“ယောင်ခြောက်ဆယ်ကျွန်တော်နှင့်ဝိပဿနာ”

“ယောင်ခြောက်ဆယ်ကျွန်တော်နှင့်ဝိပဿနာ”
………………………………………………………..
ကျွန်တော်လူလက်ပိုင်းရောက်ပြီဆိုလျှင်ဖြင့်ဘာသာရေးကိုစိတ်ဝင်စားလာခဲ့သည်။
ဘာသာတရား၏လေးနက်မှု့ကိုသိရှိခဲ့ရသည်။
ဘာသာတရားဟာကျွန်တော်၏အစိတ်ပိုင်းတစ်ခုအနေဖြင့်လေ့လာလိုက်စားမှုတွေလုပ်နေရင်းအချိန်
တွေကုန်ဆုံးစေခဲ့သည်။ ဒါပေမဲ့ဘာသာတရားရဲ့နက်နဲမှု့ကိုမရရှိခဲ့သေးပေ။
ဘာသာတရားဟာနူးညံ့သိမ်မွေ့တဲ့အရာဖြစ်လင့်ကစားဘာသာတရားကိုလေ့လာလိုက်စားရင်း
ကျွန်တော့်ကိုကျွန်တော်မာယာသာဌေယျတစ်ခုအဖြစ်လှည့်စားမိခဲ့သည်။
မိမိကိုယ့်ကိုမိမိလှည့်စားနေမှန်းမသိရှိခဲ့ပေ။ အချိန်တွေကြသည်နှင့်အမျှကျွန်တော့်ကိုကျွန်တော်
သတိထားမိစပြုခဲ့ပြီပေါ့။ ကျွန်တော်လုပ်နေသောလုပ်ငန်းသည်မှန်ကန်မှုရောရှိရဲ့လား
ဘာသာတရားကကျွန်တော့်ဘဝကိုပြောင်းလဲစေမှာလားဆိုတာတွေတွေးတောပြီးဘာမှမဆိုင်တဲ့
ဘာသာတရားကိုသံသယဝင်ခဲ့မိသည်။ အမှန်တကယ်တော့ကျွန်တော်ကဘာသာတရားကိုသာယာမှုတစ်ခုအဖြစ်မှတ်ယူကာဘာသာတရားရဲ့
နောက်သို့ကောက်ကောက်ပါအောင်လိုက်နေခဲ့သည်။ ဒီချိန်ကစပြီးကျွန်တော်လုပ်ရပ်တွေကကျောခြင်း
ကပ်နေတဲ့သုံးဂဏန်းနှင့်လေးဂဏန်းပါပဲ။ ကျွန်တော်ရည်ရွယ်ပြီးသွားနေတာကနိဗ္ဗာန်ဆိုပေမဲ့
ကျွန်တော်တကယ်သွားနေတာကနိဗ္ဗာန်ကိုကျောပေးပြီးသွားနေတာဖြစ်သည်။ ဒါကြောင့်လည်းတဝဲ
လည်လည်ဖြစ်ကာဘာမှထူးခြားတစုံတရာမရှိခဲ့ခြင်းဖြစ်သည်။ တနေ့မှာတော့ကျွန်တော့်သူငယ်ချင်း
တစ်ယောက်ကကျွန်တော့်ကိုပြောပါတယ်”မင်း….မဟာစည်ဆရာတော်ရဲ့နည်းနာနိဿယကိုခံယူပြီး
လုပ်ကြည့်ပါလား” တဲ့ဒီလိုနဲ့တက်သိနားလည်သောဆရာတော်တွေ၊မဟာစည်ဆရာတော်ဘုရားကြီး
ဟောကြားသောတိပ်ခွေVCD,စာအုပ်တွေလေ့လာခဲ့ပါတယ်။
