အာဂမနက်ဖြန် ဟာ…မနက်ဖြန် လိုခပ်ယို့ယို့လေးနေပဲတာကောင်းတယ်။ မှောင်တာတွေများ နေရင် မီးထွန်းဖို့လိုအပ်တယ်။ ချစ်ခြင်းတရား က ပစ်ခွင်းလိုက်တဲ့ မြားတစ်စင်းလိုပဲ။ နေမရှိဘဲနဲ့ လတစ်စင်း ဖြစ်ခွင့်မရှိတော့ဘူးတဲ့လား။ နင်မရှိရင်ရော……ငါ……။ တိမ်တွေက ငါ့ရင်ဘတ်လိုမျိုုး စကားမပြောတတ်ဘူး။ ဒါပေမဲ့…..ခံစားမှုတွေပျံသန်းတယ်။ စိတ်စေရာလိုက်ရွေ့လျားတယ်။ နေပူရင် မိုးရွာစေချင်တယ်။ မိုးရွာရင် နေပူစေချင်တယ်။ ချစ်နေတုန်း မုန်းစေချင်တယ်။ မုန်းနေတုန်းကျပြန်ချစ်စေချင်တယ်။ အမြင့်မှာ ထိုင်နေတုန်းက လေတိုက်လို့တိုက်မှန်းမသိ။ မြေပြင်ပေါ်ဗုံးဗုံးလဲကျတော့မှ….နှလုံးသားက တအီအီနဲ့..။ သစ္စာတရားဆိုတာ တစ်ခါတစ်ခါကြတော့ ခြစ်ရာများတယ်။ မြန်မာလို့လည်း ချစ်တယ်။ မြန်မာလိုလည်း သစ္စာမဲ့တယ်။ တစ်ကမ္ဘာလုံးလည်း….အချစ်အမုန်း..နဲ့..ကိစ္စတုံးနေကြ။ ပြောပြီးသား စကားလုံးတွေကို လေထဲကနေပြန်ပြန်ဖမ်းရမယ်ဆို အမှန်တွေ..အမှားတွေ…အချင်းချင်း ခလုပ်တိုက်မိတော့မှာပဲ။ နေဝင်ချိန်ကိုပဲ တစ်ချိန်လုံး ဘဝကကြည့်ကြည့်နေရတော့ နေထွက်ချိန်ကိုတွေ့ရရင်…တစ်မျိုးကြီးပဲ..။ မိန်းကလေး။ကောင်မလေး။ယောက်ျားလေ။ကောင်လေး။ မိန်းမကြီး၊အဘွားကြီး၊ယောက်ျားကြီး၊အဘိုးကြီး။ လူတိုင်းရင်ဘတ်ထဲမှာဘာကြောင့် အချစ်သစ်ပင်ကို ပျိုုးခဲ့ကြတာလဲ။ မြေမြိုတာထက် အချစ်မြိုခံရတာခက်ခဲတယ်။ […]
-ဘယ်တော့မှ နှင်းမကျတဲ့ -မြို့လေးထဲ …… -ကိုယ့်အလွမ်းဆွေးတွေ -ကြွေကျနေပုံများ တစ်ဖွေးဖွေးနဲ့…။ -အဝေးဆိုတဲ့ အကွာအဝေးက -သတိရမှုကို ကြိုးနဲ့သီဆွဲထားသလိုပဲ…။ -ကောင်မလေးရေ… -ဧရာဝတီ မြစ်ရေဟာ.. -ဘယ်နေရာရောက်ရောက် ပြောင်းပြန်မစီးဆင်း သလိုပေါ့..။ -ငါ့ရဲ့ အဝေး မြို့လေးမှာဖွက်ထားတဲ့ -မင်း ရဲ့ နှလုံးသားပေါ်မှာလည်း -ငါ ဘယ်တော့မှ ပြောင်းပြန်မစီးဆင်းဘူး..။ -တကယ်တော့ -သတိရတယ်ဆိုတာ ထမ်းထားရသူသာ -လေးလံကြောင်းသိတဲ့အရာပါ..။ -ငါ့လိုပဲ မင်း ရဲ့ရင်ထဲသတိရခြင်းတွေ -လေလံနေရင်… -ရန်ကုန်မှာ နှင်းတွေကျသလိုပေါ့…ငါ အရမ်းပျော်မိ..တယ်။
