“ငယ်ငယ်တုန်းက ခေါင်းလောင်းသံ( အပိုုင်းတစ်)”

ကျနော်အဖိုးတွေ အဖွားတွေ ဦးလေးတွေက ကျောင်းဆရာတွေပါ။

ကျနော့်အဖိုးက အရင်ပြည်သူပိုင်မသိမ်းခင်က စိန်ပီတာမှာစာသင်ပါတယ်။

အဖွားလေးလဲစိန်ပီတာမှာဘဲ။

ပြည်သူပိုင်တွေသိမ်းတော့ နှစ်ယောက်လုံးအလုပ်ထွက်လို်က်ကြပါတယ်။

အဖိုးကတော့ သူမိတ်ဆွေတွေနဲ့ပူးပေါင်းပြီး 41လမ်း ကဘုန်းကြီးကျောင်းထဲမှာ

“ ဇဝနသိပ္ပံ အလွတ်ပညာသင်ကျောင်း“ထောင်ကြပါတယ်။

ဒါပေမယ့် အဖိုးက ကျန်းမာရေးမကောင်တော့ နောက်ပိုင်းပြီး အိမ်မှာတင်စာပြပါတယ်။

အဲတော့ အတန်းထဲမှာစာညံ့တဲ့ကလေးတွေ ကျောင်းမှာစာမလို်က်နိုင်တ

ဲ့ ကျောင်းသားတွေကို အဖိုးဆီလာကျူရှင်ထားကြပါတယ်။

နောက်ဆယ်တန်းအလွတ်ဖြေမယ့်ကျောင်းသားတွေလဲအိမ်မှာစာလာသင်တယ်။

အဲ့တော့ ကျနော့်ကလေးဘဝက စာသင်သံတွေနဲ့ဘဲကြီးပြင်းခဲ့ရတယ်လို့ဆိုနို်င်ပါတယ်။

ကျနော်သုံးနှစ်သားလောက်ကတည်းက ကကြီးခခွေးအေဘီစီဒီအော်တတ်ပြလို့ဆိုပါတယ်။

ဒါကလဲလူကြီးတွေပြန်လို့သိတာဆိုတော့ မှန်မမှန်ဟုတ်မဟုတ်တော့ ကျနော်လဲမသိပါဘူး။

ကျနော်လေးနှစ်သားလောက်အရောက်မှာ

(23-24)လမ်းကြား၊ရွှေကျီးမြင်ဘုရားအရှေ့ဘက်

(81-82)လမ်းကြား ၊အမှတ်လေး အ.ထ.ကရဲ့မြောက်ဘက်မှာရှိတဲ့ ဆရာကြီးဦးတင်ဦးရဲ့ကျောင်းမှာ ကျောင်းအပျော်လိုက်ရပါတယ်။

