မမမျိုးရေ….ဟောဒီမှာ…သံလွင်နဲ ့ ကျွန်တော်….

မမမျိုး….ရယ်…
ကျွန်တော်လေ…

မမမျိုးနဲ့အတူသွားမယ်လို ့ ရည်ရွယ်ထားခဲ့ပေမယ့်… ဒီခရီးကို.. ကျွန်တော်တစ်ကိုယ်တည်း… အရင် ထွက်ခဲ့မိတယ် ။

မထွက်လို ့မဖြစ်တော့လောက်အောင်လည်း… ကျွန်တော့်ဘက်ကအခြေအနေတွေက… ရှုပ်ထွေးခဲ့ပြီလေ… ။

မမမျိုး… သိတဲ့အတိုင်းပဲ…လေ…။
ကျွန်တော်လိုလူက… မွန်းကျပ်လှတဲ့ ဘဝအမောတွေကြားမှာ…ခက်ခက်ခဲခဲ…အသက်ရှင်နေရသူ..။

ကျွန်တော့် စိတ်နှလုံးရဲ ့ ခံနိုင်ရည်ကိုကျော်သွားတဲ့…
နာကျင်မှုတွေကို.. အဆက်မပြတ်ကြုံရတဲ့အခါမျိုးမှာ… ကျွန်တော်… ဆောက်တည်ရာမဲ့သွားတတ်တယ် ။

အဲဒီလို… စိတ်ဒဏ်ရာတွေနဲ ့… ပူလောင်မွန်းကျပ်လာတဲ့အခါတိုင်း… ကျွန်တော်.. .
ကျွန်တော့် ပတ်ဝန်းကျင်နဲ ့ ဝေးတဲ့ တစ်နေရာရာကို…ပြေးထွက်မိရော…။

အခုလည်း..ကျွန်တော့် စိတ်ခံစားမှုတို ့ အဆုံးစွန်ထ်ိ….ပေါက်ကွဲမထွက်မိအောင်..ထိန်းတဲ့အနေနဲ့…

ကျွန်တော် တစ်ယောက်တည်း..ခပ်မြန်မြန်..ပြေးထွက်ခဲ့ရတယ် မမမျိုးရယ်.. ။

တကယ်ဆို..ဒီခရီးစဉ်က… မမမျိုးနဲ ့..နှစ်ယောက်အတူ…ကြည်ကြည်နူးနူးသွားရမယ့် ခရီးစဉ်ပါ ။

အခုတော့..

ကျွန်တော်တစ်ယောက်တည်း… ။

ခရီးစဉ်တလျှောက်လုံးမှာ.. မမမျိုးကိုပဲ.. တမ်းတမိနေတာတော့… အမှန်ပါပဲ..မမမျိုး…။
…………………………………………………………………………………………………………………………….

မမမျိုးကို..ကျွန်တော်….ပြောပြခဲ့ဖူးပါတယ် ။
ကျွန်တော် ရောက်ဖူးသမျှ အရပ်ဒေသတွေထဲမှာ… ကရင်ပြည်နယ်…ဘားအံမြို ့ပတ်ဝန်းကျင်က..

ကျွန်တော့်ကို.. . ဆွဲဆောင်မှုအားကြီးကြိီးနဲ ့…မေ့မရစေဆုံးနေရာပဲ..လို ့.. ။

ဟုတ်တယ် မမမျိုး.. ။ ကျွန်တော်.. စိတ်ထွက်ပေါက်ရရာရှာမိတဲ့ အခါတိုင်း… ဘားအံမြို ့ဘက်ကိုပဲသွားချင်နေခဲ့တာ… ။

အခုတစ်ခါလည်း.. ဇွဲကပင်မြေ….သံလွင်မြေ…..ဒေါနတောင်တန်းကြီးတွေဆီပဲ…ပြေးထွက်ခဲ့တယ်.. ။

ရွှေစင်စကြာကားကြီးပေါ်မှာ… တစ်ယောက်ထဲ.. ထိုင်နေရတုန်းကလည်း..တွေးမိတယ် ။

ဘေးမှာလာထိုင်မယ့်…တခြားသူတစ်ယောက်ယောက်အစား…မမမျိုးသာဆိုဘယ်လောက်ကောင်းလိုက်မလဲပေါ့ … ။