ဒုက္ခ အယ်ကိုဟောတို့ စီးဆင်းကခုန်ရာ……. ပြာလိုကြွေကျရင်း ပျောက်ဆုံးမဲ့ ဘဝထဲ…။ ခပ်ညစ်ညစ်စိတ်တွေရောလို့ မော့ပစ်လိုက်….။ လောကဓံဆိုတာ ကြိုးညှိစရာမလိုပေမဲ့ အသံထွက်က ဒီမှာ ညံ့တာများတယ်။ အိပ်ကပ်ထဲ ကံတရားထက် ငွေသာထည့်ခဲ့…။ ဘဝကို ရဲရဲကြီးမူးလို့ရတယ်။ မနက်ဖြန် မနက် သေမင်းတံခါးဝကိုမရောက်ခင်အထိပေါ့။
ဝေဒနာတွေ သပ်ချလိုက်တော့ ကိုင်းဖျား ကိုင်းနားလေးတွေ တဆက်ဆက်တုန် အော်….. ဖျားခြင်း နာခြင်းထဲ… ချစ်ခြင်းနဲ့ပတ်သက်လို့ …..ဖျားခြင်းက… ဆေးမမီခဲ့…..။
အလွမ်းဆိုတဲ့ စကားလုံးကို ဘယ်သူတီထွင်လိုက်တာလဲလို့ စဉ်းစားမိတုန်း….။ အလွမ်းတွေ ခန္ဓာအနှံ့ တစ်ဘုန်းဘုန်းရွာချ…။ ခဏ ခဏ ဖြစ်ဖြစ်…တစ်စ စ ပဲဖြစ်ဖြစ်…။ ရင်ခွင်တံခါးဝ.ထဲ…လာလာ မချိတ်ဆွဲနဲ့…။ ညရေး ညတာ….ဘဝတွေထဲ အလွမ်းကြောင့်…ငါ ဘယ်တော့မှ တစ်ရေးမနိုးရပါစေနဲ့…။ အလွမ်းဆိုတာ ထမ်းထားရတာထက်လေးတယ်။ လွမ်းဆွေး…. (ပျင်းလို့ရေးမိတာပါ။(အာဂ)
မျှော် ခြင်းဟာ… သော့မရှိတဲ့ တံခါး။ ခြံစည်းရိုးမရှိတဲ့ အိမ်လိုပဲ။ ဝေးကွားခြင်းကို ကုတင်ပေါ် ဆွဲခေါ်ပြီး နီးကပ်သောချစ်ခြင်းတွေနဲ့ ဖက်အိပ်ရရင်…..။ သွေးချင်းချင်းနီသော အလွမ်းများ… ကလေးကုလားဆန်ဆန် ခုန်ပေါက်မြူးတူးနေမှာ…။ တကယ်တော့… အချစ် နဲ့ အလွမ်းဆိုတဲ့ တူရင်းတူးသလောက်နက်တဲ့ တွင်းလိုပဲ..။ ဖြစ်နိုင်ရင်ပေါ့….။ ငါ့ရင်ဘက် ကြွက်တွင်းထဲမှာလဲ…. မင်းနဲ့အတူ လ လေး တစ်စင်းတော့ အတူတူ “သာ” ချင်မိတယ်။ မျှော်စင်လေးထိုးလို့…အလွမ်းကို မိုးလိုခေါ်တာထက်စာရင်…ပေါ့..။ တစ်လက်မဆိုပေမယ့်…..တစ်သက်မက ကွာဟာနေတဲ့… မြေပုံ ထဲကလို ….အလွမ်း….။
