အခါတစ်ပါး မွေးထားသည့်ခွေး ပေးသည့်အမည်ကား မက်ဒေါနား သနားထိုထို မျက်နှာချိုလှ သခင့်အလိုကျ နေပြသည့်ခွေး ဈေးအပြန်ဆို မနှေးအမြန်ကြို မကျွေးပဲမစား ခွေးဝဲစားသာသာပေမယ့် ရှိခဲ့တဲ့ သူ့စည်းကမ်း အထီးအနမ်းမခံပဲ အပျိုကြီးပဲဖြစ်မယ်ကြံမှ အိမ်ထောင်ကကျ မွေးလာရခွေးကလေး ရ ကောင်တဲ့ဟေး ကံမပေးတဲ့ သူ့ဇာတာ ခွေးလေးတွေခမျာ တဖြုတ်ဖြုတ်သေ ဝေနေတဲ့မျက်ရည်တွေနဲ့   မိခင်ရဲ့  စိတ်ပေါ့ နောက်တော့ ကလေးတွေကုန်တဲ့အဆုံး မပြုံးနိူင်တော့တဲ့လူလို ငူမလိုငိုင်တိုင်တိုင် ထောပတ်မလိုင်အသာထားး ဘာအစားမှ မစားတော့ပဲ ဝမ်းနည်းပူဆွေး ကလေးစိတ်နဲ့ နှင်းကျတဲ့ တစ်မနက်မှာ လောကထဲက သူထွက်သွား မက်ဒေါနားရေ  ့ ့ ့ ့ နှင်းဝေတဲ့ဒီမနက် မင်းမျက်နှာကိုငါတွေး ငြိမ်းအေးကမ႓ာမှာ ရှိစေကွာ ၊

ဘဝတွေများစွာကြား ကံတရားက အလှည့်ပေး သမီးလေးရေ ရက်ပေါင်းထောင်ကျော် သမီးမော်ရအောင် အဖေကြိုးစားရ အမိမဲ့သမီးဘဝ အဖေရှိနေရတာပဲ ဒီလိုနဲ့ အနှစ် ၂၀ သမီးအရွယ်ရောက်လာပြီကွယ် သမီးရယ် သမီးမှာ ချစ်သူရှိနေတာ အဖေသိ ပွင့်လင်းလှသည့် သမီးနဲ့အဖေ ရက်လကြာရှည် ပြောကြလေတဲ့ Valentine အဲဒီမှိုင်း မရောက်ခင်မှာ သမီးမျက်နှာမကောင်း ဘာအကြောင်းလည်းမေးတော့ ဖျောတော့တော့မျက်နှာနဲ့ အဖေ့ကိုကွယ့်ဖက်ငို အို . . . . သမီးရယ် ချစ်သူနဲ့ ကွဲခဲ့ပြီဆိုပဲ ဘာဆန်းသလဲသမီးရေ မထိုက်လေသူလို့ယူဆ ဆက်ရဦးမယ့်သမီးဘဝ တွေ့ကြဦးမယ့်အပူတွေ ရှောင်နေမရတဲ့ ဘဝလမ်းမှာ ဒါ အစပါသမီး အရေးကြီးတာက အလုပ်ထဲမှာအဆင်ပြေမှ သမီးလိုချင်တဲ့အောင်မြင်မှုဘဝ ရလာရမှာမို့ ပန်းစည်းနဲ့ချောကလက် ပေးဆက်မယ့်သူကိုအသာထား အဖေ့လက်ရာညစာစားရင်း ပျော်ရွှင်ခြင်းအကြောင်းကိုတွေး ငယ်သေးတဲ့အဖေ့သမီးရေ ခံနိူင်ရည်တွေ ပြည့်စေကွယ် […]

   ကျနော့်ဇာတိ ပီဘိစိမ်းလန်း ငြိမ်းချမ်းခဲ့တာ ဘာမှမကြာပဲ ပေါက်ကွဲသံလွှမ်း ကျည်ဆံလမ်းမှာ ဝမ်းရေးကခက် အအိပ်ပျက်၍ အိုးရွှေ့ အိမ်ခွာ  ကျိန်စာကသင့် ထောက်ချင့်မှုကင်း လူချင်းတူငြား ဘဝခြားကြ  ကြားကလူထု ဒုက္ခစုကျ ပြေးရမနား စားစရာထက် နေရာခက်ခါ သက်မညှာနိူင် လက်နက်ကိုင်များ နိူင်စားရာအောက် ကျရောက်ပြည်သူ မည်သူလာ၍ ကူမည်နည်း ။

မြောက်လေအပြန် ဟေမန်လို့ခေါ် ကျနော်မျှော်နေသော်လည်း ပေါ်ပဲမလာနိုင် ဖြာယိုင်ကျလာတဲ့နေခြည် လေသည်ရယ် စိမ့်လို့မအေး ဟိုး အဝေးဝေးကနှင်း ဘယ်အကြောင်းရင်းကြောင့်ပျောက်ကွယ် ရောက်တယ်ရယ်မရှိ ဖောက်လွဲသည်ကွယ့်ဖောက်ပြန် ရောက်နေ၏ ဤကံ မြောက်လေမပြန်မှတော့ လက်လျှော့ရ ငါ့မျှော်ခြင်း ဖော်သင်းမဲ့ အထီးကျန် ကီးမမှန်တဲ့ ဒီဘဝ ဤမျှလေလား ဆောင်းဟေမန် ။