ဒါလည်းမရခဲ့ပါဘူး၊ ကျွန်တော့်ရဲ့မဖြစ်စလောက်ဉာဏ်လေးနဲ့ဆရာတော်ဘုရားဟောကြားချက်
ထိထိမိမိကိုမသိရှိနိုင်ပေ။နောက်တခါလည်းပြန်ပြီးတိုက်တွန်းပါသေးတယ်။
အင်မတန်ကောင်းရှာတဲ့သူငယ်ချင်းပေါ့။ “မဟာစည်ဆရာတော်ဘုရားဟောကြားချက်ကိုမသိနိုင်ဘူး
ဆိုရင် မိုးကုတ်ဆရာတော်ဘုရားကြီးနည်းကိုလိုက်စားပါ”တဲ့သူကတော့ထက်ပြီး
အားပေးရှာပါသေးတယ်။ ဒါနဲ့ဘဲကျွန်တော်ပြောင်ပြီးရှု့မှတ်ခဲ့ပါတယ်။
ဘဝကရင့်ကျက်မှုများလာတော့အစကဟုတ်မလိုနဲ့နောက်ပိုင်းတော့ဒုန်ရင်းကဒုန်ရင်းပြန်ရောက်
နေတယ်လေ။ ဆရာတော်ဘုရားကြီးတွေက ဉာဏ်ပညာကြီးမားစွာစေတနာ မေတ္တာတွေနဲ့ဟောကြား
လမ်းညွန်ပြခဲ့ပေမဲ့ကျွန်တော်ရဲ့သေးချာလှတဲ့ဉာဏ်ပညာက ဆရာတော်ကြီးတွေရဲ့စေတနာမေတ္တာ
တွေကိုဖျက်စီးရာရောက်ခဲ့မိပါတယ်။ ဒါနဲ့ဘဲ “ကဲ ငါမလုပ်တော့ဘူး”ဆိုပြီးရပ်တန့်ခဲ့သည်။
နောက်တော့သူများတွေ”ဟိုဆရာတော်ကကောင်းတယ်၊ ဒီဆရာတော်ကကောင်းတယ်”စသည်
ပြောပါများလာတော့တဖန်စိတ်ဝင်လာခဲ့မိပြန်တယ်။ ဒီလိုနဲ့ဘဲပဲဆရာတော်ဘုရားများရဲ့နည်းနာ
ဥပနိဿယတွေခံယူပြီးတရားဘာဝနာပြုလုပ်ခဲ့တယ်။ တရားတွေလည်းမပြတ်နာယူမှတ်သာခဲ့တာပေါ့။
ကျွန်ုပ်တို့ငယ်ငယ်ကလေးအရွယ်ကဆရာသမား၏အရိုက်ကိုခံခဲ့ရသလိုရိုက်ခံခဲ့ရတာများလာတော့
ထုံပေထုံပေဖြစ်ပြီးမနာတော့ဘူး။ ခုလည်းကျွန်တော့ကိုကျွန်တော်ဟိုဆရာတော်ကကောင်းတယ်ဆိုရင်
လည်းလုပ်လိုက်တာနာလိုက်တာပဲ။ ဒီဆရာတော်ကကောင်းတယ်ဆိုရင်လည်းလုပ်လိုက်တာနာလိုုက်-
တာပဲ။ ဒီလိုနဲ့တရားနာယူတာ(ဟိုဟာကောင်းနိုးနိုးဒီဟာကောင်းနိုးနိုး)စသည်မြည်းစမ်းတဲ့သဘောမျိုး
ဖြစ်နေတော့ဘာမှမထူခြားခဲ့ပြန်ဘူး။ ဒီတခါတော့နောက်မဆုတ်တော့ပဲထက်ကာထက်ကာလုပ်နေ
တော့တရားရဲ့သဘောသွားကိုသိသလိုဘာလိုလိုနဲ့ကျွန်တော့်ကိုကျွန်တော်ခက်ကြွားကြွား