ဆယ်နှစ်အရွယ်မိန်းကလေးအပျိုစင်(တစ်ယောက်) သူကျေးဇူးသိတတ်ခြင်း(ကြောင့်) သဘောတူညီချက်။ပြောသည့်အတိုင်းလုပ်ပါမည်ဟု အာမခံချက် (များကြား) ဆင်းရဲပင်ပန်းစွာ အချိန်မရှိတော့သဖြင့် ဆောလျင်စွာ ကတိုက်ကရိုက်(ဖြင့်) ဂုဏ်ရှိသူ၏မယား(ဖြစ်လေ၏) မသင့်မတင့်။ စိတ်သဘောမညီမညွတ်(သောကြောင့်) စိတ်မတည်မတံ၊မငြိမ်မသက် စိတ်တုန်လှုပ်ချောက်ချားလျက် ရန်သူပစ်ခတ်ရန်နှင့် ရန်သူ၏ ပစ်ခတ်မှုကို ကာကွယ်ရန်ပြုလုပ်သော အကာအကွယ်(တို့မရှိသောကြောင့်) နှစ်ဦး နှစ်ဖက်ကြား ကုန်းတိုက်၍ လယ်ကွင်းတွင်ပေါက်လေ့ရှိသည့် အတို့အမြှုပ် အဖြစ်စားရသော ရိုးတံနီ ပင်ငယ်တစ်မျိုး(လို) ဒီရေရှိသော ချောင်းများတွင်နေသောအဆိပ်မဲ့မြွေ(လို) မှားယွင်းချွတ်ချော်လျက် ကွန်လွန်ခြင်းသို့ရောက်သည်။ ကတညုတ အဓိပ္ပာယ် = သူ့ကျေးဇူးကိုသိတတ်ခြင်း (…)ထဲမှစာများမှလွဲ၍ အခြားစကားလုံးများသည်။ မြန်မာအဘိဓာန် ဒုတိယအကြိမ် ပြင်ဆင်ဖြည်စွက်ပုံနိုပ်ခြင်း စာမျက်နှာ ၂ နှင့် ၃ မှ စကားစုများဖြစ်သည်။ မှတ်ချက်။ ။ဆရာဇေယျာလင်း ရေးသလိုမျိုးကလိကြည့်ခြင်း
နွေ……ရောက်ပြီလေ စာတန်းထိုးပြလိုက်တော့….။ လွယ်အိတ်အနွမ်းကလေး နံရံမှာချိတ် ကျောင်းတံခါးပိတ် ခေါင်းလောင်းသံလေးနဲ့ ကြိမ်လုံးဒဏ်လေးရဲ့ ခေတ္တအဝေးမို့ ဟိုရှေ့က ပိတောက်ပင်အိုလို သူက ကလေးပြီပြီ ပျော်ရွှင်မှုတွေ သူဝေချင်နေပြီလေ။ “မိုးဆိုတာကိုယ်ရွာချင်တဲ့အချိန် မရွာတက်သလိုပဲ” သူက နေ နဲ့လ ၊ ရွှေနဲ့မြ လို မိဘ မျိုးက သန္ဓေတည်ခဲ့တာမဟုတ်တော့ ၁ဝ နှစ်သား ကလေးတစ်ရောက်ရဲ့ ပျော်ရွှင်ခုန်ပေါက်ချင်စိတ်ကို အိမ်ရဲ့ ကြမ်းပေါက်တစ်ချောင်းမှာ သူကလေးသွေးနဲ့ ဖာထေးရင်း… လွယ်အိတ်အနွမ်းကလေး ၊ ပုခုံးမှာချိတ် အိမ်တံခါးလေးပိတ် ၊ ခေါင်းလောင်းလေးတီးလို့ သူဆိုညီးတဲ့ သီချင်းနာမည်က “ရေခဲထုပ်” တဲ့လား…။ သူကလေး ရင်ထဲမှာတော့ နေလောင်ခံထားတဲ့ ပိတောက်ကိုင်းခြောက်လို ခြောက်ကပ်နေလေရဲ့…။ (ဘဝဆိုတဲ့ နွေဟာ ကိုယ့်ရဲ့ အေးမြချင်တဲ့ စိတ်ကူးမှန်သမျှ အရည်ပျော်ကြစေနိုင်တာပဲလို့ ဒီကလေးလေးတစ်ယောက် […]