မမမျိုးရဲ ့ ပုခုံးလေးကိုဖက်ပြိီး..ကြည်ကြည်နူးနူးစကားတွေဆို….ပျော်ပျော်ပါးပါးသွားကြမယ်လို ့ တိုင်ပင်ထားခဲ့ပေမယ့်…

ရည်ရွယ်ထားခဲ့ပေမယ့်

အခုလို… ကျွန်တော်တစ်ယောက်တည်း..ရုတ်တရက် ထထွက်လာရတော့…ပျင်းစရာကောင်းလိုက်တာ… မမမျိုးရယ်.. ။

ညရှစ်နာရီခွဲထက်…နောက်ကျပြီးမှ…ရန်ကုန်က..ထွက်မယ့်ကား..မရှိတာတော့ မကောင်းဘူး..မမမျိုး ။

ရန်ကုန် – အောင်မင်္ဂလာအဝေးပြေးဝင်းထဲကနေ…ဘားအံဘက်ကို…ထွက်တဲ ့ ကားတော်တော်များများကညရှစ်နာရီခွဲ…နောက်ဆုံးကများတယ်.. ။ ကားကောင်းကောင်းတွေက…ပေါ့…မမမျိုးရယ်.. ။

ခရီးဝေးသွားရင် စီးရမယ့်ကားကို…ငြိမ့်ငြိမ့်လေးဆိုမှ စီးချင်တတ်တဲ့ ကျွန်တော်…

တခြားနာမည်သိပ်မရှိတဲ့ ကားဂိတ်တွေကိုတော့..သေချာလိုက်စုံစမ်းမနေတော့ပါဘူး ။

ရွှေစင်စကြာဂိတ်ရဲ ့…ရန်ကုန်ကနေ.. ည ရှစ်ခွဲထွက်တဲ့ကားနဲ့ပဲ..လိုက်ခဲ့တယ်.. ။

ဆိုးတာက…ဘားအံမြို ့ကို…ရန်ကုန်ကနေ.. ခြောက်နာရီကျော်ကျော်ပဲ…မောင်းရမှာဆိုတော့…

ည(မနက်အစောကြီး) ၂ း ၃ဝ လောက်မှာ …ရောက်သွားလိမ့်မယ်.. ။

လမ်းမှာ..နားချိန် စားသောက်ချိန် နှုတ်ဦး… အလွန်ဆုံး… မနက် ၃ း ဝဝ မှာ..ရောက်မှာပါပဲ.. ။

ဘာလို ့ အစောကြီးရောက်တာဆိုးသလဲ…ဆိုတော့… ဘားအံမြို ့ထဲက… ကျွန်တော် ဆင်းတဲ့ နာရီစင်နားမှာ… အဲဒီအချိန်ဆို..

ဘာလက်ဖက်ရည်ဆိုင်မှလည်း…မဖွင့်လို ့ပါပဲ.. ။

ထင်တဲ့အတိုင်းပဲ…မမမျိုးရယ်… ။

ကားက… ဘားအံမြို ့… နာရီစင်ကိုရောက်တော့.. ၃ းဝဝတောင် မထိုးသေးဘူး ။

နောက် နှစ်နာရီသုံးနာရီဆို…မိုးလင်းမယ်.. ။

ဒီအချိန်လောက်လေးနဲ ့တော့… ကျွန်တော်..တည်းခိုခန်းမှာ…မတည်းချင်တော့ဘူး ။

မိုးလင်းပြီဆိုတာနဲ ့..ကျွန်တော်က…လျှောက်သွားတော့မှာလေ.. ။

ပြီးတော့… နာရီစင်နဲ့ အနီးဆုံးနေရာမှာရှိတဲ ့… တည်းခိုခန်းတစ်ခုမှာ… ကျွန်တော်..တည်းဖူးတယ် ။

စိတ်ပျက်စရာကောင်းလောက်အောင်ပါပဲ…မမမျိုးရယ်.. ။ အဲဒီတည်းခိုခန်း..မသန့်ဘူး ။
အပြင်အဆင် ညစ်ပတ်တာရော…မမမျိုးကို..ပြောပြလို ့မကောင်းတဲ့… ကိစ္စတွေရော..ပေါ့… ။

