ကံဆိုးမ သွားရာ မိုးလိုက်လို ့ရွာ (၃)

” ကလေးရေ … မမတို့ မိသားစုက ဆင်းရဲတယ်လေ … မင်း မလာတာပဲ မင်းအတွက်ကောင်းပါတယ် … ။ ကောင်းရာ သုဂတိလားပါစေလို့ပဲ ဆုတောင်းပေးပါတယ် …. ” စန္ဒာတယောက် ကြေကွဲစွာ ကြိတ်ဝမ်းနည်းနေမိသည် … ။

(၆)

” မိချို ရေ … မချို … အဆင်သင့်ဖြစ်ပြီလားဟေ့ … ” လူမရောက် ခင် အသံအရင်ပေးကာ မဝေရောက်လာတော့သည် … ။

” တိုးတိုးအော်ပါ မဝေရဲ့ အမွှာလေးတွေ အိပ်တုန်းပဲ … ”

” ဟဲ့ … နေဖင်ထိုးနေပြီ မထသေးဘူး လား …. ”

” အိပ်ပါစေ မဝေရယ် … မဟုတ်လျှင် ကျွန်မသွားလျှင် ကပ်နေဦးမှာ ကျွန်မပဲ စိတ်မကောင်းဖြစ်ရမှာလေ … ။ ”

” အေးပါအေ … ကဲ နေမမြင့်ခင် ကားဂိတ်သွားရအောင် …. ညည်း အထုတ်ပိုးတွေ အဆင်သင့်လုပ် …. ”

” ပြီးပါပြီ မဝေရဲ့ … သွားရအောင်နော် … ”

“သမီး… မေမေသေချာမှာထားတယ်နော် အငယ်တွေကို စောင့်ရှောက်ဖို့ တာဝန် သမီးမှာ ရှိတယ် … အမေပြန်လာမှာပါ ။ ”

” ဟုတ်… ဟုတ်ကဲ့ပါ့ မေမေ သမီး သေချာ မှတ်ထားပါမယ့် …. ” ကြေကွဲရင်း စို့နင့်လာသော တုန်တုန်ယင်ယင် အသံဖြင့် သမီးကြီးဖြစ်သူက အားယူကာ စကားပြောလိုက်ခြင်းဖြစ်သည် … ။ မိခင် စိတ်မကောင်းမည် စိုးသဖြင့် အတတ်နိုင်ဆုံး မျက်ရည်မကျအောင် ထိန်းထားသည့်ကြားမှ ဆည်ကျိုးသလို မျက်ရည်များ တပေါက်ပေါက် စီးကျလာတော့သည် … ။

” သမီး  … မေမေသွားမယ်နော် … စိတ်ချမယ် … ”

ဟုတ်ကဲ့လို့ ပြန်ပြောဖို့တောင် အင်အား မရှိတော့ပါဘူး … အရုပ်ကြိုးပြတ်သလို ပျော့ခွဲကာ ထိုင်ချလိုက်မိသည် … မိခင်ဧ။် နောက်ကျောကို ကြည့်ရင်းသာ ခါးသီးသော အနာဂတ်နေ့များကို ဘယ်လို ဦးဆောင်ရမလဲ တွေဝေနေမိသည် … ။

(၇)

 ဝါး … အိပ်ယာက နိုးပြီ ….  အငယ်မလေး မနိုးသေးပါလား …. သူမနိုးခင် မေ့မေ့ဆီ အရင်ပြေးပြီး မုန့်သွားစားရမယ် …

” မေမေ … မေမေ … သား ဗိုက်ဆာတယ် ”

အိပ်ယာထဲမှ ကမူးရူးထိုး ထလာသော မောင်လေး ကြောင့်  စန္ဒာတယောက် မျက်ရည်စတို့ကို လက်ဖမိုးဖြင့် ဖွဖွသုတ်ရင်း …

“မောင်လေး … မေမေ အပြင်သွားတယ် ဗိုက်ဆာလျှင် မမထမင်းကျွေးမယ်နော် ”

“ဟုတ်ကဲ့ မမကြီး … သားကို သွားတိုက်၊ မျက်နှာသစ်ပေးဦး ” ဟုဆိုကာ လက်နှစ်ဘက်ကို ဆန့်တန်းပြီး ချီခိုင်သည် … ။

မောင်လေး နဲ့ ညီမလေး နိုးတိုင်း မေမေက ချီပြီး ရေစည်အနားသို့ ခေါ်သွားနေကြမို့ .. ယခု  မေမေအနားမှာ မရှိချိန်တွင် ကျွန်မကပဲ မေမေ့ကိုယ်စား အရာခပ်သိမ်း လုပ်ပေးရတော့မည် … ။

ရေစည်နားတွင် မောင်လေးကို သွားပွတ်တံလေး လှမ်းပေးပြီး ….