မနက်ဖြန် ဟာ…မနက်ဖြန် လိုခပ်ယို့ယို့လေးနေပဲတာကောင်းတယ်။ မှောင်တာတွေများ နေရင် မီးထွန်းဖို့လိုအပ်တယ်။ ချစ်ခြင်းတရား က ပစ်ခွင်းလိုက်တဲ့ မြားတစ်စင်းလိုပဲ။ နေမရှိဘဲနဲ့ လတစ်စင်း ဖြစ်ခွင့်မရှိတော့ဘူးတဲ့လား။ နင်မရှိရင်ရော……ငါ……။ တိမ်တွေက ငါ့ရင်ဘတ်လိုမျိုုး စကားမပြောတတ်ဘူး။ ဒါပေမဲ့…..ခံစားမှုတွေပျံသန်းတယ်။ စိတ်စေရာလိုက်ရွေ့လျားတယ်။ နေပူရင် မိုးရွာစေချင်တယ်။ မိုးရွာရင် နေပူစေချင်တယ်။ ချစ်နေတုန်း မုန်းစေချင်တယ်။ မုန်းနေတုန်းကျပြန်ချစ်စေချင်တယ်။ အမြင့်မှာ ထိုင်နေတုန်းက လေတိုက်လို့တိုက်မှန်းမသိ။ မြေပြင်ပေါ်ဗုံးဗုံးလဲကျတော့မှ….နှလုံးသားက တအီအီနဲ့..။ သစ္စာတရားဆိုတာ တစ်ခါတစ်ခါကြတော့ ခြစ်ရာများတယ်။ မြန်မာလို့လည်း ချစ်တယ်။ မြန်မာလိုလည်း သစ္စာမဲ့တယ်။ တစ်ကမ္ဘာလုံးလည်း….အချစ်အမုန်း..နဲ့..ကိစ္စတုံးနေကြ။ ပြောပြီးသား စကားလုံးတွေကို လေထဲကနေပြန်ပြန်ဖမ်းရမယ်ဆို အမှန်တွေ..အမှားတွေ…အချင်းချင်း ခလုပ်တိုက်မိတော့မှာပဲ။ နေဝင်ချိန်ကိုပဲ တစ်ချိန်လုံး ဘဝကကြည့်ကြည့်နေရတော့ နေထွက်ချိန်ကိုတွေ့ရရင်…တစ်မျိုးကြီးပဲ..။ မိန်းကလေး။ကောင်မလေး။ယောက်ျားလေ။ကောင်လေး။ မိန်းမကြီး၊အဘွားကြီး၊ယောက်ျားကြီး၊အဘိုးကြီး။ လူတိုင်းရင်ဘတ်ထဲမှာဘာကြောင့် အချစ်သစ်ပင်ကို ပျိုုးခဲ့ကြတာလဲ။ မြေမြိုတာထက် အချစ်မြိုခံရတာခက်ခဲတယ်။ […]
၁နှစ်မှ ၁ဝနှစ် ခဏ၊ခဏချော်လဲကျခဲ့ဖူးတယ်။ ဒူးပြဲတယ်။နှုတ်ခမ်းကွဲတယ်။ ငိုတယ်။ပြန်ထတယ်။ ၁ဝ နှစ်မှ နှစ် ၂၀ မကြာမကြာချော်လဲကျဖူးတယ်။ အသည်းကွဲတယ်။ နှလုံးသားဒဏ်ရာရခဲ့တယ်။ ကြေကွဲတယ်။ခံစားတယ်။ နောက်ပြန်ထမိတယ်။ နှစ် ၂ဝမှ နှစ် ၃၀ မကြာခဏ ချော်လဲကျဖူးတယ်။ ဒုက္ခအိုင်ထဲလည်းကျတယ်။လွတ်လပ်မှုတွေအထိနာတယ်။ အထီးကျန်မှုတွေနဲ့ပေတေနေတယ်။ အခုလည်းပြန်ထဖို့ ကြိုးစားနေတယ်။ နောင်….၄၀..၅၀…နေရ ၆၀….ဘယ်လိုမျိုးတွေနဲ့ ဆက်လက်ခြေချော်ဦးမလဲ..။ အာဂ
