ဖေဖေ့မေတ္တာ

ဟိုတယ်နဲ့ ပတ်သက်ပြီး စိတ်ထဲ မှတ်မှတ်ထင်ထင် စွဲကျန်ခဲ့တာလေးတွေပါ….

အဖြစ်အပျက်တစ်ခုက…
ဟိုတယ်ကို အသက် ငါးဆယ်လောက်ရှိတဲ့ လူကြီးတစ်ယောက် ဗင်ရှေ့ဆွဲလေး မောင်းပြီး ဝင်လာတယ်…ကျွန်တော်ကလဲ မေးလိုက်တယ်…အန်ကယ်…အခန်းယူမလို့လားခင်ဗျ…ဆိုတော့ မဟုတ်ပါဘူး ညီလေးရယ် တဲ့…အန်ကယ် စုံစမ်းစရာလေးရှိလို့ပါတဲ့…ဟုတ် မေးပါခင်ဗျ…ဆိုတော့ ဒီ ဟိုတယ်မှာ **** နာမည်နဲ့ ကောင်မလေးတစ်ယောက်လာသလားလို့ပါ တဲ့…ကျွန်တော်လဲ ဧည့်သည်စာရင်းကြည့်ပြီး… မရှိပါဘူး အန်ကယ် ဆိုတော့….သူက အန်ကယ့်သမီးလေးပါ…ဆယ်တန်းပဲ ရှိသေးတယ်…ပျောက်သွားလို့ဆိုပြီး ပြိုတော့မယ့် မိုးလို မျက်နှာ နဲ့ အသံတုန်တုန်နဲ့ ပြောရှာတယ်…အဲ့ဒီနောက် သူ့ဖုန်းနံပတ်လေး ပေးပြီး အဲ့ဒီနာမည်နဲ့ ကောင်မလေး လာတည်းရင် သူ့ဆီဖုန်းဆက်ဖို့ ပြောပြီး ဒီအနီးအနားမှာ ဘယ်ဟိုတယ်တွေ ရှိသေးလဲမေးပြီး ဆက်ထွက်သွားတယ်…

ဒီအန်ကယ်ကြီးနဲ့ ခဏလေးပဲ ရပ်စကားပြောမိပါတယ်…သူ့ဆီက သောက အပူမီးက ကိုယ့်ကို သိသိသာသာကြီးကို လာဟပ်တယ်…သမီးဖြစ်တဲ့သူကို တွေ့လိုတွေ့ညားနဲ့ မဖြစ်နိုင်ဘူးမှန်းသိရက်သားနဲ့ အပါးလျားဆုံးမျှော်လင့်ချက်တစ်စလေးအတွက် သူ ဟိုတယ်ဘယ်နှစ်ခု ရောက်ပြီးပြီလဲ…နောက်ထပ် ဘယ်နှစ်ခုတောင် ဆက်သွားနေမလဲတောင်မသိတော့ဘူး…မျက်လုံးထဲမှာလဲ စိုးရိမ်ပူပန်မှုတွေအပြည့်နဲ့ လမ်းလျှောက်နေတဲ့ သူ့ပုံကလဲ စိတ်နဲ့ လူနဲ့ မကပ်သလောက်ပါပဲ…လေထဲလမ်းလျှောက်နေတဲ့ ပုံ စံအတိုင်းပါပဲ…သူနဲ့တွေ့လိုက်ရတဲ့ ခဏလေးအတွင်းမှာတင် ဖခင်တစ်ယောက်ရဲ့ မေတ္တာကို ကောင်းကောင်းခံစားမိလိုက်ရပါတယ်…သူ့သမီးလေးနဲ့ အမြန် ပြန်တွေ့ပါစေလို့ပဲ ဆုတောင်းပေးလိုက်ရပါတော့တယ်…

