ကျွန်တော် နဲ့ဘာဆက်စပ်မှုမှမရှိတဲ့  ဒီအိမ်ပေါ်ကို………ဘယ်လိုအတွေး…ဘယ်လိုသတိ္တတွေနဲ့…..လျပ်တပြက်အတွင်းမှာ ဆုံးဖြတ်ချက် ချပြီးတက်သွားရဲ တဲ့ ကိုယ့်စိတ်ကို…ကိုယ့်ဖာသာတောင်နားမလည်နိူင်တော့………..။အိမ်ပေါ်မှာထမင်းစားဖို့ ပြင်နေတဲ့အိမ်သားတွေထဲ…..အသက်ကြီးကြီးနဲ့  အဘတစ်ယောက်က…ဟေ့…..ဘာဖြစ်လို့လည်း ကျွန်တော့ကိုရဲတွေလိုက်ဖမ်းနေလို့ပါ…ဟု စိုးတထိတ်ထိတ် နဲ့……. ရိုးသားစွာပြောမိလိုက်သည်   ……သွားသွား….အခန်းထဲမှာပုန်းနေ တဲ့ ကျန်တဲ့မိသားစုတွေကအဆိုးအကောင်းဘာမှမမေးကြ…….အဘကြီး`၏ စကားကိုနားထောင်ရင်းကျွန်တော့ကိုအကဲခတ်နေဟန်တူသည်……. ထမင်းဝင်စားပါလား….လို့ပြောတော့ ကျွန်တော်ကမဆာတဲ့ အကြောင်း…ဘယ်ကိုသွားမှာလည်း..မော်တော်ဆိပ်ကို သွားမှာဖြစ်ကြောင်း သွားတတ်သလား ဆိုတော့……မသွားတတ်ကြောင်း….မေးသမျှတွေကိုတခုပြီးတခုပြောပြနေပါတယ်…..ဒါဆိုဒီမြို ့ကမဟုတ်ဖူးပေါ့…. ကျွန်တော်ကခေါင်းငြိမ့် ပြရင်း..အဘက…လက်သုတ်နေတဲ့ ကောင်လေးနှစ်ယောက်ကိုစကားတစ်ခွန်း လှမ်းပြောလိုက်တယ် လမ်းထိပ်ကိုသွားကြည့်စမ်း…..ပြီးရင် ဒီခလေးကိုမော်တော်ဆိပ်ထိလိုက်ပို့ပေး……လိုက်တဲ့….။ အဖြစ်အပျက်တွေက ပူတလှည့် အေးတလှည့်မို့ကိုယ့် စိတ်ကိုဒုံးဒုံး မချရဲသေး……အဘကိုကျေးဇူးတင်စကားပြောဖို့မေ့ရင်း အိမ်ပေါ်ကဆင်းလိုက်သွားခဲ့တယ်…….ကောင်လေးနှစ်ယောက်ရဲ့ ့ ရှေ ့ နဲ့ နောက်နဲ့ ကြားထဲ မှာလိုက်လာရင်း မော်တော်ဆိပ်ကိုရောက်ခဲ့တယ် မွန်းတည့်ကျော်ပြီ ဖြစ်၍ ရွာကမော်တော်တွေ မရှိနိူင်တော့………ဟော..အထက်မော်တော်ပေါ်မှာ……ကျော်အောင့်ကိုတွေ့ပြီ မော်တော်ပေါ်တက်ပြီးကျော်အောင့်ကို………မင်းအကျင်္ ီချွတ်  မော်တော်ပေါ်ကခမောက်တလုံးခဏယူဆောင်းထား မြစ်ဖက်ကိုမျက်နှာလှည့်နေ..ရဲတွေမမှတ်မိအောင်…ကျွန်တော့အကျင်္ ီကိုကျော်အောင့်ကို ပေးရင်းတိုးတိုးလေးပြောလိုက်တယ်…..မော်တော်ထွက်တော့မှာမို့ ကောင်လေးနှစ်ယောက် […]

ကုသိုလ်ကံကကောင်းမလိုလိုနဲ့ အဆိုးဖက်ကိုဦးတည်နေပြီဆိုတာ ကျွန်တော်ရိပ်မိလိုက်ပါပြီ..။ မိုးဟုတ်ဘုရားကြီးအနောက် ့ကတာအတိုင်းဆားမလောက်မြစ်ကိုကူးပြီးရွာကိုပြန်ပြေးရင်ကောင်းမလား ဒါလည်းမဖြစ်သေး……ကိုယ်ကလွတ်သွားအုံး……..ကျော်အောင်ရှိသေးတယ်။ သူကကိုယ့်အတွက်နဲ့ လိုက်လာတာ…ဘယ်လိုမှထားခဲ့လို့မဖြစ် နိူင်………။. လွတ်ဖို့လမ်းလည်း……မမြင်တော့ ကျွန်တော်စိတ်ကိုဒုံးဒုံး ချပြီးဖြစ်လာသမျှ ပြဿနာတွေအတွက် ရင်စီးခံဖို့ဆုံး ဖြတ်လိုက်ပါတော့တယ်…….