ယောက်ျားတစ်ယောက်အနေနဲ ့တောင်မှ… စိတ်ပျက်စရာကောင်းနေတယ်ဆိုရင်… မမမျိုးတို ့လို..မိန်းကလေးတွေ…ဘယ်လိုမှ တည်းချင်မှာမဟုတ်တဲ့…အနေအထားလေ.. ။

ဒါကြောင့်….အနီးနားက…တည်းခိုခန်းမှာလည်း..မတည်းချင်ဘူး ။

တခြားနေရာကို.. သွားပြီး….တည်းလည်း.. သွားရမယ့် အချိန်နဲ ့…မိုးလင်းတော့မှာနဲ့..ဆိုတော့…

ကျွန်တော်..တည်းခိုခန်းတစ်ခုခုမှာ… ခဏတည်းဖို ့ဆိုတဲ့..အစီအစဉ်ကို.. မစဉ်းစားတော့ဘူး ။

ညလုံးပေါက် ဖွင့်တဲ့ လက်ဖက်ရည်ဆိုင်လည်းမရှိဘူး ။

နာရီစင်ကနေ….အနောက်နည်းနည်းပြန်လျှောက်ပြီး…

သံလွင်မြစ်ကမ်းဘေးလေးမှာ…ငြိမ်းငြိမ်းချမ်းချမ်းရှိနေတဲ့… ရွှေယဉ်မျှော်စေတီဘက်… လမ်းလျှောက်ခဲ့ရင်း….စဉ်းစားမိတာက…

ဘားအံမြို ့ကလူတွေ..စီးပွားရေးအကွက်မမြင်တာလား…ရှိတာလေးနဲ့ ရောင့်ရဲနေနိုင်တာလား…

ဘာလို ့များ…အဝေးပြေးကားတွေပေါ်ပါလာတဲ့ ခရီးသည်တွေ တစ်ထောက်နားဖို ့.. စားသောက်ဆိုင်လေးတွေ..မဖွင့်သလဲ…လို ့… ။

နာရီ်စင်ကနေ… ရွှေယဉ်မျှော်စေတီကို..သိပ်မလျှောက်ရပါဘူး..မမမျိုး.. ။

ခပ်ဖြေးဖြေး…အေးအေးလူလူလျှောက်ရင်တောင်.. ငါးမိနစ်စွန်းစွန်းဆိုရောက်ပါတယ် ။

လမ်းမှာ…ပဲပင်ပေါက်တွေကို….ခြင်းတောင်းကြီးတွေနဲ ့အပြည့်အသိပ်ထည့်ပြီး…သုံးဘီးတို ့..

ဆိုက်ကားတို ့နဲ့… တင်သွားကြတဲ့…လှုပ်ရှားမှုတွေကလွဲရင်…တခြားဘာမှ…မတွေ ့ရဘူး ။

မနက်သုံးနာရီရဲ ့ မှောင်ရီဝိုးတဝါးအောက်မှာ… မြို ့ထဲက…အိမ်သူအိမ်သားတွေ အားလုံးလိုလိုအိပ်မောကျလို ့…. ။

ကျွန်တော်…ရေယဉ်မျှော်စေတီခြေရင်း..ရောက်တော့…ထုံးစံအတိုင်း…

စေတီတော် တံခါးက..မဖွင့်သေးဘူး ။

စေတီတော်ရဲ့တာဝန်ရှိသူ ဂေါပကအဖွဲ ့လည်း…အိပ်နေတုန်းပဲ…ထင်ပါရဲ့ … ။

စေတီတော်…အဝင်ဝ….လှေကားထစ်လေးမှာ…ထိုင်ပြီး…

ကျွန်တော်..

ဖုန်းလေးနဲ ့..အင်တာနက် ဖွင့်သုံးနေလိုက်တယ်.. ။

ဘားအံမြို ့ထဲမှာ…ဖုန်းလိုင်းတော့… ကောင်းကောင်းမိတယ်.. .မမမျိုးရဲ ့ ။ မနက် အစောကြီးမို ့လို ့..အင်တာနက်လိုင်း မြန်တာလည်း..ပါတာပေ့ါ ။

မနက် ၃ း ၄၅ လောက်ကျတော့… ရန်ကုန်သားတစ်ယောက်…စေတီအပေါက်ဝ ရောက်နေတာကို..ဘုရားလူကြီးတစ်ယောက်…သိသွားတယ်..ထင်ပါရဲ ့… ။

စေတီတော်ထဲကနေ… အဘကြီးတစ်ယောက် ထွက်လာပြီး..