” မောင်လေး …. သားက ကလေးမဟုတ်တော့ဘူးနော် … မေမေက မြို့ကိုသွားပြီး အလုပ်လုပ်တာ ဒီမှာ မမကြီးက အကြီးဆုံး ၊ မမကြီးပြောတာ နားထောင်ရမယ်နော် …. ”

မောင်လေးကတော့ မျက်လုံးလေး ပေကလပ် ပေကလပ်နှင့် ကျွန်မပြောသမျှ နားလည်သလို လို ၊ နားမလည် သလိုလို … ပြန်ကြည့်နေသည် … ဒီအရွယ် ဒီလောက်ပဲ နားလည် ဦးမှာပေ့ါလေ … ကျွန်မ ဆန္ဒတွေ သိပ်စောပြီး ပုံသွင်းလို့က မဖြစ်ပါဘူး … တဖြည်းဖြည်းချင်း ပြောင်းလဲ ယူရမှာပေါ့ လေ … ။

“သား … ကလေးမဟုတ်တော့ဘူးဆိုတော့ ဒီနေ့က စပြီး သွားတိုက်တာ ၊ မျက်နှာသစ်တာ ကိုယ့်ဘာသာကိုယ် လုပ်ရမယ်နော် … ”

“သားမှ မလုပ်တတ်တာ မမကြီးရဲ့ … ”

” လာလာ  မမကြီး လုပ်ပြမယ် …  သွားပွတ်တံလေးကို ဒီလိုလေးကိုင် … ဒီဟာက သွားတိုက်ဆေး … လိုလောက်ညစ်ပြီး သွားပွတ်တံနဲ့ တွဲသုံး … သွားက ဒီလိုလေး တိုက်ရတယ်နော် … သေချာမှတ်ထား နောက်ဆု ိကိုယ့်ဘာသာ လုပ်ရတော့မှာ ။ ”

“ဟုတ် .. သား မှတ်မိပြီ နောက်ဆို သားဘာသာ သား သွားတိုက်တတ်ပြီနော် ”

လိမ္မာလွန်းတဲ့ မောင်လေးကိုကြည့်ရင်း ကျွန်မ ခွန်အားတွေ ဖြစ်လာသလိုပါပဲ … မနက်ကတည်းက နောက်ကျိနေတဲ့ စိတ်… ခဏလေးကျေနပ်ပျော်ရွှင်ရတော့သည် … ။

(၈)

ထိုစဉ် တတောက်တောက် လမ်းလျှောက်လာသော ခြေသံကြောင့် ရေစည်နားက မောင်နှမ နှစ်ယောက်… အသံလာရာသို့ ပြိုင်တူ လှည့်ကြည့်မိလိုက်သည် ။ မှုန်းဝါးဝါး မျက်စိကို ပွတ်ကာ အမွှာ နှစ်ယောက်မှ အငယ်မဖြစ်သူ မိုးမိုး နိုးလာတော့သည် … ။

” ဟွား……..ဝါ း……. မမကြီး သမီးလည်း မျက်နှာသစ်မယ် … ”

” လာလာ ညီမလေး … မမသင်ပေးမယ် … သမီး အစ်ကိုကိုတောင် မမ သင်ပေးထားတာ ဒီလို လုပ်ရတယ် … ”

“မနက်ဖြန်ကစပြီး မောင်လေးနဲ့ ညီမလေးတို့ ကိုယ့်ဘာသာ ကိုယ်သွားတိုက်ရမယ်နော် … ”