။ ဗြုန်းဆို…ညောင်တုန်းဖက်ကဂျစ်ကားတစ်စီး မြို့.ဝင်ဂိတ်ဖက်ကိုတက်လာတာတွေ့လိုက်ရတယ်…ကျွန်တော်တို့ကိုဖမ်းထားတဲ့နေရာနဲ့ ဓါတ်တိုင်တစ်တိုင်အကွာမှာကားရပ်ပြီးလှမ်းမေးတဲ့အသံကိုကျွန်တော်နဲ့ ကျော်အောင်အတိုင်းသားကြားလိုက်တယ်….။ .ဟေ့ ဒီနေ့ဘာထူးသေးလဲ…တဲ့… ပျာပျာသလဲ ရဲနှစ်ယောက်စလုံးကျွန်တော်တို့ ဖမ်းထားတဲ့ဆီကနေ အပြေးကလေးထွက်သွားကြတယ် ။ ပြောသံကြားလိုက်တာကတော့…..ချဲသမားတွေမိထားတယ်ဆရာ….တဲ့…..သွားပြီ ……..ကားပေါ်ပါတဲ့လူက ရဲအရာရှိကြီး…….. ခုညတော့အချုပ်ထဲမှာအိပ်ရဖို့ ကျိမ်းသေသွားပြီ…..။ အချိန်တန်လို့ အိမ်ပြန်မရောက်ရင် ပူပင် မှုများစွာနဲ့ မီးနေခန်းထဲကမျှော်နေမဲ့ နွေးနွေးမျက်နှာကိုမြင်ကြည် ့ရင်း အပြင်ကိုတွန်းထိုးထွက်လာတဲ့ မျက်ရည်တစ်စကိုကျော်အောင်မသိအောင်သုတ်ပြစ်ခဲ့ရတယ်…………. ၁ဝမီးနစ်လောက်ရှိပြီ ရဲနှစ်ယောက်က ပြန်မလာသေး…..ဘာတွေပြောနေမှန်းမသိ…… ဒီအချိန်မှာပဲ ကောင်လေးတစ်ယောက်က…….အကို…အကို..ခုအချိန်ပြေးပါလားတဲ့…… စောစောက ပြေးဖို့စဉ်းစားတဲ့စိတ်ကူးလေးကို ကောင်လေးကလှုပ်နှိုးလိုက်သလိုပါပဲ…. .ဟုတ်တယ်..ပြေးရမယ်.။..ကျော်အောင် မင်းအရင်ပြေးတော့…..သွားမဲ့လမ်းကလည်း ရဲတွေဘေးနားကလမ်းအတိုင်းသွားမိုးဟုတ်ဘုရားရှေ့ကနေဖြတ်ပြီး မော်တော်ရှိတဲ့ ကမ်းနားဖက်ကိုသွားရမှာ……..ကျော်အောင်ခပ်လှမ်းလှမ်းရောက်တော့……ကျွန်တော်လည်းခပ်သွက်သွက်လေး လိုက်သွားခဲ့တယ်။……နောက်ကနေလှမ်းအော်မလား။….ခေါ်မလား။….လိုက်လာမလား…..။ လှည့်လည်းမကြည့်ရဲ….မိုးဟုတ်ဘုရားကြီးရှေ […]

ပဲ့ထောင်ပေါ်တွင်လိုက်ပါလာသောကျွန်တော့၏ စိတ်ကအိမ်ကိုရောက်နေတယ်….ဒီနေ့ နွေးနွေးမီးထွက်မဲ့နေ့ …..ကျွန်တော့သားလေးလူလောကထဲသို့ ရောက်ရှိတာ ရရက်ပြည် ့မည် ့နေ့ဖြစ်သည်…။ အဖေါ်အဖြစ်လိုက်လာသောသူငယ်ချင်းကျော်အောင်က ချဲ နောက်တစ်ပါတ်အတွက်အသုံးပြုမည့် လယ်ဂျာစာအုပ်…ဘောက်ချာစာအုပ်နှင့် မှင်ခံပါသောလွယ်အိတ်ကိုလွယ်ရင်း……ငိုက်မြည်းနေသောမျက်လုံး များနှင့်ကျွန်တော့ဘေးမှာ…….ဒီနေ့ကချဲဖွင့်မှာမို့ မနေ့ကထဲကချဲဒိုင်ရှိရာ ရွာကို ချဲလယ်ဂျာနဲ့ ငွေကိုသွားရောက်အပ်ရသည်……ကျော်အောင်ကမိုးချုပ်ကာနီးမှ ဘောက်ချာတချို ့လိုက်ပို့ရင်းရွာပြန်ရန်အချိန်မရှိတော့၍ မနက်မှကျွန်တော်နဲ့အတူပြန်တော့မည်တဲ့……….