”လူလေး…ဘုရားပေါ်တက်ကွဲ ့..” ဆိုပြီး ကျွန်တော့်ကိုလာခေါ်တယ်လေ… ။

မမမျိုးရေ… ကျွန်တော်… ဒီမြို ့ကိုချစ်တာက..

ဒီမြို ့သူမြို ့သားတွေက..ဖော်ရွေတယ်.. ။ သဘောဖြူတယ်.. ။

တတ်နိုင်တာကို…ကူညီဖို ့..အသင့်ဖြစ်နေတတ်ကြတယ်.. ။ ပြီးတော့… သူတပါးဆီက… ဘာတစ်ခုမှ လောဘတကြီးမလိုချင်ကြတဲ့ ပုံတွေပါ… ။

ကျွန်တော်..စေတီတော်ပေါ်တက်ပြီး… အဘကြီး ပြတဲ့နေရာမှာ.. ကျွန်တော့်ကျောပိုးအိတ်ကိုချ…

အဘကြီးက…မျက်နှာသစ် ခြေလက်ဆေးဖို ့..စီစဉ်ပေးလို ့… ကိုယ်လက် သန့်စင်…မျက်နှာသစ် သွားတိုက်ပြီး…

အဲဒီ ဘုရားဝန်ထမ်း…အဘကြီး နှစ်ယောက်နဲ ့အတူ..

.စေတီတော် ပတ်လည်မှာရှိတဲ့…ဘုရားရုပ်တုတွေရှေ ့ချထားတဲ ့..သောက်တော်ရေခွက်အားလုံးကို…
ဆေးကြောသန် ့စင်ပေးလိုက်တယ်.. ။
ပြီးတော့… သောက်တော်ရေအသစ်လဲပြီး..ဘုရားကို..ကပ်လှူပူဇော်လိုက်တယ်.. ။

ကိုယ်နေထိုင်ရာမဟုတ်တဲ့ ပတ်ဝန်းကျင်မှာ.. ကိုယ်နဲ ့ မသိတဲ့..သူစိမ်းတွေ…နဲ ့အတူ..
ကိုယ်တစ်ခါမှ .စိတ်လိုလက်ရမလုပ်ဖူးတဲ ့….ဘုရားသောက်တော်ရေကိစ္စကို….
မနက် အစောကြီး..ထလုပ်နေခဲ့တာ..။ ကျွန်တော့် ဘဝမှာ… အမှတ်တရပါ…မမမျိုး ။

မိုးလင်းတော့မယ်…မမမျိုး…ရေ… ။

ကျွန်တော်…ဘုရားဂေါပကအဘကြီးတို ့… ဘုရားကို..ဆွမ်းကပ်နေကြတာကို…ထိုင်ကြည့်နေလိုက်တယ်… ။

ကျကျနနပါပဲ… ။ ထမင်းတွေ ဟင်းတွေ..သစ်သီးတွေနဲ ့… အသံကျယ်ကျယ်ကြီးနဲ ့….အားပါးတရ…ကပ်လှူပူဇော်နေကြတာ…။

နေ့စဉ် လုပ်ရိုးလုပ်စဉ်ထင်ပါရဲ ့…မမမျိုးရယ်… ။

စေတီပေါ်က….တရားခွေသံကို…နားထောင်ရင်း….ကျွန်တော်… စေတီဘေးမှာ..ငြိမ့်ငြိမ့်လေး..စီးဆင်းနေတဲ ့…

သံလွင်မြစ်ကြီးကို…ထိုင်ကြည့်နေတယ်… ။

သံလွင်ဟာ….ရေစီးကြမ်းတယ်ဆိုတဲ့..ပြောဆိုသတ်မှတ်မှုတွေဟာ…

ရွှေယဉ်မျှော်စေတီဘေး..အရောက်မှာတော့… မမှန်တော့ဘူး..မမမျိုးရေ…
ဒီစေတီဘေးမှာ…မြင်ရတာတော့… သံလွင်ဟာ… အင်မတန် ငြင်သာသိမ်မွေ ့တဲ့… ပိုးပဝါစလေးလိုပါပဲ… ။

ရေဟာ….စီးတယ်ဆိုတာ … သိသာစေရုံမျှပါပဲ…. ။

ငြိမ့်ငြိမ့်ကလေး…စီးဆင်း…နေတဲ့… သံလွင်….