ဖြစ်နေခဲ့သည်။ လူတွေတွေ့တိုင်းပြောပြချင်သည့်စိတ်ကအမြဲလိုလိုရောက်နေမိတယ်။
အမှန်တော့လူကိုသိစေချင်တာကခက်နည်းနည်းကျွန်တော့်ကိုကျွန်တော်မော်မော်ကြွားကြွား
ဖြစ်နေတာကခက်များများပါ။ ပုထုဇဉ်တွေရဲ့စိတ်တွေဟာဆန်းကြယ်တယ်ဆိုတာတကယ်မှန်ကန်
တာပဲအစမှာတော့တရားဆွေးနွေးတာပေါ့နောက်ပြောပါများလာတော့သိတယ်မဟုတ်လား
ပုထုဇဉ်ရဲ့စိတ်ကနိုးထလာခဲ့တယ်မခံချင်ဘူးလေကိုယ့်ကိုကြောတယ်ထင်လာခဲ့တာပေါ့။
ဒီကောင်ဆရာကြီးလုပ်တာပါလူကဖြင့်မတောက်တခေါက်ဖြင့်ဘာညာဘာညာစသည်ဖြင့်ပြောပြီး
တရားဆွေးနွေးပွဲကနေရန်ပွဲပြောင်းခဲ့တာပေါ့။
ဒီလိုဖြစ်နေတာတွေကိုကျွန်တော့်ကိုကျွန်တော်သတိမထားမိခဲ့ဘူးကိုယ့်ကိုတရားထူးရခဲ့သူပမာ
မာန်မာနတွေနဲ့လူတွေ့တိုင်းဆရာကြီးလုပ်ချင်တဲ့စိတ်ကထိန်းမရဖြစ်ခဲ့သည်။
ဖြစ်လည်းဖြစ်လောက်ပါပေတယ်၊ဘဝကရင့်ကျက်မှုများလာပြီလေ။ အမှန်တော့ဘဝကကြုံတွေ့ပါများ
လာတော့ကျွန်တော့်ကိုကျွန်တော်ခံနိုင်ရည်စိတ်တွေမွေးဖွားနိုင်ခဲ့တာကိုတရားအားထုတ်လို့ပဲထင်ကာ
စိတ်ကြီးဝင်ခဲ့မိတာပေါ့။ တရားအားထုတ်လို့အနည်းနှင့်အများတော့သက်ဆိုင်တယ်ဆိုပေမဲ့အကုန်လုံး
တော့မဟုတ်ခဲ့ပေ။ အင်မတန်မှကြောက်စရာကောင်းတဲ့လောဘ ဒေါသ မောဟတွေကကျွန်တော့်ကို
ကျွန်တော်ဟန်ချက်ညီညီနှင့်လိမ်နေတယ်ဆိုတာမသိခဲ့ပါ။ ကျွန်တော့်ကိုကျွန်တော်ဟုတ်လှပြီ၊
တက်လှပြီ၊ တော်လှပြီစသည်စိတ်ကြီးဝင်ကာယောင်ခြောက်ဆယ်ဖြစ်နေတာကိုတော့
မဆန်းစစ်မိပါပေ။ အမှန်တော့ကျွန်တော့်ကိုကျွန်တော်တကယ့်ယောင်ခြောက်ဆယ်မှယောင်ခြောက်
ဆယ်အစစ်ပါလေ။ ဟိုဟာကောင်းနိုးနိုး ဒီဟာကောင်းနိုးနိုးနဲ့လိုက်လုပ်ရင်းယောင်ခြောက်ဆယ်
ဖြစ်နေသောကျွန်တော်ပြောလို့လည်းနားမလည်ထုံထုံထိုင်းထိုင်းဖြစ်နေသောကျွန်တော်တနေ့မှာတော့
ဘဝကသင်ခန်းစာပြပြီလေ..။
