(အပိုင်း-၂) တော်လှန်ရေးကောင်စီခေတ် တော်လှန်ရေးကောင်စီအာဏာသိမ်းယူပြီးမကြာမှီ (ဧပြီ ၃၀၊ ၁၉၆၃)တွင်’မြန်မာ့ဆိုရှယ်လစ်လမ်းစဉ်’ကိုထူထောင်မည် ဟုကြေငြာခဲ့ပါသည်။ ယင်းအမြုတေပါတီကိုလည်းပြည်သူ့ပါတီအဖြစ်အသွင်ပြောင်း၍ (မတ် ၂၊ ၁၉၇၄)တွင်’မူလပိုင်ရှင် ဖြစ်သောပြည်သူ့ထံသို့အာဏာလွဲသည်’ဟူသောစကားလုံးကိုသုံးကာမူလဘောင်းဘီဝတ်စစ်ဗိုလ်များကဘောင်းဘီချွတ် လဲပြီးနိုင်ငံရေးဇာတ်ခုံပေါ်တိုက်ပုံပုဆိုးဝတ်တို့ဖြင့်ပြန်တက်လာခဲ့ကြပါသည်။ (၁၉၇၂)ခုနှစ်မှစ၍ပြည်သူလူထုထံ (၃)ကြိမ်(၃)ခါတိုင်တိုင်ဆန္ဒခံခဲ့ပြီး(၉၀.၁၉ရာနှုန်း)ဖြင့်အတည်ပြုခဲ့သောဖွဲ့စည်းပုံအခြေခံဥပဒေကိုထိုုစဉ်ကကော်မီရှင်ဥက္ကဌလည်းဖြစ်နောင်အခါနိုင်ငံတော်ကောင်စီဝင်ပင်ဖြစ်ခဲ့သူ ဦးဒိန်ရတန်ကယင်းအခြေခံဥပဒေတွင်ပြည်သူတို့၏ဆန္ဒအမှန် တကယ်ပါသည်ဟုမဆိုနိုင်ကြောင်း(၁၉၈၈)အရေးအခင်းကာလတွင်ဖွင့်ဟဝန်ခံခဲ့ပါသည်။ ထိုစဉ်ကမြို့နှင့်နယ်အရပ်ရပ် တွင်ပါတီနှင့်ကောင်စီအဖွဲ့အစည်းအဆင့်ဆင့်တို့၏အာဏာချုပ်ကိုင်မှု၊အလွဲသုံးစားမှုတို့ကို မကြေနပ်သူတို့တွင်စစ်တပ်က လဲပါခဲ့သည်မှာထင်ရှားလှပါသည်။ သို့သော်မကြေနပ်ပုံချင်းတော့ကွာပါသည်။ ပြည်သူတွေကမတရားဖိနှိပ်ချယ်လှယ်ခံရ၍မကြေနပ်ကြသော်လဲ။အခွင့်ရေးခွဲတမ်းလုပ်ရာတွင်ပါတီ၊ကောင်စီပြီးမှအကြွင်းအကျန်ကိုသာရသောနယ်ခံစစ်တပ်တို့ကမနာလိုဖြစ်ကြသည်မှာမဖုံးနိုင်မဖိနိုင်အောင်ပင်ဖြစ်ခဲ့ရကြောင်း(၁၉၈၈) ’နိုင်ငံတော်ငြိမ်ဝပ်ပ်ပြားမှုတည်ဆောက်ရေးအဖွဲ့’ အမည်ခံ’နဝတ’တက်လာမှမြင်တွေ့ရပါသည်။ အထူးသဖြင့် နယ်ဖက်တွင်ပိုမိုသိသာထင်ရှားစွာတွေ့လာရပါသည်။ ရန်ကုန်(အင်းစိန်)ကြို့ကုန်းစက်မှုတက္ကသိုလ်လဘက်ရေဆိုင်တွင် ကျောင်းသားများသီချင်းအကြိုက်ရွေးကြယင်းစကားများရန်ဖြစ်ရာကစခဲ့ရသောရန်ပွဲအသေးအမွှားကိစ္စမှဖြစ်ပွားခဲ့သော ‘ရှစ်လေးလုံးအရေးတော်ပုံ’ မှပါတီနှင့်အုပ်ချုပ်ရေးအာဏာပိုင်အဆောက်အအုံကြီးဘုန်းဘုန်းပြိုလဲသွားရသည့် အဖြစ်ကားယုံလောက်ဘွယ်ပင်မရှိပါ။ ပြည်သူတရပ်လုံ၏အနှစ်နှစ်အလလကချုတ်တီးလာခဲ့သောဒေါသသည် ထိမ်းမနိုင်သိမ်းမရပေါက်ကွဲထွက်လာခဲ့ပါသည်။ အနယ်နက်အရပ်ရပ်တွင်ပေါ်ပေါက်ခဲ့သောဆူပူအကြမ်းဖက်မှုများသည် ခေါင်းဖြတ်သတ်မှုများအဖြစ်တမဟုတ်ချင်းပြောင်းသွားကာမြန်မာနိုင်ငံကဲ့သို့သောဗုဒ္ဓဘာသာနိုင်ငံတွင်မယုံနိုင်လောက် အောင်ပင်ပြန့်နှံသွာခဲ့ပါသည်။ သမိုင်းစာမျက်နှာတွင်ရှက်ဖွယ်ရာအမဲကွက်ကြီးအဖြစ်စွန်းထင်ကျန်ရစ်သည် မှာဝမ်းနဲဘွယ်မဟုတ်ပါလား။ ထိုစဉ်ကနိုင်ငံအာဏာကိုကိုင်စွဲခဲ့သောဦးနေဝင်းအားလက်အောက်ငယ်သားတို့က နိုင်ငံအတွင်းဖြစ်ပျက်ခဲ့သောအထွေထွေယို့ယွင်းမှုအဖြစ်မှန်များကိုတင်ပြခြင်းမရှိဘဲထိမ်ချန်မှုများရှိခဲ့ခြင်းတို့ကြောင့်ပင်ဖြစ်ပါသည်။ ပါတီနှင့်ကောင်စီအဆင့်ဆင့်၏လဘ်စားအကျင့်ပျက်မှုများမဖုံးနိုင်မဖိနိုင်အောင်ပင်ဖြစ်လာပြီး၊ ပြည်(ပေါက်ခေါင်း)မြို့နေဦးနေဝင်းအမျိုးများအပေါ်ပင်မတရားမှုများပြုလာကြောင်းအမျိုးများကဦးနေဝင်းအားအတင်းဝင် တိုင်ကြားရာမှဒေါသပေါက်ကွဲသည်အထိဖြစ်လာရပါသည်။ (ဇူလိုင် ၂၃၊၁၉၈၈)တွင်ကျင်းပသောပါတီအရေးပေါ်ညီလာခံ တွင်ပါတီအထွေထွေအတွင်ရေးမှူးဦးအေးကိုမှတင်သွင်းရန်ရှိသောဈေးကွက်စီးပွားရေးစနစ်ထူထောင်ရေးစီမံကိန်းကိုပင် တင်သွင်းခွင့်မပြုတော့ဘဲ‘ပါတီစုံစနစ်ကိုကြိုက်လား၊ပါတီစုံစနစ်ကိုကြိုက်လား၊ တပါတီစနစ်ဖြင့်သွားရန်သဘောတူ လျင်သူအပါအဝင်ပါတီခေါင်းဆောင်ပိုင်းနိုင်ငံရေးလောကမှအနားယူမည်’ဟုကြွေးကျော်ကာသူနှင့်အတူထိပ်တန်းပါတီ ခေါင်းဆောင်တော်တော်များများကိုခေါ်ယူသွားကာနိုင်ငံရေးဇာတ်ခုံမှအနားယူခဲ့ပါသည်။ နောင်တွင်စစ်တပ်ကမိုးပေါ် ထောင်၍မပြစ်ဘဲတည့်တည့်ပစ်မည်ဖြစ်ကြောင်းခြိမ်းခြောက်စကားပြောသွားပါသည်။ ဦးနေဝင်းမြန်မာ့ဆိုရှယ် လစ်လမ်းစဉ်ပါတီဥက္ကဌတာဝန်ယူစဉ်ကယခုလက်ရှိအာဏာရှင်ဗိုလ်ချုပ်မှူးကြီးသန်းရွှေကားဧရာဝတီတိုင်းတိုင်မှူးနှင့်ဒေသပါတီဥက္ကဌအဆင့်မှဒုတိယကာကွယ်ရေးဦးစီးချုပ်(ကြည်း)ဖြစ်လာသူဖြစ်ခဲ့ပါသည်။ […]