ခဏ ခဏ ပြောတယ် ဘဝဆိုတာ ယာယီ…ပါပဲလို့….။ ဝန်ကြီး နေမကောင်းရင် လူနာဖြစ်သလို ဆရာဝန် သေရင်လည်း အသုဘဖြစ် တတ်တယ်။ စစ်သား(-) ဝန်ကြီး(-)သမ္မတ(-) (-)=ဖြစ် ယာယီပါပဲ။ ပိုးလောက်လန်း၊ ခြင်း…ယာယီပါပဲ။ ပိုးတုံးလုံး…။ လိပ်ပြာ…ယာယီပါပဲ။ သူဌေး၊အဆိုတော်၊မင်းသား၊မင်းသမီး ထောင်ထဲရောက်တော့ ထောင်သားပေါ့။ ချစ်သူ.တွေလည်း ယာယီ။ မုန်းသူတွေ လည်း ယာယီ။ မိတ်ဆွေ၊ရန်သူ ယာယီ။ ရှင်သန်ခြင်းဟာ ယာယီ။ သစ္စာတရားဟာ ယာယီ။ နေဝင်းလဲ ယာယီပဲ။ စောမောင်လဲ ယာယီပဲ။ သန်းရွှေလဲ ယာယီပဲ။ ခင်ညွှန့်လဲ ယာယီပဲ။ ကင်အီလ်ဆွန်မှ ကင်ဂျုံအီလ် မှ ကင်ဂျုံအွန် မြောက်ဘိလည်း ယာယီပဲ။ အာဏာလည်း ယာယီပဲ။ ပါဝါလည်း ယာယီပဲ။ သူတောင်းစားရုပ်ရှင်ကြည့်ရင် ပရိသတ်ဖြစ်တာပဲ။ ဘယ်သူကို […]
ဟေ့ယောင်….ဟေ့ကောင်..။ ငါက မင်းလို တောင်ပေါ်မှာ သီးတဲ့ သစ်သီးမဟုတ်ဘူး။ ငါက မြေဇာပင်ပါ။ ခင်မင်မှုကို အပ်ချည်နဲ့ချုပ်လို့ ရင်းရင်းနှီးနှီး အရောင်တွေဆိုးခဲ့တာ..။ ငါ…. လူတွေကို ရူးရူးမူးမူး(အရက်မူးတာမဟုတ်) မခင်ချင်တော့ဘူး။ ဘာကြောင့်ဆိုတော့..။ ငါရက်လုပ်ထားတဲ့ ခင်မင်မှု ပိုးချည်…။ ဓားသွားထက်ထက်နဲ့ တစ်ဖြည်းဖြည်း အဖြတ်ခံရလို့…..။ ငါက..ဘဝကအရက်ပုလင်ခွံထဲက ယင်ကောင်လိုအထီးကျန်လှတယ်။ ဒါကြောင့် အပေါင်းတွေရှာတိုင်း အနုတ်ဖြစ်ဖြစ်သွားရတယ်။ ဟေ့ယောင်(……….)ပဲ။ (ကွက်လပ်)ထဲမှာ ကြိုက်တဲ့ စာသားကို ထည့်လိုက်။ ငါက… $ဆံမလိုဘူး…..။ အပေါင်းသင်းလိုတယ်။..။ ငါက..။ အာဂ (နားနာမနာပဲ မျက်လုံးနဲ့သာနာကျပါကုန်လော့ ပျင်းလို့ရေးလိုက်တာပါ)
ဘဝကို ရောင်စုံခြယ်ဖို့ ကိုယ့် ခဲတံ က ချွန်နေဖို့လိုတယ်။ သီလ နဲ့ ချွန်မလား သမာဓိ နဲ့ချွန်မလား ပညာ နဲ့ ချွန်မလား ဒါမှ…မဟုတ်….။ ခဲဖျက် တစ်ခုလောက် ဆောင်ထားရမလား…။ ဝေဝေဝါးဝါးပဲ..။ အာဂ