ကျနော်တို့ခေတ်က မူကြိုမရှိသေးတာရယ်၊

အိ်မ်ကအဖိုးကကျောင်းဆရာတစ်ဦးဖြစ်တာ

ရယ်ကြောင့်ကျနော်ကျောင်းအပျော်လိုက်တာကို လက်ခံပေးတယ်ထင်ပါတယ်။

အဲဒီကျောင်းအပျော်လိုက်တုံးကဘဝလေးမှာဘယ်လိုစာသင်ခဲ့ရတယ်ဆိုတာ

သိပ်မမှတ်မိတာတော့အမှန်ပါဘဲ။

ကျနော်တို့အဲဒီတုန်းကတက်ရတဲ့အဆောင်ကအခုတော့ မရှိတော့ပါဘူး၊

ကွက်လပ်ကြီးဖြစ်နေပါပြီ။

ကျောင်းဝင်းကြီးရဲ့အနောက်မြောက်ဒေါင့်မှာရှိတဲ့ကပ်တဲ့ကြီးပါ။

မှတ်မိနေတာလေးကတော့ တစ်ပါတ်တစ်ခါ နို့မူန့်တိုက်တာရယ်

ငါးကြီးဆီအလုံးလေးတွေကို တိုက်တာရယ်ဘဲမှတ်မိပါတယ်။

ငယ်တုံးကတော့ငါးကြီးဆီအလုံးလေးတွေကို ခုန်ပေါ်ပေါက်လိုက်ရင်

ဘော့လုံးလေးလို ခုန်တက်လာတာကို သဘောကျလို့ မသောက်ဘဲဆော့ကြပါတယ်။

တစ်ခါတစ်လေတော့ ပြူတင်းပေါက်က ချက်ချဘို့ဖောက်ထားတဲ့

တွင်းလေးထဲကိုထဲ့ပြီး ခဲတံနဲ့ထိုးဖောက်ပြီးဆော့ပါတယ်။

ငါးကြီးဆီကို မသောက်ချင်ပါဘူးနံလို့ပါ။

အဲဒီကျောင်းမှာကြက်ချေးတန်းကျောင်းသားဘဝနဲ့

တစ်နှစ်အပျော်လို်က်ပြီး ကျနော်တကယ်ကျောင်းတက်တော့

ဦးလေးတွေရှိတဲ့ “စိန်ပီတာ ခရစ်ယာန်သာသနာပြုကျောင်း”ကိုပြောင်းရပါတယ်။

စိန်ပီတာကျောင်းမှာ အဖိုးအဖွားတွေဦးလေးတွေကဆရာမ၊

နောက်ဦးလေးအငယ်ကလဲ ကျောင်းတက်နေတုံးဆိုတော့ ကျောင်းဝင်ရတာ

အခက်အခဲမရှိပါ။

ဘရာသားကြီးရှေ့မှာ ဘယ်ဘက်လက်ကို ခေါင်းပေါ်ကျော် နားရွက်ထိပြရတာပါဘဲ။

အစကတော့ ဘာလို့အဲလိုလုပ်တယ်ဆိုတာ သဘောမပေါက်ခဲ့ပါဘူး။

နောက်မှသိရတာက အဲလိုထိတယ်ဆိုမှသာ အီးအီးပါရင်ကိုယ့်ဖာသာကိုယ်

သန့်ရှင်းရေးလုပ်ဘို့ လက်က အလှမ်းမှီတယ်လို့ သိရပါတယ်။

စိန်ပီတာကိုရောက်သွားတော့ လူကတစ်သွေးတစ်မွေးဖြစ်သွားသလိုပါဘဲ။

ကျောင်းစတက်မယ်ဆိုတော့ ဗမာနာမယ်ကနေ ဘိုနာမယ်ပြောင်းရတာက ပထမဦးဆုံးအလုပ်ပါ။

(ဒါကြောင့်သူငယ်ချင်းတော်တော်များများကို ဘိုနာမယ်တွေမှတ်မိနေတာပါ)

ကျောင်းအမှတ်တံဆိပ်သော့ကလေးနှစ်ချောင်းကန့်လတ်ဖြတ်ထားတဲ့ပုံပါတဲ့

ကျောင်းယူနီဖောင်း အကျီကိုဝတ်ရတယ်။

အကျီလက်ဆိုဆိုဘောင်းဘီတို။

လက်ရှည်ဆိုဘောင်းဘီရည်။

ဆောင်းတွင်းဆိုရင်ကျောင်းတံဆိပ်ကပ်ထားတဲ့ ကုတ်အကျီအစိမ်း။

လည်ပင်းမှာမောစ်ပြောတဲ့  ကြောင်လျှာသီးချိတ်ထားရတယ်။

အတန်းထဲမှာ ဘိုလိုဘဲပြောရတယ်။

ဗမာလုိုယောင်ပြီးပြောမိရင် ဖိုင်းတပ်တယ်.။

မနက်မိုးလင်းလို့ ကျောင်းက ခေါင်းလောင်းမထိုးမချင်းဆော့တယ်။

ကျောင်းတက်ပြီဆိုရင် ဂါဝန်ဝတ်ထဲတဲ့တီချာကြီးကမုန့်ရောင်းတယ်။

အေဘီစီဒီတွေအော်ရတယ်။

မုန့်စားကျောင်းဆင်းရင် အတန်းကြီးမှာတက်နေတဲ့ကျနော်ဦးလေးအငယ်က မုန့်လာကြွေးတယ်။

ထမင်းစားချိန်ရောက်တာ့ ဦးလေးနဲ့ သစ်ပင်ရိပ်အောက်မှာထမင်းစားတယ်။

ကျောင်းဝင်းထဲမှာအမြဲစင်္ကြန်လျှောက်နေတဲ့ ဘရာသာတွေကိုကြောက်ရတယ်။

ကျနော်တို့ကတစ်ခါတစ်လေ တီချားကြီးဆီလက်ညှိုးထောင်ပြီး အိမ်သာနားသွားဆော့ရင်ဆော့ နေတတ်တာ။

ဘရာသာတွေတွေ့ရင် အတန်းထဲကိုဆွဲခေါ်ပြီးပို့ခဲ့တယ်။

ကျနော်တို့ သူငယ်တန်းနားလေးမှာ ရေကူးကန်ရှိပါတယ်။

ကျနော်တို့ကလေးတွေဝင်ဆော့လို့မရအောင်သစ်သားနဲ့အလုံကာထားပါတယ်။

မန်းလေးမှာ ရေကူးကန်ရှိတဲ့ကျောင်းကတော့ စိန်ပီတာဘဲရှိမယ်ထင်ပါတယ်။

ကျနော့်ငယ်ငယ်ကမူလတန်းကျောင်းသားဘဝ မှာဘယ်အချိန်မှာစာကျက်ခဲ့

တယ်ဆိုတာ ပြန်စဉ်းစားလို့ကိုမရပါဘူး။

မှတ်မိသလောက်ကျောင်းတက်ရင်တီချာကြီးသင်တာလိုက်အော်။

ကျောင်းဆင်းရင်ဆော့ နေ့လည်တစ်ရေးအိပ်။

အိမ်ရောက်ရင်တော့ ကျောင်းကပေးလိုက်တဲ့ လက်ရေးလှတို့အိမ်စာတို့လုပ်ရတယ်ဆိုတာတော့ ဝေတားဝါးတား မှတ်မိ။

