နောက်တစ်နေ့မနက် ဟက်ဆန်က ကျွန်တော့်အတွက် မနက်စာပြင် ပေးနေစဉ် ကျွန်တော့်အား ဘာဖြစ်လို့လဲဟုမေးသည်။ ကိုယ့်အလုပ်ကိုယ်လုပ်ဟု ကျွန်တော် ပက်ခနဲ ပြောချလိုက်သည်။ ‘ဖျင်းတဲ့ဉာဉ်’ ဟု ပြောသော ရာဟင်ခန့်စကား မှားပါသည်။ ________________________________ အခန်း(၄) ဘာဘာ့ကိုမွေးသော ၁၉၃၃ ခု၊ အာဖဂန်နစ္စတန်ကို ဇဟီရာရှားဘုရင်၏ နှစ်လေးဆယ် စိုးစံမှု စတင်သောနှစ်တွင် ကဘူးမြို့၏ ဂုဏ်သရေရှိမြို့မျက်နှာဖုံး မိသားစုမှ လူရွယ်ညီအစ်ကိုနှစ်ဦး ယာဉ်တိုက်မှုဖြစ်သည်။ ပြင်သစ်ဝိုင်တန်ခိုး၊ ဆေးခြောက်အရှိန် တို့ဖြင့် ပါမန်အသွား ဟာဇာရာလင်မယားနှစ်ဦးကို ပွဲချင်းပြီးတိုက်သတ်ခဲ့ခြင်း ဖြစ်သည်။ ရဲသားများက မိဘမဲ့ဖြစ်သွားသော ငါးနှစ်သား ယောက်ျားလေးတစ်ယောက် နှင့် ပူပန်နောင်တ တရားတို့ရနေသော ညီအစ်ကိုကို ကျွန်တော့်အဖိုး တရားသူကြီး ရှေ့မှောက် ခေါ်ငင်လာသည်။ ကျွန်တော့်အဖိုးသည် ဂုဏ်သိက္ခာအစွန်းအထင်း လုံးဝမရှိခဲ့သူ။ အင်မတန် လူလေးစားခံရသော […]

‘အပြင်မှာ ဘုရားသာ တကယ်ရှိလို့ကတော့ ဘာဘာ စကော့ဝီစကီ သောက်တာတို့၊ ဝက်သားစားတာတို့ … ဒါတွေထက် ပိုအရေးကြီးတဲ့ကိစ္စတွေ သူလုပ်ပါစေ ဆုတောင်းတယ်။ ကဲ သွားတော့။ ဒုစရိုက်အကြောင်းပြောရတာ ရေငတ်လာပြန်ပြီ” _______________________________________ ဘားတွင် ဘာဘာ အရက်ဖြည့်သည်ကို ကျွန်တော်ကြည့်ရင်း ယခုလို စကားပြောပုံမျိုး နောင်ဘယ်လောက်ကြာကြာ စောင့်ရဦးမည်နည်းဟု တွေးမိသည်။ အမှန်မှာ ဘာဘာသည် ကျွန်တော့်ကို နည်းနည်းတော့မုန်းတီးသည်ဟု ကျွန်တော့် စိတ်ထဲ သိနေခဲ့သည်။ ဘာကြောင့် မမုန်းရမည်နည်း။ သူချစ်မြတ်နိုးရသော မင်းသမီး ကို သတ်ခဲ့သူမှာ ကျွန်တော်ပေပဲ။ ကျွန်တော် ဘာမှမတတ်နိုင်တော့။ တတ်နိုင်သည့် နည်းနည်းကလေးမှာ ဘာဘာနှင့်တူအောင် ကိုယ်နှုတ်ဆောက်တည် ယဉ်ကျေးဖွယ်ရာ ရှိဖို့ပင်။ သို့ရာတွင် ကျွန်တော်သည် ဘာဘာနှင့်တူမလာခဲ့။ လုံးလုံးတူမလာခဲ့ပေ။ ္ထ ကျောင်းတွင် ‘ရှာဂျန်ဂီ’ […]

ကျွန်တော်ပြောသော စကားလုံးသည် ဘာဘာ … ဟက်ဆန်ပြောသော စကားလုံးသည် အေမား … ။ ကျွန်တော့်အမည် အေမား။ အတိတ်ကို ပြန်တူးလိုက်တော့ ၁၉၇၅ခု ဆောင်းဥတုနှင့် အလုံးစုံသော နောက်ဆက်တွဲကိစ္စများ ဖြစ်ပေါ်လာခြင်းအကြောင်းအတွက် အခြေခံအချက် အလက်များကို ကျွန်တော် ပြောပြပြီးပြီဟုထင်သည် xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx အခန်း (၃) အစဉ်အလာစကားတို့အရ ကျွန်တော့်အဖေ ဘာဘာသည် ဘော်လူချစ္စတန်နယ်တွင် ဝက်ဝံတစ်ကောင်ကို လက်နက်မဲ့နပန်းလုံးခဲ့ဖူးသည်။ အကယ်၍သာ ဤပုံပြင်သည် ဘာဘာမဟုတ်ဘဲ အခြားတစ်ယောက်ဖြစ်နေပါက အာဖဂန်တို့၏ ချဲ့ကားတတ်သော သဘောလေးပါဟု ခေါင်းထဲရှင်းထုတ်ပစ်လိုက်မည်မလွဲ။ ကြွားချင်တဲ့ဝေဒနာပါ တကားဟုပင် ယူဆခံရနိုင်သည်။ တစ်ယောက်ယောက်က ငါ့သား ဆရာဝန်ကွ ဟုဆိုလျှင် ဖြစ်နိုင်ချေရှိသည်မှာ သူ့သားသည် အထက်တန်းကျောင်းတွင် ဇီဝဗေဒကို တစ်ကြိမ်တစ်ခါအောင်ခဲ့နိုင်သည်။ သို့သော် ဘာဘာနှင့် ပတ်သက်သည့်ပုံပြင်ဆိုလျှင် မယုံသူမရှိကြ။ […]