နောက်အဖြစ်အပျက်တစ်ခု….
ကျွန်တာ်တို့ ဟိုတယ်ဘေးပတ်ချာလည်မှာက ဘော်ဒါအဆောင်တွေများတယ်… ဟိုတယ်မှာတည်းတာကလဲ ကျောင်းသားလာတွေကတဲ့ မိဘတွေများတယ်…တစ်ရက်ကျတော့ ညရှစ်နာရီလောက် အသက်သုံးဆယ့်ခြောက်ခွန်လောက်အမျိုးသားတစ်ဦးနဲ့ ကောင်မလေးတစ်ယောက်နဲ့ ဆိုင်ကယ်လေးနဲ့ရောက်လာတယ်…အမျိုးသားကတော်တော်ရုပ်နုတယ်…ကောင်တာရှေ့ရောက်တော့ အမျိုးသားက နှစ်ယောက်ခန်း နှစ်ခန်းပေးပါတဲ့…ကောင်မလေးက အဖေကလဲ အလကားပိုက်ဆံကုန်လို့တဲ့…ဘာလို့နှစ်ခန်းယူမှာလဲ ဆိုပြီး ဆောင့်အောင့်ပြီး ဆက်တီထိုင်ခုံမှာ သွားထိုင်နေတယ်…အဖေလုပ်တဲ့သူက နင်မသိပါဘူး…ဆိုပြီး တိုးတိုးတိတ်တိတ် လေသံလေးနဲ့ သွားဆူနေတယ်…ပြီးမှ ကျွန်တော်ဆီလာပြီး အကိုရေ…သမီးဆီ အဆောင်လာတွေ့တာအကိုရေ…မိတဆိုးလေးဆိုတော့ ကျွန်တော်ပဲ အဖေ…ကျွန်တော်ပဲ အမေဖြစ်နေတာ…အခုလဲ သမီးတွေ့ရအောင် ဟိုးအဝေးကြီးကနေ တနေကုန် ဆိုင်ကယ်စီးပြီး လာရတာ ကျွန်တော့မှာ တအားပင်ပန်းနေပြီ…ဟိုတယ်ရှေ့မှာ ပတ်နေတာလဲ သုံးခေါက်လောက်ရှိပြီ…ဝင်ရကောင်းနိုးနဲ့…သမီးက ထွားတော့ အဖေနဲ့သမီးအတူတူသွားရင်ကို မသိတဲ့သူတွေက တမျိုးထင်ပြီး အော်အော်စသွားတာကို ခဏခဏပဲ…ကျွန်တော့်မှာ ဒေါသတွေထွက်လိုက်တာကိုဗျာ…
အရင်တခါတုန်းကလဲ သမီးကို မုန့်လိုက်ကျွေးပြီး အတူတူ လမ်းလျှောက်ပြန်လာတော့ ကားပေါ်ကနေ ဘိုးတော်ကြီး ကဲလှချည်လားဆိုပြီး အော်သွားတာ ကျွန်တော့်မှာ ဒေါသထွက်လိုက်ရတာကိုဗျာ…ခဲ နဲ့တောင် ကောက်ထုလိုက်ရမလားလို့ တွေးမိတယ်…အခုလဲ သမီးက ငယ်သေးတော့ လောကကြီးအကြောင်း မသိဘူးလေ…နှစ်ခန်းသာ ပေးပါဗျာ…လို့ပြောတော့…ကျွန်တော်တို့ကလဲ…..မဟုတ်ပါဘူးအကိုရယ်…ကျွန်တော်တို့ ဟိုတယ်က ကျောင်းသားမိဘတွေ အတည်းများတာ တစ်မြို့လုံးသိကြပါတယ်…ဟိုတယ်ကနေ အကိုတို့ တွဲထွက်သွားလဲ တမျိုးတမည် ထင်ကြမှာ မဟုတ်ပါဘူး…တစ်ခန်းပဲ ယူပါ အကိုရယ်…သမီးလဲ လာတွေ့တဲ့ အဖေနဲ့ အတူတူ နေချင်မှာပေါ့ဗျာ…စိတ်ထဲ ဘယ်လိုမှ မရှိပါနဲ့…ကျွန်တော်တို့လဲ သားအဖမှန်းသိပြီပဲ…ဘာမှ မဖြစ်ပါဘူးဆိုမှ နားလည်ပေးတာ ကျေးဇူးပဲ အကိုရာ ဆိုပြီး တည်းသွားပါတယ်…

အဖြစ်အပျက် နှစ်ခုကတော့ ဒါပါပဲ…ဒါပေမယ့် ဖခင်တစ်ယောက်ရဲ့ မေတ္တာကိုတော့ နက်နက်ရှိုင်းရှိုင်း ခံစားလိုက်ရပါတယ်…မေတ္တာတရားနဲ့ပတ်သက်ရင် မိခင်မေတ္တာတွေကိုပဲ ဖွဲ့နွဲ့သီကုံးကြတာများပါတယ်…သေချာတာတစ်ခုကတော့ အဖေနဲ့ အမေက မွေးဖွားလိုက်တဲ့ ဒီသားနဲ့ သမီးတွေကို မိခင်တစ်ယောက်က တုနှိုင်းမဲ့မေတ္တာနဲ့ ချစ်သလိုပဲ ဖခင်တစ်ယောက်ကလဲ ဒီမေတ္တာထက် မလျော့တဲ့ ချစ်ခြင်းမေတ္တာနဲ့ ချစ်တယ်ဆိုတာပါပဲ…