သေချာတာတစ်ခုကတော့ ခုခေတ်ကလေးတွေလို စာအုပ်အများကြီးမသယ်ရတာရယ် ကျူရှင်မတက်ရတာပါဘဲ။

ကျနော်တို့ငယ်ငယ်က သူငယ်တန်းကနေ ပထမတန်းတန်းမရောက်ပါဘူး။

သူငယ်တန်းကြီး သူငယ်တန်းလေးပြီးမှ ပထမတန်းကိုတက်ရတာပါ။

နောက်အဲဒီခေတ်မှာ ကောင်းတဲ့တစ်ချက်က တကယ်စာတော်တယ်

စာတတ်တယ်ဆိုရင် အတန်းကျော်တက်ပေးတာပါ။

ဥပမာ သူငယ်တန်းလေးမှာ စာထူးထူးခြားခြားတော်နေရင်

နှစ်ဝက်လောက်နဲ့ သူငယ်တန်းကြီးတက်ပေးတာမျုိုး။

သူငယ်တန်းလေးကနေ ပထမတန်းကိုတန်းတက်ပေးတာမျိုးပေါ့။

အခုခေတ်တော့ ဒီစံနစ်မရှိတော့ပါဘူး။

ကျနော်သူငယ်တန်းကတည်းကအတူတက်ခဲ့တဲ့သူငယ်ချင်းထဲမှာ

ကျနော်မှတ်မိနေသူတစ်ယောက်ကတော့ ကျနော်တို့ကျောင်းအနောက်ဘက်က

သံဝင်းရပ်ထဲမှာနေတဲ့ “မာဗင်အေးကျော်”ပါဘဲ။

သူကတော့ အခုခရစ်ယာန်သာသာနာပြု ရဟန်းတစ်ပါးဖြစ်နေတယ်လို့သိရပါတယ်။

ဖြစ်ချင်တော့ ကျနော်ပထမတန်းရောက်တဲ့နှစ်မှာ ကျနော်တို့

သာသာနာပြုကျောင်းတွေကို ပြည်သူပိုင်သိမ်းပါတယ်။

အဲတော့ ကျနော်တို့ စိန်ပီတာ ကျောင်းကနေ

အမှတ်ကိုး အ.ထ.က အဖြစ်ပြောင်းသွားပါတယ်။

အဲဒီပြည်သူပိုင်သိမ်းတဲ့အချိန်မှာ ကျနော်အဖိုးတို့ အဖွားတို့ကဆက်မလုပ်တော့ဘဲ

အပြင်မှာ အလွတ်ပညာသင်ကျောင်းတွေထောင်ကြပါတော့တယ်။

အဲဒီနှစ်မှာ ကျနော်အဖေတို့က မြစ်ငယ်ကို ပြောင်းပြီးနေပါတယ်။

ကျနော်ကိုလဲအဖေက နှစ်တစ်ဝက်နဲ့ကျောင်းနုတ်ပြီး သူတို့နဲ့အတူမြစ်ငယ်ကို

ခေါ်သွားပါတယ်။

မြစ်ငယ်ရောက်တော့ နှစ်တစ်ဝက်နဲ့ကျောင်းထွက်လာလို့ဆိုပြီး လက်မခံတော့

ကျနော်ကျောင်းမတက်ရပါဘူး။

အဲဒီအချိန်မှာဘဲ မြန်မာ့ပညာရေးလောကကို အခုအချိန်အထိ နလံမထူနိုင်

အောင်ဖြစ်စေခဲ့တဲ့ ဆုံးဖြတ်ချက်အမှားကြီးတစ်ခုထွက်လာပါတယ်။

မူလတန်းအဆင့် မှာ အင်္ဂလိပ်စာသင်စရာမလိုဘဲ ငါးတန်းရောက်မှ

အင်္ဂလိပ်စာ စသင်ရမယ်ဆိုတဲ့ အမိန့်ပါဘဲ။။

ကျနော်ကျောင်းမတက်ဘဲနေရချိန်မှာ အဖေက ကျနော်တို့နေတဲ့လိုင်းခန်းရဲ့

အနောက်ဖက်တောအုပ်လေးထဲမှာရှိတဲ့ တီချာကြီးဆီမှာ အင်္ဂလိပ်စာသင်ဘို့

အပ်ပေးထားပါတယ်။

မနက်7နာရီထိုးရင် အိမ်ကနေလမ်းလျောက်ပြီး တီချာကြီးအိမ်ကိုသွားရပါတယ်။

