ဘောင်ခတ်သူနှင့်ဘောင်အခတ်ခံရသူများ

အချိန်ကား နံက် 7.15 နာရီခန့်။

3တန်းကျောင်းသားလေးတစ်ဦး၊ မျက်ရည်များစိုရွဲကာ ငိုနေသည် ကိုတွေ့ရ၏်။ သို့သော် အသံကားမထွက်၊ပါးစပ်ကိုပိတ်ထားသည်။

ကလေး ဘာဖြစ်လို့လဲ ၊ ကျေင်းမသွားဘူးလားလို့ ကျနော်ကမေးလိုက်တော့။

အမေကကျောင်းချိန်နောက်ကျလို့ ကျောင်းမတက်နဲ့တော့တဲ့။

ကျနော်သိရသလောက်ဆို ခါတိုင်း အဲ့ဒီကလေးဟာ ကျောင်းတက်ချိန်မှန်တယ်၊ စာထူးချွန်တယ်။

အခု ဘယ်လိုဖြစ်သွားလို့လဲ မိမိကိုယ်ကို အတွေးချဲ့မိနေသည်။

ဟော ၊ နောက်မှ သိရသည်ကား

အဲ့ဒီကလေးက မနက်မနက်ဆို ကျောင်းနောက်မကျစေရန် 6နာရီလောက်အိပ်ယာထပြီး မိဘတွေကိုနှိုးရသတဲ့။ မိဘတွေကလဲ အဲ့ဒီကလေးနှိုးမှ ထကြပြီး၊ ကလေးကို မုန့်ကျွေးစတဲ့ လိုအပ်တာတွေလုပ်ပေးရသတဲ့။ ဒီလိုနဲ့ တစ်နေ့ကျတော့ အမေဖြစ်သူက ညအိပ်ယာဝင် နောက်ကျမှအိပ်တော့ နံက်ပိုင်းကျ သားဖြစ်သူက ပုံမှန်အတိုင်းနှိုးတော့  မျက်နှာမကြည်မလင်နဲ့ ၊  ဟဲ့ ——–  အစောကြည်းရှိသေးတယ်၊ ကျောင်းက 7နာရီမှတက်မှာ။ နောက်နေ့ဆို နံက်6နာရီ မနှိုးနဲ့တော့တဲ့။

ကလးဟာ အဲ့ဒီနေ့ကစပြီး အိပ်ယာနိုးပေမဲ့ မထရဲပဲ သူ့မိခင်ကိုကြောက်လို့ မနှိုးတော့ဘူးတဲ့။

အခုဆို အဲ့ဒီကလေးဟာ ကျောင်းလဲနောက်ကျနေပြီ၊ အမေဖြစ်သူရဲ့ ရိုက်နှက်မှုကိုလဲခံရလေပြီ။

အထက်ပါဖြစ်ရပ်လေးကိုကြည့်ပြီး ကျနော်တို့ဟာ မိမိကိုယ်တိုင်လဲ ဘောင်ခတ်သူမဖြစ်စေရန်နှင့် သားသားမီးမီးတို့ကိုလဲ ဘောင်ခတ်မထားမိစေရန်အတွက် နမူနာပါလားလို့ ခံယူမိကြောင်းပါခင်ဗျ။