယ်ပွင့်ကြီးများကို ပျွတ်သိပ်ပူးကပ်စွာ သီကုံးထားခြင်း ဖြစ်သည် ။ ဦးတင့် ဟန်ပါပါ နှင့် ပန်းကုံးတစ်ကုံးကို ကောက်ယူလိုက်ပြီး သတို ့သား ကို ဦးစွာ စွပ်ပေးရန် ဟန်ပြင်လိုက်သည် ။

ဘေးမှာ ဗီဒီယို မှတ်တမ်းတင်ဖို ့ငှားထားသော “ စိန်၊မဲ၊ဇာ ” ကင်မရာမင်းများ က အသင့် ၊ ဗီဒီယို ကင်မရာများ ၊ ဖိုတို ကင်မရာများ ဖြင့် ရိုက်ကူးနေကြသည် ။

ထို အချိန်တွင် ခန်းမ ထဲ သို ့ ဦးမျိုးတို ့ရပ်ကွက်လူကြီး ဦးခိုင် ၊ အတွင်းရေးမှူး ဦးအောင်ကြူ နှင့် လူစိမ်း နှစ်ယောက် ကမန်းကတန်း ဝင်လာကြသည် ကို အားလုံး သတိထားမိကြသည် ။

ဆက်လက် ရေးသားပါဦးမည် ခင်ဗျာ ။

————————– အားလုံးကို ကျေးဇူးတင်ပါသည် ————————–