ဒီလို နှုတ်ခမ်းလေးကိုက် စူပြလိုက်ရုံနဲ့ ရှိတဲ့ နှလုံးသားက တုန်ခါ ယုံပါလို့ ဟစ်ကြွေးရင်း အချစ်တေးသီချင်းတွေကြား ပျော်ပါးလို့ နေဘူးသပေါ့ ၊ အခုတော့ သမုကျော့ရေ ပျော့ခွေလို့ ယိုင်နွမ်း မခိုင်ပန်းကိုမှ လှမ်းမိသူ အလွမ်း၏ အပူကြား သူယူသွားတဲ့ ငါ့နှလုံးသား အပြုံ းများကွယ်ပျောက် အမုန်းတရားအောက်မှာ ဆယ်သက်တာ ၊

ပွင့်ဖတ်နှစ်လွှာကြားက သူ့အမှာစကားတွေကြောင့် စောင့်နေတဲ့ အမှားထဲတိုးဝင် ပြင်ဆင်ချိန် နတ္ထိကြား အမေ့သားဖြင့် သွားရှာပြီ ၊

အပယ်ခံ ပြယ်ရန်လမ်းမရှိ လွမ်းမိခဲ့ အတိတ် ရိပ်ကနဲပြေး ကားလေးရဲ့  အသွင် လိုချင်သူတွေဝိုင်းလို့ပေါ့ အခုတော့လည်း မမြဲတဲ့ သင်္ခါရများ ဖြတ်သန်းသွားပြီးနောက် အပေါက်အပြဲ သံချေးမည်းနှင့် တောရိုင်းခြုံ လွမ်း ဤစခန်းတွင် နေဝင်မည့်ဘဝ စောင့်ရသည်မှာ အပယ်ခံ၏ ဘဝတာ ၊

ဒီဇင်ဘာ ဒီဇင်ဘာ မရီ(ရယ်)ချင်ပါနဲ့ဗျာ ယာဉ်အမီမလာခဲ့လို့ ဟောဒီရင်မှာဆို့ နှင်းတို့က ဝေးနေတုန်း အမုန်းလေပြင်းကချွေ သေလုမတတ်ခံစား အမှန်တရားကပြောင်းပြန် နှောင်းကံက ဒီဘက်မရှိ တစ်ချက်တောင် မကြည့်တဲ့မင်း ပစ်ခွင်းခဲ့ ဥပေက္ခာမြား စုပစ်ခဲ့လေသလား ဘာသားနဲ့ထုတာမှတ်လို့ ဝေဝါးညို့ တဲ့ ဟိုအဝေး ခပ်ရေးရေး လမ်းကလေးမှာ လွမ်းးအဆွေးရယ် နင် နဲ့ ငါ ၊

နှုတ် နှုတ်ဖျားစကားတွေကြား အယောင်ယောင်အမှားမှားနဲ့ ကျွံသွားခဲ့တဲ့ခြေလှမ်းများ ဝေဝါးခြင်းတွေဘက် ၊ ဆက် ဆက်မရတော့တဲ့ကြို း၂ စ ဘယ်ဘက်ကသာမလဲ ? သဲကွဲစွာမသိ ငြိနေခဲ့ ဒီတစ်သက် ၊ ထွက် ထွက်တော်မူဒီနန်းမှ နောက်တော်ပါးက မပါသော်လည်း အားခဲလို့ ရှေ့ ကိုတိုး အဆိုးတွေက လိုက်လျက်သာ ၊ ခွာ ခွာခဲ့ရ ကိုယ့်စခန်းမြေ လွမ်းနေသူူများ ရှိလေမလား စဉ်းစားဖို့ အခါမသင့် လာလင့်ချိန်ရယ် ဘယ်မတူူူ ၊ သူ သူ ဆိုတဲ့ နာမ်စားတစ်ခု ပြု သွားသမျှ အရာတွေမှာ အမှန်ဆိုတာ နည်းပါး လွဲမှားစွာဖြင့် သွားနှင့်ပြီ ။

ဆရာ  ဒီမှာခွက် ၁ ပက် ၂ ပက် စကားဖောင်လျက် ၃ ပက် ၄ ပက် ရေချိန်တက်၍ ဖုတ်ဖက်ခါထ အိမ်ပေါ်ကြွခါ ရှိရာစားမှု သက်တမ်းနု ၊ ထိုသို့ပြု ချိန် စိတ်ကငြိမ်သက် မကျေနပ်ချက်လည်း နည်းပါးလှခဲ့ ကောင်းပါရဲ့ ထိုမှတစ်လီ အဆင့်သည်ကျော် မမျှော်ထားပဲ စိတ်ထဲစွဲ၍ ဘယ်ရွေ့ခါက  ရှိကြသည်မသိ ပီဘိဒေါသ ထွက်လာကြပြီ ဤသို့သောအခါ စိတ်ထိန်းနိူင်သေး သိစိတ်လေးက ကိုယ်နှင့်မကွာ ၊ ထိုုသို့ကြိမ်ဖန် ဖြစ်ပြန်များနောက် မသိစိတ်ရောက်လာ မကျေသာမှန်သမျှ ကြေးမုံပြသို့ ပြတ်ပြတ်ထင်ထင် ငါမြင်လာရ မသိစိတ်မှခံစားမှု မည်သို့စုလည်း မသိပါပဲနှင့် တွက်ချင့်မစွမ်းသာ ဤလမ်းမဟာတွင်း စီးချင်းကိုယ်စီ အပီထိုးကြိတ် မသိစိတ်နှင့်  သိစိတ်တိုုက်ပွဲ ဆင်နွဲပြီးအဆုံး ရှုံးရသူမှာ မည်သူနည်း […]