nainaiအရာအားလုံးတိတ်ဆိတ်နေ၏ ။ မျက်လုံးများဖွင့်လိုထားသော် လည်း အမြင်အာရုံတွင် ဘာမှမထင်ဟပ်ခဲ့ ခြေလှမ်းများ၏ဦးတည်ရာအတိုင်း စီးမြောရင်းစိတ်၏ခေါ်ဆောင်ရာသို့လိုက်ပါခဲ့မိ၏ ။ ကောင်လေး….နေကောင်းရဲ့လား………… ကြင်နာစွာဖြင့်နှုတ်ဆက်သော ..သူ့အသံကြောင့်ပတ်ဝန်းကျင်ကိုသတိပြုမိလိုက်သည် ။ ငယ်စဉ်ကတည်းက….အကြိမ်ကြိမ် ရောက်ခဲ့ဘူးသောအရပ် ……. မရောက်တာကြာပေမယ့် ယခုတိုင်မပြောင်းလဲသောနွေးထွေးမှုများဖြင့် နှုတ်ဆက်လာသူ …….. ဟုတ်ကဲ့ ကောင်းပါတယ်ခင်ဗျာ………….. ကျွန်တော်စိတ်ညစ်သောအချိန်တိုင်း ဒီနေရာလေးကို ရောက်ဖြစ်ခဲ့၏ ။ အထီးကျန်ဆန်သည်ဟု ခံစားရတိုင်း ရောက်ဖြစ်ခဲ့၏။ တစ်ချိန်က..ဒီနေရာလေးမှာ ကျွန်တာ်ခံစားရသမျှကိုသူ့ကိုပြောပြနေခဲ့ဘူးသည်။ ကျွန်တော်ပြောသမျှကိုပြုံးပြီးနားထောင်ပေးတတ်သူ ။ ကောင်းသည်ဆိုးသည် မဝေဖန်တတ် ၊စကားနည်းသူတစ်ယောက်ဖြစ်ခဲ့သည်။ အကောင်းဆုံးနားထောင်ပေးခဲ့သူတစ်ယောက်ဖြစ်ခဲ့သည်။ နှစ်အတန်ကြာမှ….. စကားသံအချို့ကို သူ့ထံမှ ကြားခဲ့ရသည်။ သူပြောသောစကားကို နားဖြင့်မကြား နိင် … အသည်းနှလုံး သက်သက်ဖြင့်သာ နားဆင်နိင်သည်။ သူသည်သဘာဝတရားနှင့်အညီ အသက်ရှင်နေထိုင်တတ်သူ …သူနှင့်ခင်မင်ခွင့်ရပြီးမှသဘာဝတရားကို ပိုပြီးအလေးအနက်ထားမိခဲ့၏ ။ ပိုပြီး နှစ်သက်မြတ်နိူးတတ်လာခဲ့သည်။ […]
တောအုပ်တစ်ခုလုံးအဝါရောင်သန်း၏။ ထို့အတူ တောင်တစ်ခုလုံးကိုလည်း အဝါရောင်အဖြစ်မြင်ရ၏။ နွေ၏လေသည် ဥဩငှက်၏အလွမ်းရင့်ရင့်ကဗျာတစ်ပုဒ်ကို ထုပ်ပိုးသယ်ဆောင်ကာ၊ ဟိုမှဒီသို့အလုပ်များလျှက်ရှိ၍နေသည်။ အဝါရောင်ဝတ်ရုံလွှမ်းခြုံထားသော အရွက်ကြီးငယ်အသီးသီးတို့ ၊တစ်ဖြောက်ဖြောက်အသံပေးကာ အလုအယက်ခုန်ဆင်း၍ နွေအား အပြိုင်အဆိုင်အသက်သွင်းလျှက်ရှိသောကြောင့် သစ်တောတစ်ခုလုံးလိုလိုသည် အဝါရောင်ကတ္တီပါစ၏ အဖိုးအခဖြင့် နွေရောင်တောက်ကာ ဟောင်းနွမ်းလှပ လျှက်ရှိနေတော့သည်။ ဤကဲ့သို့ ဟေမဝါတစ်ခုလုံး နွေရင့်ရင့်၏ နုတ်ဆက်ပွဲအတွက် အားတက်သရော လှုပ်ရှားပျော်ရွှင်နေကြချိန်၊ အဝါရောင်လွှမ်းသောရွက်ကြွေများအထဲမှ အနီရောင်မြေကြီးလမ်းအထက်၊ နွေ၏အခင်းအကျင်းများကိုမစားသုံးပဲ၊မရပ်မနားလမ်းလျှောက်လာသော ကောင်လေးတစ်ယောက်၏ပုံစံမှာအစိမ်းရောင်ဆန်လွန်းလှပေသည်။ လူစိမ်း… မှန်ပေ၏ စိမ်းမည်ဆိုလည်းစိမ်းလောက်စရာပင် အကြင်သူသည်…..လူစိမ်း….