တီချာကြီးက အင်္ဂလိပ်လူမျိုးပါ။

သူ့အမျုးိသားက အင်္ဂလန်ကနေပြီး မြစ်ငယ်မီးရထားစက်ရုံကို လာအလုပ်လုပ်တာပါ။

သူ့အမျိုးသား ကွယ်လွန်သွားတော့ ဆရာမကြီးက မြန်မာပြည်ဘဲ နေမယ်ဆိုပြီး

ကျနော်တို့လိုကလေးတွေကို အင်္ဂလိပ်စာသင်ပေးလို့ ဘဝ ဝမ်းစာကိုရှာဖွေလို့

စားသောက်နေထိုင်ခဲ့ပါတယ်။

ဆရာမကြီးအိမ်သွားတဲ့လမ်းမှာ အလေ့ကျပန်းပင်လေးတွေ၊

စမ်းချောင်းသေးသေးလေးတွေရှိတော့ သာယာပါတယ်။

အခုလိုဆောင်းဆိုရင် နှုင်းတွေကရှေ့ကို မမြင်ရအောင်ပိတ်နေပါတယ်။

ဆရာမကြီးအိမ်ရဲ့အနောက်ဘက်မှာတော့ ဒုဌဝတီမြစ်ရဲ့ မြစ်ကျိုးအင်းလေး

ရှိပါတယ်။

ဆရာမကြီးခြံထဲမှာနှင်းဆီပင်တွေစံပယ်ပင်တွေနဲ့ဆိုတော့ ရာသီအလိုက်ပွင့်တဲ့

ပန်းတွေကြောင့်မွှေးမြလို့နေပါတယ်။

မနက်ပိုင်းမှာကျနော်နဲ့ အတူတက်တဲ့သူငယ်ချင်းလေးကတော့

သိန်းထွန်းဝင်းဆိုတဲ့သူငယ်ချင်းလေးပါ။

ကျနော်တို့အိမ်က မီးရထားစက်ရုံ အုတ်တံတိုင်းနဲ့ကပ်ရက်။

သူကအနောက်ဘက်ရပ်ကွက်။

အဲတော့ ဆရာမကြီးဆီသွားရင်သူကို့ ဝင်ခေါ်ပြီး လမ်းတစ်လျောက်လုံး

အော်ဟစ်ဆော့ကစားပြီးမှ ဆရာမကြီးအိမ်အရောက်သွားကြပါတယ်။

ဆရာမကြီးက အင်္ဂလိပ်စာကို ကျနော်တို့လိုကလေးတွေသဘောပေါက်အောင်

အရုပ်ကလေးတွေနဲ့ သင်ပေးခဲ့ပါတယ်။

အခုအချိန်မှာ အင်္ဂလိပ်စာအတော့်အသင့်ဖတ်တတ်နေတာ ငယ်ဆရာမကြီးရဲ့ကျေးဇူးပါဘဲ။

နောက်နှစ်အတန်းကျောင်းတွေဖွင့်တော့ အဖေ့သူငယ်ချင်း

ဆရာကြီးဦးသန်းညွန့်ရှိတဲ့ မြစ်ငယ်မူလတန်းကျောင်းကို ကျောင်းအပ်ဘို့ပြင်ကြပါတယ်။

အဲဒီတုန်းက မြင်ငယ် မီးရထားစက်ရုံဂိတ်ပေါက်ကနေ တောင်ဘက်တည့်တည့်သွား။

ဈေးနားမရောက်ခင်မှာ အရှေ့ဘက်ချိုးလိုက်ရင်ကျနော်နေတဲ့ကျောင်းကိုရောက်ပါတယ်။

အထက်တန်းကျောင်းကမြောက်ဘက် တောင်ဘက်ကမူလတန်းကျောင်း။

ကျောင်းသွားအပ်တဲ့နေ့က ဆရာကြီးနဲ့တွေ့ရပါတယ်။

နှစ်ဝက်နဲ့ကျောင်းထွက်တာကြောင့် တစ်တန်းမှာပြန်တက်ရမယ်လို့

ဆရာကြီးကပြောပါတယ်။

အဲဒီအချိန်မှာ ကျနော်က စားပွဲခုံပေါ်မှာရှိတဲ့သတင်းစာတစ်စောင်ကိုယူပြီး

………………………….

(ဆက်လက်ဖော်ပြပါမည်)

ကိုပေါက်လက်ဆောင်အတွေးပါးပါးလေး။

(12-12-2011)