ခြေဖနောင့်မှာ အစိမ်းရောင်ခွေးချေးတွေကပ်နေတဲ့ မျောက်ကလေး
ေက်ာ္ဘသစ္…………………
…………………
…………………
…………………
…………………
…………………
အချစ်ရယ်…
လူ့အဖြစ်အထိ
ဆင့်ကဲဖြစ်ခဲ့မိတာ
မှားပြီနဲ့တူပါတယ်….၊
လာ…
ဟိမဝန္တာပြန်ကြမယ်။ ။
…………………
…………………
…………………
…………………
…………………
…………………
အချစ်ရယ်…
လူ့အဖြစ်အထိ
ဆင့်ကဲဖြစ်ခဲ့မိတာ
မှားပြီနဲ့တူပါတယ်….၊
လာ…
ဟိမဝန္တာပြန်ကြမယ်။ ။
5 comments
ပရော်ဖက်ဆာ ဒေါက်တာ မယောင်ရာ ဆီလူး
November 22, 2013 at 2:10 pm
အဟမ်း ဟမ်း
ဒီကဗျာကို ဓါတ်ခွဲစမ်းသပ်လိုက်သောအခါ
အထဲမှာ ဗလာ အတိသာ ကျန်တော့တယ်။
ဒီတော့ကာ
ကျွန်ုပ် ပရော်ဖက်ဆာ ဒေါက်တာ မယောင်ရာ ဆီလူးမှ ဤသို့ မှတ်ချက်ပြုလိုက်တယ်။
လူး လူး ဘာမှ မသိဘူးး
kyeemite
November 22, 2013 at 3:33 pm
…ကဗျာလေးတော့ တော်တော်သဘောတွေ့ပါတယ်၊ ရိုးရိုးလေးနဲ့ အဓိပ်ပါယ်များစွာတွေ့ရ ခံစားလိုက်ရတယ်
…တစ်ခုပဲ…ခေါင်းစဉ်နဲ့တွဲနားမလည်ဘူးဗျ…ကျုပ်ကိုက ပိန်းလွန်းတာပါ 🙄
ဂျူးနဲ ့ဘာမှ မဆိုင်တဲ့ ရာဂျူး
November 22, 2013 at 4:06 pm
ကဗျာခေါင်းစဉ်က တာရာမင်းဝေရဲ့ ဝတ္ထုနာမည် အလိုက်သင့်လေးနော်
ကဗျာလေးက တိုတိုလေးနဲ့ ထိထိမိမိမို ့
တအားသဘောကျမိတယ်ဗျာ
KZ
November 22, 2013 at 8:55 pm
Ok, then..
Let’s go back..!
Wow
November 25, 2013 at 2:57 pm
ပြန်လို့မဖြစ်ဘူး လမ်းမှာ လှည်းသားငါးရာရှိတယ်…