မထင်မှတ်ပဲကိုယ့်ရဲ့ချစ်ဆုံးသူတွေဗုန်းဗုန်းဆိုသလိုသေခဲ့ပြီ၊ ကျွန်တော်ကိုယ်ကျွန်တော်ကလည်း
ကျန်းမာရေးချိုတဲ့နေတဲ့သူဘဝရောက်ခဲ့ရပြီပေါ့။ ဒါတင်မကသေးဘဲဆက်တိုက်ဆိုသလိုအိမ်သားတွေ
နဲ့ရန်ဖြစ်စီးပွားရေးတွေထိုးကျမထင်မှတ်ပဲဖြစ်တက်သောအရာဝတ္ထုတွေကဆက်တိုက်ဖြစ်နေခဲ့သည်။
နောက်ဆုံးကြံရာမရဖြစ်ကာကျွန်တော်ကိုယ်ကျွန်တော်လူ့လောကကြီးထဲမှာမနေရဲလောက်အောင်
ဆိုးရွားစွားဖြစ်ခဲ့သည်။
အဲဒီအချိန်မှာတော့အရင်ကမော်မော်ကြွားကြွားနေခဲ့သောတရာသမားကြီး မိမိကိုယ်ကိုဟုတ်လှပြီ၊
တက်လှပြီ၊ တော်လှပြီဟုသက်မှတ်ခဲ့သောတရားသမားကြီးဘဝကသင်ခန်းစာဖြင့်ဒုက္ခလှလှလေးတွေ
တစ်ခုပြီးတစ်ခုချေချွတ်နေတာကိုမြင်ရင်ဘေးကပွဲကြည့်ပရိသတ်အနေနဲ့ဘယ်လောက်ဟားတိုက်ရယ်မောလိမ့်မည်မသိ။ တကယ်တော့ပွဲကြည့်ပရိသတ်တွေကမရယ်မောခဲ့ကြပါဘူး။ ကောင်းခဲ့ကြပါတယ်။
ဖေးမသူ အားပေးသူစသည်နဲ့ပေါ့။ တခဲနက်ဆိုသလိုဝိုင်းဝန်းကြတော့ငြိမ်းတော့မည့်ဆဲဆဲလောင်စာဆီ
ထည့်လိုက်တော့ ဟုန်းကနဲ မီးတောက်ကြီးတစ်ခုလင်းလာလိုက်တာဝမ်းသာကြတာများဘယ်လိုမှပြော
ပြလို့ကိုမရဖြစ်ခဲ့မိသည်။
ကျွန်တော်ဘဝဆီမီးတိုင်ကလေးငြိမ်းတော့မည့်ဆဲဆဲမှာလောင်စာဆီအဖြစ်ပစ္စည်းနှင့်တမျိုး အားပေးမှု
နဲ့တဖုံကူညီခဲ့ကြပြီး အဲဒီအထဲကမှကျွန်တော်ကိုအမှန်ဖြစ်စေသည့်တခွန်းကတော့
”မင်းဘဝကိုအရင်မင်းရှာထားတဲ့တရားတွေနဲ့ချိန်ထိုကြည့်”တဲ့
ဟုတ်လိုက်လေဖြစ်ခြင်းအဲသည်ကြမှကိုယ်ဘဝကိုပြန်လည်သုံးသတ်မိတာ
ကုန်ဆုံးတဲ့အချိန်တွေနှမြှောမိလိုက်တာများရင်ထဲထိလိုက်လိုက်မောနေတာပေါ့။
ကိုယ်ဘဝဒုက္ခတွေ သုခတွေပြန်လည်သုံးသတ်လာလိုက်တာတနေ့မှာတော့”ချက်”ဆိုသလို
အလင်းတန်းတစ်ခုကအသိဉာဏ်ထဲကိုဝင်လာခဲ့ပြီ။ အဲဒါဘာလဲဆိုရင်
”ငါဟာတရားတော်တွေကိုလိုက်ရှာနေတာပဲ၊ တရား ကိုရှာနေတာမှမဟုတ်တာ”အသိလေးတစ်ခုပေါ့။