ဖြစ်၏။ မျက်ဝန်းများကကြင်နာမှုနှင့်ပြည့်နေသယောင်နှင့် နှုတ်ခမ်းများကပြုံးယောင်သန်း၏။ အမူအယာအားဖြင့်နှစ်လိုဖွယ်ရှိသလောက် အသည်းနှလုံးကားအစိမ်းရောင်အတိဖြစ်သည်။ သူ…သည်… အသည်းနှလုံးအစိမ်းနှင့်လူ…… လူစိမ်း…ဖြစ်လေသည်။ အစုံစုံသောအရောင်အသွေးတို့ဖြင့်ကပ်ညိလိမ်းကျံထားသော ပန်းအပွင့်ပွင့်တို့သည် အပြိုင်ပြိုင်အဆိုင်ဆိုင်ဖြင့် ထိုလူစိ်မ်းအား ဧည့်ဝတ်ကတိပြုကြ၏။ ဧည်ဝတ်ကျေသူရောမကျေသူများပါ လတ်ဆတ်စိမ်းလန်းသောအထိအတွေ့ကိုထိုလူထံမှပြန်ရကြသည်။ ရင်းနှီးဖေါ်ရွေသော၊နုနယ်ပျိုမြစ်သည့်တုန့်ပြန်မှုကြောင့်ထိုလူစိမ်းအားနှစ်ချိုက်ကြသည်မှာ ဆန်းလှသည်ဟုဆိုနိုင်မည်မထင်။ ဆန်းလှသည်။ ထိုသူနှင့်ထိတွေ့ မိသမျှနေရာတိုင်း…. သေသောသူများရှင်ကြ၏ ။ ပုန်းသောသူများ […]
တောအုပ်တစ်ခုလုံးအဝါရောင်သန်း၏။ ထို့အတူ တောင်တစ်ခုလုံးကိုလည်း အဝါရောင်အဖြစ်မြင်ရ၏။ နွေ၏လေသည် ဥဩငှက်၏အလွမ်းရင့်ရင့်ကဗျာတစ်ပုဒ်ကို ထုပ်ပိုးသယ်ဆောင်ကာ၊ ဟိုမှဒီသို့အလုပ်များလျှက်ရှိ၍နေသည်။ အဝါရောင်ဝတ်ရုံလွှမ်းခြုံထားသော အရွက်ကြီးငယ်အသီးသီးတို့ ၊တစ်ဖြောက်ဖြောက်အသံပေးကာ အလုအယက်ခုန်ဆင်း၍ နွေအား အပြိုင်အဆိုင်အသက်သွင်းလျှက်ရှိသောကြောင့် သစ်တောတစ်ခုလုံးလိုလိုသည် အဝါရောင်ကတ္တီပါစ၏ အဖိုးအခဖြင့် နွေရောင်တောက်ကာ ဟောင်းနွမ်းလှပ လျှက်ရှိနေတော့သည်။ ဤကဲ့သို့ ဟေမဝါတစ်ခုလုံး နွေရင့်ရင့်၏ နုတ်ဆက်ပွဲအတွက် အားတက်သရော လှုပ်ရှားပျော်ရွှင်နေကြချိန်၊ အဝါရောင်လွှမ်းသောရွက်ကြွေများအထဲမှ အနီရောင်မြေကြီးလမ်းအထက်၊ နွေ၏အခင်းအကျင်းများကိုမစားသုံးပဲ၊မရပ်မနားလမ်းလျှောက်လာသော ကောင်လေးတစ်ယောက်၏ပုံစံမှာအစိမ်းရောင်ဆန်လွန်းလှပေသည်။ လူစိမ်း… မှန်ပေ၏ စိမ်းမည်ဆိုလည်းစိမ်းလောက်စရာပင် အကြင်သူသည်…..လူစိမ်း….ဖြစ်၏။ မျက်ဝန်းများကကြင်နာမှုနှင့်ပြည့်နေသယောင်နှင့် နှုတ်ခမ်းများကပြုံးယောင်သန်း၏။ အမူအယာအားဖြင့်နှစ်လိုဖွယ်ရှိသလောက် အသည်းနှလုံးကားအစိမ်းရောင်အတိဖြစ်သည်။ သူ…သည်… အသည်းနှလုံးအစိမ်းနှင့်လူ…… လူစိမ်း…ဖြစ်လေသည်။ အစုံစုံသောအရောင်အသွေးတို့ဖြင့်ကပ်ညိလိမ်းကျံထားသော ပန်းအပွင့်ပွင့်တို့သည် အပြိုင်ပြိုင်အဆိုင်ဆိုင်ဖြင့် ထိုလူစိ်မ်းအား ဧည့်ဝတ်ကတိပြုကြ၏။ ဧည်ဝတ်ကျေသူရောမကျေသူများပါ လတ်ဆတ်စိမ်းလန်းသောအထိအတွေ့ကိုထိုလူထံမှပြန်ရကြသည်။ ရင်းနှီးဖေါ်ရွေသော၊နုနယ်ပျိုမြစ်သည့်တုန့်ပြန်မှုကြောင့်ထိုလူစိမ်းအားနှစ်ချိုက်ကြသည်မှာ ဆန်းလှသည်ဟုဆိုနိုင်မည်မထင်။ ဆန်းလှသည်။ ထိုသူနှင့်ထိတွေ့ မိသမျှနေရာတိုင်း…. သေသောသူများရှင်ကြ၏ ။ ပုန်းသောသူများ […]