ဟိုမှာ…တစ်ဖက်ကမ်းကို..လှမ်းကြည့်တော့… တောင်စဉ်တောင်တန်းတွေ…..ညှို ့ညှို ့မှိုင်းမှိုင်း….

လင်းလုလု….ရောင်နီအောက်မှာ…

အရာရာဟာ…ကြည်လည်လှပနေတယ်… မမမျိုး….

မမမျိုးသာ…ပါရင်… ကျွန်တော့်ကို… ပြုံးပြုံးလေး..ကြည့်ပြီး…

”မောင်…ပျော်စရာမကောင်းဘူးလား…” လို ့ မေးဦးမယ်…မဟုတ်လား.. ။

ကျွန်တော့်ကိုအစစအရာရာအလိုလိုက်ထားတဲ့….အစ်မကြိီးတစ်ယောက်လို… မျက်နှာထားလေးနဲ ့…

ကျွန်တော် ပျော်နေရင်…မမမျိုးလည်း..ပျော်ပါတယ်..ဆိုတဲ့…သဘောထားလေးတွေ….

သံလွင်ရဲ ့…ရင်ခွင်ကမ်းစပ်မှာ…မမမျိုးကို.. ကျွန်တော်..လွမ်းနေတယ်… ။

မိုးစင်စင်လင်းပြီ…မမမျိုး… ။

ဘုရားစောင်းတန်းမှာ…. အမှတ်တရပစ္စည်းးအရောင်းဆိုင်လေးတွေတောင်..ဖွင့်စပြုပြီ.. ။

ဒီအချိန်…အစောကြီးမှာ… ဘယ်ဘုရားဖူးမှတော့… လာတာမတွေ ့သေးပါဘူး … ။

ကျွန်တော်တစ်ယောက်ပဲ…ဘုရားကိုအပတ်ပေါင်းများစွာ…ပတ်ပြီး…

(ဒါပေမယ့်…ကျွန်တော်တစ်ယောက်တည်း..မဟုတ်ပါဘူး..မမမျိုးရယ်…ကျွန်တော့်ဘေးမှာ…မမမျိုး…ပါလာသယောင်ယောင် အတွေးတွေနဲ ့ပါ…မမမျိုး… ။ )

စေတီတော်ပေါ်က…ဆင်းပြီး..မြစ်ကမ်းစပ်ဘက်…ဆင်းတဲ့လမ်းကလေးအတိုင်း…လျှောက်ခဲ့တယ်။

မြစ်ကမ်းစပ်ကို…စေတီတော်ဘေးကနေ..သိပ်မဆင်းရပါဘူး … ။

ခြေလှမ်းသုံးဆယ်လောက် လှမ်းအပြီးမှာပဲ… ကြည်လင်တဲ့…မြစ်ရေစပ်မှာ…ခြေချကြည့်လို ့ရပြီ..မမမျိုး… ။

ကျွန်တော်… မြစ်ကမ်းစပ်မှာ..အကြာကြီးရပ်ပြီး…မြစ်ရေကို…ငေးနေမိတယ်.. ။

မြစ်ရဲ ့ဟိုဘက်ကမ်းက..တောင်တန်းတွေ…အဲဒီထဲက…ခပ်မြင့်မြင့်…တောင်ကြီးတစ်လုံးကို….

တိမ်ဖြူတွေ… ရစ်ပတ်သွယ်တန်းနေတယ်…မမမျိုးရေ….

ကြည့်ရတာ…အိပ်မက် ဆန်လိုက်တာ… ။

ရေပြင်ကျယ်ကြီး… တောင်တန်းကြီး….ပြီးတော့…တိမ်ဖြူတွေ…

မမမျိုးရေ…. ဟောဒီမှာ…ကျွန်တော်…

အိပ်မက် မက်သလို…မျောသွားပြန်ပြီ… ။

မမမျိုးသာ…တွေ ့ရင်…

”မောင်….အဲဒီလို…စိတ်ကူးအိပ်မက်တွေထဲ..ပြုတ်ကျသွားသလိုမျိုး…မျောပါမသွားစမ်းပါနဲ့ဟယ်…….