ယ္ခုလိုဆက်သွယ်ရေးစနစ်ကမကောင်းသောကြောင့်ချဲ ဒိုင်အိမ်မှာတညလုံးစာရင်းတွေလုပ်  ကြ…ပိုလျံတဲ့အကွက်တွေကို ရန်ကုန်ကိုပို့ ဖို့ မနက်စောစောပဲ့ထောင်ဖြင့် ဆားမလောက်ရွာကိုသွားရသည်…ဒါမှညောင်တုန်းကထွက်တဲ့ဂေါင် ကားကိုမှီ မှာ….ကားလမ်းတွေကခုလိုမကောင်း .. ၃ နာရီခွဲ ၄နာရီလောက်ကားစီးမှရန်ကုန်ကိုရောက်တာ…. ကျွန်တော်တို့လည်းဆားမလောက်မှ တဆင့်ရန်ကုန်ကညောင်တုန်းကိုထွက် လာတဲ့ကားကိုစောင့်စီး ရင်းညောင်တုန်းမှာဈေးဝယ်ပြီးမော်တော်ဖြင့် ရွာပြန်ရန်ဖြစ်သည်….။ဆားမလောက်နဲ့ ညောင်တုန်းက ဘာမှသိပ်မဝေး ပေမဲ့..၁နာရီနီးပါး ကားစီးရတယ်…ဒိုင်နာအမိုး ကသံတန်းကိုလက်ဖြင့်ကျစ် ကျစ်ဆုပ်ရင်း  ယိမ်းထိုးနေသောကားထဲမှာ တညလုံးမှေးစက်ခွင့်မရသောမျက်လုံးအစုံအားခေတ္တ အနားပေးရင်း ကျွန်တော်နဲ့ ကျော်အောင်ညောင်တုန်းကိုလာခဲ့ ကြတယ်…ကဲညီလေး….မင်းတို့အိတ်တွေ ရှာချင်လို့ကွာ….တဲ့  …..ဘေးပတ်ဝန်းကျင်ကို ကြည့်လိုက်တော့ညောင်တုန်းမြို ့ဝင်ဂိ်တ်မှာ…ရဲ က […]

၂၀၁၁ခုနှစ်…… သူများတွေပွဲသွားရင်……ကိုက ပွဲကြည် ့ချင်တာထက် ပွဲဈေးတန်းမှာ မုံ့စားမယ် လူတွေကြားထဲတိုးဝှေ့ နောက်ပြောင်ကြည်စယ်ပြီးပွဲခင်းထဲဝင်ထိုင် သူများတွေပြန်တော့ပြန်….ပွဲမကြည့်တတ်သေး….။ ၂၀၁၂ခုနှစ်…… ပွဲခင်းထဲရောက်ပါများတော့  စတိတ်ရှိး ပြဇတ် တို့ကြည့်တတ်လာတယ်…..မြိုင်ထနှစ်ပါးသွား မင်းသား.မင်းသမီး..အက…အသံကောင်းမကောင်းဝေဖန်ဆွေးနွေးတတ်လာတယ် ၂၀၁၃ခုနှစ်…… ကြည် ့ရုံတင်အားမရတော့….စင်ပေါ်တက်ချင်လာတယ်…ဘယ်နေရာကပါရ ပါရ… ကားဆွဲပဲ လုပ်ရ လုပ်ရ….ဇာတ်သေတ္တာပဲ ထမ်းရပိုးရ…ထင်းခွဲရေခပ် ….. ယုတ်စွအဆုံးမင်းသမီးထမီပဲခေါက်ရ  သိမ်းရ အိုဗျာ….ဒီဇာတ်ကြီး ဘယ်နေရာကိုသွားသွား ကျုပ်လိုက်ရဖို့ ပဲအရေးကြီးတော့တယ်……ကျုပ်မှမခွဲနိူင်တာ….ကျုပ်ဘုရားရှစ်ခိုးတိုင်းဆုတောင်းတယ်…ဒီဇာတ်ကြီးဇတ်ခေါင်းမကွဲပါစေနဲ့ ဇာတ်ထောင်သူ….ဇာတ်မန်နေဂျာ…..နဲ့ဇာတ်အဖွဲ့သားတွေအားလုံးကျမ္မာ ချမ်းသာကြပါစေလို့…………။ ခုတော့ ကျွန်တော်ချစ်တဲ့ ဒီဇာတ်ကြီးနဲ့လိုက်ခွင့်ရနေပါပြီ…….ဒီဇာတ်အဖွဲ့ကြီးနဲ့ အတူဆိုးတူကောင်းဖက်……သာတူညီမျှနေနိူင်အောင်ကျွန်တော်ကြိုးစားနေပါပြီ ဒီဇာတ်အဖွဲ့ကြီး တိုးတက်ရာတိုးတက်ကြောင်းအတွက်.တထောင့် တနေရာက……ပိုးစုန်းကြုုး အလင်းရောင်လေးမျှ ပေးစွမ်းနိူင်ရင်ကိုပဲ …………………….။