အင်မတန်အဖိုးတန်တဲ့အသိလေးပါ။
အရင်တရားတော်တွေရှာတုန်းကဆရာတော်ဘုရားများရဲ့စကားတော်တွေဟာလည်းခုမှနားလည်
သဘောပေါက်ပြီးတရားအရသာကိုချိုမြိန်စွာခံစားရပြီပေါ့။အမှန်တော့”တရားနောက်ကိုလိုက်ရှာမနေဘဲ”တရားလုပ်နေသူအဖို့နေ့စဉ်ဖြစ် ပျက် နေတာတွေကတရားချည်းပါပဲလို့သိရုံပါ။ မိမိတို့ရဲ့ခန္ဓာ
အစိတ်ပိုင်းအပါဝင်အားလုံးဟာရှာတက်ရင်တရားရဲ့သဘောသဘာဝတွေပါပဲ။ တရားကိုလိုက်ရှာနေ
သမျှကာလပတ်လုံးဘယ်အခါမှတွေ့လိမ့်မည်မထင်ပါ။ တရာတော်တွေကိုသာတွေ့လိမ့်မည်။
ရှာလေဝေးလေဖြစ်နေလိမ့်မည်၊ကျွန်တော်ပြောခဲ့သလိုသုံးဂဏန်းနှင့်လေးဂဏန်းတွေလိုကျောခြင်း
ကပ်ပြီးရှာနေသလိုဖြစ်နေပါလိမ့်မည်။ တရားတော်တွေကိုထိုက်သင့်သလောက်တော့ရှာပါ။ သို့ပေမဲ့
အမြဲတမ်းတော့မရှာစေချင်ပါဘူး၊ အမြဲတမ်းရှာရမှာက”တရား”ပါပဲ။
ဆရာတော်ဘုရားများရဲ့ဟောကြားညွန်ပြချက်တွေကနည်းဥပနိဿယတွေကသာကွဲလွဲနေတာပါ။
အားလုံးရဲ့ရည်ရွယ်ချက်တွေချုံလိုက်ရင်တော့”နိဗ္ဗာန်နောက်ဖို့၊ ဘဝမှထွက်မြှောက်ဖို့”ဆိုတဲ့
ရည်ရွယ်ချက်တစ်ခုတည်းပါပဲ။ အမှန်တော့ကျွန်တော်တို့ခရီးတစ်ခုသွားတဲ့အခါ ကားနဲ့သွားမှာလား
လေယာဉ်နှင့်သွားမှာလား ဆိုင်ကယ်နှင့် သဘောင်္နှင့် စသည်အမြန်ရောက်တာ၊
သက်သာလွယ်ကူစေတာ၊ နူးညံ့တာ ရွေးချယ်ပြီးသွားဖို့ပါပဲ။ ဘယ်အရာနဲ့ပဲသွားသွားတနေ့နေ့တော့
ရောက်မှာပါပဲမဟုတ်လား၊ သွားနေဖို့သာအဓိကပါ။
ထို့အတူဘယ်ဆရာတော်ကကောင်းတယ်၊ ဘယ်တရားကကောင်းတယ်စသည်
ကျွန်တော်လိုယောင်ခြောက်ဆယ်မလုပ်ပဲ၊မိမိနှင့်သင့်လျှော်လျှောက်ပတ်သောဆရာသမားတို့ရဲ့
နည်းနာဥပနိဿယကိုယူပြီး”တရား”ကိုရှာနေဖို့သာအဓိကအရေးကြီးကြောင်းစာရေးသူ
“ယောင်ခြောက်ဆယ်ကျွန်တော်နှင့်ဝိပဿနာကိုရေးသာလိုက်ရပါသည်…………..။

မေတ္တာမွန်ဖြင့်….
ဇွဲမာန်(အင်းဝ)