မောင့်ကို…ပစ္စုပ္ပန်မှာပဲ…တိတိကျကျ ရှိနေစေချင်တယ်…”

လို ့… ပြောဦးမှာ..သေချာတယ်.. ။

အခုလို…ဘေးမှာ..တစ်ယောက်ယောက် မပါတော့…

ကျွန်တော်တစ်ယောက်…အိပ်မက်တွင်းကြီးထဲ…ပြုတ်ကျချင်တိုင်း… ကျလည်း…

ဆွဲတင်ပေးမယ့်သူ …မရှိဘူး … ။

ကိစ္စမရှိပါဘူး…မမမျိုးရယ်…။

ကျွန်တော်… လက်ရှိ ဖြစ်ပျက်နေမှုတွေထဲကနေ..ဗြုန်းခနဲ… ပျောက်ဆုံးသွားပြီင်္း….

အိပ်မက်ဆန်ဆန်…တွေဝေ…ငေးမော….. အချိန်အတိုုင်းအတာ…မသိ…

ဘာဆိုဘာမှ…မသိတော့ပဲ…ငြိမ်ကျသွားရတာကို… ကျွန်တော်…ကြိုက်ပါတယ် ။

ခဏ…ဖြစ်ဖြစ်… ဒါမှမဟုတ်…ဘယ်လောက်ကြာကြာ…

ကျွန်တော်…မျောပါရစေဦး…. ။

ကျွန်တော်… မြစ်ကမ်းစပ်မှာ…မတ်တပ်ရပ်နေရာကနေ….

မြစ်ရေနဲ ့..ကျွန်တော့်ခြေထောက်တွေ…ထိသွားတဲ့အထိ…ဆင်းလိုက်တယ်…. ။

ကျွန်တော်….ဟိုဟိုဒီဒီလှမ်းကြည့်တော့… မလှမ်းမကမ်းရေစပ်မှာ…

သစ်သားပြားလေးတစ်ခု… ရှိနေတယ်.. ။

ဒီအနီးနားကလူတွေ မြစ်ရေချိုးတဲ့အခါ…ဒါမှမဟုတ်…အဝတ်လျှော်တဲ့အခါ…. အဲဒီသစ်သားပြားလေးပေါ်မှာ…ထိုင်ကြတာနေမှာပေါ့…

ကျွန်တော်.. အဲဒီမှာ.. သွားထိုင်လိုက်တယ်..မမမျိုး… ။

ကျွန်တော်….မြစ်ရေထဲ…ခြေထောက် ဆင်းပြီး..သစ်သားပြားပေါ်မှာ…ထိုင်လို ့… တသွင်သွင်စီးနေတဲ့..မြစ်ရေပြင်ကြီးကို….ငေးးးလို ့… ။

ကျွန်တော်…အိပ်မက်ထဲ..ရောက်နေပြီလား… ။

တိမ်တွေ…. တိမ်ဖြူတွေ….

ကျွန်တော့်ဆီ…လာနေပြီလား… ။

ကျွန်တော်ရှိရာကို..မြစ်ပြင်ပေါ်ကနေ…တိမ်ဖြူတွေ…လာနေပြီ…

အင်းးးး ..

ကျွန်တော်… ကြိုက်တယ်.. ။

တိမ်ဖြူငွေ့ငွေ ့တွေ…..အေးစက်စက် ဖြူလွှလွှနဲ ့…

ကျွန်တော့်ကို..ထိတွေ ့လာတဲ့ အခါတိုင်း…. ကျွန်တော်… ကြိုက်တယ် ။

တစ်သက်လုံး…မမေ့တော့အောင်… အဲဒီတိမ်ငွေ ့တွေ ရဲ ့ အထိအတွေ ့ ကို… ကျွန်တော်…မှတ်သားလိုက်တယ်… ။

ရေပြင်ဟာ…ကြည်နေတယ်…မမမျိုးရေ… ။

မြစ်ကမ်းစပ် …အတိမ်ပိုင်းလေးမှာဆိုတော့… မြစ်ရေကြည်ကြည်လေးအောက်မှာ…ငြ်ိမ်ငြိမ်လေးရှိနေတဲ့…

ကျောက်တုံးကျောက်ခဲလေးတွေကိုတောင် မြင်နေရပါတယ်…မမမျိုး.. .။

သံလွင်ရေဟာ…အေးစက်စက်…လေး… ။

ကျွန်တော့် ခြေထောက်ကို….ဖြတ်တိုက်ပြီး….