တိုင်ပင်ထားခြင်းမရှိပါပဲ တညီတညာ ဖြေလိုက်ပုံက ဟုတ်တဲ့လေ … ကျွန်မရင်ထဲ လိမ္မာလွန်းတဲ့ မောင်နှမကြောင့် ပီတိတွေဝေသွားခဲ့ပါတယ် .. ။
“ကလေးတွေ မြန်မြန်မျက်နှာသစ် ထမင်း အတူစားကြမယ် ….။ ”

“မမကြီး ဒီနေ့ရော ပဲပြုတ်နဲ့ ထမင်းကြော်ပဲလား ….” စကားတတ်သော ညီမအငယ်ဆုံး မိုးမိုးက ဆူပုတ်ပုတ်နှုတ်ခမ်းထော်ပြီး မေးလိုက်ခြင်းဖြစ်သည် … ။

“အင်း … ဒါပဲပေါ့ ညီမလေးရေ ဈေးမရောက်သေးလို့ နော် … ဈေးရောက်မှ ဟင်းကောင်းကောင်းဝယ်ကျွေးမယ်  ”

%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%5

“ဟာ မောင်နှမတွေ ထမင်းလက်ဆုံစားနေကြပါလားဟေ့ …  ။ ”

“ဆရာတော် ကြွလာပါလား “ဟုဆိုကာ … ဖွာလဲကျဲနေသော ဖျာစုတ်ကို ဘုရားစင်အောက် ဖြန့်ခင်းလိုက်သည် … ။ အမေဖြစ်သူ အပ်ထားခဲ့သော ရွာဘုန်ကြီး အိမ်သို့ ကြွလာခြင်းသည် မည်သည့်ကိစ္စ နှင့်လာခြင်းဖြစ်သည်ဟု အထူးတလည် ပြောစရာမလိုအောင်ပဲ စန္ဒာနားလည်လိုက်သည် … ။

“ကလေးတွေကိုတော့ ဘုန်းကြီး တခါတည်း ခေါ်သွားမယ် …  အကြီးမကတော့ သိမ်းစရာရှိတာလေးတွေ သိမ်းပြီးမှ လိုက်ခဲ့… ”

“ဟုတ်.. အဲ … တင့်ပါ ဘုန်းဘုန်း … ”

သိမ်းစရာလေးတွေ သိမ်းဟုသာပြောတာ ကျွန်မမှာလည်း ဘာမှ သိမ်းစရာ အထွေထူးမရှိပါဘူး … ။  အဖေနဲ့ အမေ ညားခါစကတည်းက ကိုးကွယ်လာတဲ့ ဘုရားလေးတော့ ပင့်သွားဦးမယ် … ။ လေးငါးစုံထက်မပိုတဲ့  ကျွန်မတို ့မောင်နှမ အဝတ်စားလေးတွေရယ် … ခေါင်းရင်းက ကျွန်မ အဖေ ဓါတ်ပုံရယ်ပါပဲ … ။

အိမ်ကိုတော့ အမေနဲ့ အဖေ ပြန်မလာခင်စပ်ကြား ကျွန်မ တို့ ခဏပစ်ထားရဦးမှာလေ … ။ ကလေးတွေ ဘုန်းကြီးကျောင်းမှာ ငိုနေမလားမသိဘူး … ကျွန်မမြန်မြန် လိုက်သွားမှ ဖြစ်မယ် ….။

အိမ်တံခါး … ဟုတ်သားပဲ တံခါးပိတ်ရဦးမယ် …

ကျွန်မယခုအရွယ်ထိ ဘယ်တုန်းကမှ အိမ်တံခါး ပိတ်မထားဖြစ်သောကြောင့် သော့ဟူ၍လည်း မရှိပေ ….ထို့ကြောင့် … ၊

သော့မရှိလည်း ဘာဖြစ်လဲဟယ် … မြက်ခြောက်ပင်လေးတွေနဲ့ ကောက်ချည်လိုက်မှာပေါ့ … တို့ရွာထဲ တအိမ်နဲ့ တအိမ်သိနေကြတာ ဘာမှ စိတ်ပူစရာမရှိပါဘူး … ငါတို့မှာလည်း ဘာမှ တန်ဖိုးရှိတဲ့ ပ စ္စည်းကျန်တာ မဟုတ် ဘူးလေ … ။