အလီသည် သူ၏အရိုးပေါ်အရေတင် ခြေထောက်ကို စက်ဝိုင်း သဏ္ဍာန်ဝိုက်၍ယူကာ ခြေထောက်ချလိုက်တိုင်း ခန္ဓာတစ်ကိုယ်လုံး ညာဘက်သို့ ယိမ်းသွားပုံသည် မယုံနိုင်လောက်စရာပင်။ ဟပ်ထိုးလဲမကျသည်က ပဉ္စလက် အသေးစားပင်ဖြစ်နေသည်။ သူ့အတိုင်း ကျွန်တော်ကြိုးစားလျှောက်ရာ မြောင်းထဲ ထိုးဆင်းတော့မလိုဖြစ်ပြီး ကိုယ့်ဖာသာ တခစ်ခစ်နှင့်ရယ်ရသည်။ အလီက ကျွန်တော့် ကိုလှည့်အကြည့် ကျွန်တော်တုပသည်နှင့် ပက်ပင်းတိုးသွားသည့်တိုင် ဘာတစ်ခွန်းမှ မပြော။ ထိုစဉ်က ဘာမှမပြောဆိုခဲ့သလို နောင်ဘယ်တော့မှလည်း မပြောခဲ့ချေ။ ဆက်သာလျှောက်နေခဲ့သည်။ အလီ့မျက်နှာသွင်ပြင်နှင့် လမ်းလျှောက်ပုံကြောင့် နီးပါးဝန်းကျင်မှ ကလေး ငယ်များ အလီ့ဆိုလျှင်ကြောက်ကြသည်။ ________________________________________ …………………..ခပ်ကြီးကြီးကောင်လေးများကား တကယ့် ပြဿနာ။ လမ်းပေါ် အလီ့ကိုတွေ့သည်နှင့် လိုက်ကြသည်။ အလီ ဖယ်ယမ်းဖယ်ယမ်း လမ်းလျှောက်ပုံကို ပြောင်ကြသည်။ တချို့ကောင်လေးများက အလီ့ကို ”ဟေး ဘာဘာလူ၊ ခင်ဗျားကြီး ဒီနေ့ဘယ်သူ့ကိုစားလဲ” ဟု […]

အခန်း(၁) ၂ဝဝ၁ခု၊ ဒီဇင်ဘာ ၁၉၇၅ ခု၏ အေးစိမ့်သောဆောင်းရာသီတစ်ရက်က တစ်ဆယ့်နှစ်နှစ်သားအရွယ် ကလေးဘဝကို ယခုကျွန်တော် ပြန်ရောက်နေသည်။ ထိုနေ့က တမိုးလုံးမှောင်ဝေကာ ရိုးချောင်းလေးသည်ပင် ရေတွေခဲလျက်ရှိသည်။ ဖရိုဖရဲပြိုလဲနေသော ရွှံ့နံရံနောက်ဝပ်၍ ရိုးချောင်းအနီးမှ လက်ကြားလမ်းလေးထဲ ချောင်းနေခဲ့ရသော ထိုအခိုက်အတန့် ထိုကာလကို ပြက်ပြက်ထင်ထင် အမှတ်ရနေသည်။ နှစ်တွေမနည်းတော့။ သို့သော်ငြား အတိတ်ဟုဆိုလျှင် မဟုတ်သေး။ အတိတ်ကို ဘယ်ပုံဘယ်နည်း မြေမြှုပ်သဂြိုလ် နိုင်ကြောင်း ကျွန်တော် လေ့လာသင်ယူခဲ့ခြင်းမှာ အတိတ်သည် ကျွန်တော့်အပေါ် ကုပ်ကတ်တွယ်တက်လာနေသည်။ ခုတော့လည်း အတိတ်ကို လည်ပြန်လှည့်ကြည့် လိုက်မှ လွန်ခဲ့သောနှစ်ဆယ့်ခြောက်နှစ်လုံးလုံး ထိုလက်ကြားလမ်းလေးထဲကိုသာ ကျွန်တော်အစဉ်တစိုက် ချောင်းနေခဲ့ပါကလားဟု သိလိုက်ရတော့၏။ နွေတုန်းက ပါကစ္စတန်မှ ကျွန်တော့်မိတ်ဆွေကြီး ရာဟင်ခန် ကျွန်တော့်ကို ဖုန်းဆက်ခေါ်သည်။ သူ့ကိုလာတွေ့ဖို့ပြောသည်။ မီးဖိုချောင်ထဲ ဖုန်းခွက်ကိုင် လျက်သား […]