ကျွန်တော့်…ညာဘက်ခြမ်းကို…ဆက်စီးဆင်းနေတယ်… ။

အိုးးးး

ရေက..စီးနေတာပဲ…ကိုး…. ။

ကမ်းစပ်နားမှာ… ရေဟာ..ငြိမ်လွန်းလို ့… စီးမနေလောက်ဘူးတောင် ထင်ရတာ… ။

မြစ်ပြင်အလယ်ကို ကြည့်ရင်တော့…သိသာပါတယ်.. ။ ဝေ့ကာဝဲကာ…ရေစီးနေတာလေး…. ။

အော်…မြစ်ရေ….စီးနေပါလား…။

မမမျိုး..ကြားဖူးမှာပေါ့… ။

လူတစ်ယောက်ဟာ… မြစ်တစ်မြစ်မှာ..ရေနှစ်ခါ…ချိုးလို ့မရဘူး..ဆိုတဲ ့စကားလေ….

ဟုတ်တယ်နော်…

ပြီးခဲ့တဲ့တစ်မိနစ်လောက်က… ကျွန်တော့်…ဂျင်းဘောင်းဘီရဲ ့…ဒူးနားလောက်ထိ….ထိတွေ ့တွန်းတိုက်ပြီး…

စီးနေခဲ ့တဲ ့..သံလွင်ကို…

အခု….. အခု….မတွေ ့ရတော့ဘူး… ။

ကျွန်တော် အခုတွေ ့နေတာက….နောက်ထပ်…သံလွင်ရေ…

သံလွင်ရေဟာ…. ဆက်ခါဆက်ခါ…. ပြောင်းလဲ…စီးဆင်းနေတယ်… ။

ကျွန်တော်….ထိတွေ့ကာစက…သံလွင်ကို… ပြန်မြင်ချင်ရင်တောင်….မတွေ ့ရတော့ဘူး..မမမျိုး…ရယ်။

ကျွန်တော်…. အခု…တွေးမိသွားပြီ…. ။

ကျွန်တော့် ဘဝရဲ ့…ဆိုးရွားမှုတွေပဲ..ဖြစ်ဖြစ်…ကောင်းမွန်မှုတွေပဲ..ဖြစ်ဖြစ်…

ဖြစ်ပြီးတာတွေဟာ..ပြီးသွားပြီပဲ… ။

ကိုယ့်အောက်က…ဖြတ်စီးဆင်းသွားတဲ ့…ရေလိုပဲ… … ပြီးသွားပြီ… ။

သွားပြီ…

ဘယ်နည်းနဲ ့မှ….နောက်တစ်ခါ…ပြန် လှည့် ဝင်မလာတော့ဘူး.. ။

ဝင်လာဥိီးမယ်ဆိုလည်း…

အဝင်မခံသင့်တော့ဘူး .. ။

မမမျိုးရေ…. သံလွင်ဟာ… ကျွန်တော့်ကို…

ညီငယ်တစ်ယောက်ကို…လမ်းညွှန်ဆုံးမလိုက်သလိုမျိုး…

ကျွန်တော်…. အိပ်မက်တွင်းထဲကနေ… ရုန်းထလိုက်ပါတော့မယ်…မမမျိုး.. ။

ကျွန်တော်…မြစ်ရေထဲ…..ချဆင်းထားတဲ ့ခြေထောက်ကို ပြန် ရုတ်ပြီး… ကမ်းစပ်ကနေ…ထရပ်လိုက်တယ်.. ။

ကျွန်တော့်မှာ…. သွားရမယ့်..ခရီးတွေ…အများကြီး… ..

လုပ်ရမယ့် အလုပ်တွေ…အများကြီး…. ။

ကျွန်တော်…ခရီးဆက်တော့မယ် … ။
…. …. …. …. …. …. …. …. ….
…. …. …. …. …. …. …. …. …. …. …. ….

 

(ဆက်လက်ရေးသားပါဦးမည် … … … )

မိတ်ဆွေများ…လွတ်လပ်ငြိမ်းချမ်းကြပါစေ…

လေးစားစွာဖြင့်….
အလင်းဆက်(Gazette)