“မိန်းမရေ ..ထမင်းပြင်ရအောင်ကွာ ” …မောမောနဲ့အိမ်ပေါ်တက်ရင်းလှမ်းအော်ပြောလိုက်သည်။ မိန်းမကတော့ထုံးစံအတိုင်းနောက်ဖေးဘက်ကညစ်ထပ်ထပ်စားပွဲအဝိုင်းကို ဆောင့်ကြီးအောင့်ကြီးနှင့်လှိမ့်ယူလာရင်း ….”ရှင့်အမေလဲမစားရသေးဘူးတော်ရေ့” …ပြောပြောဆိုဆို ထမင်းစားပွဲကိုအိမ်ရှေ့ဦးခန်းတွင်ပြင်ရင်း ….” အမေ့ကိုရော “…  အော် အမေနဲ့ပတ်သက်လို့မနေ့ကပင်တိုင်ပင်ထားကြသည်။ အမေအသက်ကြီးပါပြီ။ ရှစ်ဆယ်ကျော်ပြီဆိုတော့ ကိုယ့်ကိုယ့်ကိုပင်မနိုင်ချင်တော့ပါ။ ထမင်းစားချိန်ဆိုရင် ခါတိုင်း ကျနော်ရယ်မိန်းမရယ်ကလေးနှစ်ယောက်ရယ်အမေရယ် တဝိုင်းထဲစားဖြစ်ကြသည်။ အမေလက်တွေကတုန်ရင်နေပြီမို့စားပွဲဝိုင်းကဟင်းခွက်တွေကိုကောင်းကောင်းမမြင်တော့… အမေနဲ့ထမင်းစားပြီဆိုရင်ထမင်းဝိုင်းမှာညစ်ပတ်ပေရေနေသည်။ ဟင်းပုဂံများကိုလည်း မမြင်မစမ်းနှင့် နှိုက်ရသည်မို့ဟိုဖိတ်ဒီဖိတ်နှင့်ပေပွနေသည်။…..” အိမ်မှာက ကျဉ်းကျဉ်းဆိုတော့ …ကိုဘမောင်ရေ ဘယ်လိုမှမအောင့်မေ့နဲ့ ကျုပ်တို့ထမင်းစားနေတုံးများဧည့်သည်သောင်သည်လာရင်အားနာစရာကြီးတော် …” ကလေးတွေကလည်းရှင့်ကိုကြောက်လို့သာ ..ရွံတယ်တဲ့တော်ရေ့ ” အမေကအသက်ကြီးပေမဲ့ စိတ်ကတော့မကျသေးပါ။ ထမင်းစားပြီးကိုယ့်ပုဂံကိုယ်ဆေးချင်တုန်း …. ပြောလို့လဲမရပါ၊ အမေ့ကြောင့်ကျကျကွဲသည့်ထမင်းစားပုဂံ ။ ဟင်းချိုပုဂံတွေကနေ့တိုင်းနေ့တိုင်း။ ” ကိုဘမောင် …ဒီလိုလေ အမေ့ကိုနောက်ဖေးမီးဖိုချောင်ထဲမှာထမင်းပွဲပြင်ပေးရင်ကောင်းမလားလို့ …တော် ဘယ်လိုမှမထင်နဲ့နော် ..အမေလဲလွတ်လွတ်လပ်လပ် အားမနာတမ်းစားရတာပေါ့တော် ..” သက်ပြင်းချယုံကလွဲပြီး ….” ကောင်းသလိုကြည့်လုပ်တာပေါ့ကွာ […]